Χρήστος Κυριαζής: «Αυτή είναι η ιστορία μου»

Γνώρισα τον Χρήστο ένα καλοκαιρινό πρωινό στο Πασαλιμάνι. Στις 9 το πρωί μιας Πέμπτης του Ιουλίου. Το ραντεβού είχε οριστεί για να μου δώσει συνέντευξη με αφορμή έναν επερχόμενο δίσκο που θα κυκλοφορούσε.

Τον βρήκα να πίνει τον καφέ του κάπου απόμερα, σε ένα στέκι που αγαπούσε να πηγαίνει τότε. Αγνάντευε τη θάλασσα, που τόσο αγαπούσε και έμοιαζε χαμένος στις σκέψεις του που σημείωνε στα δεκάδες χαρτάκια που είχε μπροστά του. Στίχοι, λέξεις, συναισθήματα… Σκόρπια… που είχε τη μαγική ικανότητα να τα βάζει σε τάξη και σειρά σκαρώνοντας τραγούδια μέσα σε λίγα λεπτά.

Από εκείνο το πρωινό μας έδεσε μια βαθιά φιλία χρόνων με ατέλειωτες συζητήσεις, γέλια, προβληματισμούς, βόλτες... στον «δρόμο του νερού», τραγούδια, εξομολογήσεις, εκμυστερεύσεις, σιωπή…

Για άλλους ο Χρήστος ήταν ο επιπλοποιός, για πολλούς ήταν ο λαϊκός τραγουδιστής (αν και πολύ ροκ), για όσους τον ήξεραν ήταν ο φιλόσοφος. Για εμάς ήταν ο καλός μας φίλος. Ήταν εκείνος που μπορούσε να φτιάξει μια κατάσταση από το πουθενά και στο πουθενά. Να βγάλει από το Fiat Panda δύο καρέκλες σκηνοθέτη μπροστά στη θάλασσα και να σου δείξει μια χαραμάδα φως εκεί που σε τύλιγε το σκοτάδι.

Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, αγαπούσε τον Πειραιά (Εθνικός και Ολυμπιακός) το διάβασμα, το σχέδιο, το τραγούδι, τη μητέρα του (που είχε χάσει πριν χρόνια), το ψάρεμα, τους ανθρώπους του. Τον γιο του τον Άρη που πρόσφατα τον έκανε παππού...

Χορτασμένος από φήμη, επιτυχία, χρήματα, πολυτέλειες, γυναίκες, έρωτες, ταξίδια, έντονη κοινωνική ζωή, ήθελε μόνο την αλήθεια και την ουσία δίπλα του. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

«Για εμένα η μουσική και το βιβλίο είναι η καλύτερή μου παρέα. Έχω λόξα με το διάβασμα και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ αυτό με το στίχο. Έχω γράψει πάρα πολλά τραγούδια αντλώντας έμπνευση από βιβλία. Και σε προσωπικά θέματα με έχει βοηθήσει, ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα. Αυτά με κρατάνε. Και οι βόλτες. Δεν διασκεδάζω αλλιώς, δεν πάω σε μαγαζιά, στα μπουζούκια. Η διασκέδασή μου είναι να πηγαίνω βόλτες με το αυτοκίνητο, φωτογραφίζω, σταματάω δεξιά γράφω στίχους, έχω ένα κασετοφωνάκι και τα λέω. Είναι η χαρά μου αυτό. Και με το ψάρεμα επίσης έχω λόξα», μου έλεγε ο ίδιος.

Αν αναρωτιέστε ποιος ήταν ο Χρήστος Κυριαζής, θα μοιραστώ μαζί σας αυτό που μου είχε πει εκείνος, έχοντας ακόμα την ιδιαίτερη φωνή του στα αυτιά μου και στη σκέψη μου: «Ο Χρήστος είναι ένα παιδί που γράφει απλώς τραγούδια με ό,τι συμβαίνει στη ζωή του»...

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από την πρώτη εκείνη κουβέντα μας.

