Ο «μουζικάντης» Γιάννης Μηλιώκας στο Newsbomb.gr: Το ξεκίνημα, το διάλειμμα 17 ετών και η επιστροφή

Ο Γιάννης Μηλιώκας έχει αφήσει το δικό του στίγμα στο μουσικό γίγνεσθαι αποτελώντας ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική δισκογραφία. Όπως λέει και ο ίδιος στο Newsbomb.gr, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, «τα τραγούδια του δεν είναι ρεπορτάζ», κάτι που έχει αποδείξει με τη συνέπεια του και τα σατιρικά αλλά και προφητικά τραγούδια του όλες αυτές τις δεκαετίες.

Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική όταν άφηνε για λίγο τα πινέλα της ζωγραφικής του για να ξεκουράζει τα μάτια του. Το 1985 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο και η επιτυχία των άλμπουμ του τον οδήγησε σε ένα «διάλειμμα» που κράτησε 17 ολόκληρα χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, μεταξύ πολλών άλλων, έγραψε το βιβλίο «Μαίανδρος: η Άγνωστη Γυμναστική των Αρχαίων Ελλήνων» (εκδόσεις Κάκτος). Επέστρεψε στο πλάι του Λουκιανού Κηλαηδόνη και τα τελευταία χρόνια έχει φτιάξει μια τρομερή παρέα με τα «αδέρφια» του, Γιάννη Γιοκαρίνη, Νίκο Ζιώγαλα και Λάκη Παπαδόπουλο.

Μέσα από τη συνέντευξη του στο Newsbomb.gr, o γνωστός τραγουδοποιός αφηγείται ιστορίες από τη ζωή του, μας συστήνει τον ζωγράφο και φωτογράφο Γιάννη Μηλιώκα, θυμάται την αρχή της μουσικής του διαδρομής, μας αποκαλύπτει την έμπνευση πίσω από γνωστά και διαχρονικά τραγούδια του. Απολαύστε τον...

Η πρώτη κιθάρα

«H πρώτη κιθάρα ήταν του πατέρα μου ο οποίος ήταν κανταδόρος παλιά και το παράτησε για να κάνει οικογένεια. Έκανε τρία αγόρια. Όταν εγώ ήμουν 12 ετών περίπου, αισθάνθηκε ότι δεν πειράζει να πάρει μια κιθάρα. Την παρήγγειλε, σε έναν οργανοποιό στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκαβάλα. Τον βλέπω λοιπόν μια μέρα με μια κιθάρα σε μια νάιλον σακούλα. Δεν υπήρχαν τότε θήκες ακόμα. Την παίρνει, κάθεται στο κρεβάτι, την κουρδίζει, ρίχνει ένα ακόρντο και αρχίζει να κλαίει. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μουσική, το πρώτο μάθημα.

Σοκαρίστηκα όπως καταλαβαίνεις, όποτε έβρισκα την ευκαιρία, την έπαιρνα κι εγώ, την έβγαζα από τη σακούλα πάνω στη ντουλάπα και προσπαθούσα μόνος μου να μάθω κιθάρα. Επειδή τα κατάφερα πολύ γρήγορα και πολύ καλά, φοβήθηκε να μη γίνω μουζικάντης, όπως έλεγε στη μάνα μου και την έσπασε την κιθάρα στον τοίχο ο βλάκας.

Εκείνη την εποχή δεν ήταν ό,τι καλύτερο σαν επάγγελμα. Είχε μια αλητεία γύρω γύρω. Και έχει και θα έχει, ελπίζω. Η τέχνη σου δίνει ένα σπρώξιμο και σε βάζει στα βαθιά από νωρίς. Αυτοί που ξεμωραίνονται στα γεράματα είναι αυτοί που δεν ήταν ποτέ στην τέχνη ή ήταν ατάλαντοι και δεν το ήξεραν ούτε οι ίδιοι. Όλα είναι τέχνη, η καθημερινότητα είναι η τέχνη των τεχνών τελικά. Αν εσύ προετοιμάζεσαι να είσαι καλλιτέχνης μεταξύ 11 με 1 σου εύχομαι ολόψυχα περαστικά. Ο άνθρωπος για να νιώθει ότι ζει, πρέπει να είναι σε 24ωρη βάση καλλιτέχνης».

