Sergio Ko: Ο δημιουργός του πολυβραβευμένου «Echo» στο Newsbomb.gr

Η Έλλη/Ellie (Αλίνα Κοτσοβούλου) αποφεύγει τις κοινωνικές επαφές γιατί ακούει μια ηχώ (ECHO) αυτών που -θεωρεί πως- είναι οι σκέψεις των συνομιλητών της. Επιβιώνει χάρη στην σπιτονοικοκυρά της, που αποτελεί το συνδετικό της κρίκο με τον έξω κόσμο. Ο Μάνος/Manu (Δημήτρης Δημόπουλος) μετακομίζει στο απέναντι διαμέρισμα. Μέρα με τη μέρα, οι καθημερινότητές τους αντηχούν η μία την άλλη.

Αυτή είναι η σύνοψη του «ECHO» (Ηχώ), πρώτου μικρού μήκους animation του Σέργιου Κοτσόβουλου (Sergio Ko) που συνεχίζει την επιτυχημένη, διεθνή φεστιβαλική του πορεία η οποία ξεκίνησε από το Los Angeles Animation Festival 2021 το Δεκέμβριο, όπου απέσπασε δύο βραβεία (Αργυρό Βραβείο για Μικρού Μήκους Ταινία Χαρακτήρων [Silver for Character Based Short] και Βραβείο Αριστείας του Filmfest [Filmfest Award for Excellence]).

Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης, Σέργιος Κοτσόβουλος, η ταινία, σε πρώτο επίπεδο αναφέρεται στην μοναξιά και την περιθωριοποίηση που βιώνει, όποιος διαφέρει. Κατά βάθος όμως, μας παραπέμπει σε όλες αυτές τις φορές που έχουμε νιώσει μόνοι, απομονωμένοι σε ένα σπίτι, απογοητευμένοι από την υποκρισία των ανθρώπων.

Οι δύο χαρακτήρες ζουν σε αντικριστά, καθρεπτιζόμενα διαμερίσματα, τα οποία είναι ίδια αρχιτεκτονικά, αλλά ο τρόπος που τα έχουν διαμορφώσει, και τελικά ζουν σε αυτά, διαφέρει. Στη διάρκεια της ταινίας η Έλλη αρχίζει να αλλάζει εσωτερικά και αυτό μεταφράζεται στον προσωπικό της χώρο.

«Μέσα από αυτή την ταινία ελπίζουμε να φανερώσουμε τους κινδύνους της ψυχικής κατάπτωσης, ειδικά όταν αυτή μας κάνει να αποφεύγουμε την ανθρώπινη επαφή με σκοπό την αυτοπροστασία. Ταυτόχρονα όμως, θέλουμε να αναδείξουμε και να τιμήσουμε το ψυχικό σθένος που καταφέρνουμε να κατακτήσουμε όταν γεννιέται η ανάγκη να υπερβούμε (πνευματικά) εμπόδια», υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης.

Θα ήθελες να έχεις την ικανότητα να ακούς τις σκέψεις των άλλων;

«Πολύ ωραία ερώτηση. Καθότι είμαι overthinker, πολύ συχνά το κάνω. Σκέφτομαι τι άλλο μπορεί να εννοεί κάποιος που μου μιλάει και έτσι να ψιλοταυτίστηκα με την ηρωίδα… Αλλά όχι, δεν θα το ήθελα καθόλου. Μοιάζει με εφιάλτη (γέλια)».

Η έμπνευση για το φιλμάκι, ήρθε μέσα στην πρώτη καραντίνα, σωστά;

«Ναι, η ιδέα ήρθε τότε και το πρότζεκτ τελείωσε μετά τη δεύτερη καραντίνα».

Και από όσο γνωρίζουμε, κάνει μια αξιόλογη πορεία στο εξωτερικό.

«Ναι, έχει πάει σε ένα σημαντικό φεστιβάλ animation στο Λος Άντζελες και πήραμε δύο βραβεία. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμουν εκεί και ότι είχαμε πάρει το μεγάλο βραβείο της βραδιάς!

Ξεκινήσαμε τη φεστιβαλική μας πορεία τον Δεκέμβριο. Είχαμε παρουσία πιο πριν και στο Animation Festival στη Θεσσαλονίκη με πολύ καλό feedback από την πρώτη προβολή.

Τον Απρίλιο συμμετέχουμε στο American Documentary and Animation Film Festival, ένα Academy Award Qualifying Festival στο Παλμ Σπρινγκς της Καλιφόρνια που σημαίνει ότι αν κερδίσεις είσαι στα short lists για τα Όσκαρ. Επίσης, έχουμε να πάμε στην Ασία και συγκεκριμένα σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ animation μικρού μήκους στο Τόκιο. Εκεί έχουμε μπει στην επτάδα και ακόμα δεν το έχω πιστέψει! Όταν έλαβα το e-mail τους, μου πήρε ώρα να συνειδητοποιήσω ότι βλέπω το δικό μας φιλμ στην επτάδα! Παράλληλα, έχουμε βραβευτεί και σε άλλα μικρότερα φεστιβάλ».