Ο Χρήστος Κυριαζής σε α' πρόσωπο:

«Θα σου πω την ιστορία από την αρχή. Μέσα από τα τραγούδια μου διηγούμαι την ιστορία της εσωτερικής μου πραγματικότητας. Δεν έχω γράψει τραγούδια κατά παραγγελία, δεν μπορώ.

Ήμουν πιτσιρίκι όταν ο αδελφός μου είχε πάρει μια κιθάρα για να μάθει και τελικά την άφησε πάνω από την ντουλάπα γιατί βαρέθηκε. Κάτι μου κίνησε την περιέργεια, θυμάμαι ανέβηκα πάνω στην καρέκλα, πήρα την κιθάρα και άρχισα να την γρατζουνάω. Κάθε μέρα. Τότε τα ραδιόφωνα έπαιζαν το Βράχο-βράχο του Στέλιου Καζαντζίδη και μου άρεσαν τα λόγια. Θυμάμαι η μάνα μου φώναζε να σταματήσω γιατί τους είχα ζαλίσει. Το είχα βάλει πείσμα όμως. Άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες συγκροτημάτων στον Πειραιά. Έβλεπα πώς έβαζαν τα δάχτυλά τους στην κιθάρα, τα σημείωνα και πήγαινα σπίτι και έκανα εξάσκηση ώσπου άρχισα να μαθαίνω τα ακόρντα και τα τραγούδια που άκουγα στο ραδιόφωνο και πιο πολύ ροκ.

Κάποια στιγμή γνώρισα ένα κορίτσι στο σχολείο, την Παρασκευή και παθαίνω κάτι. Άρεσε σε όλα τα αγόρια, ήταν μια κούκλα. Όλοι πήγαιναν και της έκαναν κόρτε, εγώ ντρεπόμουν, έως ότου μου ήρθαν κάποια στιχάκια και μια μελωδία με 3-4 ακόρντα που ήξερα. Σε μια εκδρομή που έχουμε πάει με το σχολείο τής το τραγουδάω και αυτή τρελάθηκε, συγκινήθηκε όταν της είπα ότι το έγραψα για εκείνη. Εκεί κατάλαβα ότι μπορώ να γράφω τραγούδια.

Τότε παράλληλα έπαιζα και μπάσκετ στον Ολυμπιακό και με άλλα τρία παιδιά κάναμε ένα συγκρότημα τις Πρόκες. Παίζαμε τραγούδια δικά μου με ελληνικό στίχο. Μας κάλεσαν στην Αθήνα. Παίζαμε σε ένα υπόγειο στην Πλατεία Αμερικής και μετά με τους Πελόμα Μποκιού του Βλάση Μπονάτσου.

Τότε ήμουν πολύ αλητάμπουρας, μακριά μαλλιά, κάτι μπότες από το Μοναστηράκι. Το πιο ωραίο καλοκαίρι της ζωής μου ήταν όταν παίζαμε με τις Πρόκες στη Λευκάδα. Εκεί γνώρισα μια κοπέλα την Κριστίνα, με πήρε στην Ιταλία και άλλαξε η ζωή μου. Αυτή είναι η ιστορία μου».

Η επιτυχία

«Στην Ιταλία σπούδασα Σχέδιο και ασχολήθηκα με τα έπιπλα, παράλληλα έγραφα και τραγούδια. Με τον Αντώνη Τουργκογιώργη από τους Socrates έκανα το «Έλα μωράκι μου» και κάτι άλλα. Μετά από ένα χρόνο το «Βράδυ Σαββάτου». Πάλι δεν έγινε τίποτα. Κάναμε άλλο ένα δίσκο στη Lyra πάλι καμιά επιτυχία. Εγώ συνέχιζα έπιπλα και τραγούδια. Δεν το κυνηγούσα το τραγούδι, το είχα ως χόμπι. Κάναμε το δίσκο «Μου θυμίζεις τη μάνα μου». Και εκεί έγινε το μπαμ... Να φανταστείς το δίσκο τον είχαν απορρίψει 6 εταιρείες.

