Φεστιβάλ Βενετίας: Η Νικόλ Κίντμαν τολμά στο ερωτικό θρίλερ «Babygirl»

Συνεχίζεται η παρέλαση αστέρων στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας και με τη Νικόλ Κίντμαν να δίνει πριν από λίγο συνέντευξη Τύπου για την ταινία της «Babygirl» η οποία διαγωνίζεται για τον Χρυσό Λέοντα. «Η ταινία πλέον βρίσκεται ενώπιον των θεατών και αυτό με γεμίζει φόβο. Νιώθω εκτεθειμένη και ευάλωτη. Αλλά με αυτούς τους συνεργάτες που είχα δίπλα μου η εμπειρία ήταν τρυφερή και προσωπική», είπε η Νικόλ Κίντμαν.

Ρισκάρει τα πάντα

Στο «Babygirl» της Δανής Αλίνα Ρέιν, η Κίντμαν υποδύεται μια δυναμική CEO που ρισκάρει τα πάντα ξεκινώντας μια ερωτική σχέση με έναν νεότερο, εκπαιδευόμενο υπάλληλο της εταιρείας. Η ταινία έχει πολλές ερωτικές σκηνές και ήδη από τη δημοσιογραφική της προβολή το πρωΐ της Παρασκευής συζητιέται πολύ έντονα στη Βενετία. Δίπλα στην Κίντμαν εμφανίζεται ο Χάρις Ντίκινσον (Τρίγωνο της θλίψης, Σιδερένια γροθιά) και ο Αντόνιο Μπαντέρας και η ταινία έχει να κάνει με τα παιχνίδια εξουσίας, τη γυναικεία ικανοποίηση και τη σημασία του ελεύθερου διαλόγου σχετικά με την οικειότητα. «Ηξερα εξαρχής ότι στα χέρια της Αλίνα δεν υπήρχε περίπτωση να νιώθω ότι κάποιος με εκμεταλλεύεται. Η ταινία αφηγείται μια ιστορία που ήθελα κι εγώ να αφηγηθώ και όλο μου το είναι ήταν αφοσιωμένο σε αυτή», υπογράμμισε η Νικόλ Κίντμαν και εξήγησε ότι με γυναίκα σκηνοθέτη ήταν διαφορετικά. «Εχω κάνει τόσες πολλές ταινίες και έχω συνεργαστεί με τόσους πολλούς σκηνοθέτες αλλά ποτέ με γυναίκα στο συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχουν πράγματα περί γυναικείου οργασμού που δεν μπορείς να συζητήσεις με τους άνδρες σκηνοθέτες. Η Αλίνα, μας έδωσε πολλή αγάπη, σε εμένα, τον Αντόνιο Μπαντέρας, τον Χάρι Ντίκινσον, σε όλους. Ηταν ένα πολύ όμορφο περιβάλλον για να δουλέψει κανείς».

Από την πλευρά της, η σκηνοθέτρια δήλωσε ότι εμπνεύστηκε από όλα τα ερωτικά θρίλερ της δεκαετίας του ’80 και του ’90 (Βασικό Ενστικτο, 9 ½ εβδομάδες κ.α.) και θυμήθηκε όσα της είχε πει ο Πολ Βερχόφεν όταν συνεργάστηκαν στο παρελθόν. «Μου είχε πει ότι μόνο αν είχα μια συγκεκριμένη ερώτηση στο μυαλό μου θα μπορούσα να φτιάξω μια ταινία. Η ερώτησή μου εδώ είναι αν είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι ή ζώα. Μπορούμε να αποδεχθούμε τη ζωώδη πλευρά μας; Μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας χωρίς ντροπή έχοντας επίγνωση των διαφορετικών χαρακτηριστικών που υπάρχουν μέσα μας; Όλοι έχουμε ένα τέρας κρυμμένο μέσα μας και σε εμάς τις γυναίκες δεν μας έχει δοθεί η δυνατότητα να εξερευνήσουμε πόσο δυνατές αλλά και πόσο αδύναμες μπορούμε να είμαστε».