Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «To μαχαίρι έσταζε... μέλι» - Διαβάστε το 1o μέρος «Θολές αναμνήσεις»

Το Newsbomb.gr κάθε μήνα φιλοξενεί ένα διήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Κυριάκου Κουζούμη.

«Το μαχαίρι έσταζε... μέλι» είναι ο τίτλος του νέου διηγήματος του Κυριάκου για το Newsbomb.gr. Διαβάστε το πρώτο κεφάλαιο «Θολές αναμνήσεις».

Καλή ανάγνωση!

Θολές αναμνήσεις

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2023

Η ώρα σήμανε δύο μετά τα μεσάνυχτα. Ο Κώστας και η Ειρήνη βόλταραν στους δρόμους του Κορωπίου, μέχρι που βγήκαν σ’ ένα πάρκο. Κάθισαν σ’ ένα ξεχαρβαλωμένο παγκάκι και αντάλλασσαν φιλιά απολαμβάνοντας την ησυχία αλλά και το θολό φεγγάρι.

Η Ειρήνη παρατήρησε πως η ώρα είχε περάσει και του ζήτησε να τη συνοδεύσει μέχρι το σπίτι της καθώς παραδέχθηκε πως φοβόταν. Εκείνος, ως σύγχρονος ιππότης, δεν της το αρνήθηκε.

Καθώς έκαναν να φύγουν, το κινητό της Ειρήνης γλίστρησε από την τσέπη του παντελονιού της και έπεσε κάτω από το παγκάκι. Έσκυψε να το πιάσει και τότε… το ουρλιαχτό της ξεσήκωσε αντάρα!

Tο νεαρό ζευγάρι ήρθε αντιμέτωπο μ’ ένα φρικιαστικό θέαμα. Ένα ανθρώπινο μέλος σε προχωρημένη αποσύνθεση ήταν δίπλα στη συσκευή.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Μέσα στο επόμενο μισάωρο η αστυνομία είχε αποκλείσει τον χώρο με κορδέλες. Η Ειρήνη εμφανώς σοκαρισμένη, δεν μπορούσε να πει λέξη. Ο Κώστας όμως, ήταν στοιχειωδώς πιο ψύχραιμος…

Το μέρος του χεριού τοποθετήθηκε μέσα σε μια διάφανη σακούλα και με την άδεια του παρευρισκόμενου ιατροδικαστή θα εξεταζόταν ενδελεχώς στα εργαστήρια.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2023

Κατέβηκε από το πολυτελές αυτοκίνητό του και άνοιξε τη μαύρη ομπρέλα του για να προστατευθεί από το μένος του καιρού. Περπάτησε στο φαρδύ πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας με βήμα γοργό για να φτάσει στο μουσείο Μπενάκη. Στο καφέ του μουσείου είχε ραντεβού με τον Τζέραλντ Μονέ, Γάλλο δικηγόρο που κρατούσε όλα τα νομικά ηνία της πολυεθνικής επιχείρησης.

Ο Ερρίκος Μανωλίδης εργαζόταν τα τελευταία πέντε χρόνια στο θυγατρικό παράρτημα στην Αθήνα ως διοικητικό στέλεχος με τους χαρακτηρισμούς του ικανού αλλά και του φέρελπι να τον συνοδεύουν. Περίμενε από καιρό εκείνη τη συνάντηση. Σκόπευε να εκθέσει στον σκληροτράχηλο, γηραιό νομικό τις νέες του ιδέες προκειμένου η επιχείρηση να συμπεριλάβει στα μελλοντικά της σχέδια γεωγραφικές εκτάσεις τόσο στην Αττική όσο και σε φημισμένα νησιά του Αιγαίου προκειμένου να χτιστούν πολυτελή ξενοδοχεία όμοια με μεγαθήρια.

Κοίταξε το ακριβό ρολόι του. Κόντευε δώδεκα. Έφτασε πρώτος στο καφέ του μουσείου και κάθισε σ’ ένα τραπεζάκι με θέα τον εθνικό κήπο. Παρήγγειλε το τσάι του και περίμενε. Τον εξυπηρέτησε ένα νεαρό γκαρσόνι και τον άφησε μόνο του να χαζεύει το κινητό του.

Έπειτα ο νεαρός σερβιτόρος επέστρεψε στον μπουφέ του μπαρ και ρώτησε τον προϊστάμενό του: «Ποιος είναι αυτός; Πρώτη φορά τον βλέπω».

