Όλη η Ελλάδα για τον Μίκη και ο Μίκης μιλά για την κρίση και την ανάγκη για ενότητα

Της Κάτιας Τσιμπλάκη

Με αυτά τα από καρδιάς λόγια ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε το στίγμα της παράστασης που θα δοθεί στις 19 Ιουνίου στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, όπου 1.000 χορωδοί από 30 πόλεις της Ελλάδας θα ενώσουν τη φωνή τους και με τη συνοδεία συμφωνικής Μαντολινάτας, θα ερμηνεύσουν τα αριστουργήματα του μεγάλου Έλληνα δημιουργού.

Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν οι συντελεστές της παράστασης, την Τρίτη 30 Μαϊου, στο αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης, μετάφεραν τις σκέψεις του Μίκη Θεοδωράκη όχι μόνο για την παράσταση αλλά και για την οικονομική κρίση.

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν θέλησε σε αυτή την παράσταση να ερμηνεύσουν το έργο του μεγάλοι τραγουδιστές, που θα γέμιζαν εύκολα το Καλλιμάρμαρο, αλλά θέλει να στείλει το μήνυμα της ενότητας των φωνών, της ενότητας της μουσικής, της ενότητας των Ελλήνων που δεν υπάρχει.

Ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης μιλώντας για τη φιλία που τον συνδέει με το μεγάλο μουσικοσυνθέτη, έκανε και μια προσωπική εξομολόγηση. Είπε ότι αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος όταν άκουσε τον «Επιτάφιο».

Πώς βλέπει ο Μίκης Θεοδωράκης την κρίση

Ο κ. Λιάνης μεταφέροντας τις σκέψεις του Μίκη Θεοδωράκη, είπε ότι η κρίση δεν είναι οικονομική γιατί, δεν μπορούν οι Ευρωπαϊκοί λαοί να ενωθούν σε ενιαία οικονομική μονάδα. Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν, συνέχισε ο κ. Λιάνης μεταφέροντας τις σκέψεις του Μίκη Θεοδωράκη, αφού τα σκέλη του πολισμού τους είναι άνισα. Άρα λοιπόν, λέει, προηγείται να έχουμε ενότητα στα θέματα του πολιτισμού.

Επίσης ο κ. Λιάνης μίλησε και για την πρόσφατη απόφαση του Μίκη Θεοδωράκη να ταξιδέψει στη Γερμανία (παρά την απαγόρευση των γιατρών του) προκειμένου να παραβρεθεί σε συναυλία στο Ντίσελντορφ που ήταν αφιερωμένη στο συμφωνικό του έργο για να δείξει ότι υπάρχει μια Ελλάδα που δεν την ξέρουν οι Ευρωπαίοι.

«Δεν δέχεται το δυστύχημα της σημερινής Ελλάδας», είπε ο κ. Λιάνης «Δεν δέχεται την πεσμένη Ελλάδα. Ζητά αυτό που έγραψε ο Σεφέρης και το μελοποίησε ο ίδιος: «Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε, Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα».

Οι συντελεστές της συναυλίας

Ο παραγωγός Μιχάλης Αδάμ, διάβασε μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη και μίλησε για την επιθυμία του όχι μόνο να διοργανωθεί η παράσταση αλλά και να διευθύνει ο ίδιος το φινάλε της.

Η σκηνοθέτις και χορογράφος Σοφία Σπυράτου, η οποία συντόνισε τη συνέντευξη τύπου, μετάφερε, μεταξύ άλλων τον ενθουσιασμό του Μίκη Θεοδωράκη για την ενορχήστρωση των τραγουδιών του από τον Παναγή Μπαρμπάτη.

Ο μαέστρος Παναγής Μπαρμπάτης, ο οποίος έχει την ενορχήστρωση και τη μουσική διεύθυνση μίλησε για την παράσταση αλλά και για την πρώτη του επαφή με τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη, στο Αργοστόλι όταν το 1998, όταν στο πλαίσιο παράστασης τον άφησε να διευθύνει και ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης ερμήνευσε ένα τραγούδι, την «Άρνηση».

Η παράσταση

Στην παράσταση θα ακουστούν αποσπάσματα από τους κυριότερους ποιητικούς κύκλους που έχει μελοποιήσει ο μεγάλος μας συνθέτης. Μεταξύ άλλων: «Μικρές Κυκλάδες», «Άξιον Εστί», «Επιφάνια», «Όμορφη Πόλη», «Αρχιπέλαγος», «Πολιτεία», «Λιποτάκτες», «Χαιρετισμοί» και «Γειτονιά των Αγγέλων», όλα σε χορωδιακή διασκευή του Παναγή Μπαρμπάτη.

Τα πρωτότυπα κείμενα, έγραψε ο Γιώργος Μπλάνας. Yπεύθυνος για τους φωτισμούς είναι ο Λευτέρης Παυλόπουλος και τη σκηνοθετική επιμέλεια υπογράφει η Σοφία Σπυράτου.

