Δύο χρόνια χωρίς τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα - Η μουσική, το σπάνιο ταλέντο και η τελευταία συνέντευξη

«Διδυμότειχο blues με ξεκούρδιστη κιθάρα, Διδυμότειχο blues η χαμένη μου πεντάρα, Διδυμότειχο blues η λιγδιασμένη μου τσατσάρα, τα βρεγμένα μου τσιγάρα, σάπια φρούτα στα τελάρα, Διδυμότειχο blues, Διδυμότειχο blues», στίχοι δυνατοί, χαρακτηριστικοί που δεν υπάρχει Έλληνας ότι μουσική και να ακούει, όσο χρονών και αν είναι να μην τους έχει ψελλίσει έστω ποτέ…

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε ένα χάρισμα. Αυτό της μεταδοτικότητας, της δοτικότητας.

Αγαπητός σε όλους! Αυθεντικός, με απόψεις που δεν ήταν αρεστές στο σύνολο του κόσμου μα ήταν οι δικές του, δεν συντάχθηκε ποτέ με κανέναν για να είναι αρεστός ή να το παίξει μέρος του σταρ-σύστεμ.

Με την κιθάρα του σκαρφάλωνε τις νότες και έχτιζε μελωδίες που έμειναν στην ιστορία.

Φανατικός Παναθηναϊκός, ποδοσφαιρόφιλος μεγάλος. Βοηθούσε τους πάντες. Γνήσιος!

Δύο χρόνια πέρασαν από την ημέρα που ο Λαυρέντης πήρε την κιθάρα του και έφυγε από κοντά μας, αφήνοντας μας μια όμορφη κληρονομιά, μια εποχή από τους τερμίτες μέχρι το 2019 ντυμένη με το δικό του μουσικό στυλ.

Είχα την ευλογία να είμαι από τους τελευταίους ανθρώπους που τον άκουσαν. Μια τηλεφωνική συνέντευξη με αφορμή την συναυλία που θα έδινε στο Ηρώδειο για την στήριξη των σκοπών του Μαζί για το Παιδί.

Η τελευταία συνέντευξη του Λαυρέντη

Την Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου του 2019 στις 5 είχαμε τηλεφωνικό ραντεβού. Λίγο πριν η εθνική ομάδα με ηγέτη τον Γιάννη Αντετοκούνμπο είχε υποστεί την ήττα από την ομάδα της Βραζιλίας.

Τον καλώ, «Α ρε Λευτέρη χάσαμε γμτ…» και λέω από μέσα μου πφ δεν θα έχει διάθεση για συνέντευξη, «Θες να με πάρεις μετά γιατί οι Τούρκοι πάνε να νικήσουν τους Αμερικανούς».

Έκλεισα το τηλέφωνο, κι σκεφτόμουν πως δεν είναι τυχαία αγαπητός στον κόσμο. Είναι αυθεντικός όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά ως άνθρωπος.

Με κάλεσε ο ίδιος μόλις τελείωσε το παιχνίδι, «αχ δεν έχασαν οι Αμερικάνοι», ήταν η πρώτη του ατάκα. Μιλήσαμε λίγο για μπάσκετ πριν την συνέντευξη και λίγο πριν ξεκινήσω την εγγραφή, μου είπε πως ένιωθε πολύ χαρούμενος γιατί σε μια εβδομάδα θα τραγουδούσε με τον Νίκο Πορτοκάλογλου για τα χιλιάδες παιδιά που υποστηρίζει το Μαζί για το Παιδί.

Πριν σας παραθέσω την κουβέντα μας, εύχομαι στην οικογένεια του να ζήσει πολλά χρόνια και να διηγείται τα απίστευτα στη ζωή και στη μουσική κατορθώματα του.

Σημειώνεται ότι η συνέντευξη είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Καρφί» το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου του 2019.

Ένας άνθρωπος με ευαισθησίες έντονες. Είχαμε μιλήσει για την Παιδεία και τον Πολιτισμό, ενώ όποτε η συζήτηση απευθυνόταν στα μουσικά του κατορθώματα χαμήλωνε την ένταση της φωνής του σαν μικρό παιδί… από την σεμνότητα του.

