Ευρωπαϊκή Ημέρα Κινηματογράφων Τέχνης: Πέντε ταινίες με αέρα… Hollywood!

Πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Κινηματογράφων Τέχνης, ημέρα που θεσπίστηκε το 2016 για να τιμήσει το ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό σινεμά και το δίκτυο κινηματογράφων που το υποστηρίζουν. Για όλους εμάς η συγκεκριμένη ημέρα αποτελεί παράλληλα και μία πρώτης τάξεως αφορμή να θυμηθούμε ορισμένα αριστουργήματα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου κι αν δεν υπάρχει κάποια αίθουσα που να τα παίζει σε λογική απόσταση, τότε τη λύση έρχεται να δώσει το… σαλόνι! Εμείς ψάξαμε και βρήκαμε πέντε ευρωπαϊκά «διαμάντια» που θα ζήλευε μέχρι και το Hollywood! Εσύ απλά βεβαιώσου ότι είσαι κατάλληλα εξοπλισμένος -η αγορά είναι γεμάτη από εκπληκτικές TVs.

Nuovo Cinema Paradiso (1988)

Μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών ανεξαρτήτως είδους, το Σινεμά ο Παράδεισος, όπως ήταν ο τίτλος της στα Ελληνικά, συνιστά την πεμπτουσία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Ο Giuseppe Tornatore ξεδιπλώνει με τρόπο μαεστρικό μπροστά μας την «ψυχή» του σινεμά, μέσα από μια ιστορία γεμάτη νοσταλγία και συναισθήματα -αν και κομματάκι εξιδανικευμένη. Η κληρονομιά της ταινίας πάντως ίσως και να ήταν σημαντικότερη κι από την ίδια, καθώς σηματοδότησε την αναγέννηση του ιταλικού κινηματογράφου αποτελώντας παράλληλα την έμπνευση για εξαιρετικά φιλμ όπως το La vita e bella του Roberto Benigni (βαλ’ το κι αυτό στη λίστα σου) και το Mediterraneo.

Cabaret (1972)

Αν τα μιούζικαλ είναι της αρεσκείας σου, τότε το Cabaret είναι μια ταινία που πρέπει να (ξανα)δεις χωρίς δεύτερη συζήτηση! Η Liza Minnelli στα καλύτερά της -έχοντας πλάι της έναν εξαιρετικό Joel Grey- σε ένα κλασικό αριστούργημα που αποτυπώνει καλύτερα από οποιοδήποτε έργο τη ζωή στο Βερολίνο (ο Christopher Isherwood φυσικά έχει παίξει τεράστιο ρόλο σε αυτό) λίγο πριν την εμφάνιση των Ναζί. Οι χορογραφίες είναι θεσπέσιες, σχεδόν υπνωτιστικές. Ο τρόπος βέβαια με τον οποίο ο Bob Fosse κρατά τον θεατή σε εγρήγορση με μπρουτάλ παρενθέσεις είναι που δίνει στην ταινία μια άγρια ομορφιά, μετατρέποντας το φινάλε της σε πραγματική λύτρωση.

Hable con ella (2002)

Το Hable con ella (Talk To Her ή Μίλα της, όπως κυκλοφόρησε στα Ελληνικά) είναι πιθανότατα η καλύτερη ταινία που μας έχει προσφέρει ο Pedro Almodovar. Πρόκειται για μια δημιουργία που ξεχωρίζει από τις συνηθισμένες δουλειές του, άλλωστε. Ο Ισπανός σκηνοθέτης διηγείται μια τρυφερή ιστορία μέσα από το δράμα δύο ανδρών πρωταγωνιστών που έχουν τις αγαπημένες τους σε κωματώδη κατάσταση στο ίδιο νοσοκομείο. Μία δυνατή ταινία με το συναίσθημα να ξεχειλίζει από κάθε της σκηνή, το Μίλα της αποτελεί έναν ύμνο προς την αγάπη (έστω κι αν κάπου τα όρια μεταξύ αυτής και της ψύχωσης χάνονται) και τη ζωή -και το κάνει ευρισκόμενο σε απόσταση αναπνοής από τον θάνατο.

Underground (1995)

Ο Emir Kusturica αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου με τον δικό του, ιδιάζοντα τρόπο. Το Underground είναι μία ταινία που πυροδότησε συζητήσεις και δίχασε κοινό και κριτικούς. Με τον φρενήρη του ρυθμό, αποτελεί ένα ρόλερ κόστερ συναισθημάτων και διαφορετικών ερεθισμάτων, χωρίς πάντως να χάνει ούτε μία στιγμή τον προσανατολισμό του. Οι καταστάσεις που πραγματεύεται μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να δείχνουν κωμικοτραγικές, δεν παύουν ωστόσο να είναι γεμάτες ενέργεια και λυρισμό. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι πως βαθιά μέσα στο ντελίριο του Kusturica βρίσκεται η αλήθεια για τα όσα έχουν τραβήξει τον τελευταίο αιώνα η πάλαι ποτέ ενωμένη Γιουγκοσλαβία και οι άνθρωποί της.

Κυνόδοντας (2009)

Δε θα μπορούσαμε φυσικά να μη συμπεριλάβουμε στην πεντάδα μας και μια παραγωγή με αμιγώς ελληνικό άρωμα. Ο Κυνόδοντας (Dogtooth) του Γιώργου Λάνθιμου παρ’ ότι σχετικά πρόσφατη ταινία, πρόλαβε και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό στερέωμα. Ο Κυνόδοντας αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ του Λάνθιμου προς το απολυταρχικό, πατριαρχικό σύστημα, ένα κατηγορώ που μάλιστα γίνεται ακόμα πιο έντονο με δεδομένο ότι όλα όσα στηλιτεύει αντικατοπτρίζονται -στην ταινία- στις γονικές φιγούρες. Με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στόρι και εξαιρετικές ερμηνείες, ο Κυνόδοντας καταπιάνεται με το μέλλον της οικογένειας, προσδοκώντας μέσω της κλειστοφοβίας που τον διακρίνει -παρά το πλήθος εξωτερικών σκηνών- να αναδείξει τον περιορισμό της αντίληψης του ανθρώπου.