Μια ιστορία... «Τυφώνας»

Αναφέρομαι φυσικά στον Ρούμπεν Κάρτερ (Rubin Carter), τον Αφρικανοαμερικανό πρωταθλητή των ρινγκ που πέρασε 19 χρόνια της ζωής του, στην φυλακή για τριπλό φονικό... κάποιου άλλου. Γνωστός ως «Hurricane» δηλαδή Τυφώνας, σαν σήμερα 7 Νοεμβρίου του 1985, η πόρτα του κελιού του άνοιξε από το 1966, για να αφεθεί ελεύθερος.

Ο Μπομπ Ντίλαν έγραψε τραγούδι γι' αυτόν και ο σκηνοθέτης Νόρμαν Τζούισον γύρισε ταινία για τη ζωή του, με τίτλο «The Hurricane» και με τον Ντένζελ Ουάσινγκτον στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή...

Ξημέρωνε η 17η Ιουνίου στο Νιού Τζέρσεϊ των ΗΠΑ, όταν δύο άντρες εισέβαλαν στο μπαρ «Lafayette bar and Grill» για ληστεία. Ο μπάρμαν τους πέταξε ένα μπουκάλι, πανικοβλήθηκαν και πυροβόλησαν. Τρεις νεκροί και ένας τραυματίας, ο Γουίλι Μάρινς. Όλοι λευκοί, όπως και μία γειτόνισσα ονόματι Πατσίτσια Γκράχαμ, που υποστήριξε ότι είδε δύο μαύρους να τρέχουν. Το αυτοκίνητό τους ήταν άσπρο και κατευθύνθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα δυτικά.

Οι αστυνόμοι αναζήτησαν λευκά αυτοκίνητα των οποίων οι κάτοχοι να είναι μαύροι. Τριάντα λεπτά αργότερα «κουβάλησαν» στον τόπο του εγκλήματος τον Ρούμπεν Κάρτερ, τον «Τυφώνα» των ριγκ, που ήταν γνωστός την εποχή εκείνη για τα 20 νοκ άουτ εκ των οποίων 8 συνέβησαν μόλις στον πρώτο γύρο και ετοιμαζόταν να διεκδικήσει τον τίτλο του Πρωταθλητή Κόσμου στα μεσαία βάρη. Έκανε εκείνο το ξημέρωμα σχέδια με τον φίλο του Τζον Αρτις, όταν οι αστυνόμοι τους συνέλαβαν. Ο Κάρτερ και ο Άρτις ανακρίθηκαν, πέρασαν από τεστ αλήθειας κι επειδή δεν τους αναγνώρισε κανείς, αφέθηκαν ελεύθεροι για λίγες μόνο ώρες, αφού η ρατσιστική μανία μιας Αμερικάνικης κοινότητας του στοίχησαν την ελευθερία του.

Τρεις νεκροί και ο τραυματίας που δεν αναγνώρισε ποτέ τον «Τυφώνα» στο μπαρ του Νιου Τζέρσεϊ «έστειλαν» τον Τυφώνα στο κελί. Τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν ότι ήταν μαύρος με λευκό αυτοκίνητο, τα οποία αρκούσαν τότε, μέχρι να φυλακιστεί για 19 χρόνια για τριπλό φονικό ενός άλλου βλέποντας τη ζωή του να γίνεται σμπαράλια από την οργή λευκών ψευδομαρτύρων...

Στις 14 Οκτωβρίου 1966, οι Μπέλο και Μπράντλεϊ, γνωστοί απατεώνες, με ένορκη κατάθεση τοποθέτησαν τους δύο φίλους στο χώρο της δολοφονίας και περίπου ένα χρόνο μετά, στις 27 Μαϊου 1967 ο λευκός δικαστής, οι 14 λευκοί ένορκοι και η απειλούμενη λευκή κοινότητα του Νιού Τζέρσεϊ τους καταδίκασαν σε τρις-ισόβια και ο φάκελος... έκλεισε.

Στις 30 Απριλίου του 1974 ο «Τυφώνας», μεταφέρθηκε παράνομα σε ψυχιατρικό ίδρυμα, όπου έχασε την όρασή του από το ένα μάτι σε αγώνα πυγμαχίας. Η καθοριστική γροθιά έπεσε με την κυκλοφορία του βιβλίου που έγραψε πίσω από τα σίδερα με τίτλο: «Ο δέκατος έκτος γύρος: από Νο1 διεκδικητής, Νο45472». Ο θρήνος του έγινε βιβλίο, έκανε πάταγο.

