Νέες ταινίες: Ο Κόπολα αστοχεί και ο Οδυσσέας «επιστρέφει» στην Πηνελόπη του

Η επιστροφή του Φράνσις Φορντ Κόπολα στη μεγάλη οθόνη με το «Megalopolis» δεν είναι αυτή που θα θέλαμε και περιμέναμε από τον θρυλικό σκηνοθέτη, ενώ η γυρισμένη στη χώρα μας «Επιστροφή» του Ουμπέρτο Παζολίνι με τον Οδυσσέα να επιστρέφει στην Ιθάκη μετά από 20 χρόνια απουσίας, φαίνεται κι αυτή να μένει από καύσιμα κάπου στα μισά κι ας διαθέτει δυο πολύ ικανούς πρωταγωνιστές στη φαρέτρα της, τον Ρέιφ Φάινς και την Zιλιέτ Μπινός.

MEGALOPOLIS ***

(ΗΠΑ, 2024)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

ΦΡΑΝΣΙΣ ΦΟΡΝΤ ΚΟΠΟΛΑ

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ

ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ, ΝΑΤΑΛΙ ΕΜΑΝΟΥΕΛ

Ο διακαής πόθος του Φράνσις Φορντ Κόπολα επί δεκαετίες παίρνει σάρκα και οστά επί της οθόνης με την πρεμιέρα του «Megalopolis». Μια ταινία όπου ο θρυλικός δημιουργός βάζει στο επίκεντρο έναν αρχιτέκτονα σε ένα αόριστο μέλλον να θέλει να κατεδαφίσει τη μητρόπολη που ζει για να την ξαναστήσει από το μηδέν έτσι, ώστε αυτή να υπηρετεί μια ουτοπία με τον άνθρωπο στον πυρήνα της. Η φιλοδοξία του φυσικά έρχεται σε αντίθεση με την καθεστηκυία τάξη της μητρόπολης, με εκείνους που δεν θέλουν ποτέ να αλλάξει τίποτα προφυλάσσοντας ασφαλώς τα δικά τους συμφέροντα.

Όμως κάπου στη… μετάφραση αυτός ο διακαής πόθος του μεγάλου σκηνοθέτη χάθηκε και μεταφέρθηκε ανοικονόμητα, χωρίς ειρμό, χωρίς συγκεκριμένη στόχευση. Οι σεκάνς του και με τη βοήθεια των τεχνικών εφέ, είναι ομολογουμένως εντυπωσιακές και απαιτούν να τις δούμε σε όσο το δυνατόν πιο μεγάλη οθόνη. Καλό και άγιο να σκέφτεται και να λειτουργεί κανείς έξω από τις νόρμες και τις ασφαλείς ζώνες και ο Κόπολα το πετυχαίνει αυτό με ευκολία. Όμως αυτή την «out of the box» διαδρομή πρέπει να την υποστηρίζεις με την απαιτούμενη συνεκτικότητα και τη διαρκή παρουσία νοήματος. Εδώ ο αγαπημένος σκηνοθέτης μοιάζει σα να μην τον απασχολεί αυτό και παραδίδεται σώμα και ψυχή σε κάθε «ουρανοκατέβατη» ιδέα που πέρασε από το κεφάλι του όλα αυτά τα χρόνια που έγραφε και ξαναέγραφε το σενάριο, προς χάρη του εντυπωσιασμού, στην προσπάθειά του να φτιάξει ένα σινεμά «μεγαλύτερο από τη ζωή». Στο μεγαλύτερο μέρος του «Megalopolis» παρακολουθούμε σκόρπιες ιδέες με φωτογενές περιτύλιγμα που όταν τελικά τις ενώσεις και τις βάλεις τη μία δίπλα στην άλλη, αποτέλεσμα δεν προκύπτει από πουθενά. Πρέπει να φτάσεις, απογοητευμένος πια, στο φινάλε για να ακούσεις δυο λόγια που στέκουν και έχουν πραγματικά κάτι να δηλώσουν και έτσι να προκύψει (;) ένας λόγος για τον οποίο παρακολουθείς όλο αυτό το «άτσαλο» έπος.

Του βγάζεις το καπέλο του κορυφαίου σκηνοθέτη που στα 85 του χρόνια παραδίδει ένα έργο που «αψηφά» κανόνες και όρια αλλά ταυτόχρονα σηκώνεις και τα χέρια ψηλά με όλο αυτό που βλέπεις και μοιάζει να μην έχει αρχή, μέση και τέλος.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ***

(THE RETURN)

ΗΠΑ, 2024

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ

ΡΕΪΦ ΦΑΪΝΣ, ΖΙΛΙΕΤ ΜΠΙΝΟΣ

Ο Ουμπέρτο Παζολίνι μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη δική του εκδοχή της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη με μέρος των γυρισμάτων να έχει πραγματοποιηθεί στη χώρα μας και πιο συγκεκριμένα στην Κέρκυρα. «Είναι ένα εσωτερικό ταξίδι», έλεγε ο Ρέιφ Φάινς στην πρεμιέρα της ταινίας στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αυτό είναι το κλειδί για τις προσδοκίες που μπορεί να έχει ο θεατής από αυτή την απόπειρα. Ο Παζολίνι επέλεξε τους αργούς ρυθμούς, τα αφαιρετικά σκηνικά και κοστούμια και έναν Οδυσσέα που περισσότερο ακούει και συλλογιέται παρά μιλάει και πράττει, αν εξαιρέσει κανείς, βέβαια, το αιματηρό φινάλε της εξόντωσης των μνηστήρων στο παλάτι.

