Ο street artist πίσω από το γκράφιτι του Αλέξανδρου Νικολαΐδη μιλά στο Newsbomb.gr

Το 2017 μια γκράφιτι προσωπογραφία του Στάθη Ψάλτη, κατακλύζει το διαδίκτυο και γίνεται viral! Πίσω από το πολυσυζυτημένο έργο βρίσκεται ο street artist «Πλάτων», ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης που οι τοιχογραφίες του εντυπωσιάζουν και συγκινούν.

Ο «Πλάτων» έχει κάνει τάση τις προσωπογραφίες γνωστών προσωπικοτήτων. Εκτός από τον Στάθη Ψάλτη, έχει δημιουργήσει πορτρέτα για τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη Σαπφώ Νοταρά και άλλους.

Πρόσφατα, ο Δήμος Βύρωνα, θέλοντας να τιμήσει τον Ολυμπιονίκη του Tae kwon Do, Αλέξανδρο Νικολαΐδη, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο, ανέθεσε στον Πλάτωνα τη δημιουργία μιας τοιχογραφίας μεγάλης κλίμακας για τον σπουδαίο αθλητή.

Το Newsbomb.gr βρέθηκε στο Δημοτικό Κολυμβητήριο του Δήμου Βύρωνα όπου βρίσκεται το γκράφιτι για να συναντήσει τον ταλαντούχο street artist. Εκεί ο Πλάτωνας -συγκινημένος- μάς αποκάλυψε όλους τους συμβολισμούς και την ιδέα πίσω από το εντυπωσιακό γκράφιτι -ένα ακόμα έργο του που έγινε viral και έκανε όλο το διαδίκτυο να συγκινηθεί- μίλησε για τη σημασία που έχει για τον ίδιο, μας περιέγραψε τη διαδικασία της δημιουργίας του και μοιράστηκε μαζί μας την αντίδραση της οικογένειας του Αλέξανδρου Νικολαΐδη για το γκράφιτι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι καθ' όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, περαστικοί κάθε ηλικίας, σταματούσαν να θαυμάσουν την εντυπωσιακή τοιχογραφία, να τη φωτογραφίσουν με το κινητό τους τηλέφωνο ή να δώσουν συγχαρητήρια στον ταλαντούχο καλλιτέχνη.

- Πόσο χρόνο σου πήρε να φτιάξεις το γκράφιτι του Αλέξανδρου Νικολαΐδη;

«Η τοιχογραφία χρειάστηκε για να γίνει γύρω στις τρεις ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, σταματούσα τα μεσημέρια για ένα τρίωρο περίπου, όταν είχε πάρα πολύ ήλιο και δεν μπορούσα να δω το σχέδιο.

Το ύψος της τοιχογραφίας είναι 4 επί 3 μέτρα. Πλέον οι διαστάσεις που επιλέγω είναι αυτές για να είναι μνημειακές όπως αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο. Θα μπορούσα να τον κάνω πολύ μικρότερο, αλλά δεν ήθελα. Θέλω η εικόνα να σε τραβήξει από τα μάτια και για να γίνει χρησιμοποιώ όλα μου τα "όπλα"».

- Πώς προέκυψε η ιδέα για το γκράφιτι;

«Έγινε σε συνεργασία με τον Δήμο Βύρωνα. Μου το πρότειναν ως ιδέα, μου άρεσε και το κάναμε. Το έκανα γιατί ο Νικολαΐδης ήταν ένα πρόσωπο που εμπνέει. Για να αναλάβω προσωπικά ένα πορτρέτο πρέπει από πίσω να υπάρχει μια ιστορία και μια προσωπικότητα που θα με εμπνεύσει, δηλαδή αυτά που έχει πει, αυτά που έχει κάνει. Δεν μπορώ να κάνω κατά παραγγελία ό,τι να 'ναι. Πρέπει να συμβαδίζει με τις αρχές, τις ιδέες μου».