Για εμάς ο Λαυρέντης δεν έφυγε, ούτε θα φύγει. Ποιος δεν θα σιγοτραγουδήσει το Διδυμότειχο μπλουζ, ποιος δεν θα ζηλέψει το γάτο τον Τούρκο;

Μια χώρα με τόσο πλούσια μουσική παράδοση και πολιτισμό, δεν είναι κρίμα στην Ελλάδα να μην στηρίζονται τα μουσικά σχολεία και γενικότερα ο Πολιτισμός στον τομέα της εκπαίδευσης…

«Δεν επενδύουμε στον Πολιτισμό και στην εκπαίδευση και αυτό γιατί απλώς τόσα χρόνια επανδρώνονται οι καρέκλες. Κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί για τον Πολιτισμό στην χώρα που τον γέννησε. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κάτσουν στα γραφεία τους και να μην βγουν απ’ αυτά».

Χάνεται η μουσική μας κουλτούρα ή όχι; Πως το αντιλαμβάνεται αυτό ο Λαυρέντης;

«Δεν χάνεται. Ο κόσμος το αποδεικνύει στις συναυλίες και στα live που ακολουθεί. Η μουσική είναι προπύργιο του Πολιτισμού μας και ο Έλληνας αναζητά διεξόδους μέσα από την μουσική».

Το Διδυμότειχο μπλουζ έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση στις συνειδήσεις του κόσμου. Πολύ ιδιαίτερο τραγούδι και ζεστό. Τι είναι αυτό το ξεχωριστό που το έχει καθιερώσει;

«Είναι πολύ αληθινό τραγούδι. Το τραγούδι αυτό είναι βιογραφικό κι αφορά την προσωπική μου ιστορία στο στρατό... Το Διδυμότειχο Μπλουζ τώρα, μετά από τόσα χρόνια, το καταλαβαίνω, είναι ένα διαχρονικό τραγούδι κι ένα τραγούδι που δεν ξεφτίζει με τίποτα.».

Είναι κοινό μυστικό πως η δισκογραφία στην Ελλάδα ψυχορραγεί… Πολλά νέα παιδιά καταφεύγουν σε shows μουσικά. Αξιόλογες και όμορφες φωνές που χάνονται μετά στο βωμό της τηλεθέασης και έρχονται άλλες και άλλες… Ποια είναι η δική σας άποψη γι’ αυτήν την εξέλιξη; Τελικά η εικόνα και η τηλεθέαση νίκησαν τη μουσική;

«Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Αν δεν υπάρχει κάπου η δουλειά ενός καλλιτέχνη αποτυπωμένη είτε σε δίσκο, σε cd ή σε κασέτα κινδυνεύει να χαθεί. Ακούω πολλούς που λένε ότι βγάζουν την δουλειά τους στο διαδίκτυο. Το διαδίκτυο είναι κάτι ασαφές. Βγάζουν νέα παιδιά την δουλειά τους σε έναν αχανή ωκεανό.

Πήγε να γίνει μια προσπάθεια επαναφοράς του βινυλίου, του οποίου εγώ είμαι λάτρης, αλλά δεν προχώρησε.

Σε ότι αφορά τα μουσικά shows αυτό που θα πω είναι μια φράση του Βλάσση (σ.σ Μπονάτσου) επικρατεί το «Φύγε εσύ, έλα εσύ». Και όλα αυτά λειτουργούν σε βάρος της μουσικής και της δισκογραφίας και κυρίως των νέων παιδιών που έχουν να δώσουν και χάνονται σε έναν κυκεώνα».

Από τον Gaspar στους Τερμίτες και το ARMAGEDDON έως τον Μικρό Τιτανικό και τις συνεργασίες που άφησαν ιστορία

Σε ηλικία 9 ετών αγοράζει τον πρώτο του δίσκο, το Help των Beattles. Σε τρία χρόνια ανακαλύπτει το Revolver, και πάλι των Beattles.

Αργότερα θα εργαστεί χειρωνακτικά στην αποθήκη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, στην οποία αργότερα κατά σύμπτωση θα κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ το 1978 με αγγλικό στίχο με τους «P.L.J. Band» με τίτλο «Gaspar», έναν δίσκος extended play 45’ στροφών.