H αντίδραση του πατέρα του

«Αυτός μου έβαλε την ιδέα. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έφυγε 63 ετών δύο χρόνια πριν παρουσιάσω τα πρώτα μου τραγούδια το 1985. Έφυγε το 1983. Παινευόταν και δεν ξέρω τι θα τραβάγαμε στο σπίτι για να με παρουσιάσει ως κάτι σημαντικό, διαφορετικό. Ήταν παινεσιάρης άνθρωπος και από αυτό γλίτωσα. Τον αγαπούσα πάρα πολύ αλλά αυτό δεν θα το άντεχα. Τον πήρε ο Θεός και γλίτωσα. Είχε 8 διαμπερή τραύματα από τον πόλεμο. Είχε καμιά 50ριά ράμματα στο κρανίο, στους μηρούς. Παρόλο που ήταν αρτιμελής. Μάλλον τον έφαγε το αλκοόλ, γιατί όποιος γυρίζει από τον πόλεμο θυμάται ότι ήταν ζώον, είχε αγριέψει. Και κάπου εκεί η ψυχολογία του μετατρέπεται και έρχεται η κατάθλιψη, ο αλκοολισμός, όλοι αυτοί είναι μαραμένοι τελικά. Κανέναν από τους συμπολεμιστές του πατέρα μου που ήταν και φίλοι του δεν τους είδα χαρούμενους. Όλοι είχαν ένα τραύμα».

Οι 25 διαφορετικές δουλειές

«Από τρεισήμισι ετών βοηθούσα τον πατέρα μου που έκανε μπιζού εκείνη την εποχή και παιδικά παιχνίδια και εγώ ήμουν σε ένα τμήμα της παραγωγής που γινόταν μέσα στο σπίτι. Πεντέμισι ετών έβγαλα όλο το δημοτικό σαν γκαρσόν στην ταβέρνα του παππού μου που ήταν και ο πατέρας μου μέσα. Μέχρι τα 18 μηχανουργός. Και γενικά πλασιέ, μπογιατζής, μανάβης, μπακάλης, σιδεράς σε οικοδομή, κιθαρίστας σε κλαμπ, είχα μια βιοτεχνία με χριστουγεννιάτικα είδη, στιχουργός, ηχολήπτης. Έχω ένα στούντιο στο Χαλάνδρι που δεν έχει πατήσει ανθρώπου πόδι εκεί. Είναι το μέρος που πηγαίνω για να ερευνήσω ανεξερεύνητα σημεία της ηχοληψίας που είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν. Μου είναι αδύνατον να πιστέψω και να δεχτώ ότι η ηχοληψία ό,τι είχε να πει το είπε. Θα γελάσω πολύ. Η ηχοληψία τώρα ξεκινάει με την τεχνολογία, δίνει απίστευτες δυνατότητες».

