Η Άννα Μπρα θα ήθελε να ζήσει δεκάδες ζωές για να ζωγραφίζει - Μια νεαρή Ελληνίδα ανάρπαστη στις ΗΠΑ
Ποια είναι η νεαρή Ελληνίδα ζωγράφος, της οποίας τα έργα ζητάνε στις ΗΠΑ;
Η Άννα Μπρα θα ήθελε να ζήσει δεκάδες ζωές…για να ζωγραφίζει. Μια νέα καλλιτέχνις που ξεφεύγει από τα στεγανά της εποχής της και δημιουργεί νέους με τα χρωματιστά πινέλα της. Η Άννα ζωγραφίζει ατελείωτα σε μπλούζες, παπούτσια, jackets και... σε καμβάδες.
Η ίδια μιλά στο Newsbomb.gr για την αγαπημένη της τέχνη που την υπηρετεί με αυταπάρνηση αλλά και με πάθος.
Η ενασχόληση της με τις custom δημιουργίες της βγάζει ένα επιπλέον το συναίσθημα. Νιώθει υπέροχα όταν φοράνε τις δημιουργίες της.
Τα έργα της τα οποία θεωρεί ορόσημα είναι οι jazz πίνακες που προέκυψαν όταν προσπαθούσε να βελτιώσει τις τεχνικές της.
Πραγματικά μια υπέροχη κοπέλα που δημιουργεί ευφάνταστους κόσμους που προέρχονται βαθιά από την φαντασία της και την ψυχή της.
Άννα είσαι μια ζωγράφος που δουλεύεις σε διαφορετικά μοτίβα, πως αποφάσισες να αφήσεις τον καμβά σου και να αποτυπώσεις την δουλειά σου σε παπούτσια, μπουφάν και γενικά σε πολλές ιδιαίτερες επιφάνειες;
«Με σκοτώνεις! Φυσικά και δεν έχω αφήσει τον καμβά. Όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ, θέλεις να πλημμυρίζεται η καθημερινότητα σου από αυτό. Να γνωρίσεις όλες τις εκφάνσεις του. Γι’ αυτό σου είπα ότι με σκοτώνεις όταν μου είπες ότι άφησα ένα μέρος του, τον καμβά. Συμπερασματικά, λοιπόν, προκύπτει και η απάντηση στο ερώτημα σου. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι δε μου φτάνουν δεκάδες ζωές για να γνωρίσω καλύτερα αυτό που κάνω, να περπατήσω σε όλα τα μονοπάτια του και να δημιουργήσω όλα όσα θέλω. Νομίζω αυτό αντικατοπτρίζει και λίγο τον χαρακτήρα μου. Δε θα ήθελα με τίποτα να έχω μόνο ένα στυλ, ή να δημιουργώ μόνο σε μια συγκεκριμένη επιφάνεια. Θα ήταν σαν να με σκοτώνουν. Εγώ μέσα από την τέχνη βρίσκω την ελευθερία μου. Δε θέλω να ακούω για «πρέπει» αλλά ούτε και για «σωστό ή λάθος». Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που μας περιορίζουν. Δε δέχομαι η τέχνη να είναι ένα από αυτά.
Ένας άλλος λόγος που με ικανοποιεί η ενασχόληση μου με τις custom δημιουργίες είναι το συναίσθημα. Αυτό που νιώθεις όταν κάποιος φοράει μια δημιουργία σου. Όταν βλέπεις ότι το έχει αγαπήσει, ξεχωρίσει και εκτιμήσει για αυτό που είναι. Ένα έργο τέχνης σε καμβά που μπορείς να φορέσεις! Πραγματικά μιλάω για ένα συναίσθημα που δε μπορώ να περιγράψω με λόγια. Έχουν περάσει μερικά χρόνια που το κάνω αυτό και ακόμα κλαίω από συγκίνηση όταν παραλάβουν τη παραγγελία τους και μου στείλουν μήνυμα για να μου πούνε πόσο χαρούμενους τους έκανα. Αυτό που το πας; Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις κάποιον να χαρεί;».
