Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Οδύνη και ηδονή» - Διαβάστε το 4o μέρος «Είχα άλλα όνειρα»

Το Newsbomb.gr κάθε μήνα φιλοξενεί ένα διήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Κυριάκου Κουζούμη.

«Οδύνη και ηδονή» είναι ο τίτλος του νέου διηγήματος του Κυριάκου για το Newsbomb.gr. Διαβάστε το τέταρτο κεφάλαιο «Είχα άλλα όνειρα».

Καλή ανάγνωση!

Είχα άλλα όνειρα

Η Γωγώ ντύθηκε βιαστικά και παρά την κούρασή της βρέθηκε στην πολυκατοικία με το ενοικιαζόμενο διαμέρισμα του Δημήτρη. Ανέβηκε από τις σκάλες στον πρώτο όροφο και στο πλατύσκαλο συνάντησε τη σπιτονοικοκυρά του, την κυρία Ευσταθία να τρέμει σαν το ψάρι έξω από το νερό, ενώ στο πλευρό της στεκόταν ο γιος της.

«Τι συνέβη;» ρώτησε χαμένη η Γωγώ.

Η Ευσταθία όμως δεν μπορούσε να πει λέξη, παρά της έδειξε τις ανηφορικές σκάλες, σ’ αυτές που η αστυνομία είχε απαγορεύσει την πρόσβαση με ταινία. Η Γωγώ την παρέκαμψε και ήρθε αντιμέτωπη με δύο αστυνομικούς.

«Αφήστε με! Είπα, αφήστε με», φώναζε δίχως κανέναν αυτοέλεγχο.

«Δεν επιτρέπεται κυρία μου. Ποια είστε;»

«Είμαι… ήμουν η σύζυγός του Δημήτρη. Πού είναι; Τι έπαθε; Αφήστε με να περάσω!» Το ουρλιαχτό της έφτασε στ’ αυτιά του αστυνόμου Μελά.

Την πλησίασε και προσπάθησε να την ηρεμήσει. Μάταια! Μέσα στα επόμενα λεπτά την πληροφόρησε πως εντόπισαν δύο πτώματα. Το ένα ανήκε στον Δημήτρη Γκρίζο και βρισκόταν στο σαλόνι του διαμερίσματος, ενώ το άλλο στο άνοιγμα της εξώπορτας. Ανήκε στη… Μαρία Αναστασίου, στη CEO της καπνοβιομηχανίας στην οποία ο Δημήτρης εργαζόταν μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες.

«Βρήκαμε τις ταυτότητές τους, ωστόσο θα χρειαστεί και η επίσημη αναγνώριση. Λυπάμαι», ήταν τα λόγια του αστυνόμου.

Σαλεμένη η Γωγώ είδε τους άνδρες της Σήμανσης να «σαρώνουν» το σημείο του εγκλήματος και να τοποθετούν πάνω σε φορεία τα πτώματα του Δημήτρη και της Μαρίας.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Η ιατροδικαστική έκθεση έκανε λόγο για έγκλημα πάθους. Το πτώμα του Δημήτρη έφερε στο σημείο της κοιλιάς το θανάσιμο τραύμα προερχόμενο από ένα αιχμηρό μεταλλικό εργαλείο. Η Σήμανση δεν ταλαιπωρήθηκε να το βρει, καθώς αυτό κείτονταν ακριβώς στο πλάι και επρόκειτο για εργαλείο απ’ αυτά που βρίσκονται δίπλα στο τζάκι. Το αίμα στην επιφάνειά του απάντησε όλα τα ερωτήματα.

Αντίστοιχα, το πτώμα της Μαρίας έφερε μία σφαίρα στην πλάτη. Το πιστόλι βρισκόταν πάρα πολύ κοντά στον άψυχο Δημήτρη φέροντας τα δικά του δαχτυλικά αποτυπώματα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ιατροδικαστή τα θύματα είχαν εμπλακεί σε βίαιη ερωτική επαφή.

«Κρίνοντας από τη στάση των πτωμάτων αλλά και από όλα τα ευρήματα στο σημείο του εγκλήματος συμπεραίνω πως ο Δημήτρης Γκρίζος ασέλγησε σε βάρος της Μαρίας Αναστασίου υπό την απειλή του όπλου του. Εκείνη θα πρόβαλε αντίσταση και κατέληξαν στο πάτωμα, ακριβώς μπροστά στο τζάκι. Μιλάω για βιασμό, διότι αυτό μαρτυρούν τόσο οι μύες των ποδιών της Αναστασίου όσο και τα υγρά του σώματός της.

»Κάποια στιγμή, εκείνη θέλοντας να σωθεί από το μαρτύριο που βίωνε, κατάφερε και έπιασε το εργαλείο του εγκλήματος. Βρισκόταν άλλωστε, σε απόσταση λίγων εκατοστών. Το κάρφωσε στην κοιλιακή χώρα του Γκρίζου προκαλώντας του αβάσταχτη οδύνη και… τον ανάγκασε να πέσει δίπλα της. Εκείνη θα σηκώθηκε και δίχως δεύτερη σκέψη θα το έβαλε στα πόδια. Εξαιτίας του κλονισμού της όμως, δεν σκέφτηκε να πάρει μαζί της ή έστω να απομακρύνει το όπλο που κρατούσε ο Γκρίζος.

»Έτρεξε στην πόρτα και την άνοιξε. Υπάρχουν τα δικά της δαχτυλικά αποτυπώματα στη χειρολαβή. Πριν όμως προλάβει να τη διαβεί, ο βαριά τραυματισμένος -μέχρι εκείνη την ώρα- Γκρίζος έπιασε ξανά το όπλο του και… την πυροβόλησε θανάσιμα στην πλάτη. Εξ ου και το πτώμα βρέθηκε στο άνοιγμα της πόρτας.

»Η αιμορραγία του Γκρίζου ήταν ακατάσχετη. Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Σε συνδυασμό με το βεβαρημένο ιατρικό μητρώο του, οι αντοχές του εκμηδενίστηκαν σχεδόν άμεσα. Ξεψύχησε ανήμπορος μέχρι και να συρθεί έως το κινητό του τηλέφωνο, το οποίο βρισκόταν στον απέναντι καναπέ». Αυτά ήταν, μεταξύ άλλων, τα λόγια του ιατροδικαστή στον αστυνόμο Μελά. «Έγκλημα πάθους δίχως αμφιβολία και δίχως… έτερο δράστη. Κατ’ εμέ η υπόθεση έχει κλείσει», ήταν ο επίλογος του ιατροδικαστή λίγο πριν αποχωρήσει από το γραφείο του αστυνόμου.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Ο πρόεδρος της εταιρείας προήγαγε στη θέση του CEO τον ελληνόφωνο Νικ Κορμπ. Ο σύντροφος της Μαρίας Αναστασίου δέχθηκε την προαγωγή και κατά την πρώτη του τοποθέτηση στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας ζήτησε να διατηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στο γραφείο που μέχρι πρότινος βρισκόταν εκείνη και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βάλει δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή μία κορνίζα με τη φωτογραφία της.

Η Γωγώ από την πλευρά της, απέκρυψε από τα παιδιά της την ασθένεια του πατέρα τους και τους είπε ένα ακόμα ψέμα, ότι δηλαδή ο πατέρας τους βρέθηκε τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο και πως αποτελούσε παράπλευρη απώλεια ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στον άγνωστο θύτη και τη Μαρία Αναστάσιου. Τα έπεισε με ευκολία πως ο στόχος ήταν η CEO εταιρείας και πως ο δράστης του εγκλήματος δεν βρέθηκε ποτέ! Επιπροσθέτως, θέλοντας να μην γίνει βορρά στα στόματα της αδηφάγας κοινωνίας φόρεσε τα μαύρα για καιρό.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Έναν μήνα μετά το έγκλημα στο διαμέρισμα του Δημήτρη, η Γωγώ συμμάζευε τα προσωπικά του αντικείμενα και τα τοποθετούσε σε κούτες. Σκόπευε να δωρίσει πολλά εξ αυτών και να κρατήσει ελάχιστα. Καθώς άνοιγε συρτάρια και ντουλάπια ερχόταν αντιμέτωπη με πράγματα που γνώριζε χρόνια. Βούρκωνε, σάστιζε, αλλά έπαιρνε βαθιές ανάσες και συνέχιζε. Μέχρι που έπεσε στα χέρια της ένα μικρό άλμπουμ με φωτογραφίες. Κάθισε οκλαδόν κι άρχισε να το ξεφυλλίζει.

Το μέχρι πρότινος βούρκωμα παρέδωσε σκυτάλη σε παχιά δάκρυα, διότι έβλεπε φωτογραφίες με την ίδια και τον Δημήτρη πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμη, φρέσκο ζευγαράκι, είχαν πάει εκδρομή στα Καλάβρυτα. Βαριά ρούχα, σκούφοι στα κεφάλια και ένα λευκό τοπίο στο φόντο. Στα χείλη φαρδιά χαμόγελα και στις καρδιές το συναίσθημα της αγάπης. Τίποτε τότε, δεν προμήνυε το φινάλε της σχέσης τους.

«Αχ, ρε Δημήτρη, το βλέμμα σου λευκό σαν το αλάτι μα το μυαλό σου μαύρο σαν το πιπέρι. Τα γεύτηκα και τα δυο μέχρι τέλους», ψέλλισε χαμένη. Ύστερα σκούπισε τα δάκρυά της και πέταξε το άλμπουμ στην πρώτη κούτα που βρήκε μπροστά της.

Πήγε στο γραφείο του Δημήτρη. Ένα μικρό έπιπλο με δυο συρτάρια. Άνοιξε το πρώτο κι εκεί είδε να ιδιόχειρο σημείωμά του. Απόρησε! Το πήρε στα χέρια και άρχισε να το διαβάζει…

Είναι αργά τώρα που σου γράφω. Πολύ αργά. Το ουίσκι τελείωσε και σε λίγο τελειώνουν και τα τσιγάρα μου. Όλη η ζωή μου έχει αρχίσει να τελειώνει. Βλέπω το τέλος να έρχεται και ομολογώ ότι φοβάμαι. Εγώ, ο άλλοτε ατρόμητος, φοβάμαι.

Κάποτε είχα πολλά όνειρα. Ήθελα να απλώσω το χέρι και να πιάσω ολόκληρο τον κόσμο, να γίνω κάποιος, να είμαι κάτι, να είμαι εγώ και κανένας άλλος. Και τελικά… έγινα ο κανένας και το τίποτα. Βλέπω το τέλος να έρχεται και φοβάμαι.

Δεν ξέρω αν αυτό το σημείωμα φτάσει ποτέ στα χέρια σου, αλλά αν φτάσει, να ξέρεις πως αυτή τη φορά δεν σου λέω ψέματα, δεν προσποιούμαι κάποιον άλλον. Αυτή τη φορά είμαι εγώ πέρα για πέρα!

Δεν θέλω να ζήσω με αυτήν την ασθένεια, Γωγώ. Δεν θέλω! Δεν θέλω να υποφέρω και να συντηρώ τη ζωή μου με αγωγή, να κάνω εξετάσεις και να γίνω ένας κακομοίρης. Έχω λοιπόν, πάρει μερικές αποφάσεις. Έχω ήδη επικοινωνήσει με τον δικηγόρο μας. Στη διαθήκη που του υπαγόρευσα ό,τι έχω και δεν έχω θα κληροδοτηθεί στα παιδιά μας.

Εγώ δεν θα μείνω για πολύ ανάμεσά σας. Κακομοίρης δεν θα μου επιτρέψω να γίνω. Πριν όμως “φύγω”, έχω να εκτελέσω έναν σκοπό. Τον σκοπό της εκδίκησης. Θα καταστρέψω τη Μαρία Αναστασίου μια για πάντα! Αυτή η σκύλα θα πληρώσει πολύ ακριβά το παιχνίδι που μου έπαιξε. Ήδη έχω καταφέρει να κερδίσω ξανά την εύνοιά της. Θα την καλέσω στο σπίτι μου και… είτε με τη θέλησή της είτε χωρίς θα… την κάνω φορέα του ίδιου ιού! Εγώ μετά θα δώσω τέλος. Εκείνη όμως… θα τελειώνει κάθε μέρα που θα περνά.

Ναι, ξέρω, ίσως μ’ αυτά που διαβάζεις να με μισείς ακόμη περισσότερο, να με σιχαίνεσαι περισσότερο. Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει. Άλλωστε, με τα όσα έχω κάνει στον παράδεισο δεν θα μπω. Πάω γραμμή για την κόλαση. Ας εξαργυρώσω τουλάχιστον μία ωραία θέση εκεί. Τη θέση του… αμετανόητου, του ανελέητου, του εκδικητικού!

Κάποτε είχα άλλα όνειρα. Κοιμήθηκα βαριά όμως και τα όνειρα μπερδεύτηκαν με τους εφιάλτες μου. Ένα να ξέρεις! Κάποτε σ’ αγάπησα πολύ. Πάρα πολύ. Επειδή όμως, όπως σου έγραψα και πιο πάνω, σ’ αυτό το σημείωμα γράφω μονάχα αλήθειες, να ξέρεις πως ποτέ μου δεν σ’ αγάπησα περισσότερο από εμένα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημά μου. Γιατί όταν ο εγωισμός καπηλεύεται την αγάπη, η καταδίκη της μοναξιάς είναι αναπόφευκτη. Το βίωσα, το βιώνω, δεν θα το βιώσω όμως για πολύ. Βλέπω το τέλος να έρχεται και μπορεί να φοβάμαι, αλλά τουλάχιστον δεν φοβάμαι να τα πω έξω απ’ τα δόντια!

Μία χάρη μονάχα. Μην πεις κάτι στα παιδιά. Ας με θυμούνται όπως θέλουν εκείνα. Όπως θέλουν…

Να είσαι πάντα καλά. Καλή τύχη, Γωγώ.

Ο Δημήτρης σου

Η Γωγώ είχε μείνει ενεή! Το πόρισμα του ιατροδικαστή είχε μόλις επιβεβαιωθεί. Το σημείωμα της έπεσε απ’ τα χέρια και μεμιάς έκρυψε τα κατάστεγνα χείλη της, τρομοκρατημένη μα και αγκυλωμένη απ’ την ατσάλινη αλήθεια του Δημήτρη.

Της πήρε ώρα να συνέλθει. Πριν φύγει απ’ το σπίτι έσκισε εκείνη το σημείωμα και πέταξε τα κομμάτια στη λεκάνη. Τράβηξε το καζανάκι και έπειτα κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη. Οι ψευδαισθήσεις της πήραν φωτιά! Νόμισε πως έβλεπε πίσω της το είδωλο του Δημήτρη να την πλησιάζει για να την αγκαλιάσει και να τη φιλήσει στον ώμο, όπως συνήθιζε πολλές φορές, όταν οι δυο τους ήταν στο μπάνιο. Τραντάχτηκε από φόβο. Δεν ήθελε ούτε την ανάμνησή του. Έβρεξε το πρόσωπό της με κρύο νερό για να συνέλθει και ξανακοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ένα αμυδρό χαμόγελο διέσχισε τα χείλη της. Ήταν το πρώτο έπειτα από πολύ καιρό. Ήταν απλώς η αρχή!

Έναν χρόνο μετά η Γωγώ με τα παιδιά μετακόμισαν μόνιμα σε ένα ήσυχο ελληνικό νησί και έζησαν εκεί μακριά από όλους και όλα. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά σπούδασαν στην Αθήνα και έπειτα βρήκαν δουλειά κατοικώντας μόνιμα στην πρωτεύουσα. Εκείνη ερχόταν αραιά και πού για να τα βλέπει. Ποτέ της όμως δεν περπάτησε ξανά στο Παγκράτι. Ποτέ της!

Στα γεράματα πια, όταν μία γειτόνισσα στο νησί την επισκέφθηκε και τη ρώτησε τι θυμόταν απ’ τον σύζυγό της, εκείνη απάντησε μονολεκτικά: «Τίποτα!»

*Η καλύτερη εκδίκηση είναι η λήθη. Να πνίγεις έναν εχθρό στη σκόνη της μηδαμινότητάς του.

Baltasar Gracian, Ισπανός συγγραφέας (1601-1658)

*Αφιερωμένο σε όσους τήρησαν και τηρούν ευλαβικά το απόφθεγμα «η σιωπή είναι χρυσός».

*Τα πρόσωπα του διηγήματος δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Τέλος

Τα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Οδύνη και ηδονή» - Διαβάστε το 3ο μέρος «Τελειώσαμε»

Τα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Οδύνη και ηδονή» - Διαβάστε το 2ο μέρος «Βαρύγδουπες αλήθειες»

Τα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Οδύνη και ηδονή» - Διαβάστε το 1ο μέρος «Χυμώδεις εκπλήξεις»