Ζωγραφική και φωτογραφία

«Η φωτογραφία ήταν απόρροια μιας ανάγκης που δημιουργήθηκε από τη ζωγραφική. Όταν στο πρώτο μου γάμο πήγα να αγοράσω τους πρώτες μου πίνακες για το σπίτι και μου είπαν μια τιμή είπα στον πιο ακριβό έπεσα. Αλλά ο δεύτερος ήταν πιο ακριβός και ο τρίτος πιο πολύ. Αλλά και καλλιτεχνικά δεν είχα αγοράσει κανένα Βαν Γκογκ. Οπότε λέω θα ζωγραφίσω εγώ. Πήγα σε έναν θείο ενός φίλου μου που ήταν ζωγράφος και μου λέει "είσαι ο Μηλιώκας ο κιθαρίστας;". Τότε έπαιζα πολύ καλή κιθάρα. Λέω "ναι". Μου λέει "αφού είσαι αυτός ο Γιάννης ο κιθαρίστας πάρε πινέλα και καμβά και ζωγράφισε. Όταν είσαι καλλιτέχνης σε έναν τομέα είσαι σε όλους", μου λέει. Και πράγματι κόλλησα σε 18ωρη βάση για δύο χρόνια. Το αποτέλεσμα του πρώτου πίνακα με άφησε άναυδο. Πρώτα από όλα δεν ήξερα ότι κάθε χρώμα είχε τη δική του σκιά. Νόμιζα ότι όλες οι σκιές ήταν γκρίζες. Κατάλαβα ότι για να κάνω τα δικά μου θέματα έπρεπε να φωτογραφίζω. Για να το κάνω έπρεπε να έχω μια φωτογραφική μηχανή στοιχειωδώς καλή για να μπορέσω να καδράρω και έτσι έμαθα με τη φωτογραφία να βλέπω. Με τη μουσική έμαθα να ακούω. Το αυτί μου είναι πολύ εκπαιδευμένο τόσα χρόνια. Έχω περάσει τα 70 και δεν έχω φορέσει γυαλιά ακόμα γιατί χρησιμοποιώ τα μάτια μου. Και γενικά τις αισθήσεις μου τις έχω βάλει στο φουλ και δουλεύουν γιατί έτσι νομίζω υπάρχει ενσυναίσθηση, υπάρχει το σύνολο του σώματος και της ψυχής. Ο Θεός είναι πανταχού παρών, εγώ βλάκας είμαι, δεν μπορώ να είμαι ούτε σε εμένα παρών;

Το θέμα του πρώτου πίνακα ήταν αγιογραφία. Από τον Μεσαίωνα. Κάποιου Γάλλου. Η Παναγία σε στάση προσευχής. Έχω απαιτήσεις. Σε όλα. Μαγειρεύω, ψήνω ψωμί. Η αυτονομία δεν είναι χωριό της Αυστρίας. Είναι κάτι το οποίο υπάρχει μέσα μας. Δεν μπορώ να κρέμομαι από τις ικανότητες κάποιων άλλων. Ντροπή.

Δεν βοηθάει το τάιμινγκ της πόλης να ζωγραφίζω ακόμα. Χρειάζομαι ένα εξάμηνο καθαρά ελεύθερο για να το κάνω. Είμαι ανάποδος άνθρωπος. Δεν μπορώ να αρκεστώ σε ένα πράγμα. Δεν γίνεται. Έχω 4-5 φακέλους και στο μυαλό μου ετοιμάζονται άλλοι πέντε. Πρέπει να ζήσω έως τα 230 για να τα υλοποιήσω. Ελπίζω ότι μέσα στην τριετία που έρχεται μία σειρά από κάποιους πίνακες, είτε μόνος είτε σε μια ομαδική έκθεση, θα τους παρουσιάσω. Έχω μια τεχνοτροπία, μια επινόηση δική μου κάπου τα μισά φαίνονται, τα μισά υπαινίσσονται και όλα αυτά υπάρχουν μέσα σε ένα κάδρο. Τα μάτια μου βλέπουν χιλιάδες χρώματα που δεν ήξερα να δω προτού ζωγραφίσω».