«Σιγά ρε Αργύρη. Λες και ξέρεις όλους τους επισκέπτες. Πέντε μήνες είσαι εδώ. Νέοπας, που λένε και στον στρατό. Πάντως, δεν είναι τακτικός». Ο Γιάννης πέταξε μια φευγαλέα ματιά στον Ερρίκο και καυστικά σχολίασε «άλλος ένας σνομπ, δήθεν και ψευτοκουλτουριάρης. Τους κόβω με το μάτι μου εγώ αυτούς τους νεόπλουτους. Βγάζουν το πόδι έξω απ’ το πάπλωμα με την πρώτη ευκαιρία. Και μάντεψε! Συνήθως το πάπλωμα… δεν είναι δικό τους!»

Απ’ το ασανσέρ ξεπρόβαλε ο Τζέραλντ Μονέ. Ντυμένος μ’ ένα γκρι κοστούμι, λευκό πουκάμισο και ριγέ γραβάτα, κρατούσε τον δερμάτινο χαρτοφύλακά του και με μια ελικοπτερική ματιά αναζήτησε τον Ερρίκο. Έφτασε στο τραπέζι του και αντάλλαξαν την τυπική χειραψία με τον Ερρίκο να γέρνει διακριτικά το δικό του χέρι στο πάνω μέρος του δεσίματος. Υποσυνείδητη ένδειξη υπεροχής και φιλοδοξίας.

Η κουβέντα τους πέρασε σύντομα από τις αοριστολογίες για την ομορφιά της Αθήνας στο προκείμενο της κατασκευαστικής εταιρείας.

«Έχετε βρει επενδυτές για τα ξενοδοχεία που αναφέρετε;» ρώτησε στα γαλλικά.

«Βέβαια», απάντησε ο Ερρίκος. «Ήδη υπάρχουν αρκετοί επιχειρηματίες, κυρίως στα κυκλαδίτικα νησιά, που αναζητούν τρόπους και ευκαιρίες ώστε να επεκτείνουν τις μονάδες τους. Οι επαφές τους με τις τράπεζες τους εξασφαλίζουν την απαραίτητη δανειοδότηση, ωστόσο αυτό που τους λείπει είναι μια γενναία προσφορά. Αυτούς χρειάζεται να πλησιάσουμε και… να τους δελεάσουμε».

Ο Τζέραλντ έτριψε τους αντίχειρές του και αμέσως μετά ήπιε μια γουλιά απ’ το δικό του τσάι.

«Πολύ ενδιαφέροντα όσα μου είπατε, μεσιέ Μανωλίδης», είπε και άλλαξε σταυροπόδι. «Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας θα τα έχω εξετάσει και θα σας έχω σχετικές απαντήσεις. Σας εξυπηρετεί να βρεθούμε ξανά σ’ έναν μήνα, στο ίδιο σημείο;»

Ο Ερρίκος σούφρωσε τα χείλη του. «Να ορίσουμε τη συνάντησή μας σε ενάμιση μήνα; Ξέρετε… παντρεύομαι και…»

«Α, μα αυτό είναι πολύ ευχάριστο! Θερμά συγχαρητήρια. Συνάδελφος η εκλεκτή της καρδιάς σας;»

«Όχι, όχι. Ασχολείται με την εκπαίδευση. Χημικός σε λύκειο».

«Μάλιστα! Και να φανταστώ πως έχετε πολύ καλή "χημεία"», του είπε με νόημα στο μάτι και ο γέλωτας αντήχησε ανάμεσά τους.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2023

Το επόμενο χάραμα ο Ερρίκος ξύπνησε και στο πλευρό του βρήκε την Κάτια να χουζουρεύει. Η ερωτική διάθεση φούντωσε μέσα του και αργά αργά την τράβηξε κοντά του. Η ανδρική φύση ήταν ενεργή, τα παθιασμένα φιλιά του βρήκαν τον γυμνό της λαιμό, ενώ το χάδι του έγινε ακυβέρνητη βάρκα που σάλπαρε σε όλο το καλλίγραμμο κορμί της. Εκείνη αφέθηκε άνευ όρων στις πρωτοβουλίες του και απόλαυσε στο μέγιστο τη σαρκική ηδονή. Η προγεστερόνη της χτυπούσε κόκκινο, τα αγκομαχητά της έβγαιναν αλώβητα, ενώ ο ιδρώτας που κυλούσε στο βελούδινο δέρμα της τη βύθιζε σε μια λίμνη πώρωσης, στην οποία η Κάτια λάτρευε να κολυμπάει τα τελευταία τρία χρόνια.