Δυο χρόνια μετά, το συγκρότημα φεύγει για το Παρίσι όπου επί ενάμιση χρόνο εμφανίζεται σε γαλλικά clubs. To 1982 κυκλοφορεί από τη VERTIGO το πρώτο lp του συγκροτήματος με τίτλο «ARMAGEDDON» και στίχο βασισμένο σε κείμενα της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Ο δίσκος αυτός αποτελεί σήμερα χαρακτηριστικό δείγμα της ελληνικής progressive σκηνής και η πρώτη έκδοσή του έχει συλλεκτική αξία. Το 2008 κυκλοφορεί επανέκδοση του «ARMAGEDDON» σε βινύλιο, μαζί με το mini lp «Gaspar».

Το 1983 κυκλοφορεί ο πρώτος τους δίσκος με ελληνικό στίχο και τίτλο το καινούριο όνομα του συγκροτήματος: «ΤΕΡΜΙΤΕΣ». Ακολουθούν οι δίσκοι: «ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΜΑΡΙΑ» (1985) με τη συμμέτοχη του Γιώργου Νταλάρα στο τραγούδι «Σκόνη», «ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΑ ΤΡΑΙΝΑ» (1986) με τη συμμετοχή της Φλέρυς Νταντωνάκη, και «ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ» (1987), από την ιστορική συναυλία στο Λυκαβηττό, στην οποία συμμετείχαν ο Γιώργος Νταλάρας, οι Αδερφοί Κατσιμίχα, η Φλέρυ Νταντωνάκη, ο Αντώνης Βαρδής, ο Σάκης Μπουλάς, ο Γιάννης Γιοκαρίνης και η Σοφία Βόσσου. Ο κύκλος των Τερμιτών κλείνει με το δίσκο «ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ» (1988), από τον οποίο ιδιαίτερη αίσθηση έκανε το τραγούδι «Πόσο σε θέλω».

Το 1989 ο Λαυρέντης αλλάζει δισκογραφική εταιρία και κυκλοφορεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο από τη ΜΙΝΟS-EMI με τίτλο «Ο ΜΑΓΑΠΑΣ ΚΙ Η ΣΑΓΑΠΩ». Το 1991 κυκλοφορεί το «ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ BLUES», με συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα στο ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, ένας δίσκος που γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Ακολουθεί ο δίσκος «ΡΙΞΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» (1993) που συναντά ανάλογες θετικές αντιδράσεις. Ξεχωρίζει το τραγούδι «Μικρός Τιτανικός», το «Ημίφως» και το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι.

Το 1994 κυκλοφορεί ο δίσκος με τίτλο «Η ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΤΟ ΠΕΙ» σε συνεργασία με το Διονύση Τσακνή, η οποία κράτησε μέχρι το 2002. Ο δίσκος περιλαμβάνει ηχογραφήσεις από τη συναυλία που έδωσαν το 1993 στο Λυκαβηττό και τις χειμερινές εμφανίσεις του σχήματος στη μουσική σκηνή «Μετρό». Το 1995 κυκλοφορεί ο δίσκος «ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΣΕ Η ΘΕΑ», τον οποίο δισκοκριτικοί και καλλιτεχνικοί συντάκτες χαρακτήρισαν ως μία από τις καλύτερες δισκογραφικές δουλειές του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Το 1997 κυκλοφορεί το «ΠΑΥΣΙΛΥΠΟΝ», με 11 ρυθμικές και μελωδικές μπαλάντες, ανάμεσα στις οποίες ο «Νότος» και το «Ένας Τούρκος στο Παρίσι». Το Νοέμβριο του 1998 πραγματοποιείται στο Σ.Ε.Φ. η συναυλία «Τερμίτες: 10 χρόνια μετά», η οποία ηχογραφείται και κυκλοφορεί το 2000 με τίτλο «Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ».

Το 1999 κυκλοφορεί η δισκογραφική του δουλειά «ΕΤΣΙ ΔΡΑΠΕΤΕΥΩ ΑΠ΄ ΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ», από την οποία ξεχωρίζει το «Και τι ζητάω», το «Μια μέρα δανεική» του Vasco Rossi και το «Άννα» του Lucio Battisti. Το 2000 ο Λαυρέντης συμμετέχει στο δίσκο του Angelo Branduardi «L’ INFINITAMENTE PICCOLO» με το τραγούδι «Ο σουλτάνος της Βαβυλώνας». Επίσης, γράφει τη μουσική και τα τραγούδια για την κινηματογραφική ταινία «ΕΝΑΣ ΚΙ ΕΝΑΣ» του Νίκου Ζαπατίνα. Από το soundtrack της ταινίας που κυκλοφορεί σε CD single το 2000 ξεχωρίζει το «Έλα ψυχούλα μου». Το 2001 ο Angelo Branduardi συμμετέχει με τη σειρά του στο δίσκο του Λαυρέντη «ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΔΥΟ ΖΩΕΣ», θεμελιώνοντας μια συνεργασία ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες. Από το δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια «Μάτια δίχως λογική» και «Τερατάκια τσέπης». Την ίδια χρονιά, ο Λαυρέντης γράφει τη μουσική για την κινηματογραφική ταινία «ΕΦΑΠΑΞ» του Νίκου Ζαπατίνα και κερδίζει το κοινό με το ομότιτλο τραγούδι που ερμήνευσε ο Γιάννης Κότσιρας. Το 2003 κυκλοφορεί o δίσκος «ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ».