Εκείνος που αναμφισβήτητα ξεχωρίζει είναι ασφαλώς ο Ρέιφ Φάινς που έχοντας κατανοήσει και οικειοποιηθεί απόλυτα τις προθέσεις του Παζολίνι υπογράφει μια ερμηνεία απόλυτα συντονισμένη με αυτές. Είναι πράος και λιγομίλητος και στα μάτια του διαβάζει κανείς έναν άνθρωπο που σκέπτεται περισσότερο από τους άλλους. Κι ας έχει 20 χρόνια να δει τον γιο του και τη σύντροφό του. Κι ας έχει περάσει όλες τις γνωστές κακουχίες στη θάλασσα που τον έχουν βαρύνει και τον έχουν γεράσει περισσότερο από την ηλικία του. Με τη σύντροφό του, Πηνελόπη, μιλάνε με τα βλέμματα και δεν ξέρουμε αν αυτό θα ήταν τόσο εύκολο αν στη θέση της βλέπαμε κάποια άλλη ηθοποιό και όχι την Ζιλιέτ Μπινός που η χημεία της με τον Φάινς πηγάζει από τον αμοιβαίο σεβασμό, εκτίμηση και αγάπη όπως πρόσφατα διαπιστώσαμε στη Θεσσαλονίκη. Συγκινητικός και στη σύντομη σκηνή του ο Νικήτας Τσακίρογλου στο ρόλο του Λαέρτη.

HERETIC ***

(ΗΠΑ, 2024)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

ΣΚΟΤ ΜΠΕΚ & ΜΠΡΑΪΑΝ ΓΟΥΝΤΣ

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ

ΧΙΟΥ ΓΚΡΑΝΤ, ΣΟΦΙ ΘΑΤΣΕΡ

Δυο νεαρές ιεραπόστολοι χτυπούν την πόρτα του κυρίου Ριντ για να διαδώσουν το λόγο του Ιησού αλλά εκείνος τις εγκλωβίζει σε μια συζήτηση ακύρωσης των θρησκειών και, ακόμα χειρότερα, στα δαιδαλώδη και σκοτεινά υπόγεια του σπιτιού του.

Ο Χιου Γκραντ πρωταγωνιστεί σε ένα κλειστοφοβικό θρίλερ παγίδευσης και εξαπάτησης και το εξωφρενικό είναι ότι σχεδόν δεν άλλαξε τίποτα από τις ερμηνευτικές συνήθειες και τεχνικές του καταφέρνοντας όμως να δείχνει απειλητικός, άκαμπτος και διεφθαρμένος. Αξίζει να το δείτε για να το πιστέψετε.

ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ

Ρισελιέ **1/2. Του Πιερ Φιλίπ-Σεβινί με τους Αριάν Καστεγιάνος, Νέλσον Κορονάντο

Η Αριάν δουλεύει ως διερμηνέας σε ένα εργοστάσιο που απασχολεί εργάτες από τη νότια Αμερική και σταδιακά αρχίζει να αντιτίθεται στις παράλογες απαιτήσεις του προϊσταμένου τους.

Ξεκάθαρο και πεντακάθαρο κοινωνικό και εργασιακό δράμα με αμεσότητα και ρεαλισμό που φτάνει στο μεδούλι των σύγχρονων συνθηκών εργασίας και των σχέσεων που αναπτύσσονται ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες. Μαρτυρά πολλά για την εκμετάλλευση και την αλληλεγγύη στους εργασιακούς χώρους, αλλά όχι κάτι που δεν φανταζόμασταν ήδη. Η Αριάν Καστεγιάνος στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι βράχος που ξεχωρίζει.

Tack. Ντοκιμαντέρ της Βάνιας Τέρνερ

Όταν η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου αποκαλύπτει δημόσια τον βιασμό της από ισχυρό παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, πυροδοτεί το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα και δίνει τη δύναμη σε εκατοντάδες γυναίκες να σπάσουν τη δική τους σιωπή. Μία από αυτές είναι η Αμαλία, νεαρή πρωταθλήτρια της ιστιοπλοΐας, η οποία αποφασίζει να καταγγείλει τον πρώην προπονητή της για τη συστηματική κακοποίηση που υπέστη από εκείνον ανάμεσα στα 11 και τα 13.

Το βραβευμένο TACK παρακολουθεί τις δύο γυναίκες επί δύο χρόνια καταγράφοντας τη ζωή και τον αγώνα τους κατά τη διάρκεια της δίκης-ορόσημο, την πρώτη του ελληνικού #MeToo.

Σε παραγωγή του Onassis Culture.

Βαϊάνα 2. Κινούμενα σχέδια των Ντέιβιντ Ντέρικ Τζούνιορ, Τζέισον Χαντ και Nτέινα Λεντού Μίλερ

Eνα απροσδόκητο κάλεσμα των προγόνων στέλνει τη Βαϊάνα σε ένα ταξίδι στις μακρινές θάλασσες της Ωκεανίας, σε επικίνδυνα και αχαρτογράφητα νερά.

Η Μαρίνα Σάττι χαρίζει τη φωνή της στη Βαϊάνα, με τον Μιχάλη Κουινέλη να ζωντανεύει τον Μάουι.

Bird. Της Αντρεα Αρνολντ με τους Μπάρι Κιόγκαν, Φραντς Ρογκόφσκι

Η 12χρονη Μπέιλι ζει με τον μπαμπά της και τον αδερφό της σε μια κατάληψη στο Βόρειο Κεντ. Ο πατέρας της δεν έχει πολύ χρόνο για τα παιδιά του και η Μπέιλι, που πλησιάζει στην εφηβεία, αναζητά την προσοχή και την περιπέτεια αλλού. Θα γνωρίσει έναν μυστηριώδη άντρα και σύντομα τα πάντα στη ζωή αυτής της οικογένειας θα αρχίσουν να αλλάζουν.