Ο Ερρίκος έπεσε δίπλα της ξέπνοος μετά την κορύφωση και εκείνη έγειρε στο δασύτριχο στήθος του χαϊδεύοντάς του απαλά τις ρώγες. Μερικά ακόμα πεταχτά φιλιά ήταν ο επίλογος της θυσίας τους στον βωμό της Αφροδίτης. Και έπειτα, με λάγνο ηχόχρωμα οι πρώτες κουβέντες…

«Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα ερωτευτώ τόσο δυνατά. Ήμουν τόσο πληγωμένη μέχρι να σε γνωρίσω που είχα αποφασίσει να μείνω εντελώς μόνη. Και μια μέρα ήρθες και… τα άλλαξες όλα. Όλα!»

«Πόσο μοιάζουμε τελικά! Κι εγώ είχα κουραστεί να ξοδεύομαι σε ανούσιες σχέσεις με χαζές γυναικούλες που το μόνο που ήθελαν ήταν να ζήσουν πλουσιοπάροχα. Αχ, Κάτια μου, είμαι τόσο τυχερός! Σε λίγες μέρες θα γίνεις και επίσημα δική μου. Αλήθεια, πώς πάνε οι προετοιμασίες του γάμου μας; Μακάρι να είχα χρόνο να…»

«Σσσσς», του έκλεισε το στόμα με τον δεξιό της δείκτη. «Είναι όλα υπό έλεγχο», τον καθησύχασε και σηκώθηκε. Άνοιξε τις κουρτίνες και η μουντάδα του χειμωνιάτικου ουρανού διαχύθηκε στην κρεβατοκάμαρα. «Μην κουνηθείς», του είπε. «Ετοιμάζω πρωινό».

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Ξόδεψαν όλη την ημέρα κλεισμένοι στο σπίτι φορώντας τις πιζάμες τους ή και… τίποτα. Έκαναν έρωτα στον καναπέ, στο πάτωμα, στο τζακούζι. Συζητούσαν για τον γάμο τους, τους καλεσμένους, τον στολισμό της εκκλησίας, τον μπουφέ της δεξίωσης, ακόμη και για το τραγούδι που θα χόρευαν. Πράγματι, η Κάτια τα είχε ρυθμίσει όλα με χειρουργική ευλάβεια.

Αργά το απόγευμα, εκείνη είχε μαγειρέψει κάτι πρόχειρο και σέρβιρε στο χαμηλό τραπεζάκι του ευρύχωρου σαλονιού απέναντι από το αναμμένο τζάκι και την τηλεόραση που έπαιζε ειδήσεις. Ο Ερρίκος άνοιξε μια φιάλη γλυκού οίνου και έβαλε σε κρυστάλλινα κολονάτα ποτήρια. Ένα ζουμερό φιλί στο στόμα και έπειτα τα πιρούνια ανά χείρας.

Εκείνη τη στιγμή, από την οθόνη ακούστηκε η φωνή του παρουσιαστή ειδήσεων να προλογίζει αστυνομικό ρεπορτάζ.

…Η ιατροδικαστική εξέταση που έγινε σε ανθρώπινα μέλη τα οποία είχαν βρεθεί πριν από τρεις μήνες σε κάδο απορριμμάτων απέδειξε πως αυτά ανήκουν σε γυναίκα ηλικίας 45 ετών, κάτοικο Αθήνας. Σύμφωνα με πληροφορίες, το θύμα εργαζόταν σε χώρο δεξιώσεων στο Κορωπί. Από τις 15 Οκτωβρίου του περασμένου έτους η γυναίκα αγνοούνταν. Τα πρόσωπα της οικογένειάς της αλλά και οι αρχές είχαν εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό της, δίχως αποτελέσματα. Προχθές, εντοπίστηκε σε πάρκο της ίδιας περιοχής ένα ακόμα ανθρώπινο μέλος. Το DNA ταυτοποιήθηκε και όλα δείχνουν πως πρόκειται για τη Σοφία Παπά…

Ο Ερρίκος κοκκάλωσε. Τα μάτια του γούρλωσαν και το πιγούνι του κρέμασε.

«Τι έπαθες;» τον ρώτησε έντρομη η Κάτια.

