Γιώργος Λάνθιμος: «Είχα πάντα την τύχη να διατηρώ τη δημιουργική μου ελευθερία»

«Τον “Κυνόδοντα” και τις “Αλπεις” τις γυρίσαμε μόνοι μας οπότε δεν υπήρχε κάποιος να μας πει “ναι” ή “όχι” στις αποφάσεις που παίρναμε. Και αργότερα όμως στις επόμενες ταινίες, είχα πάντα την τύχη να διατηρώ τη δημιουργική μου ελευθερία. Το στούντιο είδε τη δυνατότητα των ταινιών και μπήκε στο κόλπο. Τόσο απλά. Ήταν πολύ εύκολο και σαφές. Ήξεραν τι είδους σκηνοθέτης είμαι. Ήξεραν ότι αυτό είναι που τους προσφέρω και ήξεραν ότι οι επιλογές ήταν δύο: “ναι” ή “όχι”. Και αποφάσισαν “ναι”», λέει ο Γιώργος Λάνθιμος σε συνέντευξή του στον Independent με αφορμή την πρόσφατη πρεμιέρα της ταινίας του «Ιστορίες καλοσύνης» στην Αγγλία.

«Ποτέ δεν ήμουν απόλυτος»

Μιλώντας για τα θέματα που θίγει η ταινία, ο Λάνθιμος τονίζει ότι οι «Ιστορίες καλοσύνης» σχολιάζουν «την πολυπλοκότητα των σχέσεων. Σε αυτή την ταινία αναρωτιόμαστε αν γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε όταν έχουμε ελευθερία κινήσεων. Αν οι δομές και οι κανόνες στη ζωή μας είναι προς όφελός μας ή αν τελικά είναι προς όφελός μας να σπάμε αυτούς τους κανόνες». Και συνεχίζει σε πιο προσωπικό επίπεδο λέγοντας ότι «ποτέ στη ζωή μου δεν υπήρξα απόλυτος. Ποτέ δεν κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ελευθερία είναι φυλακή. Αλλά ξέρω ότι είναι περίπλοκο να προσπαθείς να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση. Πιστεύω επίσης ότι όταν είσαι απόλυτα ελεύθερος έχεις μια τεράστια ευθύνη πάνω σου την οποία διαφορετικοί άνθρωποι χειρίζονται με διαφορετικό τρόπο».

Η ελπίδα

Τον «κατηγορούν» όμως ότι στις «Ιστορίες καλοσύνης» δεν αφήνει κανένα παράθυρο ελπίδας. «Η ελπίδα δεν χρειάζεται να προκύπτει από την πλοκή μιας ταινίας. Ακόμα κι αυτή είναι σκοτεινή, το χιούμορ βοηθάει. Και η ταινία είναι αστεία με έναν τρόπο. Το να κοιτάς τραγικά γεγονότα αλλά και τη χιουμοριστική πλευρά τους, το πόσο γελοία είναι, πιστεύω είναι κάτι. Ως άνθρωποι, πιστεύω ότι μπορούμε να δούμε την αστεία πλευρά ακόμα και των πιο τραγικών γεγονότων. Αυτή θεωρώ είναι η δική μου συνεισφορά στο θέμα της ελπίδας», λέει ο Λάνθιμος.

Ο Έλληνας σκηνοθέτης βρίσκει τελικά την ελπίδα και στο ίδιο το γεγονός ότι με τις ταινίες του μας δίνει την ευκαιρία να επιστρέψουμε στις αίθουσες. «Η διαδικασία είναι ελπιδοφόρα. Η κάθαρση δεν έρχεται μόνο μέσα από την πλοκή αλλά και από το να βλέπουμε συλλογικά ταινίες στις αίθουσες, να τις σκεφτόμαστε, να τις συζητάμε, να τις ξαναβλέπουμε όταν νιώθουμε διαφορετικά. Αυτό είναι ελπίδα για εμένα».