Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Απέραντος ο ουρανός» - Διαβάστε το 1o μέρος «Όνειρο ζωής»
Το Newsbomb.gr κάθε μήνα φιλοξενεί ένα διήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Κυριάκου Κουζούμη ο οποίος το γράφει ειδικά για το Weekend Edition.
O «Απέραντος ο ουρανός» είναι το δεύτερο διήγημα του Κυριάκου για το Newsbomb.gr. Το πρώτο κεφάλαιο του διηγήματος έχει τίτλο «Όνειρο ζωής» και είναι διαθέσιμο για εσάς.
Καλή ανάγνωση!
Όνειρο ζωής
Ο ήχος του ξυπνητηριού δεν πρόλαβε να χτυπήσει, καθώς ο Κώστας είχε ήδη ανοίξει τα μάτια του και ξαπλωμένος ανάσκελα χάζευε υπό το χαμηλό φωτάκι νυκτός, το ταβάνι του υπνοδωματίου. Δίπλα του κοιμόταν γαλήνια η σύζυγός του, η Νατάσα.
Έγειρε και της έδωσε ένα τρυφερό φιλί στον γυμνό της ώμο. Αμέσως μετά, σηκώθηκε και τράβηξε για το μπάνιο. Λίγα λεπτά αργότερα, ήταν έτοιμος για τη δουλειά του. δημόσιος υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών. Διένυε ήδη την πέμπτη δεκαετία της ζωής του και λαχταρούσε την ώρα και τη στιγμή που θα έβγαινε στη σύνταξη, διότι σχεδόν ποτέ του δεν αγάπησε τη δουλειά που έκανε.
Εκείνη την ημέρα όμως, έφυγε από το σπίτι του με το χαμόγελο απλωμένο στα χείλη, γιατί ακριβώς μετά το σχόλασμα είχε ένα πολυπόθητο ραντεβού.
Η ώρα σήμανε δύο το μεσημέρι όταν ο Κώστας βαστώντας τον δερμάτινο χαρτοφύλακά του βρέθηκε στην πλατεία Συντάγματος. Αν και κουρασμένος από το παγιωμένο οκτάωρο, το χαμόγελο παρέμενε στο πρόσωπό του. Βαδίζοντας άρχισε να κατεβαίνει την οδό Μητροπόλεως. Σαν έφτασε στο ύψος του μητροπολιτικού ναού της Αθήνας, είδε κόσμο να βγαίνει αλλά και μερικούς πιστούς να κάνουν τον σταυρό τους. Τους ειρωνεύτηκε και μειδίασε ενοχλημένος. Ποτέ του δεν είχε καλή σχέση με το θείο στοιχείο. Τουναντίον!
Λίγο πιο κάτω ήταν ο προορισμός του, ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Μόλις έφτασε απ’ έξω, είδε στα σκαλιά έναν άνδρα με λερωμένο το λευκό του πουκάμισο και τα μακριά του γένια ατημέλητα. Τον αγνόησε επιδεικτικά και πήρε τις ανηφορικές σκάλες.
«Δεν φαντάζεσαι πόσο καιρό περίμενα αυτή τη στιγμή», είπε στον ταξιδιωτικό πράκτορα, τον Νικόλα που ετύγχανε παλιός του φίλος.
«Πολύ χαίρομαι για σένα και τη Νατάσα. Τόσα χρόνια σε ακούω να λαχταράς ένα ταξίδι στη λατινική Αμερική. Να, λοιπόν, που έφτασε η ώρα», σχολίασε εκείνος και από το πρώτο συρτάρι του γραφείου του φανέρωσε έναν φάκελο. «Εδώ σας τα έχω όλα. Εισιτήρια, βίζα, πρόγραμμα, στοιχεία επικοινωνίας με τον προσωπικό σας ξεναγό και ό,τι άλλο θα χρειαστείτε. Μόλις βγείτε απ’ το αεροδρόμιο θα σας περιμένει εκεί για να σας οδηγήσει κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Το μόνο που έχετε να κάνετε λοιπόν, είναι να περιμένετε έξι μήνες μέχρι τον ερχόμενο Απρίλιο και…» χαμογέλασε. «Καλό ταξίδι!», του ευχήθηκε προσφέροντάς του τον φάκελο.
Ο Κώστας ένιωσε ένα φτερούγισμα στα σωθικά. Άπλωσε το χέρι του και πήρε τον φάκελο με περίσσια προσοχή σαν να ήταν νεογνό βρέφος. Ξάφνου, βούρκωσε. «Έξι μήνες και έπειτα… αχ!» αναστέναξε. «Ένα όνειρο ζωής θα γίνει πραγματικότητα».