- Τι έλεγαν οι περαστικοί κατά τη διαδικασία της δημιουργίας;

«Άνθρωποι κάθε ηλικίας σταματούσαν, κοίταζαν, φωτογράφιζαν, μου έλεγαν "μπράβο, πολύ ωραίο αυτό που φτιάχνεις, ομορφαίνεις την πόλη μας, κλπ.".Στην αρχή δεν φαινόταν ότι ήταν ο Νικολαΐδης, μετά όταν έβαλα χρώμα το κατάλαβε ο κόσμος. Ορισμένοι μάλιστα ήταν συγκινημένοι».

- Άνθρωποι από τον Δήμο το είδαν. Τι σχόλια είχες;

«Θετικά σχόλια, από το προσχέδιο που το είχαν δει τους άρεσε».

- Το μέρος που έγινε το γκράφιτι το επέλεξες εσύ ή στο πρότεινε ο Δήμος Βύρωνα;

«Είναι επιλογή του Δήμου. Μου έδωσαν αυτό το σημείο που ήταν διαθέσιμο. Γενικά ο Δήμος Βύρωνα είναι θετικός με το γκράφιτι και το street art. Εδώ έγινε και ένα φεστιβάλ γκράφιτι, από τα πρώτα που έγιναν μετά την καραντίνα. Είναι πολύ σημαντικός ο χώρος για εμένα, γιατί μετά τον εγκλεισμό των δύο χρόνων, στο φεστιβάλ μαζεύτηκαν άνθρωποι, είδαμε φίλους που είχαμε να τους συναντήσουμε δύο χρόνια. Είχε γεμίσει ο χώρος αγκαλιές, φιλιά και χρώματα».

- Οι τέσσερις γραμμές που έχεις προσθέσει προέρχεται από το μήνυμα που αναρτήθηκε στο Facebook του αθλητή μετά τον θάνατό του. Ήταν δική σου ιδέα να το προσθέσεις;

«Ναι, αυτό ήταν δική μου ιδέα να μπει όπως και το όλο στήσιμο της εικόνας, ό,τι βλέπεις. Αυτές οι τέσσερις γραμμές μάλιστα ήταν και η αφορμή για να κάνω το γκράφιτι. Αυτές ήταν η ουσία όλης της επιστολής και πολύς κόσμος δεν έδωσε βάση σε αυτό, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα. Δεν με αφορά τι ήταν ως αθλητής ή τα μετάλλια που πήρε, φυσικά ήταν φοβερός και είχε κάνει σπουδαία πράγματα, αλλά το σημαντικό είναι ότι ένας άνθρωπος που βρίσκεται στο τέλος της ζωής του, ευχαριστεί την οικογένειά του, τους γιατρούς και σαν φινάλε αυτό που κρατά για το τέλος είναι η στήριξη στον συνάνθρωπο. Δεν το έχουμε δει άλλη φορά από δημόσιο άνθρωπο. Αυτό ήταν που με άγγιξε. Για αυτό και στο έργο θα δεις ένα κοριτσάκι που κάνει κούνια στο μετάλλιο».

- Το οποίο για εσένα τι συμβολίζει;

«Ουσιαστικά έχει να κάνει με το ότι πάνω από όλα αυτό που μετράει είναι η ανθρώπινη ζωή. Ένας Ολυμπιονίκης χρησιμοποιεί τη δημοσιότητά του και ό,τι κατάφερε σε όλη του τη ζωή για το κοινό καλό. Είναι φοβερό. Μπορώ να τον καταλάβω γιατί είμαι πατέρας, έχω δύο παιδιά. Θα ήθελα για παράδειγμα, μια ίδια επιστολή να την είχα γράψει εγώ».

- Τα σύννεφα στο σχέδιο τι συμβολίζουν;

«Δείχνουν ότι πλέον ο αθλητής έχει περάσει σε μια άλλη διάσταση, σε έναν άλλο κόσμο που δεν γνωρίζουμε. Η φιγούρα του Tae kwon Do που βλέπουμε είναι φλου και πολύχρωμη αλλά όχι μαύρη. Έχει έντονα χρώματα, γιατί αυτό ήθελα να περάσω. Ένα θετικό μήνυμα μέσα σε όλο αυτό. Ένας άνθρωπος "έφυγε" αλλά χρησιμοποίησε τη δημοσιότητά του για το κοινό καλό. Δεν ήθελα να κάνω κάτι σαν μνημόσυνο και αυτός είναι ο λόγος που δεν έγραψα την ημερομηνία του θανάτου του, έγραψα μόνο το όνομα. Το βασικό ήταν το μήνυμα που άφησε. Και επίσης ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει».

- Πότε το έκανες, πόσες μέρες μετά τον θάνατό του;

«Νομίζω αρκετά μετά, αρχές της προηγούμενης εβδομάδας. Ήθελα να πάρει προβολή και δημοσιότητα, αλλά όχι για εμένα. Ήθελα σε αυτά τα λόγια που διαβάζεις εδώ, να δώσει σημασία ο κόσμος, δηλαδή στο μήνυμα που άφησε. Νομίζω ότι το πέτυχα γιατί το "όπλο" μου εμένα είναι η εικόνα. Με τα λόγια του "έντυσα" την εικόνα μου και αυτή έκανε τον κόσμο να δώσει σημασία εκεί που έπρεπε. Ο Αλέξανδρος άφησε μια συγκλονιστική επιστολή και από τα Μέσα παίχτηκε αποσπασματικά, δεν δόθηκε σημασία στην ουσία. Αυτές οι τέσσερις γραμμές είναι η ουσία της επιστολής και η στάση ζωής ενός ανθρώπου που σε όλη την πορεία του πάλευε για έναν σκοπό. Τον κατάφερε, κέρδισε σημαντικές διακρίσεις και μετάλλια και στο τέλος της ζωής του το χρησιμοποίησε για να κάνει κάτι καλό, να αφήσει μια παρακαταθήκη στα παιδιά του όπως είπε και ο ίδιος. Τα μετάλλια πρέπει να δημοπρατηθούν και τα χρήματα να δοθούν εκεί που πρέπει.

Ήθελα λοιπόν το πρόσωπο, το κείμενο, τα λόγια του να τα αποτυπώσω και να σε βάλω στη διαδικασία να τον μάθεις αν δεν τον ξέρεις. Ελπίζω να κατάφερα να πάρει μια δημοσιότητα, να έχω συμβάλλει σε αυτό».

- Είχες κάποια φωτογραφία του Αλέξανδρου ως οδηγό;

«Ναι είχα, την οποία χρησιμοποίησα για την πόζα του. Αλλά το στήσιμο και όλα τα υπόλοιπα είναι εικαστικά στοιχεία που τα χρησιμοποίησα εγώ.

Για παράδειγμα, ο κύκλος ως φόντο -κάτι που έκανα και στο γκράφιτι του Ψάλτη- συμβολίζει την πληρότητα της ζωής. Αρχίζει από ένα σημείο και κλείνει, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο. Επίσης, φαίνεται το μισό σώμα του με τη στολή και το υπόλοιπο είναι ανάμεσα στα σύννεφα. Δεν είναι τίποτα τυχαίο στο σχέδιο, ούτε απλό διακοσμητικό. Όλα έχουν λόγο ύπαρξης και προσπάθησα να τα δέσω αρμονικά.

Η κορδέλα που βλέπεις γύρω από το μετάλλιο είναι από το αργυρό που είχε κατακτήσει στην Αθήνα και είναι χρωματιστή. Δεν είναι από το μετάλλιο στο Πεκίνο που είχε κόκκινα χρώματα. Η κορδέλα εδώ δεν συμβολίζει μόνο τη χώρα καταγωγής του και τον τόπο των Αγώνων, αλλά και το θετικό μήνυμα που ήθελα να δώσω. Ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή αλλά συνεχίζει να προσφέρει, χάνει τη δική του ζωή, αλλά δίνει ζωή σε άλλους».

- Επιστρέφεις για να κάνεις γεμίσματα ή είναι ολοκληρωμένο;

«Όχι, μόλις πω ότι κάτι ολοκληρώθηκε, τελείωσε, το αφήνω στην τύχη και στον σκοπό του».

- Η οικογένεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη είδε το γκράφιτι, επικοινώνησε μαζί σου;

«Ναι το έχει δει. Έχω επικοινωνήσει με την οικογένεια, την αδερφή του η οποία έστειλε ένα μήνυμα σε εμένα προσωπικά ως ευχαριστήριο, αλλά θα προτιμούσα να μην αναφέρω το περιεχόμενό του. Ήταν πολύ θετικά τα σχόλια και το σημαντικό για εμένα είναι ότι σε αυτό που έκανα αναγνώρισαν τον Αλέξανδρο. Τους έκανε εντύπωση το γνώριμο βλέμμα του και η έκφρασή του».

- Τι συμβολίζει για εσένα ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης;

«Την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο. Τον αλτρουϊσμό, τη γενναιότητα απέναντι στη ζωή. Εκ των υστέρων μας μίλησε για τη σπάνια ασθένειά του και τη μάχη που έδινε ιδιωτικά αν και ήταν δημόσιο πρόσωπο και θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει για διάφορους σκοπούς. Δεν το έκανε και αυτό τον ανεβάζει κι άλλο στα μάτια μας».

- Ένα ακόμα γκράφιτι δικό σου έγινε viral, με αναφορά και στο όνομά σου.

«Το ξέρω, το έχω δει. Απλά να ξέρεις ότι, αν και μπορούσα να το κάνω, εγώ δεν το ανάρτησα πουθενά στην αρχή. Το άφησα εδώ να υπάρχει και να κρίνει ο κόσμος αν πρέπει να γίνει λόγος για αυτό. Για δύο μέρες δεν το είχα ανεβάσει πουθενά στα social media εγώ. Ασχολήθηκε ο κόσμος από μόνος του».

- Στον Δήμο Βύρωνα έχεις φτιάξει και ένα έργο για τη Μικρασιατική Καταστροφή, άλλωστε έχεις και καταγωγή από τη Μικρά Ασία.

«Ισχύει ναι, δύο έργα. Ο προπάππους μου ήρθε μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Η καταγωγή μου είναι από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Έζησε για πολλά χρόνια στα προσφυγικά της Νέας Ιωνίας και έχω ακούσει από τον πατέρα μου πολλές ιστορίες της οποίες του της διηγήθηκε ο πατέρας του, έτσι έχω μια ευαισθησία παραπάνω».

- Πώς ήταν τα δύο χρόνια καραντίνας; Έβγαινες να κάνεις γκράφιτι;

Δεν έβγαινα συχνά, έχω κάνει κάποια έργα, αλλά λίγα πράγματα και με όχι πολύ καλή διάθεση. Εγώ αντλώ έμπνευση από την καθημερινότητα, τον χώρο μου, τους ανθρώπους. Όταν είσαι κλεισμένος και απομονωμένος σε ένα διαμέρισμα στερείσαι έμπνευσης. Δεν έχεις ερεθίσματα και στερείς πράγματα από τη φαντασία σου.

Επίσης, έκανα διάφορα σκίτσα και σχέδια στο σπίτι. Για εμάς που κάνουμε street art, ο φυσικός μας χώρο είναι ο δρόμος. Είναι η επικοινωνία με άτομα του κύκλου μας, με περαστικούς που θα ασκήσουν άμεση κριτική. Το ατελιέ μας είναι ο δρόμος».

- Συνεχίζεις να βγαίνεις στον δρόμο;

«Εννοείται, ο δρόμος είναι εθισμός, δεν κόβεται με τίποτα. Είναι η απόλυτη ελευθερία, εκεί βρίσκω τον εαυτό μου και δεν θα το άλλαζα με τίποτα».

- Είναι ο τοίχος ο καλύτερος ακροατής και αυτός που θα πει την ιστορία καλύτερα από τον καθένα;

«Ναι είναι, οι τοίχοι έχουν μάθει να μας ακούν. Είναι το καλύτερο ημερολόγιο μας, αφήνουμε εκεί το στίγμα μας, τη στάμπα μας. Μπορεί να είναι είτε ένα καλά φυλαγμένο μυστικό σε όχι τόσο γνωστό μέρος, είτε κάτι που θέλουμε να επικοινωνήσουμε όπως το έργο με τον Αλέξανδρο. Όταν υπάρχει λόγος σοβαρός και μπορούμε να προσφέρουμε κι εμείς στο κοινό καλό, το κάνουμε και δημόσια. Πλέον κάποιες φορές νομίζω ότι βάζουμε κι εμείς ένα λιθαράκι, παλιά δεν το πίστευα, νόμιζα ότι το κάνουμε για να ικανοποιήσουμε το "εγώ" μας. Ο κόσμος διψάει για χρώμα και έτσι τα ντουβάρια έχουν ένα λόγο ύπαρξης, πέρα από το να γίνονται σπίτια για να βάζουμε το κεφάλι μας από κάτω. Πλέον τα διακοσμούμε, τα κάνουμε έργα τέχνης και μας φτιάχνουν τη διάθεση».

