Μικρό ανθολόγιο ερωτικής ποίησης για τον μεγάλο έρωτα

Μέσα σε 77 σελίδες, ανθολογούνται γνωστοί και άγνωστοι δημιουργοί: Σαπφώ, Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, Κασσιανή, Μπιλχάνα, Κριστίν ντε Πιζάν, Λουίς δε Γκόνγκορα Υαργότε, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Σορ Χουάνα Ινές ντε λα Κρουζ, Κομπαγιάσσι Ίσσα, Τζων Έβερλην Μπάρλας, Έζρα Πάουντ, Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη, Τσαρλς Ρέζνικοφ, Τριστάν Τζαρά, Κένεθ Ρέξροθ, Κένεθ Πάτσεν, Ορχάν Βελλή Κανίκ, Γκρέγκορυ Κόρσο, Ατρέι Βοζνισένσκι, Γιόσιφ Μπρόντσκυ.

Ξεκινώντας από τα λόγια του Σταντάλ, ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται όπως ερωτεύονται οι ήρωες των μυθιστορημάτων της εποχής τους, υπογραμμίζει ότι ο έρωτας είναι λόγια. Με την έννοια πως η φύση του έρωτα είναι γλωσσική , κάτι που δεν έχει όμοιό της στην ανάπτυξη της ύπαρξης του ανθρώπινου θηλαστικού. «Οι λέξεις μας αιωρούνται, αλλά ποτέ άτακτα» λέει ο ανθολόγος.

Και εξηγεί:«Οι λέξεις διαθέτουν πάντα μια αγωγή, ικανή να τις κρατά διακριτικά πάνω από το σώμα, σε απόσταση λίγο ή πολύ καθορισμένη από το σώμα του άλλου. Ο έρωτας θα προκύψει από την αναδιάταξη του γαλαξία των λέξεων με την παρουσία ενός άλλου γαλαξία».

Το ποίημα- ως κατεξοχήν έργο τέχνης- είναι ο προνομιακός τόπος του έρωτα. Δίχως την τέχνη, ο έρωτας δεν θα υπήρχε καν. Θα περιοριζόταν στην αναπαραγωγή. Τα έργα τέχνης και ιδίως τα ποιήματα μας μαθαίνουν να ερωτευόμαστε, καταλήγει στον πρόλογο του, ο ανθολόγος – ποιητής και ο ίδιος. Το βιβλίο ξεκινάει από την Σαπφώ. Τίτλος: « Αθάνατη Αφροδίτη με τα στολίδια σου...»

«Αθάνατη Αφροδίτη με τα στολίδια σου,
του Δία παιχνιδιάρα κόρη σ' εκλιπαρώ
μη με παιδεύεις άλλο με τα παιχνίδια σου
μαράζια κι αγωνίες δεν τα μπορώ.
Άκου με όπως τότε απ' τα παλάτια του
σε φώναζα εδώ κάτω, σε γύρευα η τρελή
κι άφηνες το μπαμπά σου, τα σκαλοπάτια του
κατέβαινες κι ερχόσουν στην άραχλη τη γη. (...)

Έλα κοντά μου πάλι, βασανιστήριο
μου έγιναν οι σκέψεις. Δώσε μου ό,τι ποθώ.
Συμμάχησε μαζί μου, απ' το μαρτύριο
που τρώει την ψυχή μου, δώσε να λυτρωθώ».

Από το «Σονέτο 1» του κλασικού Ουίλιαμ Σαίξπηρ:
«Τους ομορφότερους βλαστούς ποθούμε να γεννήσουμε,
ώστε του ωραίου οι ανθοί ποτέ να μην χαθούν.
Μα όταν έρθει ο καιρός εμείς ν' αναχωρήσουμε
την μνήμη μας απόγονοι αβροί να συντηρούν.
Όμως εσύ στα μάτια σου τα φωτειν' αποκλείστηκες,
και τρέφεις τις λαμπράδες τους με το πυρό σου εγώ.
Τι σ' έπιασε, όπου χλωρασιές κι έναν λοιμό λιμπίστικες;
Ίδιος εχθρός κατάντησες στον ίδιο σου εαυτό». (...)
Ποιήματα, άλλα γοητευτικά και άλλα συμβατικά. Ακόμα και αν το υπογράφει ο μεγάλος ανατρεπτικός Γκρέγκορυ Κόρσο (1930-2001), ένας από τους αμερικάνους του κινήματος των Beats. Τίτλος: «Στους τοίχους ενός φρικτά επιπλωμένου δωματίου».
«Κρεμάω τις παλιές φωτογραφίες των κοριτσιών
που αγάπησα.
Με ραγισμένη την καρδιά κάθομαι
οι αγκώνες στο τραπέζι.
Το πιγούνι στις παλάμες και κοιτάζω
το αγέρωχο βλέμμα της Έλλεν
τα λεπτά χείλη της Τζέην
τα χρυσά μαλλιά της Σούζαν».
Σημείωση: «Δύστηνος» σημαίνει δυστυχής, άμοιρος, ελεεινός, ταλαίπωρος, άθλιος, αξιολύπητος και τα παρόμοια...