Ο Απόστολος Ρίζος στο Newsbomb.gr: Το ξεκίνημα, οι απολογισμοί και οι ασκήσεις τρυφερότητας

Ο Απόστολος Ρίζος μας πρωτοσυστήθηκε πριν 21 χρόνια με το τραγούδι «Τι Να Θυμηθώ». Δύο δεκαετίες μουσικής πορείας με αγαπημένα, τραγούδια, δεκάδες live εμφανίσεις και σπουδαίες συνεργασίες. Θέλοντας να γιορτάσει τα 20+1 χρόνια του στη μουσική, κάνει μια μεγάλη γιορτή στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου, έχοντας στο πλάι του ανθρώπους ζωής και συναδέλφους. Με σειρά εμφάνισης στην ζωή του Απόστολου: η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μάρθα Φριντζήλα, η Μαρία Παπαγεωργίου, η Βιολέτα Ίκαρη, αλλά και ο Γιάννης Κούτρας.

Το πρώτο τραγούδι που σε ακούσαμε στα ραδιόφωνα ήταν το «Τι Να Θυμηθώ». Τι θυμάται λοιπόν ο Απόστολος Ρίζος από το ξεκίνημα του, από την πρώτη φορά που άκουσε το τραγούδι στα ραδιόφωνα;

«Ήταν μοναδικό το συναίσθημα όταν άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι στο ραδιόφωνο. Το θυμάμαι, έτυχε να είμαι σπίτι, έπαιζε ένας σταθμός στο ραδιόφωνο και έπεσε ξαφνικά το κομμάτι. Το συναίσθημα ήταν ανάμεικτο, είχε μαζί και τη χαρά και την αμηχανία και κυρίως μια συνθήκη που με έκανε να νιώσω ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ζωής».

Ήταν στο άλμπουμ «Ένας Κύκνος Κλαίει»

«Ναι, ήταν σε αυτό το άλμπουμ που κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 2000, 21 χρόνια πριν και έτσι είναι η αφορμή και αυτής της γιορτής που θα μας φέρει κοντά την ερχόμενη Δευτέρα στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου με καλεσμένους κάποιους πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους. Αυτό το live το κάνουμε σε έναν χώρο στον οποίο εγώ νιώθω πολύ οικεία και έχω βρεθεί τις περισσότερες φορές. Θα είμαστε και πιο άνετα και νομίζω όλα θα λειτουργήσουν με ασφάλεια».

Πώς επιλέχθηκαν τα ονόματα των καλεσμένων καλλιτεχνών;

«Όλοι όσοι θα βρεθούμε τη Δευτέρα στον Σταυρό είναι άνθρωποι σημαντικοί στη ζωή μου. Όχι μόνο ως καλλιτέχνες που αγαπώ και εκτιμώ. Έτυχε να τους γνωρίσω και προσωπικά είτε σε συνεργασία που μπορεί να είχαμε είτε επειδή τα σταυροδρόμια της ζωής μας μπορεί να μας έφεραν κοντά. Αυτό ισχύει και για τους μουσικούς που θα παίξουμε παρέα τραγούδια της διαδρομής όλων αυτών των χρόνων».

Θέλω να σε πάω πίσω στο ξεκίνημα σου...

«Νομίζω θα πάμε πολλά χρόνια πίσω, στην παιδική ηλικία. Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα και να μαθαίνω τα πρώτα μου τραγούδια από την ηλικία των 10 ετών περίπου. Στην εφηβεία αυτό έγινε πιο έντονο και έκτοτε από τα 14-15 και μετά, η κιθάρα, το τραγούδι και η μουσική γενικότερα ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Ώσπου κάποια στιγμή, τελειώνοντας το Λύκειο, πέρασα στο Πολυτεχνείο, ήρθα στην Αθήνα και παράλληλα με τις σπουδές βρέθηκα σε μια μουσική σκηνή, το "Χαμάμ". Ένα βράδυ βρέθηκε εκεί και ο Νίκος ο Ζούδιαρης και δύο χρόνια μετά, όταν ετοίμαζε το υλικό του άλμπουμ "Ένας Κύκνος Κλαίει" με θυμήθηκε, με ξανάκουσε και με επέλεξε ως βασικό ερμηνευτή αυτών των τραγουδιών. Έτσι ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι».

Ερχόμαστε πάλι στο σήμερα και στο νέο άλμπουμ που ετοιμάζεις με τίτλο «Ασκήσεις Τρυφερότητας».

«Σωστά, τα τραγούδια αυτού του άλμπουμ κυκλοφορούν σταδιακά. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει τρία και ένα τέταρτο είναι σχεδόν έτοιμο, νομίζω με τον καινούριο χρόνο θα βγει και αυτό. Είναι ένας συγκεκριμένος κύκλος τραγουδιών και κάποια στιγμή, όταν βγει και το τελευταίο, η σκέψη είναι να κυκλοφορήσει ένα φυσικό προϊόν. Δηλαδή CD ή βινύλιο και σε περιορισμένα αντίτυπα, σχεδόν συλλεκτικό».

Η ψηφιακή εποχή μας έχει ορίσει νέους κανόνες.

«Σίγουρα, καταρχάς είναι στο χέρι μας να δίνουμε χρόνο στα τραγούδια, μέσα σε αυτό το δύσκολο τοπίο της πολύ μεγάλης πληροφορίας που τρέχει και μας κατακλύζει. Όλα γίνονται με κόπο με στεναχωρεί να χάνονται τραγούδια ή να μην δίνω κι εγώ το περιθώριο να ακουστούν. Και είναι ο λόγος που αυτή τη φορά ξετυλίγεται ανάποδα. Κομμάτι-κομμάτι κυκλοφορούν και στο τέλος θα έχουμε το άλμπουμ. Σε γενικές γραμμές λειτουργώ σε ένα πλαίσιο πάνω στην προσωπική μου δισκογραφία. Όλα τα άλμπουμ έχουν έναν κεντρικό πυρήνα που συνήθως καθρεφτίζεται και στον τίτλο. Όπως και στις Ασκήσεις Τρυφερότητας».

