H Αμαλία Κορωνάκη δημιουργεί νέους κόσμους με τα χέρια της
Οι σπουδές της και η βασική της δουλειά έχουν αντικείμενο τους υπολογιστές. Η Αμαλία Κορωνάκη είναι IT manager, όμως όταν έχει χρόνο, σβήνει τις οθόνες των μηχανημάτων και δημιουργεί με τα χέρια της υπέροχους κόσμους.
Η νεαρή Αμαλία στα ζωγραφικά της έργα αποτυπώνει έντονα τη γυναικεία μορφή και ο λόγος που το κάνει είναι για να μπορέσει να δει ο κόσμος μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας.
Αμαλία ασχολείσαι με τους υπολογιστές αλλά τον ελεύθερο χρόνο σου δημιουργείς κόσμους με τα μολύβια σου και τα πινέλα σου. Πώς προέκυψε αυτό;
«Όταν ήμουν παιδί, ήμουν δεν ήμουν δύο ετών, έπιανα τα μολύβια της μαμάς μου -σπούδαζε τότε- και ζωγράφιζα πάνω σε όλα της τα βιβλία. Μεγαλώνοντας σε όλα μου τα τετράδια, τα θρανία μέχρι και στους τοίχους του σπιτιού. Δεν θυμάμαι πολλές περιόδους στη ζωή μου που δεν ζωγράφιζα και όταν δεν το έκανα, δεν ήμουν ευτυχισμένη, ούτε ένιωθα να είμαι ο εαυτός μου. Σπούδασα παραδόξως κάτι τελείως άσχετο -Μηχανικός Πληροφορικής- γιατί κάπως πρέπει και να βιοπορίζεσαι. Η αλήθεια είναι πως πλέον πολλές φορές εύχομαι να είχα προσπαθήσει να σπουδάσω Καλές Τέχνες, όμως δεν μπόρεσα λόγω διαφόρων συνθηκών. Παρ' όλα αυτά, δεν σταματάω να ζωγραφίζω, προσπαθώ κάπως να κάνω μάθημα στον εαυτό μου για να βελτιώνομαι συνεχώς και να βλέπω γύρω μου, να παρατηρώ καλλιτέχνες, πώς εκφράζονται για να βρω τον δικό μου δρόμο. Η ακριβής απάντηση στην ερώτησή σου, για να κλείσω, είναι πως αυτό στην πραγματικότητα προέκυψε πριν από όλα τα άλλα».
Ποια έργα θεωρείς ναυαρχίδες σου μέχρι στιγμής και γιατί;
«Δε θα μπορούσα να απαντήσω ειλικρινά σε αυτό. Γιατί δεν ξεχωρίζω κάτι. Ό,τι φτιάχνω είναι γιατί κάτι ένιωσα τη στιγμή που είδα, άκουσα ή έζησα κάτι άλλο. Σίγουρα κάποιες ζωγραφιές μου τις προτιμώ από άλλες, αλλά γενικά δένομαι συναισθηματικά με ό,τι κάνω».
Ποια είναι τα πιο δυνατά μηνύματα που έχεις περάσει με την τέχνη σου;
«Νομίζω πως θέλω να εκφράζω και να προβάλλω αυτούς που δεν μπορούν να ακουστούν, ανθρώπους λίγο διαφορετικούς ή που η μάζα ορίζει σαν διαφορετικούς. Δεν με ενδιαφέρει να ζωγραφίσω κάτι όμορφο επιφανειακά, αλλά κάτι που είναι όμορφο στην ουσία του, που ίσως δεν βλέπουμε με την πρώτη ματιά και που πρέπει να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα. Εξάλλου, ό,τι έμψυχο βρίσκεται γύρω μας έχει την ίδια αξία. Αξίζει λοιπόν να ζωγραφιστεί και να προβληθεί. Νομίζω πως είναι η ώρα να δώσουμε λίγο παραπάνω σημασία σε πράγματα και ανθρώπους που προσπερνάμε».
Στα έργα σου διακρίνεται νοσταλγία μιας άλλης εποχής;
«Η αλήθεια είναι πως αγαπώ τα παλιά αντικείμενα, τα παλιά έπιπλα και σπίτια, τα νεοκλασικά με τα μεγάλα παράθυρα, το φως τους, τα θεωρώ πολύ όμορφα. Μου λείπει αυτό που έχει σχεδόν εκλείψει στις σημερινές πόλεις στην Ελλάδα. Η ομορφιά. Δε μπορώ βέβαια να πω πως θα ήθελα να ζήσω κάτι άλλο από μια παλιότερη εποχή και αναφέρομαι στην κοινωνία όπως ήταν παλαιότερα. Στη θέση των γυναικών, στις συνθήκες εργασίας, στα στερεότυπα που φτάνουν μέχρι και τις μέρες μας σε λίγο πιο light μορφή ίσως... Αυτά μακάρι να τα δω να αλλάζουν με τη συνεισφορά και τη δική μου φυσικά. Να μην είμαστε αμέτοχοι».