Ο πρώτος δίσκος

«Υπήρχε αντίδραση από το συγγενικό περιβάλλον γιατί ενώ ήμουν 20 χρόνια στη μουσική δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι διαθέτω μια τέτοια ικανότητα. Που ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ. Ο λόγος για τον οποίο έγραφα τραγούδια ήταν επειδή συμβουλεύτηκα εκείνον τον ζωγράφο που μου είπε "μην κολλάς στον πίνακα συνέχεια, θα τυφλωθείς, να κάνεις διαλείμματα". Και επειδή είμαι αεικίνητος έπρεπε να κάνω κάτι στα διαλείμματα και έγραψα στίχους. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που δεν μπορεί να ενδύσει μουσικά έναν στίχο. Δηλαδή ο στιχουργός είναι εργασιομανής και ο συνθέτης είναι τεμπέλης. Τόσο μεγάλη διαφορά έχει σαν εργασία το ένα από το άλλο. Μόλις τελείωσα τα πρώτα μου τραγούδια τα παρουσίασα στο συγγενικό και φιλικό μου περιβάλλον. Άλλοι μου είπαν ναι, άλλοι όχι, άλλοι ίσως. Τα έβαλα σε ένα συρτάρι είχα γράψει καμιά δεκαριά, τα τρία με πλήρη ορχήστρα στο στούντιο και τα άλλα με μια κιθάρα. Τα κράτησα καμιά εικοσιαριά μέρες και αποφάσισα να πάω σε ειδικό να μου πουν τη γνώμη του. Παίρνω το αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη έρχομαι Αθήνα σε μια ημέρα, μοιράζω τέσσερις κασέτες σε Columbia, CBS, Lyra, Minos και περιμένω. Τότε χτυπάει το τηλέφωνο και μου λένε κατέβα για συμβόλαιο. Τόσο απλά. Έγινε ο πρώτος δίσκος και τους είπα ότι αφού τους άρεσαν πολύ τα πρώτα τραγούδια και διαπίστωσαν ότι αυτό ήταν η αρχή και είχα να δώσω, γιατί δεν ήμουν 19 ετών είχα αρχίσει να σκέπτομαι σφαιρικά. Σε μια απορία μου λέω "βλέπω πολλά χαμόγελα, μήπως αν δεν πάει καλά ο δίσκος δεν θα έχουμε τέτοια χαμόγελα;". Και μου απαντάει ο Μάκης ο Μάτσας "αν δεν πάει καλά ο δίσκος εσύ έχεις να μας φέρεις άλλα 10 τραγούδια;". Αυτός ο άνθρωπος με στήριξε, με απογείωσε, με πίστεψε. Περισσότερο από ό,τι πιστεύω εγώ στον εαυτό μου».

Τα πρώτα χρήματα από τις πωλήσεις του δίσκου

«Έπρεπε να πληρώσω το ξενοδοχείο. Σε έναν υπαινιγμό που έκανα στην εταιρεία ότι τα έσοδα δεν βλέπω καλύπτουν τα έξοδα μού λένε "γιατί δεν περνάς από το ταμείο;". Λέω "Ποιο ταμείο; Ανεργίας;". "Της εταιρείας" μου είπαν. Και μου έδωσαν 150.000 δραχμές. Το θυμάμαι σαν τεράστιο δώρο γιατί έλεγα ότι αν δεν έρθουν χρήματα κάνοντας αυτό που αγαπώ στη ζωή μου δεν θα παντρευτώ, δεν θα κάνω παιδιά. Δεν θα υποκύψω να βγάλω λεφτά για τα παιδιά. Αυτό που αγαπώ θα φέρει χρήματα. Και τα χρήματα αυτά είναι των παιδιών όχι δικά μου. Και πράγματι είχα πει ότι με τα πρώτα χρήματα θα βγω μια εβδομάδα να το γλεντήσω. Τελικά γλέντησα ένα βράδυ και την άλλη μέρα έψαξα να βρω τη μητέρα της κόρης μου. Είναι τώρα 30 φεύγα η κόρη. Ήρθε να με ακούσει μια, δυο, τρεις, και όταν της είπα γιατί δεν έρχεται άλλο μου λέει "Οκ καλά δεν είναι μέχρι εδώ;". Ό,τι πιο υγιές. Δεν είναι φαν. Αν ένα παιδί δεν αμφισβητήσει τους γονείς δεν είναι έτοιμο να κάνει τη δική του διαδρομή».

Ποιμενικό ροκ και Κακοσάλεσι

«Ο λόγος που έγραψα τέτοια τραγούδια ήταν γιατί δεν ήμουν δικτυωμένος μέσα στο κύκλωμα της παρουσίασης των τραγουδιών. Δεν είμαι και δεν θα είμαι. Δεν υπάρχει αριστούργημα κρυμμένο το οποίο θέλει να ακούσει το σύνολο των Ελλήνων. Όταν είναι να ακουστεί κάτι ακούγεται. Ήθελα λοιπόν ένα τραγούδι που να περιγράφω τον παππού μου βασικά που μιλούσε έτσι. Από εκεί τα έμαθα, ήταν ο θεατράνθρωπος της οικογένειάς μας. Περιμέναμε να έρθει να ρίξει την εθνικούρα του και μετά περιμέναμε να φύγει για να γελάσουμε. Ήταν απίστευτος άνθρωπος, αγροίκος, αμόρφωτος, ακαλλιέργητος, αλλά πολύ καλός, αποφασιστικός, νευρικός, δυναμικός. Ήταν από ταινία βγαλμένος. Και υπήρχε κίνδυνος να νομίζουν ότι είμαι κανένας καταθλιπτικός, κανένας έντεχνος με την κακή έννοια χτύπα ξύλο. Η ζωή μας έχει μια χαρά, έχει μια περιέργεια, μια θλίψη. Έπρεπε να περιγράψω το σύνολο των συναισθημάτων με τα οποία συνδιαλέγομαι καθημερινά. Και η ευκαιρία μου δόθηκε με αυτόν το στίχο. Το είχα γράψει με δική μου μουσική που ήταν χαζομάρα. Και μετά μου έρχεται η ιδέα για το Speedy Gonzales, ένα τραγούδι που άκουγα πιτσιρίκος. Το έκανα Το σπίτι στο Κακοσάλεσ'. Το πήγα στον Μάτσα και μου λέει "θα γίνει επιτυχία αυτό αλλά θα χάσεις που δεν θα βάλεις τη δική σου μουσική". Και του απαντώ εγώ "Εσένα ποιο σου αρέσει;". Μου λέει το Κακοσάλεσ'". Και το βάλαμε. Είναι εντελώς διαχρονικό. Είναι ξεχωριστά τραγούδια τα δικά μου. Όφειλαν όλοι οι καλλιτέχνες να βγάλουν ξεχωριστά τραγούδια. Έχουμε μια τριχασμένη προσωπικότητα στο τραγούδι, άλλος γράφει στίχο, άλλος μουσική και άλλος τραγουδάει.

Τραγούδια όπως το Για το καλό μου, Γκρέκο Μασκαρά είναι σαν να γράφτηκαν σήμερα γιατί η νοοτροπία των πολιτικών δεν αλλάζει. Η ανοχή έχει τα όρια της. Ο κύκλος άλλοτε είναι μπλε, άλλοτε πράσινος, άλλοτε κόκκινος. Άλλοτε ροζ κίτρινος. Και έρχεται ένας νέος πολιτικός να υποσχεθεί σε ένα τμήμα του πληθυσμού ότι θα τους φέρει περισσότερα έσοδα. Η πολιτική είναι αγοραπωλησία, είναι δύσκολο πράγμα. Και επειδή δεν παίρνει και άριστα στο θέμα της ηθικής η σχέση πολιτικής και πολιτικού, ούτε στον ύπνο μου, ούτε με εγκεφαλικό, ούτε στο τρελοκομείο μέσα δεν θα γίνω πολιτικός.

Μου έχει γίνει πρόταση, είπα ναι αλλά μόλις στραβώσει το πράγμα -γιατί θα στραβώσει- εγώ θα μπορώ να λέω τα στραβά; Μου είπαν "όχι, τη γραμμή του κόμματος". Και λέω "πάρτε το κόμμα σας και σας εύχομαι καλό κόμμα"».

