Xρήστος Θηβαίος: «Νιώθω μία αίσθηση κινδύνου»
Της Γεωργίας Λινάρδου
Καταφέραμε να μιλήσουμε σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες για την παράσταση «9:05» η οποία κάνει πρεμιέρα σε λίγες ημέρες στο Θέατρο Διάνα. Εκείνος και ο Βασίλης Παπακωνστανίνου, σε κείμενα Οδυσσέα Ιωάννου και σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη, συναντιούνται σε έναν σταθμό τρένου και περιμένουν το τρένο να εμφανιστεί ενώ μέσα τους και δίπλα τους «τρέχουν» μελωδίες, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα και κυρίως προσδοκίες.
Από την πρώτη στιγμή παρατηρεί προσεκτικά την ιστορία του Νίκου Ρωμανού. Αναρωτιέμαι αν περάσει ποτέ το «τρένο» γι' αυτόν τον πιτσιρικά.
Ο Χρ.Θηβαίος μου εξηγεί ότι όχι μόνον ως πολίτης, αλλά και ως άνθρωπος του πολιτισμού έχει «μία αίσθηση κινδύνου». Είναι σαφής στο γιατί: «Είναι ένας νέος άνθρωπος ο οποίος σίγουρα χωρίς το σωφρονιστικό σύστημα αυτής της χώρας, στο μέλλον θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ευφυή και χρήσιμο πολίτη».
Πικρή διαπίστωση, αλλά τόσο ρεαλιστική.
«Βρίσκεται στην 26η ημέρα απεργίας πείνας. Μετά την 28η ή την 29η, μπορεί να έχουμε μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Η δικαιοσύνη πρέπει να δράσει άμεσα, αν θέλει να λέγεται δικαιοσύνη».
Ο Χρ.Θηβαίος πιστεύει ότι διανύουμε την εποχή της ποινικοποίησης. Μου θυμίζει το απόσπασμα μιας πρόσφατης ομιλίας του υπουργού Υγείας Μ. Βορίδη κατά τη διάρκεια εορτασμού των 40 χρόνων της ΟΝΝΕΔ στην Πρέβεζα. Ο υπουργός τότε είχε αναφερθεί στην κακή επιρροή που έχουν για τους ψηφοφόρους οι άνθρωποι του πολιτισμού με αριστερές καταβολές.
Συγκεκριμένα ο υπουργός Μ.Βορίδης είχε δηλώσει: «Πάρτε τους λεγόμενους διανοούμενους και καλλιτέχνες. Ποιος είναι ο καλλιτέχνης με τη μεγαλύτερη επιρροή σήμερα στην Ελλάδα, ο Λαζόπουλος. Στρατευμένος άνθρωπος στην ιδεολογία της άκρας αριστεράς, αλλά όμως με τεράστια επιρροή... προσέξτε, εδώ έχουμε μία αλληλεπίδραση... αλλά αν αρχίσω να σας μετράω κομμουνιστές ηθοποιούς, κομμουνιστές ζωγράφους, κομμουνιστές ποιητές... στην πραγματικότητα βλέπετε τον τρόπο που συγκροτείται όλη αυτή η ηγεμονία. Δεν έχει σημασία, ένα τραγουδάκι είναι... μμμ., δεν είναι ακριβώς, δεν είναι ακριβώς, γιατί αυτοί επειδή παράγουν επιρροή, επειδή τους βλέπει ο κόσμος, σου λέει τι συμπαθής ο κύριος αυτός με τον οποίον εγώ διασκεδάζω κάθε βράδυ και σιγοτραγουδάω, καλός άνθρωπος θα είναι, είναι κομμουνιστής, παράγεται νομιμοποίηση». Δεν είχα ακούσει τις συγκεκριμένες ανατριχιαστικές δηλώσεις του υπουργού.
«Η στρατευμένη τέχνη χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ».
-Υπάρχει;
«Απ' όλους μας έχουν γραφτεί τραγούδια για τον Α. Γρηγορόπουλο. Υπάρχει μέσα στα τραγούδια μας. Η στρατευμένη τέχνη είναι άχρονη. Το ποίημα του Γ.Ρίτσου Α, Β, Γ, θα μπορούσε να αφορά σήμερα τον εγκλεισμό των ανθρώπων».
-Τι σε φοβίζει περισσότερο;
«Η συντηρητικότητα των πολιτών και ως γονείς και ως πολίτες και ως άνθρωποι. Αυτή είναι η βάση της ύπαρξης μας και του πολιτισμού μας. Τα παιδιά μας ανήκουν στη γενιά τους και έχουν τη δυνατότητα να διορθώσουν τα λάθη τα οποία κάναμε εμείς. Μόνον αυτοί μπορούν και η μοναδική δική μας εισφορά ώστε να διορθωθούν είναι να τους ακούσουμε και να κατανοήσουμε τη δίψα τους για μία καλύτερη χώρα».
Ζει με τη γυναίκα τους και τα τρία τους παιδιά στα Εξάρχεια. Μία «ποινικοποιημένη» περιοχή. Έναν «αποδιοπομπαίο τράγο για να κάθονται στον καναπές τους όσοι δεν ξέρουν τι συμβαίνει», σχολιάζει με νόημα.
«Υπάρχουν σημαντικές πολιτιστικές ομάδες που είναι μεγάλοι, σκεπτόμενοι άνθρωποι και δεν έχουν καμία σχέση με θερμοκέφαλους πιτσιρικάδες που τα σπάνε. Περπατάω κάθε μέρα εδώ. Και τα παιδιά μου».
Τον ρωτώ πως ένιωσε ο μεγάλος του γιος ο Νικόλας όταν έμαθε τη δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλο έξι χρόνια πριν, μερικά τετράγωνα πιο κάτω.
«Κατατροπώθηκε. Ξέρεις, τα παιδιά δεν σκέφτονται τόσο τον εαυτό τους, όσο τους φίλους τους», εξηγεί. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον Νίκο Ρωμανό.
-Υπάρχει λύση σε όλη αυτή τη «σκοτεινιά»;
«Αν ως άνθρωποι βάλουμε πριν από τη λέξη καλημέρα, τη λέξη αλληλεγγύη. Είναι η μόνη λύση για να προχωρήσουμε». Και... «να μη στοχοποιούμε αυτούς που έλεγε και το πρώτο μου συγκρότημα: Συνήθεις ύποπτοι. Να μη στιγματίζουμε τους ανθρώπους. Αλλους φανερά κι άλλους κρυφά».
-Είσαι αισιόδοξος;
«Έχω παιδιά. Πως μπορώ να μην είμαι; Είμαι ερωτευμένος. Πως μπορώ να μην είμαι αισιόδοξος;»