Δεν ξέρω πως έγινε η τεράστια αυτή επιτυχία. Εγώ δεν πήρα και πολύ χαμπάρι γιατί είχα τις δουλειές μου. Δεν σου κρύβω ότι αυτός ο δίσκος εκτός του ότι μου άνοιξε το λαϊκό δρόμο ήταν και μια επιβεβαίωση για τον πατέρα μου ο οποίος μου πήρε την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα μια fender telecaster και τρελάθηκα, την είχε δει σε μια αφίσα που είχα με τον Κιθ Ρίτσαρντς στο δωμάτιο. Ήθελε λοιπόν να γράψω και κανένα λαϊκό και ζεϊμπέκικο. Στη Θεσσαλονίκη ήρθε και με άκουσε ο Άκης Πάνου. Συνέβησαν πράγματα φοβερά όπως και με τον Χατζιδάκι στους αγώνες Κέρκυρας, δεν το πίστευα ότι άρεσαν τα τραγούδια μου, δεν μου περνούσε από το νου. Γιατί δεν μεγάλωσα ως μουσικός μέσα σε μαγαζιά. Έκανα έπιπλα και παράλληλα τη μουσική μου.

Ο Ζαμπέτας μού είχε πει ότι η φωνή μου βρίσκεται στη χαραμάδα. Δεν ξέρω. Εγώ ξέρω ότι τραγουδάω όπως τραγουδάω στο σπίτι μου. Δεν προσπάθησα ποτέ να κάνω τον καλό τραγουδιστή. Το καλύτερό μου τραγούδι δεν το έχω γράψει ακόμα. Έχω την εντύπωση ότι θα γράψω καλύτερα τραγούδια με την έννοια ότι ακόμα θέλω να "γεννήσω" κι άλλα "παιδιά"».

Το διάλειμμα των 19 χρόνων

«Έμεινα εκτός μουσικής περίπου 19 χρόνια και μέσα σε αυτό το διάστημα έγραψα πάρα πολλά τραγούδια τα οποία υπάρχουν όλα σε ντέμο. Δεν έχω το άγχος του πώς θα βρω τραγούδια. Αυτό με κρατάει στη ζωή, αν δεν είχα αυτό θα τρελαινόμουν, στο λέω. Μέσα από τα τραγούδια λέω αυτά που θέλω και αυτά που κρύβω.

Με ρωτούσαν μια φορά τί τύπος είσαι. Κάθισα και σκέφτηκα τί τύπος είμαι. Ο Χρήστος είναι ένα παιδί που γράφει απλώς τραγούδια με ό,τι συμβαίνει στη ζωή του. Αυτό είμαι. Είμαι τόσο αφοσιωμένος σε αυτά που μου συμβαίνουν, είναι σαν να θέλω να ανακαλύψω τον εαυτό μου.

Όταν έγινε η επιτυχία ήταν τόσο δυνατό, με βρήκε απροετοίμαστο, γιατί δεν μεγάλωσα στα κέντρα και τις δημόσιες σχέσεις λόγω των επίπλων, ήμουν πολύ σοβαρός στη δουλειά μου. Όταν άρχισαν τα κανάλια και τα εξώφυλλα, κάποια στιγμή φρικάρισα. Άλλαξα ονόματα σε κουδούνια στο σπίτι μου γιατί με περίμεναν απέξω, βγήκα από τη σειρά μου.

Η ατάκα του Άκη Πάνου ήταν που με έκανε να το σκεφτώ καλά και πήρα την απόφαση να ξεκολλήσω. Μου είπε "Κυριαζή πρόσεχε μην σε κάνουν γυαλιστερό". Αυτό ήταν. Τέρμα. Έφυγα και πήγα στην Αίγινα».

Λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία του κορονοϊού, ο Χρήστος Κυριαζής είχε κάνει ένα δυνατό comeback στη νυχτερινή Αθήνα, έχοντας δίπλα του τη Νατάσα Θεοδωρίδου, ενώ είχε κυκλοφορήσει και νέο άλμπουμ.