Που οφείλεται κατά τη γνώμη σου, αυτή η εξαιρετική πορεία του φιλμ;

«Είναι όλα αυτά που είχαμε μέσα μας, όλα τα βιώματά μου, το τραύμα, η δουλειά μου που έχει επικοινωνία αλλά έχει μοναχικότητα μπροστά από μια οθόνη ή σε ένα σχεδιαστήριο. Συνέπεσε με την πανδημία και ταυτίστηκε πιο πολύς κόσμος από ό,τι θα ταυτιζόταν το 2018 για παράδειγμα. Δηλαδή τότε, θα αφορούσε ανθρώπους του χώρου μου ή την ευρύτερη παρέα μου, τώρα ξαφνικά όλοι κλειδωθήκαμε δύο χρόνια στο σπίτι. Ωστόσο, πάντα παίζει και ο παράγοντας τύχη.

Έτσι, το κάθε βραβείο που παίρνουμε μας κάνει καλό για τα επόμενα βήματά μας, αλλά δεν κάνουμε ταινίες για τα βραβεία, τις κάνουμε για να πούμε μια ιστορία, που σε κάποιον μπορέσει να αρέσει και σε άλλον όχι».

Πώς διαχειρίστηκες την απομόνωση, αν και κάνεις μια μοναχική δουλειά όπως μου είπες.

«Επειδή δουλεύω και ως σκηνοθέτης και σκηνογράφος είναι και δεν είναι μοναχική. Η διαχείριση της πανδημίας χάρη στην ψυχολόγο μου ήταν πιο εύκολη. Ήταν σαν φάρος μέσα στην άγρια θάλασσα. Είναι αλλιώς όταν έχεις επιλέξει να κάτσεις σπίτι για να δουλέψεις και αλλιώς όταν στο επιβάλλουν. Η έλλειψη επιλογής λοιπόν, λίγο με τάραξε ψυχολογικά. Όπως και ο φόβος και η αβεβαιότητα. Δεν κρύβω ότι τον πρώτο καιρό μόνο στολή δύτη δεν έβαζα για να πάω σούπερ μάρκετ!

Η μία πρωταγωνίστριά μας, η Έλλη, είναι web designer, γενικά είναι στον υπολογιστή όλη μέρα. Νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, όποια δουλειά και αν κάνει, γιατί περάσαμε σχεδόν δύο χρόνια μπροστά από έναν υπολογιστή και δουλεύαμε. Ο καναπές μας το κέντρο διασκέδασής μας, το μπαρ και η παιδική χαρά μας».

Φοβάσαι τη μοναξιά, απολαμβάνεις τη μοναχικότητα;

«Δεν έχω να σου απαντήσω "ναι ή όχι". Απολαμβάνω και τη μοναχικότητα και τις φωνές που ακούω στο κεφάλι μου ώστε να γράψω ή να δημιουργήσω κάτι. Αλλά και τη φοβάμαι πολύ συχνά. Έχω περάσει περιόδους που μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο, αλλά συνολικά -συγκριτικά με άλλους ανθρώπους που ξέρω- δεν τη φοβάμαι. Μπορώ να είμαι μόνος και να δουλεύω για καιρό και συχνά έχω ανάγκη για επικοινωνία, για πραγματική επαφή με έναν άνθρωπο, για αγκαλιά. Θεωρώ λοιπόν ότι όλοι θα αλλάξουμε μετά από αυτό που ζούμε. Ακόμα δεν ξέρουμε πώς.

Η μισή μου απάντηση στην ερώτηση είναι: ο Σέργιος πριν την πανδημία και τώρα. Πλέον θέλω πιο πολλή επαφή από ό,τι πριν. Σίγουρα θα μας αφήσει κατάλοιπα αυτό το πράγμα αλλά δεν ξέρουμε τι κατάλοιπα».

Το φιλμ εστιάζει σε δύο αντιφατικούς χαρακτήρες με κάποια «θέματα». Αυτοί οι δύο χαρακτήρες «κουβαλούν» στοιχεία της προσωπικότητας και καθημερινότητάς σου;

«Δεν ξέρω πώς να πω πιο περιγραφικά ότι είμαι εγώ και οι δύο! Ναι, και οι δύο χαρακτήρες περικλείουν στοιχεία μου, πασπαλισμένα από στοιχεία φίλων μου. Μπορώ να ταυτιστώ λοιπόν με τον Μάνο. Αλλά έχω υπάρξει και χαοτικός κατά διαστήματα. Είμαι σαν την Έλλη μέχρι που θα χρειαστεί να δουλέψω και θα γίνω σαν τον Μάνο για να μπορέσω να δουλέψω. Παράλληλα, η Έλλη έχει στοιχεία και από φίλες μου».