- Ο μεγάλος σου γιος έχει έρθει σε επαφή με τον κόσμο του γκράφιτι;

«Εννοείται, τον έχω πάρει μαζί στον δρόμο, έχει πιάσει και σπρέι. Είναι επτά ετών και νομίζω ότι σε ένα χρόνο από τώρα θα είναι έτοιμος κι αυτός, ενθουσιάζεται πολύ. Και τον μικρό παίρνω σε φεστιβάλ κλπ. Θέλω τα παιδιά μου να αποκτήσουν μέσα από αυτό παιδεία και κουλτούρα. Όπως και με τη ζωγραφική που μπορεί να σε φτιάξει ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα. Εγώ τα περισσότερα που έχω πάρει τα οφείλω στο γκράφιτι, στο street art που με έβαλε στη διαδικασία να δημιουργήσω, να διαβάσω, να βρω πληροφορίες, να γίνω πιο κοινωνικός, να διαβάσω Ιστορία της Τέχνης. Ήταν μια μόρφωση που μου δόθηκε δωρεάν από τον δρόμο και την κέρδισα κυριολεκτικά μόνος μου με δικό μου κόπο και προσπάθεια. Δεν πήγα σε κάποια σχολή σχεδίου, είμαι απόλυτα αυτοδίδακτος. Μου άρεσε, το ήθελα και εξελίχθηκα.

Το πορτρέτο αυτό του Αλέξανδρου πριν 10 χρόνια δεν θα το έκανα από σεβασμό και μόνο στο πρόσωπο. Γιατί είναι δύσκολο να αποτυπώσεις ένα πορτρέτο, να καταφέρεις την έκφραση και να βγάζει αυτό που ήταν. Σπαζοκεφαλιόμαστε να το κάνουμε αυτό. Για αυτό θέλω στα πρόσωπα που φτιάχνω να υπάρχει ένα background, μια ιστορία ζωής και όσα έχουν πει».

- Ξέρω ότι κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με δική σου εικονογράφηση και βραβεύτηκε.

«Ναι, πήγε πολύ καλά, η ομογένεια το έχει στηρίξει.

- Ετοιμάζεις κάτι αντίστοιχο;

«Για την ώρα όχι, ιδέες υπάρχουν πολλές, αλλά προσπαθώ να βρω χρόνο. Και για το γκράφιτι που βλέπεις, χρονικά στρίμωξα όσο μπορούσα τα πράγματα ώστε να έρθω να το κάνω».

- Συνεχίζεις να κάνεις έργα κατά παραγγελία;

«Ναι, συνεχίζω, αρκεί να είναι μέσα σε αυτά που κάνω, δεν φτιάχνω οτιδήποτε».

- Τι έχεις στα σκαριά;

«Πολλές ιδέες που έχω στο κεφάλι μου από την πρώτη καραντίνα, αλλά δεν έχω καταφέρει να υλοποιήσω ούτε το ένα δέκατο. Αλλά δεν πειράζει έχω συνηθίσει πια (γέλια)».

- Σε Φεστιβάλ γκράφιτι θα συμμετέχεις;

«Τα φεστιβάλ είναι ένας καλός λόγος και αφορμή να δω φίλους ξανά. Δεν είναι αυτοσκοπός αλλά είναι καλό που υπάρχουν, γιατί έχουμε περισσότερη επαφή με το κοινό».

