Τα Τέμπη, ο ανασχηματισμός και τα μπάζα

Το δυστύχημα με τους 57 νεκρούς μπορεί να προκλήθηκε από εγκληματική αμέλεια ενός σταθμάρχη, όμως αυτά τα δύο χρόνια έχουν ξεμπαζωθεί λάθη, παραλείψεις, αμέλειες, ολιγωρίες, κακώς κείμενα, ωχαδερφισμός και τόσα άλλα κακά που ανάγκασαν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας πέρα από κομματική τοποθέτηση, κοινωνική θέση και οικονομική κατάσταση να αναφωνήσει ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται ταχύτερα και αποτελεσματικότερα -και οι λειτουργοί της να λογοδοτούν- και το πανάκριβο δημόσιο που τρέφεται από τους φόρους και τον ιδρώτα μας να καταστεί σύγχρονο, λειτουργικό και να παρέχει στους πολίτες τις υπηρεσίες που αναμένουμε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επελέγη ως πρόεδρος της ΝΔ, εκλέχτηκε πρωθυπουργός και επανεξελέγη στη θέση του κυβερνήτη της Ελλάδος επειδή οι πολίτες -κατά πλειοψηφία- ομονόησαν ότι είναι το πρόσωπο που μπορεί να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να ανέβει η χώρα ψηλά, έπειτα από την υπερδεκαετή Οδύσσεια των μνημονίων που μας έκανε όλους σοφότερους και πιο απαιτητικούς.

Έχουμε όλοι δυο ζωές. Και η δεύτερη ξεκινά με τη συνειδητοποίηση ότι ζούμε μόνο μια φορά. Και έπειτα από τόσες δοκιμασίες, συμφορές, οικονομικές καταστροφές, πυρκαγιές, πανδημίες, παρ' ολίγον πολεμικές αναμετρήσεις με τους εξ ανατολών γείτονες, ο ελληνικός λαός δείχνει με όλους τους τρόπους ότι τις κρατικές υποθέσεις θέλει να τις αναλαμβάνουν οι πραγματικά άριστοι.

Οχι όσοι δηλώνουν αριστεροί, αλλά όσοι έχουν ξεπεράσει τον βολονταρισμό της αριστεράς και έχουν σταθεί στα ταμεία του σούπερ μάρκετ βλέποντας ανθρώπους που δεν έχουν την πολυτέλεια της πιστωτικής κάρτας να μετρούν τα κέρματά τους και να αφαιρούν προϊόντα. Όχι όσοι επιχειρούν να εξαγοράσουν τις ψήφους του ελληνικού λαού δίνοντας επιδόματα μιας χρήσης, αλλά εκείνοι που μπορούν να μάθουν «ψάρεμα» στους μη έχοντες ώστε να μπορούν όλοι να εξασφαλίζουν μόνοι την επιβίωσή τους.

Ο βασικός αντίπαλος είναι η ανικανότητα. Οχι της σημερινής κυβέρνησης αλλά όσων μπορούν να αναλαμβάνουν περισσότερες ευθύνες από τον θεωρούμενο μέσο άνθρωπο. Και η ικανότητα δεν πιστοποιείται άπαξ. Χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια, αγώνα, μάχη, προσαρμογές, επινοητικότητα και ενσυναίσθηση. Που μάλλον δεν επέδειξαν οι περισσότεροι υπουργοί όταν εμμέσως έκαναν κριτική στους γονείς των 57 νεκρών στα Τέμπη ότι μπορεί και να κάνουν κριτική επειδή θέλουν να πολιτευθούν, να φτιάξουν κόμματα δικά τους, ή να αφήνουν τρολ να διαρρέουν ότι μπορεί και να μην ήταν τόσο καλοί γονείς.

Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται καν να πω ότι στη Δημοκρατία μπορούν όλοι να ασχοληθούν με τα κοινά και ότι για την ακρίβεια αυτό δεν είναι δικαίωμα αλλά υποχρέωσή μας, αν θέλουμε το πολίτευμά μας να είναι πραγματικά θωρακισμένο από τους εχθρούς του, εσωτερικούς ή εξωγενείς.

