«Χοντροκομμένο θάψιμο» διάσημου κριτικού κατά Λάνθιμου: «Έλληνας προβοκάτορας»
Μια περίεργη θέση για το έργο του Γιώργου Λάνθιμου
Μπορεί ο Γιώργος Λάνθιμος να χαίρει καθολικής εκτίμησης σε διεθνές επίπεδο, και στις Κάννες το κοινό να τον υποδέχθηκε με παρατεταμένο χειροκρότημα με αφορμή τη νέα ταινία του, «Ιστορίες Καλοσύνης» που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ωστόσο υπάρχουν και κάποιες διαφορετικές απόψεις για την αξία του έργου του.
Ο Bilge Ebiri είναι κριτικός κινηματογράφου των New York και Vulture. Η δουλειά του έχει εμφανιστεί στα The Village Voice, New York Times, Rolling Stone και Criterion Collection.
Αφού σχολιάζει τα δρώμενα της νέας ταινίας έχει μια ιδιαίτερη γνώμη για τον Έλληνα σκηνοθέτη, η οποία πάντως μπορεί να έχει διττή ερμηνεία, είτε ως θάψιμο είτε ως... ύμνος:
«Τον Λάνθιμο τον βλέπω μόνο σε πανηγύρια. Κάθε φορά που τον βλέπω, είναι με κοστούμι που παρουσιάζει τις ταινίες του ή δέχεται βραβεία ή απολαμβάνει τη λάμψη των (συνήθως άξιων) όρθιων χειροκροτημάτων. Είναι πραγματικά παράξενο και υπέροχο που αυτός ο Έλληνας προβοκάτορας που κάνει επιθετικά αποξενωτικές ταινίες συνεχίζει να πηγαίνει από μεγάλο γκαλά σε μεγάλο γκαλά, συγκεντρώνοντας Όσκαρ και συνεργάτες (...) Η μόνη άλλη φιγούρα με την οποία μπορώ να τον συγκρίνω από το παρελθόν είναι ο Λουίς Μπουνιουέλ, ο οποίος έκανε σουρεαλιστικές ταινίες για τρελούς ιερείς και κομμένα μάτια και φετίχ βασανιστηρίων και ανθρώπους που τρώνε σκ@@ (...) Υπάρχει κάτι πραγματικά… Λανθιμοσιανό στο γεγονός ότι οι άνθρωποι ντύνονται με σμόκιν και φορέματα για να κάθονται σε κομψά θέατρα (όπως έκαναν απόψε στις Κάννες) να παρακολουθώ τους χαρακτήρες αυτού του σκηνοθέτη να ταπεινώνονται».
Πάντως στη συνέχεια προσθέτει:
«Όχι μόνο η σκληρότητα, ίσως, αλλά και οι τρόποι με τους οποίους την ακολουθούμε τόσο πρόχειρα. Το αταλάντευτο, ουσιαστικό ύφος του Λάνθιμου ενσαρκώνει την αδιαμφισβήτητη φύση των χαρακτήρων του. Και ενώ η εσωτερική λογική των ελεγχόμενων κόσμων του φαίνεται σιδερένια, ποτέ δεν είναι πραγματικά. Η ακρίβεια του σκηνοθέτη είναι ένα τέχνασμα, ένα μαγικό κόλπο που έχει σχεδιαστεί για να μας κάνει να σκεφτόμαστε ένα πράγμα ενώ σιωπηλά χτίζουμε μια υπόθεση για το αντίθετό του: την πραγματικότητα ότι τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. Στο τέλος αυτών των ιστοριών, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι κανείς δεν ξέρει τίποτα πραγματικά, τουλάχιστον ο παντοδύναμος σκηνοθέτης, που θα μπορούσε φυσικά να ονομαστεί και Δημιουργός. Παρ' όλη την εξουσία του, ο Θεός, σε είδη καλοσύνης, είναι πιο λανθασμένος και χαμένος από όλους εμάς».
.jpg?t=o7P7DYkD-ocWSD5FxwEHFg)
.jpg)