- Τι θα σου άρεσε περισσότερο να κάνεις;

«Θα μου άρεσε να ασχοληθώ περισσότερο με τοιχογραφίες μεγαλύτερων διαστάσεων. Πλέον δεν μου αρκεί ένας τοίχος ένα επί ένα. Νομίζω ότι έχω την ικανότητα πια να το κάνω, να ασχοληθώ με τέτοιες διαστάσεις και πιστεύω θα μου ταίριαζε επειδή ασχολούμαι και με το πορτρέτο, θα ήταν ιδανικό. Έχω κάνει κάποιες μεγάλες επιφάνειες, δύο τοίχους μαζί, στις γυναικείες φυλακές στον Κορυδαλλό και υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες. Ήταν Μάιος, με έναν καιρό που είχε τρελαθεί και έκανε τέσσερις εποχές σε μία ημέρα. Ήταν ωραία εμπειρία, από τις καλύτερες της χρονιάς μαζί με το πορτρέτο του Νικολαΐδη.

Θα σου πω κάτι. Παρόλο που καμιά φορά οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές, έχω καταλάβει ότι ο καλλιτέχνης ακμάζει μέσα από τα δύσκολα. Την περίοδο που έκανα τον Νικολαΐδη ήμουν πολύ πιεσμένος, αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί μπήκα στη διαδικασία να με σπρώξω, να με ωθήσω και χάρηκα πολύ που το έκανα γιατί έχει ανταπόκριση στον κόσμο και πέτυχα αυτό που ήθελα: να δώσουμε βάση στα λόγια του. Η μηχανή λοιπόν πρέπει να μένει πάντα αναμμένη...».

Ο Πλάτωνας μέσα από τα δικά του λόγια

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το γκράφιτι το 1997 και υνέχισα μέχρι το 2004 περίπου. Στην πορεία υπήρξε ένα διάστημα πέντε ετών που τα παράτησα και επανήλθα το 2009 μέχρι και σήμερα.

Το «Πλάτων» προέκυψε αρχικά από τα γυμνασιακά μου χρόνια. Η όλη ιστορία ξεκίνησε από ένα αστείο και μου κόλλησε ως παρατσούκλι. Στην πορεία έψαχνα και εγώ ένα όνομα να μου ταιριάζει, να έχουν ενδιαφέρον τα γράμματα, οπότε το «Πλάτωνας» ήρθε και έδεσε. Δεν έχω σχεδιάσει τον Πλάτωνα, αλλά κάποια στιγμή, όταν θα νιώθω έτοιμος θα ήθελα να το κάνω.

Όσον αφορά το γκράφιτι του Στάθη Ψάλτη που έγινε viral, με πάει πίσω στα παιδικά μου χρόνια, τότε που έβλεπα τις ταινίες του και μου άρεσαν οι ατάκες του, ο τρόπος που έπαιζε. Αργότερα άρχιζα να μιμούμαι κάποιες από τις σκηνές που έβλεπα. Μου άρεσε ως ηθοποιός. Είναι ένα κατάλοιπο των παιδικών μου χρόνων. Ήθελα καιρό να τον κάνω, ακόμα και όταν ήταν εν ζωή αλλά για κάποιο λόγο το άφηνα. Τα σχόλια για γκράφιτι ήταν θετικά και συγκινητικά, από κόσμο κάθε ηλικίας.

Μετά τον Ψάλτη οι προσωπογραφίες άρχισαν να γίνονται μόδα. Έχω κάνει και άλλες προσωπογραφίες, καλλιτέχνες που θαύμαζα και προσωπικά μου έδωσαν κάτι για να τους αγαπήσω. Δεν θα έκανα ποτέ μια προσωπογραφία που μου είναι άγνωστη ή δεν μου έχει προκαλέσει κάποιο συναίσθημα. Έχω κάνει τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη Σαπφώ Νοταρά και άλλους.

Τις περισσότερες φόρες επιδιώκω να είμαι μόνος όταν πηγαίνει για γκράφιτι, γιατί θέλω να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω και θέλω να έχω και ένα καλό αποτέλεσμα. Ορισμένες φορές πηγαίνω και με φίλους και το διασκεδάζουμε. Το γκράφιτι, όπως κάθε τέχνη, είναι και ψυχοθεραπεία.