Ενδοσκόπηση

Δεν αναλύω τίποτα, μην αναλύεις τίποτα. Κοίτα, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, η μέρα περνάει δύσκολα. Θα το βρεις αυτό μπροστά σου. Τη μέρα πρέπει να γεμίζεις, τα χρόνια περνάνε. Εγώ καμιά φορά αναρωτιέμαι, πώς έφτασα ως εδώ; Πώς τα έκανα όλα αυτά; Μουσικές, ταξίδια, γκόμενες, δεν ξέρω.

Η εμπειρία με τα χρόνια έρχεται. Η καλύτερη κουβέντα που μπορούμε να κάνουμε είναι με τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να διορθώσεις κάποια πράγματα που κάνεις λάθος από το να συζητήσεις με εσένα. Ο εαυτός σου είναι ο καθρέφτης σου, η αλήθεια σου. Πολλές φορές μου τα έχω χώσει. Μια, δυο τρεις, δεν θα ξανακάνεις το ίδιο λάθος μπορείς και το ελέγχεις.».

Θρησκεία

«Λέει ο Χριστός "αυτός που υπομένει μέχρι τέλος, αυτός θα σωθεί". Η αποδοχή είναι το κλειδί. Πρέπει να δεχτώ αυτό που γίνεται τούτη τη στιγμή. Από τη στιγμή που το δεχτείς παύει να σε πονάει. Γιατί ελπίζεις ότι θα έρθει το καλύτερο. Η ελπίδα δεν πρέπει να χάνεται ποτέ.

Η θρησκεία είναι ο στυλοβάτης μου είναι. Η μάνα μου με μύησε και έτσι ασχολήθηκα και διάβασα βιβλία για όλες τις θρησκείες του κόσμου γιατί ήθελα να δω τί γίνεται. Και όταν έκανα σύγκριση ο Χριστός ξεχώριζε, γενικά από όλα, ήταν μια άλλη οπτική γωνία, ένας ειρηνικός επαναστάτης. Τα δυνατά λόγια τα χρειάζεσαι όταν είσαι φοβισμένος, στεναχωρημένος, όταν είσαι απογοητευμένος, θέλεις ένα δυνατό λόγο να σε κρατήσει. Κατάλαβα τελικά ότι ο δρόμος προς τη θρησκεία είναι ο δρόμος προς την αλήθεια. Αυτό το συμπέρασμα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και έγινε διπλό όταν πήγα στο Άγιο Όρος. Εκεί μου συνέβησαν διάφορα θεάρεστα πράγματα με έναν γέροντα που γνώρισα και μου άλλαξε τη ζωή».

Ο Πειραιάς

Από εδώ αντλώ, είναι δεξαμενή ο Πειραιάς. Η ενέργεια εδώ είναι για εμένα. Είναι τα παιδικά, εφηβικά μου χρόνια, τα καλύτερά μου χρόνια. Υπάρχουν μερικά σημεία που κάθομαι και γράφω στην Δραπετσώνα. Στην Πειραϊκή, στον Προφήτη Ηλία, στην Καστέλα, εδώ στο Πασαλιμάνι. Δεν υπάρχει μέρα να περάσει χωρίς να κάνω τη βόλτα από Λιμάνι και παραλιακά. Αυτή τη βόλτα την έχω κάνει χαρούμενος, στεναχωρημένος, με βροχή, με ζέστη, με ανάμεικτα συναισθήματα. Είναι ο δρόμος του νερού, έτσι το λέω. Έχω λόξα με τον Πειραιά, τον αγαπώ πολύ, χαίρομαι που είμαι Πειραιώτης. Ο Πειραιάς ήταν πάντα ροκ.

Επίλογος...

Νιώθω γεμάτος αλλά και λίγο άδειος για να γεμίσω. Γιατί αν πω ότι είμαι τελείως γεμάτος δεν θα πρέπει να κάνω τίποτα. Σαν το μπουκάλι που έχει αδειάσει μέχρι το λαιμό. Έχω ακόμα να κάνω πράγματα. Άμα γεμίσει μετά τελείωσε...

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Χρήστος Κυριαζής: Ποιος ήταν ο σπουδαίος καλλιτέχνης

Πέθανε ο τραγουδιστής Χρήστος Κυριαζής

Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα «Ευρωπαϊκά Όσκαρ» 2021