Γιατί χρησιμοποιείς κυρίως κάρβουνο;
«Πάντα το προτιμούσα. Ακόμα και σε έργα άλλων ανθρώπων είναι το μέσο που μου τραβάει περισσότερο την προσοχή. Προφανώς πειραματίζομαι και με άλλα μέσα αλλά αυτό με έχει "δέσει" κατά κάποιο τρόπο».
Σε μια εποχή που η έμφυλη βία και οι γυναικοκτονίες αυξάνονται, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις μέσα από την τέχνη σου;
«Δε θα αναφερθώ μόνο στα βασικά περί ισότητας γιατί αλίμονο αν μιλάμε μόνο για κάτι που έπρεπε να είναι δεδομένο, κι όμως, δεν είναι.
Η έμφυλη βία δεν έχει να κάνει με χρώμα, εθνικότητα, μόρφωση, ηλικία μαι τα λοιπά. Έχει να κάνει με την ανθρώπινη κοινωνία και το πώς έχει διαμορφωθεί ανά τα χρόνια. Προσωπικά ντρέπομαι και λυπάμαι που ακόμη υπάρχουν γυναίκες, κορίτσια αλλά και άτομα που ζουν υπό καθεστώς κακοποίησης (σωματικής και ψυχολογικής), φόβου και συνεχούς κινδύνου για τη ζωή τους. Μοιάζει σαν να είμαστε πολύ μακριά -ως ανθρωπότητα- από μία λύση. Ίσως σε κάποια μέρη του κόσμου να μην μιλάμε για λύση αλλά για χειροτέρευση.
Όσον αφορά στις γυναικοκτονίες, δεν νομίζω πως αυξάνονται, εκεί ήταν πάντα. Ίσως μιλάμε και για περισσότερα περιστατικά παλαιότερα που απλά δεν έφταναν στην επιφάνεια. Με τον καιρό φαίνεται πως βγαίνουν περισσότερα προς τα έξω, ίσως σήμερα -και ευτυχώς- προβάλλεται περισσότερο το θέμα και αρχίζει να παίρνει τις διαστάσεις που του αναλογούν με τον καιρό.
Δε θέλω να ακουστώ κλισέ, αλλά δυστυχώς είναι η πατριαρχική κοινωνία, οι σχέσεις εξουσίας και η ανισότητα στις σχέσεις μεταξύ των φύλων.
Πρέπει να αρχίσουμε να ψαχνόμαστε λίγο, να μας ταράζει κάπως παραπάνω κάθε φορά που φτάνει στα αυτιά μας αυτό το θέμα, να αρχίσουμε αντιδρούμε όταν είμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών και να υποστηρίζουμε τα θύματα στην καθημερινότητά μας. Ο καθένας μας προσωπικά.
Σχετικά με το δικό μου μήνυμά μέσα από αυτό που κάνω θέλω να πω πως από παλιά ζωγράφιζα κυρίως γυναικείες φιγούρες. Ίσως για να εκφράζω τον εαυτό μου ως γυναίκα, ίσως για να κάνω τον κόσμο να "ακούσει" ή να νιώσει τα συναισθήματα των γυναικων γενικότερα. Γιατί πάντα ένιωθα πως οι γυναίκες δεν ακούγονται και δεν έχει παγιωθεί πραγματικά η θέση τους στην κοινωνία των ανθρώπων.
Ζωγραφίζω γυναίκες που ερωτεύονται, που ψάχνουν τον εαυτό τους, που είναι μάνες, μόνες, γυναίκες που μοιράζονται το χώρο τους με τον άνθρωπό τους, κορίτσια αλλά και γυναίκες διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Κι αυτό για να μπορέσει κάποιος να δει έστω για λίγα λεπτά μέσα από τα μάτια τους.
Εύχομαι στις επόμενες δεκαετίες να μας βρουν καλύτερες συνθήκες. Αν δε μας βρουν να τις φτιάξουμε εμείς».
Διαβάστε επίσης
Ο Γιάννης Νύκταρης κάνει τον γύρο του κόσμου σε δύο… ρόδες
Αναστασία Τασούλα: Η κυστική ίνωση, η Έμμα και η δωρεά οργάνων
Δείπνο αληθινής Αγάπης στη σκοτεινή Αθήνα που δεν θέλουμε να βλέπουμε