Το Ροζ

«Εγώ το παρατήρησα, βγαίνω από το ντους και βλέπω ρούχα στο πλυντήριο που είχαν πλυθεί και ήταν για άπλωμα. Ήμουν νεοσσός πατέρας και έπρεπε να βοηθάω. Και βλέπω ροζ ρούχα και λέω "δεν είχαμε ποτέ ροζ ρούχα". Μέσα στα σεντόνια λοιπόν ήταν ένα κόκκινο παντελόνι στο κέντρο και τα έκανε ροζ. Παίζει στα ραδιόφωνα και δυστυχώς τα ακούω κι εγώ γιατί δεν μπορώ να ασχολούμαι με εμένα. Δεν γυρνάω στο χθες, είναι χαμένος χρόνος. Όποιος θυμάται δεν ζει. Είσαι σε μια άνω τελεία. Είναι ανόητο. Η ζωή είναι χρόνος. Πρέπει να εκτιμήσουμε ότι είμαστε τυχεροί και μόνο που γεννηθήκαμε. Η ζωή είναι στα χέρια μας. Με το που γεννιέσαι, με άριστα το 10 βρίσκεσαι στο 9. Αν βάλουμε ότι είσαι στην Ελλάδα είναι 9,1 και ανάλογα την εποχή είναι στο 9,2. Στον άνθρωπο δίνεται η δυνατότητα μέσα από τα βιβλία και τη γνώση να δει το παρελθόν, να ζει το παρόν και να βλέπει πολύ καθαρά το μέλλον. Στην Ελλάδα είναι σαν να μην έχεις πάρει ποτέ λαχείο και έχεις κερδίσει όλα τα λαχεία του κόσμου. Κλιματολογικά. Θα αποδειχθεί ότι εδώ πρέπει να γίνει ένας τόπος θεραπείας για όσους έχουν κάτι. Υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες στη Μεσόγειο. Ιδανικά τρόφιμα. Ιδανική θερμοκρασία».

Ένα διάλειμμα των 17 ετών

«Δεν έγραψα την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, 10 τραγουδάκια έγραψα και επειδή θέλανε να με ανεβάσουν σε βάθρο πολύ ψηλότερο από ό,τι θα μπορούσα να είχα ονειρευτεί -αν ήμουν εγωιστής- είπα "οκ παιδιά εσείς πριμοδοτείτε τις νέες μου σπουδές, θα πάρω τα χρήματά σας και θα αποτραβηχτώ σε κάτι που να αξίζω πραγματικά για αυτό που χειροκροτείτε, θαυμάζετε και αγαπάτε". Αναβαθμίστηκα και ξαναγύρισα.

Έκανα το προσωπικό μου στούντιο στο Χαλάνδρι που έχω ξοδέψει 25.000 ώρες μόνος μου. Επίσης, ο θαυμασμός μου για τον ελληνικό πολιτισμό με έκανε να παρατηρήσω ότι τα αγάλματα έχουν να μας πουν ανατομικές λεπτομέρειες για το σώμα, πώς πρέπει να τρεφόμαστε, να στεκόμαστε για να είμαστε πιο κοντά στα πρότυπα. Τα αρχαία αγάλματα είναι προσπέκτους. Γυμναστικής, διατροφής και ισορροπίας. Επίσης βρήκα τον μαίανδρο, ο μαίανδρος είναι ανακύκλωση της ενέργειας του ανθρώπινου σώματος και τον μελετώ ακόμα. Έγραψα ένα βιβλίο, "Μαίανδρος: η Άγνωστη Γυμναστική των Αρχαίων Ελλήνων". Ήταν μια σειρά από 300 αποσπάσματα από κείμενα αρχαία στα οποία έχω και τις παραπομπές, τα οποία κατοχυρώνουν ότι ο μαίανδρος είναι ελληνικός. Επειδή τον είδαμε και σε άλλους πολιτισμούς. Καλό είναι να ξέρουμε τι χρησιμότητα ενός συμβόλου και ποιος έχει τα εχέγγυα για να το χρησιμοποιήσει, γιατί το χρησιμοποίησε και εκείνος ο ανώμαλος ο Χίτλερ. Στα γυμναστήρια τον μαίανδρο χρησιμοποιούν οι παλαιστές για να πιάσουν ο ένας τον άλλον,

Έκανα και τρεις γάμους και τρία διαζύγια. Προσπάθησα να συνεννοηθώ με κάποιους ανθρώπους αλλά δεν μπόρεσα να τη βρω την άκρη. Η εντύπωση που δόθηκε από την όλη εμπειρία είναι ότι οι άνθρωποι με τους οποίους συνευρέθηκα ήταν ότι ήταν πολύ καλοί στη θεωρία αλλά δεν είχαν τρόπο να το εφαρμόσουν».