Tο καλοκαίρι του 2004, συνεργάζεται επί σκηνής με το Χρήστο Θηβαίο και πραγματοποιούν συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο. Το χειμώνα που ακολουθεί, οι δυο καλλιτέχνες συνεργάζονται ξανά πραγματοποιώντας μια σειρά εμφανίσεων στη μουσική σκηνή «Μετρό». Στο τέλος της χρονιάς κυκλοφορούν οι ζωντανές ηχογραφήσεις μιας ολόκληρης δεκαετίας από συναυλίες στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Αγγλία και στην Κύπρο με τη συμμετοχή διαφόρων φίλων και συνεργατών όπως του Διονύση Τσακνή, του Φίλιππου Πλιάτσικα, του Χρήστου Θηβαίου, του συγκροτήματος Κίτρινα Ποδήλατα, της Αναστασίας Μουτσάτσου, του Σταύρου Λογαρίδη, της Ελισάβετ Καρατζόλη και του Αngelo Branduardi με τίτλο «ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ ΜΕΡΕΣ – Από την Νυρεμβέργη στην Παλιά Λευκωσία».

Τα τραγούδια που μας χάρισε ο Λαυρέντης

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο πολυτάλαντος αυτός καλλιτέχνης, άφησε πίσω του σπουδαίο έργο που αγάπησαν γενιές Ελλήνων.

Ο σπουδαίος τραγουδοποιός δεν χρειαζόταν συστάσεις. Τα τραγούδια του, που μας συντροφεύουν εδώ και πλέον τριάντα χρόνια, αγαπήθηκαν από το κοινό όσο λίγων καλλιτεχνών και κατάφεραν να παραμείνουν επίκαιρα και διαχρονικά μέχρι σήμερα.

«Ένας Τούρκος στο Παρίσι», «Και τι ζητάω», «Τερατάκια τσέπης», «Έλα ψυχούλα μου», «Διδυμότειχο μπλουζ» είναι μερικά μόνο από όσα έγιναν πασίγνωστα στο πανελλήνιο.

Ο μ’ αγαπάς κι η σ’ αγαπώ

Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε

Ρίξε κόκκινο στην νύχτα

Μικρός Τιτανικός

Πόσο σε θέλω

Ένας Τούρκος στο Παρίσι

Νότος

Πεθαίνω για σένα

Και τι ζητάω

Έλα ψυχούλα μου

Διδυμότειχο Blues

Τερατάκια τσέπης

5+1 άγνωστες πτυχές του Λαυρέντη

• Ο πατέρας του ήταν εξαιρετικός πιανίστας και μαέστρος στην Ορχήστρα της ΕΡΤ και πέθανε σε ηλικία μόλις 36 ετών.
• Ήταν φανατικός Παναθηναϊκός, παρότι ο πατέρας του, ως φανατικός Ολυμπιακός, προσπαθούσε να του αλλάξει πεποιθήσεις.
• Το εφηβικό του όνειρο ήταν να γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο. Το πραγματοποίησε, εν μέρει, ταξιδεύοντας με τρένο σε μακρινές χώρες.
• Κατάφερε να παντρευτεί στα κρυφά, στη Μονή Πεντέλης, παρουσία μόνον τεσσάρων ανθρώπων, σε μια εποχή που ήταν περιζήτητος στα Μέσα.
• Τον συγκινούσε η θρησκευτική μουσική. Είχε κάνει, μάλιστα, και ειδικά μαθήματα σε αυτό το είδος, στη Μονή Πετράκη.
• Το αγαπημένο του μέσο ήταν το ραδιόφωνο. Δεν του άρεσε να κάνει γραπτές συνεντεύξεις

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.