Εκτός από τους 1000 χορωδούς και τη Συμφωνική Μαντολινάτα στην παράσταση συμμετέχουν οι ηθοποιοί Γιάννης Στάνκογλου, Ιωάννα Παππά, οι λυρικοί καλλιτέχνες Τζίνα Φωτεινοπούλου, Ελένη Βουδουράκη, Αντώνης Κορωναίος, Μπάμπης Βελισσάριος, Παντελής Κοντός και ο λαϊκός τραγουδιστής Γεράσιμος Ανδρεάτος.

Το μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη

«Την εποχή που ήμουν Πρόεδρος των Λαμπράκηδων παρατηρήσαμε ότι σε όλες τις περιπτώσεις της γένεσης και της ακμής κάποιας οργάνωσης υπήρχε ένα κοινό φαινόμενο:

Όλες ξεκινούσαν από την παρουσία ενός ανθρώπου. Ήταν αυτό που πριν απ’ όλους τους άλλους πίστεψε στις αρχές της Οργάνωσης και με όπλο μονάχα την πίστη του άρχισε να την μεταδίδει, με αποτέλεσμα στην κορύφωση αυτής της προσπάθειας να φτάνουμε σε οργανώσεις με εκατοντάδες μέλη.

Στην παρούσα συγκυρία το πρόσωπο αυτό έχει μία γνωστή ταυτότητα. Ονομάζεται Παναγής Μπαρμμπάτης και όπως μου είπε, αγάπησε και πίστεψε το έργο μου. Έτσι θέλησε να το τιμήσει και να το διαδώσει με τον δικό του τρόπο. Βασισμένος σε μία υψηλού επιπέδου μουσική παιδεία, προχώρησε στην μεταγραφή για τετραφωνία (δηλαδή μικτή χορωδία) των δικών μου μελωδιών και αρμονικών τρόπων και στη συνέχεια στην ενορχήστρωσή του με βάση την κεφαλλονίτικη μαντολινάτα. Εδώ οφείλω να τονίσω ότι στην μουσική τέχνη η τετραφωνία αποτελεί την βάση για την αξιολόγηση ενός μουσικού έργου. Από το Τραγούδι έως την Συμφωνία. Γιατί στον ήχο όλο είναι ζητήματα ισορροπίας.

Το μεγάλο ταλέντο είναι αυτό που με το ένστικτο και τη γνώση γνωρίζει πώς θα επιτύχει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στις τέσσερις φωνές. Γιατί ένα λάθος μουσικής γραφής σκοτώνει την ηχητική λάμψη του μουσικού έργου.

Στην περίπτωση του Παναγή Μπαρμπάτη μπορώ να πω ότι έδωσε στα τραγούδια μου λάμψη και συγχρόνως πολλαπλασίασε την συγκίνηση και το πάθος του πυρήνα της μουσικής μου.

Όπως στην περίπτωση των Λαμπράκηδων κι εδώ ο ένας και μοναδικός ξεκίνησε με την Χορωδία του στο Αργοστόλι, για να φτάσει στις 300 φωνές του Μεγάρου Μουσικής και τώρα στις 1000 φωνές στο Καλλιμάρμαρο. Σήμερα με την ευκαιρία αυτής της Συνέντευξης Τύπου, θα ήθελα να τον ευχαριστήσω δημοσίως.

Από την άλλη μεριά επιθυμώ να στείλω ένα μήνυμα αγάπης μαζί με την συγκίνηση και τις θερμές μου ευχαριστίες στα μέλη των χορωδιών που παίρνουν μέρος στη Συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, στους γονείς, στους φίλους, στους συγγενείς, καθώς και στους τοπικούς άρχοντες για την υπέρμετρη προσπάθειά τους, που περιλαμβάνει την άρτια προετοιμασία, το ταξίδι και τα έξοδα διαμονής. Τριάντα χορωδίες από τριάντα πόλεις ξεκινούν να ενώσουν τις φωνές τους στην καρδιά της Αθήνας, στο Καλλιμάρμαρο.

Κι όλα αυτά μέσα στο σκοτάδι που μας σκεπάζει και που όμως δεν είναι ικανό να πνίξει την ψυχή και τη φωνή μας. Εμείς θα τραγουδήσουμε δυνατά για να μας ακούσουν στα πέρατα της γης. ΟΧΙ !

Δεν το βάζουμε κάτω. Και σήμερα και αύριο και πάντοτε ! Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι η ίδια μας η μοίρα. Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να τελειώσω με τους στίχους ενός τραγουδιού που έγραψα στη Μαρκόνησο στο 1948.

Χτύπα-χτύπα στο στήθος π’ανάβει

Χτύπα-χτύπα τον νου που φωτά

Στα χτυπήματα θεριεύουν οι σκλάβοι

Κάτω μας σπρώχνεις μα πάμε ψηλά !

Λες και δεν πέρασε ούτε μία μέρα από τότε…»

0104

0204

0304

0404