Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Χριστουγεννιάτικη έκπληξη» - Διαβάστε το 3o μέρος «Κρυφό δώρο»

Το Newsbomb.gr κάθε μήνα φιλοξενεί ένα διήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Κυριάκου Κουζούμη.

«Χριστουγεννιάτικη έκπληξη» είναι ο τίτλος του νέου διηγήματος του Κυριάκου για το Newsbomb.gr. Διαβάστε το τρίτο κεφάλαιο «Κρυφό δώρο».

Καλή ανάγνωση!

Κρυφό δώρο

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Φορώντας ένα εντυπωσιακό κόκκινο φόρεμα και τη λευκή γούνα της μπήκε στο λόμπυ του χλιδάτου ξενοδοχείου και κατευθύνθηκε προς τη ρεσεψιόν. Γύρω της η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα της έκλεβε το βλέμμα. Φωτάκια και στολίδια, εντυπωσιακό δένδρο και χαριτωμένα ελάφια και στο βάθος ένας δεσποτικός Άγιος Βασίλης φορτωμένος με πολύχρωμα δώρα καθισμένος στο έλκηθρο.

«Ανθή Καρνέζη», συστήθηκε. «Έχω ραντεβού με τον κύριο Νικήτα Συμεωνίδη. Η σουίτα του;» ρώτησε στα αγγλικά λησμονώντας τους άλλοτε καλούς της τρόπους που θα την ήθελαν, τουλάχιστον, να ευχηθεί στον υπάλληλο λόγω της εορταστικής ημέρας.

Κρατώντας τη μικροσκοπική της τσάντα έφτασε στους ανελκυστήρες και βγήκε στον διάδρομο του δέκατου πέμπτου ορόφου. Χτύπησε την πόρτα του δωματίου και περίμενε εισπνέοντας βαθιά. Σαν την είδε ο Νικήτας, έμεινε άναυδος! Το αφροδίσιο κάλλος της τον έκανε να χάσει τη μιλιά του ενώ τα πρώτα ψήγματα πάθους άρχισαν να αλυχτούν μέσα στη σάρκα του.

Υπό το χαμηλό φως και το άρωμα τριαντάφυλλου στον πολυτελή χώρο βρέθηκαν πίσω από τη φαρδιά τζαμαρία να χαζεύουν τους ολόφωτους ουρανοξύστες του World Trade Center. Το χάδι του γλίστρησε στον κυκνίσιο λαιμό της ενώ ένα γλυκό αναφιλητό αποφυλακίστηκε από τα σαρκώδη χείλη της.

«Τι έπαθες;» τη ρώτησε λάγνα.

Πήρε λίγο χρόνο μέχρι να απαντήσει πως… «Πέρυσι τέτοια μέρα ήμουν σκουπίδι και τώρα… τώρα αισθάνομαι βασίλισσα. Γιατί να μην σε είχα γνωρίσει νωρίτερα; Γιατί να μην ήταν όλα αλλιώς απ’ την αρχή;»

«Σσσσς. Μην τα σκέφτεσαι», της ψέλλισε στ’ αυτί και της χάρισε ένα ζεστό φιλί στο στόμα.

Η συνέχεια δόθηκε στο υπέρδιπλο κρεβάτι με τα ρούχα πεταμένα στο πάτωμα και τα σεντόνια να ποτίζουν από ιδρώτα. Και στο τέλος, τσιγάρο, παρά την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στο ξενοδοχείο.

Η Ανθή έγειρε πάνω στο δασύτριχο στήθος και τον χάιδεψε. «Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα», σιγομουρμούρισε ενώ από μέσα της ευχαρίστησε τη μοίρα για το κρυφό δώρο που της είχε φυλάξει.

Λίγο αργότερα, το κινητό της τηλέφωνο χτύπησε μέσα από την τσάντα της. Η κλήση ήταν από τα παιδιά της στην Αθήνα. Η Ανθή όμως δεν έκανε καν να δει τον καλούντα.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Η σχέση της με τον Νικήτα θα εξελισσόταν επεισοδιακά. Εκείνος δεν θα αργούσε να φέρει στην επιφάνεια τάσεις ζήλειας με αποτέλεσμα η Ανθή να αισθανθεί βασανιστικά καταπιεσμένη. Δεν θα ήταν λίγες οι φορές που οι παραλληλισμοί της με τον πρότερο βίο της θα την τρόμαζαν. «Και πάλι σ’ ένα χρυσό κλουβί», θα ψέλλιζε κάποια βράδια όταν πίνοντας αλκοόλ και καπνίζοντας πάλευε να ημερεύσει τα τέρατα των τύψεων που κραύγαζαν μέσα στα συνειδησιακά της σπήλαια, με την ηχώ τους να ξύνει το μεδούλι της ψυχής της.

Με τα παιδιά της η επικοινωνία της θα ήταν ασήμαντη, τυπική και σχεδόν σπάνια, ενώ εξίσου αραιή θα ήταν και με όλες τις παλιές της επαφές στην Αθήνα, εξαιρουμένης της καλύτερής της φίλης, της Βέρας.

Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού θα της τηλεφωνούσε συχνά στην Ελλάδα και θα την ενημέρωνε για την επαγγελματική της πρόοδο, την προσωπική της ευτυχία στο πλευρό του Νικήτα και τα ποικίλα ταξίδια της σε χώρες της Λατινικής Αμερικής αλλά και της Ασίας. Η Βέρα αντίστοιχα θα την άκουγε πάντα με αυτιά ορθάνοιχτα και με τεράστια υπομονή.

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Τα χρόνια είχαν περάσει και τα παιδιά, η Ελένη και ο Γιάννης είχαν μπει στην εφηβεία. Το αγόρι είχε ήδη αρχίσει να ανδρώνεται εξωτερικά. Οι γωνίες του προσώπου του είχαν ελαφρώς σφίξει, ενώ σύντομα θα άρχιζε σταδιακά να απευθύνεται ερωτικά στο αντίθετο φύλο. Ο νεανικός του έρωτας με μια συμμαθήτριά του θα τον γέμιζε συναισθηματικά και θα του έφερνε και πάλι το χαμόγελο στα χείλη. Εκείνο το χαμόγελο που στερήθηκε ως παιδί, εξαιτίας της εγκατάλειψης της μητέρας του.

Από την πλευρά της, η Ελένη θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να βρει τον βηματισμό της στα εφηβικά χρόνια. Η έμμηνος ρήση τη βρήκε σχεδόν απροετοίμαστη, αλλά η γιαγιά της, η Ελπίδα θα ήταν δίπλα της και ως «δυο φορές μητέρα» θα την προστάτευε από τον φόβο ενώ θα τη μπόλιαζε με γνώση και αυτοπεποίθηση. Εξαιρετική μαθήτρια, πειθαρχημένη και με διακρίσεις στον αθλητισμό.

Τέλος, ο Νικηφόρος θα συνέχιζε να εργάζεται σκληρά στις επιχειρήσεις της οικογένειας διατηρώντας ψηλά τον πήχη του κύρους αλλά και αυξάνοντας τα έσοδα. Η προσωπική του ζωή θα έμενε στο παρασκήνιο για χρόνια και η εικόνα του ελεύθερου άνδρα θα ήταν αυτή που θα τον συνόδευε στα μάτια τρίτων, ωστόσο πολλά Σαββατόβραδα εκείνος θα κοιμόταν σε άλλο κρεβάτι και θα ξυπνούσε στο πλευρό της γυναίκας που είχε κλέψει την καρδιά του με πολύ κόπο. Πολύ περισσότερο απ’ όσο και ο ίδιος γνώριζε.

Πέμπτη 1η Δεκεμβρίου 2022

Η μοίρα ύψωσε το ανάστημά της και βάλθηκε να γράψει νέα παράγραφο στη ζωή της Ανθής. Ήταν μεσημέρι όταν ο Νικήτας επέστρεψε στο σπίτι τους, λίγο έξω από το Μπρούκλιν. Κρέμασε παλτό και άφησε τον χαρτοφύλακα στην ογκώδη μπερζέρα δίπλα στην είσοδο. Το ύφος του χλωμό και η γλώσσα του δεμένη κόμπος.

Από το βάθος του σαλονιού εμφανίστηκε η Ανθή. Μόλις τον είδε, συμπέρανε αμέσως πως κάτι είχε συμβεί. Τον πίεσε να μάθει, αλλά εκείνος δεν έλεγε λέξη. Η Ανθή όμως επέμεινε. Κάθισαν στον καναπέ και τον είδε να τρίβει το πρόσωπό του απελπισμένος.

«Θα μου μιλήσεις ή θες να με τρελάνεις;»

Ο Νικήτας σηκώθηκε και έφτασε μέχρι την πολυθρόνα. Άρπαξε τον χαρτοφύλακά του και έβγαλε από μέσα έναν λευκό φάκελο. Επέστρεψε δίπλα της και της τον έδωσε. Η Ανθή διάβασε τα τυπωμένα στοιχεία. Ο φάκελος προερχόταν από ένα μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο. Πριν καν εκείνη προλάβει να τον ανοίξει, ο Νικήτας ξεστόμισε με βραχνή φωνή…

«Ο γιατρός ήταν σαφής. Καλπάζουσα μορφή. Ανέφικτο το χειρουργείο. Μονάχα χημειοθεραπείες. Πολύ ισχυρές χημειοθεραπείες. Πιθανή διάρκεια ζωής… ούτε ένας χρόνος».

«Τι; Τι πρα… τι πράγμα;» συλλάβισε αποσβολωμένη.

«Εδώ και λίγες εβδομάδες υποβάλλομαι σε εξετάσεις. Δεν σου είχα πει τίποτα. Δεν ήθελα να σου πω τίποτα αν δεν είχα στοιχεία. Τώρα όμως… δεν υπάρχει λόγος να κρύβομαι. Γενικά δεν… δεν υπάρχει χρόνος!»

Όλα γύρω της ξεθώριασαν! Όλα! Ο φάκελος της έπεσε απ’ τα χέρια και το κορμί της μαρμάρωσε. Η καρδιά της ταμπούρλο στα ξέφρενα χτυπήματα της μοίρας και το στόμα της κατάστεγνο.