H επιστροφή

«Είχα πει μέσα μου ότι θα λείψω καμιά πενταετία αλλά στον τρίτο χρόνο που είχα γίνει χειμερινός κολυμβητής, είχα προσεγγίσει διαφορετικά τη μαγειρική και άρχισα να απολαμβάνω τα καλύτερα χρόνια της κόρης μου ως μωρό και παιδάκι και είδα ότι η ταχύτητα για να ζήσεις είναι διαφορετική από αυτή που απαιτεί το κοινωνικό ρολόι. Στα πέντε χρόνια κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο να γυρίσω, το πάλεψα με νύχια και με δόντια να λείψω 17 χρόνια μόνο. Τα χρήματα που μου είχαν δώσει τα θεώρησα δίδακτρα και όσα χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά. Δεν τα γλέντησα, δεν τα ξόδεψα χωρίς λόγο, δεν μου τα φάγανε. Ένα ταξίδι που έκανα ήταν που μπήκα στο αυτοκίνητο, έβαλα βενζίνη, πήρα ένα χάρτη και έβαλα το δάχτυλο μου τυχαία στην Καλαμπάκα και πήγα πρώτη φορά στην Καλαμπάκα. Έκανα μια περιοδεία έξι μηνών στην Ελλάδα και πήγα παντού. Οι ταχύτητές ήταν δελεαστικές. Όταν κάνεις αυτό που θέλεις και δεν κάνεις αυτό που δεν θέλεις ζεις σε μόνιμες διακοπές. Και διαπιστώνεις ότι αυτό κοστίζει μερικά ευρώ δεν είναι ακριβά σπορ αυτά που λέω.

Όταν ήρθε η ώρα να πω ότι τώρα μπαίνω στο σύστημα για να παρουσιάσω αυτά που γνώρισα και έζησα, ο μόνος που είχα επαφή, εμπιστοσύνη και αδερφική αγάπη ήταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Του λέω "εγώ για να βγω μόνος μου δεν βγαίνω". Και μου λέει "πάμε μαζί". Ξεκίνησα με τον Λουκιανό, κάναμε κανένα χρόνο, μετά με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ο οποίος με προλόγιζε, το λέω τώρα και συγκινούμαι. Έλεγε το Για το Καλό μου στο πρόγραμμά του και με καλούσε από μικροφώνου. Έδωσα στον Δημήτρη Μητροπάνο ένα τραγούδι και μετά Τσακνής, Ζιώγαλας, Μητσιάς, Αφροδίτη Μάνου, Φίλιππος Πλιάτσικας. Και μπήκα στο χορό. Τώρα είμαι με τον Λάκη Παπαδόπουλο,τον Γιάννη Γιοκαρίνη και τον Νίκο το Ζιώγαλα στο Κύτταρο. Είμαστε 5 χρόνια μαζί. Είναι εξαιρετικά θεραπευτικό ότι δίπλα σου είναι φίλοι και δεν υπάρχει καλλιτεχνικός ανταγωνισμός. Υπάρχει μόνο καλή διάθεση, τους έχω πολύ κοντά μου, είμαστε όπως τα αδέρφια που μια σκοτώνονται και την άλλη αγαπιούνται. Τον Νίκο Ζιώγαλα τον έχω μικρό μου αδερφό. Έχασα τον Πάρη μικρότερος από εμένα, έχω τον Νίκο. Είναι ένα πρόγραμμα που μια φορά θα πρέπει να παρουσιάσουμε τα backstage. Εγώ ανέχομαι το μπροστά πρόγραμμα για να ζήσω το πίσω. Το δούλεμα είναι σε 24ωρη βάση».