Ο τίτλος σου νομίζω δεν είναι τυχαίος. Έχουμε ανάγκη από ασκήσεις τρυφερότητας στη ζωή μας.

«Χαίρομαι που το ακούω και από έναν άλλον άνθρωπο αυτό, πράγματι το έχουμε ανάγκη, με τη σκληρότητα και τη βαρβαρότητα που μας έχει κατακλύσει και δεν αναφέρομαι μόνο στην πραγματικότητα που βιώνουμε μέσα στην πανδημία, αναφέρομαι και στον πριν. Γιατί το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ που βγήκε και ανακοινώθηκε και ο τίτλος ήταν πολλούς μήνες πριν την καραντίνα. Είναι το τραγούδι "Εγώ Μαζί σου θέλω να 'μαι". Είχα νιώσει πολύ έντονα όλο αυτό το κλίμα και την ανάγκη που περιγράφεις. Αυτή η βαρβαρότητα γύρω μας άρχισε να με κάνει να νιώθω στενάχωρα και να συνειδητοποιώ ότι είναι πάρα πολύ εύκολο το να αρχίσουμε να σκληραίνουμε και να γινόμαστε σαν πέτρα. Θέλει μια άσκηση, το να διατηρήσουμε το αθώο, το τρυφερό κομμάτι μέσα μας το οποίο είναι και αυτό που μας δένει και μας γνωρίζει ουσιαστικά με τον διπλανό μας. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό και πιο επιτακτικό από ποτέ.

Σημασία περισσότερο σε αυτή τη ζωή, τουλάχιστον για εμένα, έχουν οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος είναι το κέντρο και όλες οι ερωτήσεις πρέπει να απαντούν για το τί είναι καλό για τον άνθρωπο. Η χαρά του να μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας συναισθήματα, έργα, εμπνεύσεις, είναι κάτι που καλό είναι να μην αφήσουμε να μας το πάρει τίποτα και κανένας, ούτε καν ο ίδιος μας εαυτός που μπορεί ακόμα και με τρόπο που δεν το καταλαβαίνει να σκληραίνει και να χάνει το κέντρο του. Οι απαντήσεις βρίσκονται στο αθώο κομμάτι που έχουμε μέσα μας. Χαμένος είναι αυτός που λέει ένα "παραμύθι" σε κάποιον άλλον και όχι αυτός που το ακούει».

Κάνεις απολογισμούς;

«Νομίζω στιγμιαία, δεν νιώθω συχνά την ανάγκη να το κάνω αυτό. Νομίζω στην περίοδο που περάσαμε πάνω από ένα χρόνο, που η δική μας δραστηριότητα ήταν παγωμένη και απόλυτα προβληματική. Σταματήσαμε πρώτοι και στην πραγματικότητα κανονικά θα επιστρέψουμε τελευταίοι. Μέσα σε αυτή την περίοδο, μεταξύ άλλων θετικών, μπορεί κάποιος να βρήκε μια ευκαιρία να αναπροσδιορίσει. Ήταν και αυτή η αίσθηση ότι πέρσι ήταν τα 20 χρόνια από το πρώτο άλμπουμ κανονικά, αλλά ο χρόνος αυτός μας καθυστέρησε το να κάνουμε αυτή τη γιορτή, όπως θα τη θέλαμε. Θα μου πεις φέτος μπορεί να γίνει; Νομίζω ναι, γιατί δεν είμαστε στο ίδιο σημείο που βρισκόμασταν πέρσι. Είμαστε πληροφορημένοι και ακολουθούμε κάποιες προδιαγραφές σε σχέση με την ασφάλειά μας στο μέτρο πάντα του δυνατού και με ό,τι μπορούμε να ελέγξουμε εμείς».

Έχουν επιστρέψει οι καλλιτέχνες σε μια κανονικότητα;

«Όχι δεν έχουν επιστρέψει, απλά θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο το διάστημα και νομίζω οι περισσότεροι από εμάς αυτό που νιώθουμε να λείπει ή να έχει απουσιάσει είναι κάποια στοιχεία που μας δένουν με τη ζωή».

20+1 χρόνια μετά, πόσο έχει αλλάξει ο Απόστολος Ρίζος;

«Έχω διατηρήσει θεωρώ αυτό το αθώο κομμάτι μέσα μου που τότε δεν μπορούσα να συνομιλήσω ακριβώς. Με τα χρόνια έμαθα να συνομιλώ μαζί του, έκανα ασκήσεις για να μην το χάσω. Αυτό το αθώο κομμάτι που με τραβάει σαν μαγνήτης το να θέλω να εκφραστώ μέσω της μουσικής».

Υπάρχουν σχέδια για επόμενες εμφανίσεις;

«Ναι υπάρχουν σχέδια αλλά η κατάσταση που βιώνουμε είναι τέτοια που τα κάνουμε, εργαζόμαστε για αυτά και ελπίζουμε να μην ματαιωθούν. Αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει εύκολα και γρήγορα, έτσι φαίνεται. Απλά να πάρουμε σιγά-σιγά τον δρόμο της εξόδου προς μια νέα πραγματικότητα που να μπορούμε να κάνουμε σχέδια και να συμβαίνουν».

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.