«Το έχεις πει στη Νατάσα;» ρώτησε ο Νικόλας.
«Όχι, βέβαια! Θα είναι η έκπληξή μου μόλις αλλάξει ο χρόνος. Θα της δείξω τον φάκελο και θα της πω ότι τον έφερε ο Άγιος Βασίλης».
Ο Νικόλας χαμογέλασε. «Πώς δεν σκέφτηκες να πάρετε και τον γιο σας μαζί;»
«Ποιον γιο, βρε Νικόλα μου; Αυτός σπουδάζει στα Γιάννενα. Κατά βάσει όμως, κάνει ξέφρενη ζωή. Πού τον χάνεις, πού τον βρίσκεις από τη μια βόλτα στην άλλη και από εκδρομή σε εκδρομή. Του το συζήτησα, αλλά αρνήθηκε. Προτιμά, βλέπεις, να ταξιδέψει με το κορίτσι του τις ίδιες περίπου ημέρες. Μην με ρωτήσεις πού. Οι περισσότεροι νέοι αποφασίζουν τελευταία στιγμή».
Ο Νικόλας συνόδευσε τον Κώστα μέχρι την έξοδο. Λίγο πριν αποχαιρετιστούν, τον ρώτησε. «Με το άλλο θέμα τι κάνεις;» σχεδόν ψιθυριστή η χροιά της φωνής του.
Ο Κώστας συνοφρυώθηκε για μια στιγμή. «Τίποτα το σημαντικό. Πέρασε, Νικόλα. Πέρασε».
«Μου είχες πει ότι…»
«Δεν είχα χρόνο», τον διέκοψε και συμπλήρωσε. «Μια σκέψη ήταν πάνω σε μια στιγμή αδυναμίας».
Ο Νικόλας ήθελε να πει πολλά αλλά… σούφρωσε τα χείλη ενοχλημένος. Έπειτα, είδε τον Κώστα να κατεβαίνει τις σκάλες.
Μόλις βγήκε, συνάντησε πάλι εκείνο τον άνδρα με το λεκιασμένο πουκάμισο να κάθεται οκλαδόν δίπλα στο πλατύσκαλο. Υπέθεσε πως επρόκειτο για κάποιον ζητιάνο και απομακρύνθηκε δίχως να του χαρίσει δεύτερο βλέμμα. Καθώς απομακρυνόταν, το βλέμμα εκείνου του άνδρα… τον ακολουθούσε.
~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~
Περπατούσε στους δρόμους του κέντρου και έφτασε πάλι στο Σύνταγμα. Ο μουντός καιρός δεν τον εμπόδιζε για έναν μοναχικό περίπατο μέσα στον Εθνικό Κήπο. Είχε τόσα στο μυαλό του και αναζητούσε μία όαση για να ποτίσει τις σκέψεις που σιγοέσβηναν, αντί να θεριεύουν. Κάθισε σ’ ένα παγκάκι και με θέα το καταπράσινο τοπίο αφέθηκε στο τραγούδι της φύσης, ένα τραγούδι μελαγχολικό και απέραντα θλιμμένο, όπως τα μυστικά του.
Άναψε τσιγάρο και άρχισε να παρατηρεί πότε τον γκρίζο ουρανό και πότε τους ελάχιστους περαστικούς στο βάθος των στενών τσιμεντένιων διαδρόμων. Οι πρώτες ψιχάλες δεν άργησαν να σκάσουν στο κούτελό του. Δεν πτοήθηκε όμως. Τις μετέφρασε για συντροφιά και τις άφησε να τον ραίνουν.
Λίγο αργότερα, βρέθηκε να περπατά στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ο καιρός παρέμενε στο ίδιο μοτίβο. Κοίταξε το ρολόι του. Κόντευε πέντε το απόγευμα. Κοντοστάθηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Πίσω του τα αυτοκίνητα σχημάτιζαν ουρές ενώ ανάμεσα στους πεζούς, διακρίνονταν και κάμποσοι τουρίστες. Μια ακόμα βαθιά ανάσα και διέβη την πόρτα της πολυκατοικίας.
Πήρε τις ανηφορικές σκάλες ως τον τρίτο όροφο και μέσα στα επόμενα λεπτά βρέθηκε να περιμένει ώστε να τον δεχθεί… ο γιατρός του.
Ο Κώστας ήταν καθισμένος απέναντί του. Δίχως να εκδηλώνει την ταραχή που ταλάνιζε τα σωθικά του, κρέμασε απόχη στα χείλη του γιατρού. Εκείνος, φέροντας τη λευκή ποδιά και έχοντας τα γυαλιά πρεσβυωπίας στα μάτια, έτριψε ελαφρά τις παλάμες του και σούφρωσε χείλη.