Το 1975 μία παρέα εφήβων στον Καναδά διάβασε το βιβλίο που ο Κάρτερ έγραψε στη φυλακή και ξεκίνησε δυναμικό αγώνα για την απελευθέρωση του πυγμάχου. Ο Μπομπ Ντίλαν διάβασε το βιβλίο και διαδήλωσε με πάθος. Έπεισαν τους δύο απατεώνες να δηλώσουν στην αστυνομία ότι στη δίκη του 1967 ψευδομαρτύρησαν έναντι δέκα χιλιάδων δολαρίων ο καθένας.

Η δεύτερη δίκη έγινε στις 22 Δεκεμβρίου 1976. Η δεύτερη καταδίκη έστειλε τον Κάρτερ πίσω στο κελί, ενώ ο Άρτις αφέθηκε τελικά ελεύθερος με χάρη πέντε χρόνια μετά στις 22 Δεκεμβρίου 1981.

Η ταφόπλακα στη ζωή του μπήκε όπως ο ίδιος πιστεύει από έναν φίλο του δημοσιογράφο: «Η "Saturday Evening Post" έγραψε, το 1964, ότι είπα πως άσπροι μπάτσοι έδερναν μικρά παιδιά και οι μεγάλοι, θα έπρεπε να είχαν πεθάνει στους δρόμους προκειμένου να τα προστατέψουν. Η συζήτηση ήταν οφ δι ρεκορντ...»

Ο Κάρτερ, κατήγγειλε ότι στο νοσοκομείο όταν τον είδε ο μοναδικός πραγματικά αυτόπτης μάρτυρας του φονικού είπε: «Τί μου τον φέρατε αυτόν εδώ; Δεν το έκανε». Κι όμως, στην κατάθεση του Μάρινς γράφτηκε: «Είναι ο φονιάς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το βλέμμα»!

Αποκάλυψε ακόμη ότι ο Λάρνερ χρίστηκε δικαστής αποκλειστικά για την υπόθεσή του. Ποτέ του δεν δίκασε άλλον, μόνο εκείνον. Ο δικαστής άλλαξε τον Νοέμβριο του 1985 . Ο Λι Σαρόκιν διέταξε να αφεθεί χωρίς εγγύηση. Στις 19 Φεβρουαρίου 1988 κηρύχτηκε κακοδικία για την παρωδία του 1966 και ο φάκελος έκλεισε οριστικά χωρίς να έχει καταγραφεί ο πραγματικός φονιάς

Ο Ρούμπεν Κάρτερ χρησιμοποίησε τον αθλητισμό και τη φυλή του για να γλιτώσει τα τρις ισόβια και να περπατήσει ξανά ανάμεσά μας.. έκανε τον δικό του αγώνα πίσω από τα κάγκελα.

Έναν αγώνα που εμπνέει όλον τον κόσμο, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκεία, τάξη κ.α. Ένας από αυτούς που εμπνεύστηκαν από τη μάχη του «Τυφώνα», ήταν και ο Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος έγραψε και το γνωστό ομώνυμο τραγούδι «Hurricane».

Τα λόγια του τραγουδιού:

«Τώρα όλοι οι εγκληματίες με τα κουστούμια και τις γραβάτες τους

είναι ελεύθεροι να πίνουν μαρτίνι και να βλέπουν την ανατολή

ενώ ο Ρούμπεν κάθεται σαν τον Βούδα σε ένα κελί 10 ποδιών.

Αυτή είναι η ιστορία του Τυφώνα, αλλά δεν θα τελειώσει

εάν δεν καθαρίσουν το όνομά του και δεν του δώσουν πίσω τον χρόνο που έχασε.

Τον έβαλαν σε ένα κελί φυλακής αλλά κάποτε θα μπορούσε να είχε γίνει ο Πρωταθλητής του Κόσμου».

Το 1999 η συγκλονιστική ιστορία του Ρούμπεν Κάρτερ πέρασε στη μεγάλη οθόνη και πριν βγει στις αίθουσες, ο σκηνοθέτης Νόρμαν Τζούισον, πήρε την πρώτη κόπια και κάλεσε τον «Τυφώνα» σε ιδιωτική προβολή. Πρωταγωνιστής ήταν ο βραβευμένος με όσκαρ Ντένζελ Ουάσιγκτον, ενώ ο πραγματικός ήρωας παρακολούθησε την τρίωρη ταινία αμίλητος.

Στους τίτλους τέλους σηκώθηκε, περπάτησε στο δωμάτιο και ξέσπασε σε κλάματα.

Ο Ρούμπεν Κάρτερ μόλις είχε δει τη ζωή του, να περνά από μπροστά του. Μόλις το είχε συνειδητοποιήσει...

Θα μπορούσε να ήταν πρωταθλητής κόσμου!