Η χώρα χρειάζεται πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Με σχέδιο, συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και με βάση τις καλύτερες πρακτικές διεθνώς. Και αυτό απαιτούμε να το πράξουν τα πρόσωπα που αμείβονται από τους φόρους μας αφού έχουν οικειοθελώς αναλάβει την ευθύνη να φροντίζουν, να προστατεύουν και να υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο. Αυτά πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις. Και να νομοθετούν με βαση τα έθιμα και την ψυχοσύνθεση των Ελληνίδων και των Ελλήνων. Μόνο έτσι μπορούν να σταθούν οι νόμοι και να τους σεβόμαστε όλοι.

Περιττό να πω ότι σύμφωνα με την ταπεινή μου γνώμη, ο επικείμενος ανασχηματισμός είναι πολύ πιο σημαντικός επί της ουσίας απ' όσο έχουμε αντιληφθεί με μια πρώτη ανάγνωση. Δεν έχει κανένα νόημα για κανέναν να δούμε ανακύκλωση προσώπων από χαρτοφυλάκιο σε χαρτοφυλάκιο με την ελπίδα ότι πρόσωπα που απέτυχαν σε έναν τομέα θα μπορούσαν εύκολα να ξαναγεννηθούν και να λάμψουν σε ένα άλλο πεδίο.

Ο κάθε επαγγελματικός χώρος, η κάθε κατηγορία εργαζομένων, η κάθε συντεχνία -πολύ περισσότερο αυτή των πολιτικών, που κακώς κατάντησε κλειστό επάγγελμα- γνωρίζει ποιοι είναι οι άριστοι. Και ένα πρώτο βήμα θα ήταν να αρνηθούν ένα χαρτοφυλάκιο που μπορεί να τους προταθεί εκείνοι που δεν έχουν ιδέα με το αντικείμενο. Για την υστεροφημία τους θα ήταν καλύτερο να αντιπροτείνουν αυτούς που είναι οι καλύτεροι, κι αν δεν τους γνωρίζουν μπορούν απλώς ευγενικά να αρνηθούν την υπουργοποίηση.

Για παράδειγμα, πόσο σωστό θα ήταν και πόσο σημαντικό μήνυμα θα έστελνε αν αντί για τους βαρώνους της πολιτικής στα κρίσιμα χαρτοφυλάκια, για παράδειγμα σ' αυτό της Δικαιοσύνης, αναλάμβαναν πρόσωπα υπερκομματικά, με εγνωσμένο κύρος, αποτελεσματικότητα και δυσανεξία σε περίεργες πιέσεις. Αν οι πολίτες αμφισβητούν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και το γόητρό της έχει πληγεί, δεν πρέπει ο κυβερνήτης να κάνει τις κινήσεις εκείνες που θα αποδείξουν σε σύντομο χρονικό διάστημα ότι και ο ίδιος θέλει να πράξει ό,τι πρέπει για να αποκαλυφθεί η αλήθεια;

Τα αφηγήματα για να είναι ελκυστικά και να κινητοποιούν τους πολίτες ώστε να υλοποιούνται πρέπει να έχουν περιεχόμενο. Ετσι κάπως πρέπει να συμβαίνει και με τις μεταρρυθμίσεις. Διότι αν μένουν στα λόγια δεν διαταράζουν απλώς την εμπιστοσύνη αλλά τροφοδοτούν την αγανάκτηση.

Και επειδή η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού έχει γεράσει -είναι και αυτό το δημογραφικό βλέπετε- και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπαιζε το παιγνίδι με τις μουσικές καρέκλες δύσκολα μπορεί να έχει εφαρμογή και η θεωρία με την ανυπαρξία εναλλακτικών λύσεων. Επιλογές υπάρχουν πάντα. Και όπως φαίνεται από τις σεισμικές αλλαγές σε όλο τον πλανήτη, οι ακραίοι τροφοδοτούνται από την ανικανότητα.