96 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης: «Η Ελλάδα αναγνωρίζει στο έργο του το πρόσωπό της»

Ο σπουδαίος μας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης συμπληρώνει σήμερα τα 96 του χρόνια.

Αντί αφιερώματος, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο που έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος για τον συνεργάτη, φίλο και συναγωνιστή του, Μίκη.

Το κείμενο αποτελεί τον πρόλογο στο βιβλίο Μαχόμενη Κουλτούρα του Μίκη Θεοδωράκη το οποίο κυκλοφόρησε το 1982 από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

«Μίκης Θεοδωράκης: ο πολυτάλαντος, ο πολυδιάστατος, ο πολυσύνθετος, ο πολυδύναμος. Όλα σ’ αυτόν είναι μεγάλα: ανάστημα, χέρια, πόδια, φωνή, γέλιο, κίνηση – όλα στον υπερθετικό βαθμό. Είναι απ’ αυτούς που όταν χορεύουν στην πλατεία μέσο στο σπίτια τρέμουν τα ταβάνια και κουδουνίζουνε τα γυαλικά στα ράφια.
Ρωμιός. Γνήσιος Ρωμιός. Κι έχει πάντα κρεμασμένο στον κόρφο του. σε χοντρό, λαϊκό, τσαγκαράδικο σπάγκο (κι όχι σε χρυσή αλυσιδίτσα) γκόλφι του την Ελλάδα. Κι η Ελλάδα αναγνωρίζει στο έργο του το πρόσωπό της.

Ο Μίκης. στον οραματικό δυναμισμό του, έχει κάτι απ’ Μογιακόβσκη. απ’ τον Ουγκώ και τον Μπετόβεν. Ούτε στιγμή δε θα βρούμε το Μίκη σε χαλάρωση. Πάντα σε έξαρση. Ένας παλαιστής. Ένας ακάματος αγωνιστής. Φλέβες, νεύρα, μυώνες νεύμα της ιστορίας, σε κάθε νεύμα απ’ το “μέσα” του «(…) έβγαλε από τις σκοτεινές, βαρύθυμες βιβλιοθήκες (την ποίηση) και την έφερε ως το τραπέζι του λαού.

Ας μη νομιστεί ότι επιχειρώ να δώσω ένα υποτυπώδες έστω πορτραίτο του Μίκη. Ούτε την πρόθεση ούτε την ικανότητα έχω. Ο δημιουργικός του “φανατισμός” είναι τέτοιος που δε χωράει σε χαρακτηρισμούς και σχήματα. Κι είναι να θαυμάζεις πόσο τεράστια δύναμη θα πρέπει να διαθέτει ο ίδιος για να μπορεί να οργανώνει και να μορφοποιεί αισθητικά την εκρηκτική του δύναμη. Κι όμως ετούτη η δύναμη που χαστουκίζει κατά πρόσωπο κάθε μεγάλη και μικρή αδικία, ξέρει στιγμές στιγμές ν’ απαλαίνει και να θωπεύει κάθε καλό κι ωραίο του κόσμου τούτου κι αυτής της εποχής, γιατί μες στις τροχιές φλέβες της δύναμής του κυκλοφορεί σαν αίμα μια παιδική σχεδόν αθωότητα- το πείσμα και το χαμόγελο ενός αγέραστου παιδιού- που “αθωώνει” τη σεισμικότητά του (…).

Ο δονούμενος Μίκης, με τη μπαγκέτα στο χέρι, σαν μ’ ένα μαγικό ραβδί, αγγίζει κατευθείαν την καρδιά του λαού, την καρδιά των λαών, διευθύνοντας και πραγματώνοντας ένα θαύμα – ένα θαύμα που εδραιώνει την πίστη πως είναι κατορθωτή η αγάπη, η ευτυχία, η ειρήνη, η ελευθερία.

Μέσα στη μουσική του Μίκη (έντεχνη, λαϊκή και συμφωνική) συνθέτονται οι κοινωνικές και προσωπικές του αντιφατικότητες κι αποθεώνεται η πανανθρώπινη ομοψυχία κι ομοθυμία (…).

Ένα άλλο, ιδιαίτερα τιμητικό κεφάλαιο της προσωπικότητας του Θεοδωράκη είναι η προσφορά του στην ποίηση, που, με τη μουσική του, την έβγαλε απ’ τις σκοτεινές, βαρύθυμες βιβλιοθήκες, την έβγαλε στον καθαρόν αέρα και την έφερε ώς το τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί.

Μα τι να πει κανείς για το Μίκη; Τι να πρωτοπεί; Ένα ακατάπαυστο μονάχα χειροκρότημα κι ένα μεγάλο Γεια σου Μίκη».

Πηγή: Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από την επίσημη ιστοσελίδα του Μίκη Θεοδωράκη
To κείμενο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία το 1995 με αφορμή τα 70 χρόνια του συνθέτη.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.