«Δεν μ’ αρέσει η σιωπή σου. Η αγωνία είναι πιο οδυνηρή από την αλήθεια. Λοιπόν Μενέλαε; Σε ακούω…»
Ο Μενέλαος Ιωάννου άρχισε να χτυπά τα ακροδάχτυλά του πάνω στο δερμάτινο σουμέν. Αμέσως μετά, ύψωσε το βλέμμα του στον Κώστα και η γλώσσα του βουτήχτηκε στο σάλιο της τόλμης.
«Η κατάσταση είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή! Οι εξετάσεις σου έδειξαν ότι…»
«Πόσο;» Κοφτή η φωνή του Κώστα, ορθάνοικτο το βλέμμα, σφικτές οι γωνίες του προσώπου.
«Σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Μην κρίνεις ως τετελεσμένο κάτι που πιθανόν να μπορέσεις να πολεμήσεις», ήταν η τοποθέτηση του γιατρού.
«Οικονομολόγος σπούδασα, Μενέλαε. Ξέρω καλά τους όρους των πιθανοτήτων. Άλλο σε ρώτησα».
Ο Μενέλαος φάνηκε βαθιά διστακτικός. Οι φωνητικές του χορδές δέθηκαν κόμπος.
«Χμ! Κατάλαβα», ήταν το σαρκαστικό σχόλιο του Κώστα.
«Ψυχραιμία, ρε παλιόφιλε. Ψυχραιμία. Θα το παλέψουμε. Θα είμαι μαζί σου. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε και δεν μπορούμε», πράο και συμπονετικό το ηχόχρωμά του.
«Τόσο λίγο λοιπόν!» συμπέρανε ο Κώστας και πέταξε το βλέμμα του στην τζαμαρία αντικρίζοντας τη μουντάδα του ουρανού. Εκείνες οι ψιχάλες είχαν μόλις παραδώσει σκυτάλη στη βροχή. «Θυμάσαι τι μου είχες αποκαλύψει πριν από πολλά χρόνια; Μου είχες πει πως “όταν εμείς οι γιατροί λέμε ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, σημαίνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε και πολλά”. Θυμάσαι;»
«Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια όμως, η επιστήμη έχει προχωρήσει αρκετά. Πλέον υπάρχουν ελπίδες…»
Ο Κώστας σήκωσε το χέρι του και του έκανε σαφές νόημα να σωπάσει. «Ποιος νίκησε τον καρκίνο σε ήπαρ και πάγκρεας για να τον νικήσω εγώ; Ποιος είμαι εγώ; Αν ήταν μόνο στο συκώτι, ίσως να είχα ελπίδες, ίσως να σε πίστευα. Αυτός ο αμείλικτος συνδυασμός όμως, μου σκοτώνει πρώτα τις ελπίδες και έπειτα θα σκοτώσει κι εμένα. Το βλέπω στα μάτια σου».
Ο Μενέλαος αναστέναξε γοερά. Αναζητούσε κάτι να πει, μα επέλεξε ξανά τη σιωπή.
«Μου βγαίνουν έξι μήνες; Αυτό πες μου μόνο. Έχω έξι μήνες; Μόλις κανόνισα ένα ταξίδι με τη Νατάσα. Είναι όνειρο ζωής. Σε ρωτάω, Μενέλαε; Έχω έξι μήνες ή να αλλάξω άμεσα τα εισιτήρια;»
«Εφόσον το χειρουργείο λόγω της φύσης και της θέσης του όγκου δεν μας επιτρέπεται, θα ξεκινήσεις το συντομότερο χημειοθεραπείες. Όλα θα κριθούν από το πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός σου».
Ένα μειδίαμα απλώθηκε στα κατάστεγνα χείλη του Κώστα. «Άρα να αλλάξω τα εισιτήρια».
*Μην χάσετε το δεύτερο κεφάλαιο: «Το πολύ έξι μήνες»
Διαβάστε επίσης
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Ο ήλιος των ψυχών» - Διαβάστε το 4ο μέρος «Για τη Σταυρούλα»
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Ο ήλιος των ψυχών» - Διαβάστε το 3ο μέρος «Σκόνη και χάος»
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Ο ήλιος των ψυχών» - Διαβάστε το 2ο μέρος «15 δευτερόλεπτα»
Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Ο ήλιος των ψυχών» - Διαβάστε το 1ο μέρος «Ο ίδιος εφιάλτης»