Βραβεία Όσκαρ: Η δεκάδα των αδικημένων - «Ιερά τέρατα» του κινηματογράφου που δεν κέρδισαν ποτέ

Τους αγαπήσαμε, μας έκαναν να κλάψουμε, να γελάσουμε, να... τρομάξουμε, ακόμη και να θυμώσουμε, τους αποθεώσαμε για τις ερμηνείες ή/και τη σκηνοθεσία τους.

Ωστόσο, από ό,τι φαίνεται, παρόλο που τα χιλιόμετρα που διένυσαν στο Χόλιγουντ ήταν αμέτρητα και οι επιτυχίες στο ενεργητικό τους τεράστιες, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών μάλλον δεν συγκινήθηκε αρκετά ώστε να τους δώσει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο.

Με τα Όσκαρ να στρώνουν μπεζ και όχι κόκκινο χαλί φέτος στο Dolby Theater στο Λος Άντζελες, στην 95η Τελετή Απονομής, ας δούμε δέκα μεγαθήρια του παγκόσμιου κινηματογράφου που είτε δεν προτάθηκαν ποτέ, είτε έχασαν πανηγυρικά όσες φορές ήταν υποψήφιοι για βραβείο Όσκαρ.

Πολλοί από αυτούς που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα μας - που δυστυχώς δεν είναι ούτε οι μισοί από αυτούς που η Ακαδημία έχει αγνοήσει κάπως όλα αυτά τα χρόνια που απονέμονται τα βραβεία Όσκαρ - έχουν λάβει τιμητικά βραβεία για την συνεισφορά τους στον κινηματογράφο.

Και κάπου εδώ δεν θα κρατηθώ και θα πω ότι αυτό το τιμητικό βραβείο είναι λίγο σαν αυτό που λέει ο λαός «παρηγοριά στον άρρωστο». Στη δύση της καριέρας σου, σου δίνουμε το αγαλματίδιο, είναι όσο βαρύ πρέπει να είναι, θα γράφει το όνομά σου, πάρτο να μην έχεις παράπονο.

Ας δούμε την - ενδεικτική - δεκάδα των αδικημένων «ιερών τεράτων» του παγκόσμιου κινηματογράφου.

1. Άλφρεντ Χίτσκοκ

Ο ορισμός του μεγαθήριου του κινηματογράφου. Παρόλο που προτάθηκε όχι μία, ούτε δύο αλλά πέντε φορές για βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τις ταινίες «Rebecca», «Lifeboat», «Spellbound», «Rear Window» και «Psycho», ο Χίτσκοκ δεν κατάφερε να κερδίσει ποτέ το βραβείο. Βέβαια, για να τον δικαιολογήσουμε και λίγο, το 1945 είχε να αντιμετωπίσει τον επίσης κλασικό και σπουδαίο Τζον Φορντ με τα «Τα Σταφύλια της Οργής» ή τον Ελία Καζάν το 1954 με την ταινία «On the Waterfront».

Παρ' όλα αυτά, ο Χίτσκοκ ανέβηκε μία και μοναδική φορά στη σκηνή για να παραλάβει βραβείο και αυτό έγινε το 1968 για να λάβει το τιμητικό βραβείο Irving G Thalberg Memorial Award, ένα βραβείο που του απονεμήθηκε για την «συνέπεια του υψηλού επιπέδου επιτυχημένων ταινιών από έναν μόνο παραγωγό». Χωρίς ιδιαίτερη θέρμη ο μεγάλος σκηνοθέτης παρέλαβε το βραβείο και είπε ένα απλό «Ευχαριστώ πολύ» και κατέβηκε από τη σκηνή. Περιφρόνηση; Απογοήτευση; Ποιος ξέρει, το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως η αδικία ήταν καταφανής.

