Μήπως ονειρεύομαι; Μία παράσταση που τα μικρά σας μπορούν να εκφράζονται άνετα!
'Ολα ξεκινούν όταν η Φαίδρα βλέπει στον ύπνο της πως ένα μπαλκόνι κόκκινο, πολύ μαγικό μπαίνει στο δωμάτιό της. Είναι πολύ μαγικό, γιατί την ταξιδεύει στο μεγάλο ποτάμι και στα χρώμα, της μαθαίνει παιχνίδια και της λέει αστεία μυστικά! Όλα αυτά αλλάζουν, όταν η Φαίδρα βγάζει βόλτα το μπαλόνι της. Τότε το χάνει!
Η περιπέτεια αρχίζει!
Η δημιουργός του έργου είναι η Μαρία Παυλοπούλου.
Εξηγεί: «Συχνά οι γονείς με ρωτούν: "Θα μπορέσει να παρακολουθήσει; Είναι δύο ετών και δεν κάθεται καθόλου σε ένα σημείο". Ή "η κόρη μου είναι τεσσάρων ετών. Πήγαμε σε μία παράσταση για μικρά παιδιά και στο πρώτο δεκάλεπτο άρχιζε να ουρλιάζει. Τι να κάνω; Να τη φέρω ή πάλι θα δημιουργηθεί θέμα"; Τα παιδιά και κυρίως τα πολύ μικρά, ενός έως τεσσάρων ετών, δεν έχουν κανέναν λόγο να μείνουν ακίνητα σε ένα σημείο. Η φύση το ορίζει αυτό. Γιατί, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα στον κόσμο, πρέπει πρώτα να κατανοήσουν. 'Αρα να τον ερευνήσουν. Ακίνητα δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα»!
Σύμφωνα με την ίδιαν: «Όταν ένα παιδί κλαίει στο θέατρο, δε δημιουργείται κανένα άλλο θέμα παρά το ότι δεν περνάει καλά το ίδιο, βαριέται, κάτι το χαλάει. 'Αρα η παράσταση δεν κατάφερε να το κερδίσει».
Σκηνοθέτις της παράστασης και ειδικός προσχολικής δημιουργικής εκπαίδευσης, η Μαρία Παυλοπούλου αναφέρει πως:
«Μετά το τέλος της παράστασης τα παιδιά παίζουν με τα σκηνικά αντικείμενα. Τότε, ίσως είναι και η πιο απολαυστική στιγμή! Γιατί χρησιμοποιούν, επεξεργάζονται και συνδυάζον όλο το υλικό του έργου, όπως θέλουν και καταλαβαίνουν. Δηλαδή παρακολουθούν, αξιολογούν και ύστερα αναβιώνουν και επεξεργάζονται τα ερεθίσματα που δέχτηκαν. Ετσι, η παθητικότητα της αντίληψης ακινητοποιείται, όπως άλλωστε θα έπρεπε να συμβαίνει με ο,τιδήποτε έρχεται σε επαφή ο άνθρωπος. Με μία πρόταση, αν ήθελα να ορίσω το στόχο ενός θεατρικού έργου για τόσο μικρά παιδιά θα έλεγα ότι είναι η κατανόηση και η απόλαυση της πραγματικότητας και της μαγείας που κρύβεται σε κάθε στιγμή της».