Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Οδύνη και ηδονή» - Διαβάστε το 3o μέρος «Τελειώσαμε»

Το Newsbomb.gr κάθε μήνα φιλοξενεί ένα διήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Κυριάκου Κουζούμη.

«Οδύνη και ηδονή» είναι ο τίτλος του νέου διηγήματος του Κυριάκου για το Newsbomb.gr. Διαβάστε το τρίτο κεφάλαιο «Τελειώσαμε».

Καλή ανάγνωση!

«Τελειώσαμε»

Αμέσως μετά τη διάγνωση του Δημήτρη με τον ιό, η Γωγώ έχασε τη γη από τα πόδια της. Ο φόβος μήπως είχε νοσήσει και η ίδια είχε χτυπήσει κόκκινο, καθώς είχαν ερωτική επαφή και μάλιστα αρκετές φορές. Υπεβλήθη και εκείνη στις αντίστοιχες εξετάσεις, ωστόσο, για καλή της τύχη, αποδείχθηκε αρνητική.

«Μα πώς;» ρώτησε τον γιατρό Ιορδάνου. «Αφού είχαμε…» τα χείλη της άρχισαν να τρεμοπαίζουν. «Και αρκετές φορές». Η ανησυχία της οδήγησε τους δακρυγόνους της σε ξέσπασμα.

«Κυρία Γκρίζου, ως γνωστόν ο ιός μεταδίδεται μέσω υγρών στοιχείων, ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις κάτι τέτοιο να μη συμβεί. Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κάτι. Μήπως παίρνατε προφυλάξεις;»

Τα βλέφαρα της Γωγώς κοκκάλωσαν. Ξαφνικά θυμήθηκε πως… «Ναι. Έχουμε ήδη δύο παιδιά και ο ελεύθερος έρωτας… καταλαβαίνετε. Άλλωστε πριν από μερικά χρόνια, είχα συλλάβει ξανά, αλλά τελικά η κύηση διεκόπη εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχα. Ήμουν σχεδόν τριών μηνών. Έκτοτε παίρναμε πάντα προφυλάξεις. Ήταν κοινή απόφαση! Δεν ήθελα να… Φοβόμουν».

«Με όλο το θάρρος και τον σεβασμό, επιτρέψτε μου να σας πω ότι είχατε Άγιο. Δεν λέγονται τυχαία προφυλάξεις».

«Ο ιδρώτας; Το σάλιο; Αυτά δεν είναι υγρά στοιχεία;» ρώτησε αμέσως μετά.

«Ασφαλώς. Έπονται όμως. Κυρία Γκρίζου, μην βασανίζετε τον εαυτό σας. Οι εξετάσεις σας ήταν σαφείς. Δεν κινδυνεύετε. Δεν ξέρω πώς να το δικαιολογήσω. Ίσως από τη στιγμή που νόσησε ο σύζυγός σας, οι επαφές σας να ήταν λίγες και συνεπώς λίγες οι πιθανότητες δικής σας νόσησης. Όπως σας προανέφερα, είχατε Άγιο».

Ένας λυτρωτικός αναστεναγμός ξεστράτισε από το στόμα της.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2020

Ο Δημήτρης είχε ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας του από τον γιατρό Ιορδάνου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά όμως, δεν είχε το σθένος να δει κατάματα τη σύζυγό του. Η Γωγώ ωστόσο, παρέμεινε στο πλευρό του κατά την ολιγοήμερη διάρκεια της νοσηλείας του, τηρώντας όλα τα μέτρα ασφάλειας λόγω της πανδημίας.

Το πρωί πριν από το εξιτήριό του, η Γωγώ ετοίμαζε τα προσωπικά του αντικείμενα, ενώ οι νοσοκόμες τον απάλλασσαν από τον φλεβοκαθετήρα.

«Μπορείτε να μας αφήσετε λίγο μόνους;» ζήτησε ευγενικά και το νοσηλευτικό προσωπικό αποχώρησε αθόρυβα.

Καθισμένος στο κρεβάτι μέσα στον αποστειρωμένο θάλαμο με τη μυρωδιά του νοσοκομείου να τρυπάει τα ρουθούνια του, μπόρεσε και ύψωσε το βλέμμα του στη Γωγώ.

«Με σιχαίνεσαι;»

Εκείνη δεν σάστισε. Ήξερε πως αργά ή γρήγορα εκείνη η κουβέντα θα άνοιγε. Έδεσε τα χέρια της κάτω από το στήθος της και διατηρώντας τη μάσκα στο πρόσωπό της του απάντησε. «Όχι για την ασθένειά σου, αλλά για τις πράξεις σου που σε οδήγησαν σ’ αυτήν».

«Θέλεις να χωρίσουμε;»

«Έχω ήδη επικοινωνήσει με τον δικηγόρο μας. Του εξήγησα πώς έχει η κατάσταση και για χατίρι των παιδιών τον παρακάλεσα να βγει κοινή συναινέσει. Δεν θα διεκδικήσω κάτι, πέρα από τα νόμιμα. Το αυτό ελπίζω και για σένα». Η φωνή της κυμαινόταν σ’ ένα ψύχραιμο, σχεδόν ατάραχο τέμπο.

«Τα παιδιά; Τι ξέρουν τα παιδιά;»

«Στο ενδεχόμενο που δεν θυμάσαι, ο Μηνάς είναι δέκα χρονών και η Ελένη οκτώ. Τι να αποκαλύψει κανείς; Τους είπα πως ο μπαμπάς κόλλησε κορονοϊό και πως πρέπει για λίγες μέρες να μείνει στο νοσοκομείο. Ήταν η πρώτη φορά που τους είπα ψέματα και πολύ φοβάμαι πως έγινε απλώς η αρχή».

Το ύφος του σκοτείνιασε, ενώ το ψυχολογικό βάρος μέσα του ζύγισε μεγατόνους. «Αν σου ζητούσα συγγνώμη, θα σήμαινε κάτι για σένα;» ρώτησε με ένυδρο βλέμμα.

Τα χείλη της πίσω από τη μάσκα τρεμόπαιξαν, ενώ ασυναίσθητα ζούληξε τα ακροδάχτυλά της μέσα στα παπούτσια για να διοχετεύσει κάπου την αμηχανία της.

«Ο Θεός συγχωρεί, οι άνθρωποι απλώς προσπερνούν. Κι εγώ δεν μπορώ! Μέσα σε μια στιγμή όλη η ζωή μου ήρθε τούμπα. Ξέρεις τι σημαίνει η ασθένειά σου! Διαλύεται το σπίτι μου, τσακίζεται η ιδιότητά μου ως σύζυγος μα και ως γυναίκα, γκρεμίζεται η αξιοπρέπειά μου και η φωνή μου βυθίζεται σε μια ατέρμονη σιωπή. Αν μιλήσω, θα στιγματιστούν τα παιδιά μου, τα παιδιά μας! Αν δεν μιλήσω, θα θιχτεί ο εγωισμός μου. Με βαριά καρδιά θα επιλέξω το δεύτερο. Γιατί ο εγωισμός μου είναι πολύ μικρός μπροστά στην ασύνορη αγάπη μου για τα παιδιά μας».

«Γωγώ…» έκανε να της μιλήσει, αλλά το υψωμένο χέρι της έβαλε τελεία στο στόμα του.

«Πάω να φέρω το αυτοκίνητο. Θα σε περιμένω στην έξοδο», του είπε κοφτά και τον άφησε μόνο του να κοιτά τα διπλανά αδειανά κρεβάτια με ύφος γεμάτο απόγνωση.

Σάββατο 4 Απριλίου 2020

Η Γωγώ είχε φροντίσει τα παιδιά να είναι στο σπίτι της μητέρας της. Ο φόβος της για επιπλέον ψέματα είχε επαληθευθεί, εφόσον τους είχε πει πως θα ερχόταν στο σπίτι συνεργείο χημικού καθαρισμού εξαιτίας της πανδημίας και πως τα μικρά παιδιά δεν επιτρεπόταν να εισπνεύσουν στον χώρο.

Η ώρα ήταν δέκα το βράδυ, όταν ο Δημήτρης επέστρεψε από έναν περίπατο. Είχε τόσο ανάγκη να περπατήσει, να μείνει μόνος, να σκεφτεί… Μόλις μπήκε μέσα αντίκρισε… δύο μεγάλες βαλίτσες. Η Γωγώ τον περίμενε καθισμένη στον καναπέ πίνοντας αλκοόλ και με το τασάκι δίπλα της ξεχειλισμένο από γόπες.

Στάθηκε απέναντί της και τη ρώτησε. «Τι σημαίνει αυτό;»

Εκείνη τη στιγμή η Γωγώ σηκώθηκε και του έδωσε στο χέρι έναν μικρό κίτρινο φάκελο. «Τελειώσαμε!» Αποσύρθηκε στο υπνοδωμάτιό τους.

Ο Δημήτρης τα ’χασε. Άνοιξε τον φάκελο και από μέσα έβγαλε δυο τρεις φωτογραφίες με τον ίδιο και τις δύο αιθέριες υπάρξεις στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη εν ώρα υψίστης ηδονής! Μαρμάρωσε!

Λίγα λεπτά μετά, άδειασε το ποτήρι με το αλκοόλ που είχε απομείνει πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι και εισέπνευσε βαθιά για να βρει το σθένος και να φτάσει ώς την κρεβατοκάμαρα. Βρήκε τη Γωγώ καθισμένη στο κρεβάτι. Έκανε να την πλησιάσει, αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη. Ο Δημήτρης το δέχτηκε και κάθισε στην άλλη άκρη του στρώματος. Άρχισε να της μιλάει κοιτώντας την πλάτη της…

«Ομολογώ ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης είναι δικό μου. Ομολογώ πως πήγαινα με άλλες γυναίκες και σχετικά συχνά τα τελευταία χρόνια. Ομολογώ πως κάποιες εξ αυτών ήταν φθηνές πόρνες, έτοιμες και πρόθυμες για όλα! Και ομολογώ πως δεν ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Αυτό όμως, που οφείλεις εσύ να παραδεχθείς είναι πως όταν ένας γάμος διαλύεται ευθύνονται πάντα και οι δύο. Και οι δύο, Γωγώ!

»Από τότε που κάναμε παιδιά έγινες απόμακρη, ήσουν μόνο μητέρα και σχεδόν καθόλου γυναίκα. Κάθε φορά που σε πλησίαζα, εσύ ήσουν πάντα κουρασμένη. Κάθε φορά που σου πρότεινα να κάνουμε κάτι μαζί, εσύ έλεγες πως δεν μπορείς και κάθε φορά που έκανα να σου μιλήσω, εσύ μιλούσες μονάχα για τον εαυτό σου, την κούρασή σου, τις πολλές υποχρεώσεις σου λόγω των παιδιών και του σπιτιού. Πόσο να άντεχα, Γωγώ; Πόσο να ήμουν μόνος; Μου άνοιξες δίοδο στην απιστία και εγώ απλώς την περπάτησα.

»Είχα ξεχάσει πώς είναι να λιώνεις από πόθο κι ηδονή πάνω σε βρώμικα σεντόνια! Πώς είναι να τρελαίνεσαι από την έκσταση του οργασμού! Πώς είναι να νιώθεις φιλιά και χάδια σε όλο το σώμα! Ήταν μονάχα πόρνες, όχι κάποια παράλληλη σχέση. Ήταν μονάχα νύχτες με ώμο σεξ, με υλοποίηση πρόστυχων φαντασιώσεων, με πολύ ιδρώτα και ζαλάδα. Κάποιες φορές δεν είχα ούτε καν την έννοια για προφυλάξεις. Εκεί την πάτησα. Εκεί… έχασα! Με έχασα!

»Δεν ξέρω ποιος τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες. Πιθανόν κάποιος που με μισεί. Άλλωστε υπάρχει πληθώρα τέτοιων λόγω της δουλειάς που… έκανα. Α! Παρεμπιπτόντως, απολύθηκα προ ημερών. Λόγω της νοσηλείας μου και των όσων προέκυψαν δεν πρόλαβα να σ’ το πω.

»Τα έχασα όλα, Γωγώ. Όλα! Και φοβάμαι πως δεν έχω τον χρόνο για να διορθώσω κάτι, έστω κάτι. Θα φύγω, αφού το θες, αλλά πριν φύγω ήθελα να σ’ τα πω ανοιχτά και ξάστερα. Ας μείνουν τουλάχιστον τα απομεινάρια της ειλικρίνειας. Στείλε μου την αίτηση διαζυγίου. Θα την υπογράψω και θα συμφωνήσουμε τα καθέκαστα για τα παιδιά. Το κινητό μου θα είναι πάντα ανοιχτό για σένα».

Τα έβγαλε από μέσα του και έφτασε στην πόρτα. Λίγο πριν τη διαβεί, ψέλλισε: «Γεια σου, Γωγώ. Συγγνώμη». Έσφιξε τις γροθιές του και βγήκε στο σαλόνι. Κοίταξε γύρω του τον χώρο και σούφρωσε χείλη. Με σκυφτό το κεφάλι, έπιασε τις χειρολαβές των αποσκευών και βγήκε στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2020

Το διαζύγιό τους είχε εκδοθεί. Διατήρησαν από κοινού την επιμέλεια των παιδιών, ενώ τα ψέματα προς αυτά είχαν ήδη αυξηθεί. Το μόνο που γνώριζαν ήταν πως ο πατέρας τους θα συνέχιζε τα επαγγελματικά πολυήμερα ταξίδια και δεν θα τα έβλεπε πολύ συχνά.

Άμεσα ο Δημήτρης ξεκίνησε να λαμβάνει αγωγή για τον ιό HIV, με τις πρώτες εκτιμήσεις των γιατρών να είναι αισιόδοξες χάρη στο δυνατό του ανοσοποιητικό, το σχετικά νεαρό της ηλικίας του αλλά και τη γερή του κράση.

Είχε ήδη υπογράψει την απόλυσή του και είχε λάβει ένα υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση. Του έφτανε και με το παραπάνω, ώστε να νοικιάσει ένα μικρό δυάρι κάπου στο κέντρο.

Ήταν Κυριακή βράδυ όταν η Γωγώ επέστρεψε σπίτι της βιαστική και ταραγμένη. Τα παιδιά ήταν πάλι στη μητέρα της καθώς τα σχολεία είχαν κλείσει για καλοκαίρι. Έβγαλε τα μαύρα ρούχα της και τα πέταξε στο καλάθι με τα βρώμικα, ήπιε μπόλικο παγωμένο νερό και κάθισε στον καναπέ του σαλονιού. Ο ήχος του κινητού της τηλεφώνου την τάραξε.

«Παρακαλώ;»

Από την άλλη άκρη της γραμμής μια γυναικεία φωνή της είπε μέσα από αναφιλητά.

«Είστε η κυρία Γωγώ, η σύζυγος του κυρίου Δημήτρη; ...Είμαι η σπιτονοικοκυρά του, η Ευσταθία. …Τρέξτε γρήγορα. Γρήγορα! …Είναι νεκροί. Και οι δύο είναι νεκροί».

Τα μάτια της Γωγώς ορθάνοιξαν στη στιγμή, ενώ η μέχρι πρότινος ταραχή παρέδωσε σκυτάλη σε μια αγαλματένια ακινησία.

*Μην χάσετε το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο: «Είχα άλλα όνειρα»

Τα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Οδύνη και ηδονή» - Διαβάστε το 2ο μέρος «Βαρύγδουπες αλήθειες»

Τα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Οδύνη και ηδονή» - Διαβάστε το 1ο μέρος «Χυμώδεις εκπλήξεις»