Πλέον οι Έλληνες θέλουν να φοράνε κάτι πιο «δικό» τους; Πιο ξεχωριστό;
«Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα, η ιδέα του custom και ζωγραφισμένου στο χέρι στον τομέα της ένδυσης ήταν αρκετά διαδεδομένη στο εξωτερικό – από όπου και προέρχονται οι επιρροές μου- αλλά όχι στον ελλαδικό χώρο. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως έχει αλλάξει αυτή η εικόνα, φτάνοντας στο σήμερα όπου πλέον όλοι το γνωρίζουν, επιθυμούν ή και έχουν ένα κομμάτι δικό τους».
Ποια έργα σου θεωρείς ορόσημα και γιατί;
«Σίγουρα μία σειρά από πίνακες με θέμα τη τζαζ μουσική. Ο λόγος είναι ότι έχουν μια μοναδική τεχνοτροπία η οποία προέκυψε «κατά λάθος». Ξεκίνησε σαν μάθημα από τον εαυτό που προς τον εαυτό μου. Ήθελα χρησιμοποιώντας ασπρόμαυρες φωτογραφίες, να μπορέσω να διακρίνω όλες τις χρωματικές εντάσεις (οι οποίες όταν πρόκειται για ασπρόμαυρη εικόνα ξεκινούν από το πιο φωτεινό λευκό και καταλήγουν στο πιο σκούρο μαύρο) και στη συνέχεια να τις αποτυπώσω στο έργο με χρώματα. Χρώματα όπου του καθενός η ένταση να είναι αντίστοιχη της εντάσεως που έχει στην ασπρόμαυρη εικόνα. Ήξερα πως για να μην είναι μονοδιάστατη μια εικόνα, δεν έχει σημασία αν θα βάλεις τα πραγματικά χρώματα, αυτά που βλέπεις, αλλά αν θα βάλεις τις σωστές εντάσεις. Αυτό ήθελα να το δω στην πράξη και ταυτόχρονα να εξασκήσω και το μάτι μου. Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η τεχνοτροπία, όπου το έργο αποτελείται από χιλιάδες μικρά κομματάκια που το κάθε ένα έχει διαφορετική ένταση από το διπλανό του. Δημιούργησα δέκα πίνακες με αυτή την τεχνοτροπία (ο τελευταίος δεν ολοκληρώθηκε ποτέ) και μπορώ να πω ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα αλλά επίπονη διαδικασία καθώς χρειαζόταν πολύ μελέτη και χρόνο για να δημιουργηθούν. Τελειώνοντας τους όμως απέκτησα τις γνώσεις τις οποίες αναζητούσα εξαρχής. Συν ότι τέντωσα σε ένα ακόμα καλύτερο level την υπομονή μου!».
Σου ζητάνε έργα και στο εξωτερικό; Ποια έχουν πέραση και γιατί πιστεύεις;
«Ναι, τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότεροι από το εξωτερικό, ειδικά Αμερική, μου στέλνουν για παραγγελίες και ο αριθμός αυτός αυξάνεται συνεχώς. Δεν πρόκειται για πίνακες, διότι δεν είναι κάτι που εμφανίζω συχνά στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης αλλά πρόκειται κυρίως για τζάκετ. Έχω δημιουργήσει μια σειρά από μοναδικά, street style, statement κομμάτια όπου απ’ ότι φαίνεται έχουν αγαπήσει ιδιαίτερα στην Αμερική. Συγκεκριμένα, έχω πολλές παραγγελίες από New Jersey. Δε ξέρω τί γίνεται εκεί! Το αμέσως επόμενο σε ζήτηση από το εξωτερικό είναι custom παπούτσια».
Η αλήθεια είναι πώς με τα τζάκετ μεταπήδησες σε ένα τελείως διαφορετικό στυλ. Πες μας τί συνέβη.