Ένα σχέδιο μπορεί να πάρει ώρες ή μέρες γιατί έχει πάντα να κάνει με τη διάθεση που έχεις να ασχοληθείς με αυτό, τι έχεις σκεφτεί και τι αποτέλεσμα θέλεις να βγάλεις. Έχω αφήσει κάτι μισοτελειωμένο και γύρισα να το τελειώσω, π.χ. μετά από κυνηγητό. Σχέδια κάνω κυρίως τη μέρα. Θέλω να βλέπω τι κάνω.

Η δική μου επαφή με την τέχνη είναι ότι υπήρξα πολύ καλός παρατηρητής. Είμαι αυτοδίδακτος. Μου άρεσε να γυρνάω στις γκαλερί, στα μουσεία. Μόνος μου ασχολήθηκα, διάβασα Ιστορία της Τέχνης, για τα κινήματα, τους ζωγράφους. Ήταν το πάθος μου και το εξέλιξα. Κάνω και ταξίδια στο εξωτερικό για να βλέπω, να ενημερώνομαι, να μαθαίνω. Έχω αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο και χρήμα. Για εμένα αυτά ήταν το σχολείο μου.

Το γκράφιτι είναι και επικίνδυνο σπορ και δυστυχώς οι μικρότερες ηλικίες το παίρνουν κάπως στην πλάκα. Έχει συμβεί να κινδυνεύσω μια-δυο φορές. Η πρώτη φορά συνέβη στα γυμνασιακά μου χρόνια, όταν πρωτοξεκινούσα. Μετά το σχολείο, στο τέλος της χρονιάς είχαμε κατέβει σε έναν υπόνομο και κάναμε το παραδοσιακό κάψιμο των βιβλίων. Όμως το μέρος ήταν χαμηλοτάβανο και κάποια στιγμή από τον καπνό και τις αναθυμιάσεις δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Η φωτιά είχε φράξει την είσοδο και ήταν αδύνατο να βγούμε, έτσι αναγκαστικά προχωρήσαμε προς τα μέσα και αρχίσαμε να περπατάμε χωρίς να ξέρουμε πού θα μας βγάλει. Διασχίσαμε 200 με 300 μέτρα στα γόνατα και το κωμικοτραγικό ήταν ότι στο τέλος της διαδρομής βρήκαμε ένα άνοιγμα και βγήκαμε σε μια πυροσβεστική υπηρεσία. Θα καιγόμασταν και η πυροσβεστική θα ήταν δίπλα.

Όταν κάνουμε γκράφιτι χρησιμοποιούμε πάντα μάσκες, γάντια και γενικά κάνουμε ό,τι καλύτερο για να προφυλαχθούμε. Η συμβουλή μου σε νεότερους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό είναι να φοράνε πάντα μάσκα και γάντια και να μην ρισκάρουν τη ζωή τους με οποιοδήποτε τρόπο.

Μια από τις ξεχωριστές στιγμές μού συνέβη σε ένα φεστιβάλ για φιλανθρωπικό σκοπό. Από καιρό είχα στο μυαλό μου τους στίχους που μου άρεσαν από το γνωστό τραγούδι «Θάλασσες» και θέλησα αυθόρμητα να το κάνω εικόνα. Την επόμενη μέρα που πήγα να το φωτογραφίσω για το αρχείο μου, βρήκα εκεί έναν κύριο φορτισμένο συναισθηματικά. Ανοίξαμε κουβέντα, μου συστήθηκε και έπαθα σοκ... Ήταν ο στιχουργός του τραγουδιού, ο Σαράντης Αλιβιζάτος. Ήταν πολύ συγκινητικό».

Διαβάστε επίσης

Ο «Παγιδευμένος» Σόλων Τσούνης μας ξεναγεί στο «καταφύγιο» του

Tindersticks για τα Γλυπτά του Παρθενώνα:Γελοία η άρνηση της Βρετανίας

Ρίτα Αντωνοπούλου: Πώς το «Αυτή η νύχτα μένει» καθόρισε το μέλλον της

Ίαν Άντερσον στο Newsbomb.gr: Όταν οι Jethro Tull συνάντησαν τον «ροκά» Κυριάκο Μητσοτάκη

Οι Madrugada στην κάμερα του Newsbomb.gr: Οι άγνωστες ιστορίες και η δοκιμασία που τους βάλαμε

Δείτε όλο το Weekend Edition εδώ