2. Τσάρλι Τσάπλιν

Ο αγαπημένος μας «Σαρλό» έμεινε στην ιστορία με την γνωστή αυτή περσόνα με την οποία μεγαλούργησε την εποχή του βωβού κινηματογράφου, κατά τις πρώτες δεκαετίες της ανόδου του Χόλιγουντ με τις πρώτες ταινίες που έπαιξε, ενώ το 1941 ήταν υποψήφιος στην κατηγορία Καλύτερος Ηθοποιός, στη μοναδική φορά που προτάθηκε, βεβαίως για την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ».

Πρόκειται για την πρώτη, χρονικά, αναγνωρίσιμη φιγούρα του κινηματογράφου παγκοσμίως που όμως δεν αναγνωρίστηκε όπως θα του άξιζε από τις ΗΠΑ.

Μάλιστα για τον λόγο αυτό, η απογοήτευσή του, τον οδήγησε σε μία αυτοεξορία από την Αμερική, διάρκειας δύο δεκαετιών. Τελικά, το 1971 επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να λάβει το τιμητικό του Όσκαρ.

Με ένα σύντομο κλιπ της καριέρας, η Ακαδημία τον τίμησε και με το που άναψαν τα φώτα, ο Τσάπλιν ήταν ήδη επάνω στη σκηνή προκαλώντας το ξέφρενο χειροκρότημα του κοινού, που όλη τη βραδιά θα έλεγε κανείς ότι ήταν αρκετά μουδιασμένο, μόνο και μόνο γνωρίζοντας ότι ανέπνεαν τον ίδιο αέρα με τον εμβληματικό ηθοποιό.

Το χειροκρότημα που δέχθηκε ο Τσάπλιν διήρκεσε 12 ολόκληρα λεπτά, με τον ίδιο να μην καταφέρνει να κρύψει την συγκίνηση αλλά και την έκπληξή του δεχόμενος επιτέλους την αναγνώριση από το Χόλιγουντ της εποχής.

3. Γκρέτα Γκάρμπο

Ας μπει και μία γυναίκα στην παρέα των αδικημένων. Και τι γυναίκα! Η Γκρέτα Γκάρμπο μαγνήτιζε τα βλέμματα με την φωνή, την παρουσία αλλά και την ερμηνεία της. Κι όμως τίποτα από αυτά δεν έμοιαζε αρκετό για την Ακαδημία για να την βραβεύσει για τη δουλειά της. Μία ηθοποιός που ξεκίνησε από το μηδέν, καθώς προερχόταν από πολύ φτωχή οικογένεια και εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του Χόλιγουντ. Φυσικά έλαβε και εκείνη τιμητικό Όσκαρ. Το 1955, ωστόσο το βραβείο το παρέλαβε εκ μέρους της η ηθοποιός Νάνσυ Κέλι.

Για την ιστορία να πούμε ότι η Γκάρμπο προτάθηκε τέσσερις φορές για Όσκαρ, για τις ερμηνείες της στις ταινίες Romance (1930), Anna Christie (1931), Camille (1936), Ninotchka (1939).

4. Κρίστοφερ Λι

Ακόμη ένας σπουδαίος εκτός νικών στα βραβεία της Ακαδημίας. Ο «Κόμης Δράκουλας», Κρίστοφερ Λι, με μία καριέρα γεμάτη σπουδαίες ερμηνείες και συμμετοχές σε franchises όπως το Star Wars και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών δεν ήταν ποτέ υποψήφιος για βραβείο Όσκαρ. Όχι, δεν έλαβε ούτε τιμητικό βραβείο.

5. Γκλεν Κλόουζ

Ολέθρια σχέση, Η σύζυγος, Επικίνδυνες Σχέσεις, είναι μόνο λίγες από τις αμέτρητες ταινίες που μετράει στην καριέρα της η σπουδαία Γκλεν Κλόουζ. Η ηθοποιός έχει χειροκροτήσει συναδέλφους της να λαμβάνουν το βραβείο αντί για εκείνη τις περισσότερες φορές από κάθε άλλη ηθοποιό, καθώς κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων υποψηφιοτήτων - και ηττών. Ποιος ξέρει, ίσως σε λίγα χρόνια να λάβει κι εκείνη το δικό της τιμητικό βραβείο.