Εξακολουθούσε να στέκει σαν άγαλμα εκείνος.

«Ερρίκο μου, τι έπαθες; Έγινε κάτι;» Άρχισε να πανικοβάλλεται.

«Νεκρή η Σοφία; Και… και διαμε… διαμελισμένη…» τραύλισε αργά και βαθιά χαμηλόφωνα.

Στην οθόνη της τηλεόρασης εμφανίστηκε η εικόνα του θύματος. Μια ξανθιά γυναίκα με μελαγχολικά μάτια. Η Κάτια την είδε και απόρησε. Αμέσως τον ρώτησε: «Την ήξερες;»

«Ναι», ψέλλισε χαμένος. «Είχαμε… είχαμε σχέση πριν πολλά χρόνια. Από τότε που χωρίσαμε δεν… δεν την είδα ποτέ ξανά μήτε έμαθα νέα της. Ω Θεέ μου, η Σοφία διαμελισμένη…» Ο κλονισμός δεν του άφηνε κανένα περιθώριο αυτοελέγχου.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Μία εβδομάδα μετά, ο Ερρίκος ήταν μόνος του στο σπίτι. Παρά τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις στον νου στριφογυρνούσε το πρόσωπο της Σοφίας και οι στιγμές που είχε ζήσει μαζί της πριν από περίπου είκοσι χρόνια, όταν ήταν και οι δύο φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ. Έβαλε ένα ουίσκι και κάθισε στον φαρδύ καναπέ. Οι θύμησες φούντωσαν μέσα του σαν παλιρροιακό κύμα. Τότε που εκείνος με τζιν και ριγέ πουκάμισο βόλταρε μαζί της στα στενά του Μοναστηρακίου. Εκείνη με ελεύθερα τα μακριά μαλλιά της και τη λάμψη της νεότητας στο πρόσωπο της. Πιασμένοι αγκαζέ αντάλλασσαν φιλιά και ζούσαν τον έρωτά τους.

Θυμήθηκε τις εκδρομές τους στους Δελφούς και στο Πήλιο, τα αστεία τους, τη «χημεία» τους. Θυμήθηκε όμως και τις διαφωνίες τους, τη ζήλεια και τις κόντρες. Και μετά, θυμήθηκε εκείνον τον ανεξέλεγκτο καβγά ανάμεσά τους, ο οποίος έριξε τίτλους τέλους στη σχέση τους, έπειτα από σχεδόν έναν χρόνο σχέσης. Έκτοτε, εκείνος έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και δεν την ενόχλησε ποτέ ξανά, ενώ εκείνη εξαφανίστηκε στη γενέτειρά της, την Αίγινα.

Χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι ο Ερρίκος να ορθοποδήσει συναισθηματικά και τα κατάφερε χάρη στην εργασιοθεραπεία. Από τότε ορκίστηκε να μην επιτρέψει ποτέ και σε τίποτε άλλο να γίνει προτεραιότητα παρά μονάχα το εγώ του.

Οι δείκτες στο ρολόι σήμαναν δέκα το βράδυ, όταν χτύπησε το κουδούνι. Ο Ερρίκος προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα. Άφησε το ποτήρι με το ουίσκι στο τραπεζάκι και σηκώθηκε.

«Ξέχασες τα κλειδιά σου;» ρώτησε δυνατά έχοντας στο μυαλό του την Κάτια.

Στο άνοιγμα της πόρτας είδε έναν νεαρό να του θυμίζει… τον σερβιτόρο στο καφέ του μουσείου Μπενάκη.

«Παρακαλώ;»

Ο νεαρός σάστισε σαν ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του. «Ο κύριος Μανωλίδης;»

«Ο ίδιος. Εσείς ποιος είστε;»

Ο νεαρός πήρε μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξε κατάματα. «Είμαι ο… είμαι ο γιος σου».

*Μην χάσετε το δεύτερο κεφάλαιο: «Δεν φταις εσύ»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Βόλτα στο σκοτάδι» - Διαβάστε το 4o μέρος «Εγώ για σένα»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Βόλτα στο σκοτάδι» - Διαβάστε το 3o μέρος «Οι όψεις της μοναξιάς»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Βόλτα στο σκοτάδι» - Διαβάστε το 2o μέρος «Προδομένες υποσχέσεις»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Βόλτα στο σκοτάδι» - Διαβάστε το 1o μέρος «Ανάποδη έκπληξη»