«Δεν… Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία των χημειοθεραπειών. Δεν θέλω να με δω να λιώνω, να καίγομαι και να αργοπεθαίνω. Δεν θέλω! Απαιτώ από τον εαυτό μου να μείνω όπως είμαι, για όσο θα είμαι. Ίσως να είναι εγωιστικό, αλλά εδώ που έχουμε φτάσει, δεν με απασχολεί. Θα φροντίσω να κλείσω όσες εκκρεμότητες υπάρχουν και έπειτα… έπειτα θα παραιτηθώ απ' τη δουλειά. Όσο ακόμα είμαι όρθιος, θα κάνω κάποια απ’ αυτά που ήθελα και που δεν έκανα γιατί πολύ απλά δεν προλάβαινα. Δεν… δεν είχα χρόνο. Κυρίως, εκείνο το ταξίδι που λέγαμε στη Νότια Αφρική. Σου το είχα υποσχεθεί αλλά συνέχεια σου το ανέβαλα. Συγγνώμη, Ανθή μου. Συγγνώμη!» είπε και τα δάκρυα δεν άργησαν να σχηματίσουν ρυάκια στα μάγουλά του.

Η Ανθή του έπιασε σφιχτά το χέρι και με βλέμμα ολόγιομο του έγνεψε. «Θα είμαι δίπλα σου μέχρι τέλους, ακούς; Μέχρι τέλους!»

~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~ . ~~~~~

Ο Νικήτας πράγματι ολοκλήρωσε τις όποιες υποχρεώσεις είχε μέσα στους επόμενους λίγους μήνες. Είχε φτάσει Μάιος όταν πια είχε παραιτηθεί απ’ τη διευθυντική θέση του στην πολυεθνική διαφημιστική εταιρεία για λόγους προσωπικούς και ανωτέρας βίας. Για τα τέλη του ίδιου μήνα ήταν προγραμματισμένο το ταξίδι τους στη Νότια Αφρική.

Διαβατήρια, βίζα, βαλίτσες. Όλα έτοιμα! Η Ανθή τον περίμενε να επιστρέψει σπίτι. Είχε κλείσει τα πάντα και έλεγχε τις τελευταίες λεπτομέρειες, ενώ παράλληλα κάλεσε και ταξί με προορισμό τον διεθνή αερολιμένα του J.F Kennedy. Ο Νικήτας επέστρεψε και σαν την είδε, χαμογέλασε. Μια ζεστή αγκαλιά και ένα πλούσιο φιλί κι ύστερα… ένας δυνατός πόνος στην κοιλιά. Τόσο δυνατός που έκανε τον Νικήτα να λυγίσει. Η Ανθή τα ’χασε!

Ο προορισμός του αεροδρομίου αντικαταστάθηκε απ’ αυτόν του νοσοκομείου και το ίδιο ταξί τους άφησε έξω απ' το τμήμα των Επειγόντων. Ο Νικήτας σφάδαζε από οδύνες. Τον εναπόθεσαν σε φορείο και τον οδήγησαν στο βάθος του διαδρόμου.

«Μείνετε εδώ, σας παρακαλώ. Δεν επιτρέπεται η είσοδος. Θα σας ενημερώσουμε», ήταν τα λόγια ενός νοσοκόμου προς την Ανθή.

«Όχι, όχι. Θέλω να έρθω κι εγώ. Θέλω να είμαι μαζί του. Μαζί του!» ξεφώνισε, αλλά οι κανονισμοί του νοσοκομείου ήταν ρητοί.

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2023

Ο ήχος του κουδουνιού έκανε τον Νικηφόρο να απορήσει. Κοίταξε το κρεμαστό ρολόι τοίχου. Κόντευε δέκα η ώρα. Πλησίαζε την οθόνη και αντίκρισε μία φιγούρα με παλτό και κουκούλα. Συνοφρυώθηκε, αλλά άνοιξε, καθώς υπέθεσε πως θα ήταν η γειτόνισσα, η κυρία Καλλιόπη.

Αμέσως μετά άκουσε το κουδούνι της κύριας πόρτας. Στο άνοιγμά της… έμεινε ενεός!

«Εσύ;»

Η Ανθή ντυμένη βαριά και με ύφος αλαζονείας τέντωσε τον λαιμό της για να τον κοιτάξει κατάματα. «Εγώ!»

«Τι δουλειά έχεις εδώ;»

«Μήνες προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί σου, αλλά με αποφεύγεις με κάθε τρόπο. Ώς εδώ! Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε! Θες δεν θες…» στακάτη η φωνή της.

*Μην χάσετε το τέταρτο κεφάλαιο: «Έπεσαν οι μάσκες»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Χριστουγεννιάτικη έκπληξη» - Διαβάστε το 2o μέρος «Τελειώσαμε»

Tα διηγήματα του Newsbomb.gr: «Χριστουγεννιάτικη έκπληξη» - Διαβάστε το 1o μέρος «Ηχηρή απουσία»