6. Κάρι Γκραντ

Η προφορά του, το βλέμμα του, χαρακτηριστικά και μέρος της γοητείας αλλά και της ερμηνείας του. Παρ' όλα αυτά, ο Κάρι Γκραντ δεν κέρδισε ποτέ το χρυσό αγαλματίδιο, παρόλο που ήταν δις υποψήφιος για την ερμηνεία του στις ταινίες «Νύχτα γεμάτη έρωτα» («Penny Serenade»,1941) και «Στο διάβα της ζωής» («None but the Lonely Heart», 1944). Το 1970 η Ακαδημία τον τίμησε με το βραβείο για την συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο.

7. Πήτερ Ο'Τουλ

Ο Λόρενς της Αραβίας είναι η ταινία που τον απογείωσε. Ο πρώτος του πρωταγωνιστικός ρόλος και μία τεράστια επιτυχία. Όπως και οι υπόλοιπες επτά ταινίες για τις οποίες προτάθηκε για Όσκαρ, αλλά δεν το πήρε ποτέ. Ο Πήτερ Ο' Τουλ κατέχει και εκείνος το ρεκόρ των περισσότερων υποψηφιοτήτων, επίσης 8, όπως και η Γκλεν Κλόουζ, ωστόσο το 2003, 10 χρόνια πριν τον θάνατό του, έλαβε τιμητικό βραβείο από τα χέρια της Μέριλ Στριπ.

8. Ιάν Μακκέλεν

Ο Βρετανός ηθοποιός με το πιο χαμογελαστό πρόσωπο, το οποίο βέβαια δεν συνάδει και τόσο με τους ρόλους που υποδύεται. Ο Σερ Ιάν ΜακΚέλεν, έχει υπάρξει υποψήφιος για Όσκαρ δύο φορές, το 2002 για τον ρόλο του ως Γκάνταλφ στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και τρία χρόνια νωρίτερα, το 1999 για το αριστούργημα Gods and Monsters, ωστόσο δεν κέρδισε καμία από τις δύο.

9. Ρίτα Χέιγουορθ

Η «Θεά του έρωτα», όπως την αποκαλούσαν, θεωρείτο μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν ποτέ από τον αμερικανικό κινηματογράφο. Τη δεκαετία του '40, οπότε και μεσουράνησε, ήταν ένα από τα εμπορικότερα ονόματα του χώρου. Έμεινε στην ιστορία με την εμβληματική Τζίλντα το φιλμ νουάρ του 1946 στο οποίο υποδύθηκε μια από τις διασημότερες femme fatale στην ιστορία του κινηματογράφου. Στα σχεδόν 40 χρόνια καριέρας δεν προτάθηκε ποτέ για Όσκαρ.

10. Ρόμπερτ Ρέντφορντ

Η δεκάδα των αδικημένων κλείνει με έναν ακόμη σπουδαίο ηθοποιό του αμερικανικού κινηματογράφου, ο οποίος προτάθηκε για Όσκαρ το 1974 για την ταινία «Το Κεντρί», που υπήρξε η πιο εμπορική ταινία του 1973, ενώ έλαβε τιμητικό βραβείο το 2002. Βέβαια να σημειώσουμε ότι ως σκηνοθέτης έχει βραβευτεί από την Ακαδημία, στο ντεμπούτο του κιόλας, το 1981 για το «Ordinary People».

Διαβάστε επίσης

Όσκαρ 2023: Το κόκκινο χαλί άλλαξε χρώμα

Κόλιν Φάρελ: Με τον 13χρονο γιο του στην τελετή απονομής των Όσκαρ

Η Ριάνα θα τραγουδήσει ζωντανά στη σκηνή των Όσκαρ 2023

Βραβεία Όσκαρ 2023: Η απόλυτη ανατροπή στις υποψηφιότητες

Δείτε όλο το Weekend Edition εδώ