«Αυτή η ιδέα γεννήθηκε όταν μετά από πολλούς μήνες καραντίνας και ζωγραφικής στο στούντιο μου ένιωσα την ανάγκη να βγω έξω και να αποτυπώσω σε τοίχους ό,τι βγαίνει από μέσα μου. Τίποτα ρεαλιστικό (τείνω, συνήθως, προς τον φωτορεαλισμό), παρά μόνο ό, τι βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή μου. Απλά να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Να δημιουργήσω κάτι "επιμελώς ατημέλητο", να είναι εξαρχής το παλιό μας τζιν, αυτό που το πήρε χρόνο να παλιώσει και που όσο παλιώνει, τόσο πιο πολύ το αγαπάμε. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Ο στόχος μου ήταν να δημιουργήσω τζάκετ που μοιάζουν με τους τοίχους στο κέντρο της πόλης μας. Τελικά. όχι μόνο λάτρεψα το αποτέλεσμα αυτής της σειράς αλλά και το απόλαυσα περισσότερο από όσο θα μπορούσα να φανταστώ!
Ταυτόχρονα, επειδή-πάντα- όταν ξεκινώ ένα καινούριο project με συγκεκριμένη θεματολογία ενημερώνομαι και εμπλουτίζω τις γνώσεις μου όσο πιο πολύ μπορώ πάνω σε αυτό το θέμα, ψάχνοντας για την καταγωγή και την ιδεολογία του street style, ανακάλυψα ότι αυτή η ανάγκη μου -προς το τέλος εκείνης της καραντίνας- να δημιουργήσω τα συγκεκριμένα κομμάτια είχε την απόλυτα λογική εξήγησή της.
Το χάος που σημειώθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αντίκτυπο στη συνολική ανάπτυξη της μαζικής κουλτούρας. Ήταν μια περίοδος που ο κόσμος ήθελε να κάνει μια αλλαγή από το ήδη γνωστό, συνηθισμένο στυλ. Ως αποτέλεσμα, εμφανίστηκαν διάφορες ομάδες, η καθεμία με το δικό του διαφορετικό στυλ: χίπις, πανκ, γκοθ , κλπ.
Οι αρχικές ρίζες του φαινομένου του street style μπορούν να συνδεθούν με την αυθεντικότητα και την επιθυμία να εκφράσουμε κάποια ουσιαστική πρόθεση.
Η ανάγκη για αλλαγή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ήταν τόσο έντονη όσο και η ανάγκη για να εκφραστείς ακόμα και μέσω της μόδας και να κάνεις το δικό σου statement. Στη συνέχεια, το street style επέτρεψε στους νέους να δηλώσουν ελεύθερα τις απόψεις και την ατομικότητά τους και άρχισε να ασκεί σημαντική επιρροή στον κόσμο της υψηλής μόδας.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που μετά από όλη αυτή την πίεση που βιώσαμε (και που συνεχίζουμε να βιώνουμε) τελειώνοντας εκείνη την περίοδο της καραντίνας αυτό που αισθανόμουν ήταν ότι χρειαζόμουν να βγάλω προς τα έξω το δικό μου statement και φυσικά όλων όσων μπορούν να εκφραστούν φορώντας τα συγκεκριμένα έργα μου».
Θεωρείς πως στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες «πνίγονται»;
«Φυσικά. Οι λόγοι μείζονος σημασίας. Τελεία».
Αν σου έλεγαν να κάνεις τον κόσμο σε μια ζωγραφιά, πως θα ήταν αυτή;
«Θα είχε να κάνει με όλα τα κακώς κείμενα των τελευταίων ετών και αυτών που έπονται. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορέσω να τα συνθέσω όλα μεταξύ τους «αρμονικά» και να «τοποθετηθούν» πάνω σε καμβά. Είναι αυτό που σου είπα και στην αρχή. Ότι μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι δεκάδες ζωές δε θα μου έφταναν για όσα περνάνε από το μυαλό μου καθημερινά και τα όσα θέλω να δημιουργήσω».
Περισσότερες δημιουργίες της Άννας Μπρα μπορείτε να δείτε στο @anna_bra.shades.of.art
Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.
Trending