Ο κορονοϊός

«Μετά από 17 χρόνια διαλείμματος ήμουν προπονημένος. Και με το στούντιο και με κάποια παιχνίδια του μέλλοντος, και όχι μόνο παιδικά, ηχοθεραπεία που ήθελα να κάνω, με την κόρη μου μια νέα προσέγγιση γιατί είναι γυναίκα πια και όχι παιδί. Υπήρχαν λοιπόν εκκρεμότητες. Με το που ήρθε ο κορονοϊός, αν αφαιρέσουμε το τραγικό των θανάτων και του πανικού, ουσιαστικά για μένα ήταν σαν να μου έδωσε ο Θεός 18μηνη άδεια άνευ αποδοχών. Να προλάβω να συμπληρώσω τα ασυμπλήρωτα που είχα. Δεν πλήττω ποτέ, έχω χρόνια να κοιμηθώ βράδυ, κοιμάμαι μετά τις 9 το πρωί, με βοηθάει η νύχτα, συγκροτείται καλύτερα το μυαλό μου. Όσο για το εμβόλιο έμεινα έκθαμβος από το πόσο έτοιμοι ήταν η πολιτική και οι πολιτικοί που τους κατηγορώ παγκοσμίως να κρατήσουν τον κόσμο ενάμιση χρόνο στα σπίτια του πληρώνοντάς τον τα στοιχειώδη των στοιχειωδών γιατί εγώ φανταζόμουν ότι ο ένας θα φάει τον άλλο μέσα σε 10 μέρες από έλλειψη χρημάτων. Και διαψεύστηκα ευτυχώς, είδα έναν μηχανισμό που δεν τον φανταζόμουν μέσα σε ένα τέτοιο πανικό και απότομη αλλαγή. Νόμιζα ότι θα γίνει χαμός. Ο χαμός δεν έγινε, απώλειες είχαμε αλλά τη μάχη δεν τη χάσαμε ούτε τον πόλεμο. Κοντεύουμε να βγούμε από το τούνελ, έτσι πιστεύω εγώ. Δικαιολογημένα να υπάρχουν φοβισμένοι. Έκανα το εμβόλιο μια και έξω. Πρέπει να έχουμε πίστη στον εαυτό μας και θάρρος. Ο φόβος είναι αδερφός της αρρώστιας. Πρώτα φοβάσαι και μετά αρρωσταίνεις. Ο φόβος είναι μάνατζερ της αρρώστιας».

Τραγούδια σήμερα

Τραγούδια έχω αποφασίσει τι δεν θα γράψω και μετά από μια αναβάθμιση που κάνω στο στούντιο θα ξεκινήσω γράφοντας πρώτα τη μουσική και μετά το στίχο. Είμαι σίγουρος ότι είναι αδύνατον να γλιτώσω από 20 ακόμα θέματα που είναι στην καρδιά μου και το μυαλό μου και τα δουλεύω. Έχω μια απαίτηση από τον εαυτό μου να αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα και να τα δει πιο ψύχραιμα και πιο σφαιρικά με την πάροδο του χρόνου, να ωριμάσουν κάποιες καταστάσεις μέσα μου. Δεν γράφω εν βρασμώ ψυχής, δεν είναι ρεπορτάζ τα τραγούδια μου. Αν λάβουμε υπόψη και το παρελθόν μου όταν τα βγάλω αποκλείεται να περάσουν απαρατήρητα, το λέω κομψά για να μη φανώ και ψωνάρα. Αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, θέμα και ανάλυση και τοποθέτηση από πλευράς μου, γιατί να τα γράψω;».

Η τρομερή παρέα των Γιάννη Μηλιώκα, Λάκη Παπαδόπουλου, Γιάννη Γιοκαρίνη και Νίκου Ζιώγαλα επιστρέφει στο Κύτταρο για δύο ακόμα Παρασκευές, 22 και 29 Οκτωβρίου.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.