Με αφορμή το «χάρισμα» να ακούει κάποιος τη σκέψη των άλλων, θέλω να σε ρωτήσω αν νόμιζες ότι έχεις κάποια «υπερδύναμη», που ξαφνικά ένιωσες να χάνεις με αποτέλεσμα «προσγειωθείς» ανώμαλα.

«Είχα αντοχή και θέληση! 'Ο,τι έχω καταφέρει το έχω κάνει καθαρά λόγω επιμονής, υπομονής και αντοχών. Εν μέσω πανδημίας, καταστάσεων και burnout με την ταινία, καθώς είχε παραπάνω δουλειά από ό,τι μπορούσα πραγματικά να διαχειριστώ ίσως και έχασα τις "υπερδυνάμεις" μου. Οι επιβραβεύσεις της ταινίας, που ειλικρινά δεν το περίμενα ότι θα πάει τόσο καλά, ίσως μου τις επιστρέψει. Προς το παρόν νιώθω κουρασμένος».

Το Echo, είναι το πρώτο μικρού μήκους animation που κάνεις;

«Ναι, είναι το πρώτο. Επίσης έχω κάνει ντοκιμαντέρ μεσαίου μήκους για το μουσείο της Ακρόπολης, έχω κάνει κάμερα σε διάφορα ντοκιμαντέρ. Αλλά είναι η πρώτη τόσο προσωπική δουλειά».

Ποιος είναι ο σκοπός και το «μήνυμα» της ταινίας;

«Πολύ δύσκολη ερώτηση. Δεν έχει ξεκάθαρο μήνυμα η ταινία. Έχει διάρκεια 11 λεπτά και εστιάζει στη ζωή της Έλλης και πώς έφτασαν εκεί τα πράγματα, καθώς κάνει flashback στην παιδική και εφηβική της ηλικία. Έχει έναν αδιάφορο πατέρα, τρώει μπούλινγκ από τα παιδιά και βλέπουμε πώς το τραύμα της όλο και μεγαλώνει μέχρι που μέσω του τεχνάσματος με την ηχώ, κάνει τις δεύτερες σκέψεις. Εκτός από τον Μάνο, υπάρχει και ένας τρίτος χαρακτήρας που έχει ενεργό ρόλο και είναι η σπιτονοικοκυρά της Έλλης η οποία της πηγαίνει φαγητό και είναι και αυτή εμμονική. Την παρουσιάζω λίγο και σαν Ελληνίδα μάνα που πάλι έχω στοιχεία».

Πότε θα το δούμε στο σινεμά;

«Πρεμιέρα με θεατές σε σινεμά θα κάνει στο Psarokokalo International Short Film Festival, τον Ιούνιο. Η προβολή της στη Θεσσαλονίκη έγινε online λόγω Covid».

Υπάρχουν επόμενα σχέδια στα σκαριά;

«Έχω ένα πρότζεκτ που έχει να κάνει με αρχαιότητα και virtual περιηγήσεις, αλλά δεν μπορώ να πω παραπάνω. Ένα άλλο πρότζεκτ έχει να κάνει με τα Ομηρικά έπη. Επίσης, ένα μεγάλου μήκους road movie που στο κεφάλι μου το λέω "ΕΟΤ κυνήγι θησαυρού". Και μια σειρά από ντοκιμαντέρ που μπορεί να σκηνοθετήσω».


Πληροφορίες ταινίας
Το ECHO είναι μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Ιράν και Καναδά.

Τίτλος: ECHO (Ηχώ)
Σκηνοθεσία: Sergio Ko (Σέργιος Κοτσόβουλος)
Διάρκεια: 11 λεπτά
Έτος: 2021
Είδος: Δράμα, Animation
Φορμά: 4Κ
Πρωταγωνιστούν (φωνή): Αλίνα Κοτσοβούλου (Ellie), Δημήτρης Δημόπουλος (Manu)
Σενάριο: Sergio Ko, Ματίνα Γαλατσιάνου, Δημήτρης Σαββαΐδης
Πρωτότυπη μουσική: Αντώνης Παλάσκας
Σχεδιασμός Χαρακτήρων: Έφη Θεοδωροπούλου, Λευτέρης Φαιδάς
Storyboard: Βασίλης Ευδοκιάς, Sergio Ko , Λευτέρης Φαιδάς
Παραγωγοί: Ashkan Rahgozar, Sergio Ko, Δημήτρης Σαββαΐδης, Σταύρος Σαββαΐδης
Παραγωγή: ADDART, MYSTIC HOUSE STUDIO, PLEASE INSERT COIN, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού