Και όμως: Η κρίση ανεβάζει τη λίμπιντο

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι τα προνομιακά πεδία στα οποία ανέκαθεν «αρεσκόταν» να επενδύεται η ψυχο-σεξουαλική ενέργεια - γνωστή και με το όνομα «λίμπιντο» - είναι αφενός η ερωτική συνεύρεση (το αυτονόητο!), αφετέρου η μετωνυμική εκδοχή της: το πεδίο του συσσωρευμένου υλικού πλούτου και της δύναμης που προκύπτει από το χρήμα. Υπάρχουν κι άλλα πεδία που δεν είναι της παρούσης, καθότι περισσότερο θα θόλωναν παρά θα διαλεύκαναν το προς πραγμάτευση θέμα.

Υπήρξαν βέβαια κάποτε και άλλες χρυσές εποχές κατά τις οποίες αυτοί που «πηδούσαν» ασύστολα ήταν οι ενδεείς φιλόσοφοι – εννοείται της ελληνικής αρχαιότητας – οι οποίοι εξακολουθούν να αποτελούν ακόμη και σήμερα λαμπρό παράδειγμα μιας τρανταχτής και αδιαμφισβήτητης αλήθειας: αν δεν διαθέτεις εξουσία δια του υλικού πλούτου, τότε καλό θα ήταν να διαθέτεις πνευματική.

Διότι, όσο επιφανειακές, ιδιοτελείς και αλλεργικές στους φτωχομπινέδες κι αν είναι οι γυναίκες, άλλο τόσο επιρρεπείς αποδεικνύονται στο «παραμύθιασμα», έτοιμες να γοητευτούν από οποιονδήποτε – κυριολεκτικά οποιονδήποτε, που απλά να βλέπεται, αν και ακόμη κι αυτό παίζεται – που είναι έτοιμος να τους χαρίσει ώρες από τη ζωή του, να τις ακούσει, να αγγίξει την ψυχή τους, να τις κάνει να αισθανθούν μοναδικές και με τη συνεχή διαπροσωπική τριβή και το μπλα μπλα μπλα να καταλήξει να «ενδιατρίβει» στον πολυτιμότερο τρυφερό ναό τους.

Πόσοι άνεργοι ή άεργοι έχουν αφυπνίσει τον τράγο μέσα τους, εκμεταλλευόμενοι αυτό το υπέροχο «κενό» στην καθημερινή ροή της ζωής; Πόσοι έχουν για μια στιγμή αποστρέψει το βλέμμα τους από τη σωρό των απλήρωτων λογαριασμών και των τραπεζικών ειδοποιητηρίων, για να το εστιάσουν στα πεινασμένα «μηλαράκια», «αχλαδάκια» και ζουμερά «ροδακινάκια» που περιφέρονται μέσα στα σπίτια τους ή στους δρόμους και να εκλύσουν εκεί το συσσωρευμένο στρες που τους κατατρώγει;

Είναι λάθος να πιστεύεται πως η κρίση αφαιματώνει τα αγγεία των γεννητικών οργάνων της κοινωνίας, καταδικάζοντάς τα τελευταία σε συρρίκνωση. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν αντιληφθεί πως έχει γυρίσει ο τροχός και πως γα**ει πλέον και ο φτωχός! Κάτι αδιανόητο κατά τα χρόνια ευημερίας της μητέρας πατρίδος (μητέρα πατρίδα: τι ερμαφρόδιτη οντότητα και αυτή!), της οποίας οι γυναίκες, μαθημένες να κεφαλαιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη γενετήσια «προίκα» τους, αποζητούσαν ανταλλάγματα για να την εκχωρήσουν βραχυπρόθεσμα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τα εμπόδια έχουν αμβλυνθεί. Οι δρόμοι προς το imperium του έρωτα έχουν πια ανοίξει.

Ετούτο βεβαίως δεν σημαίνει πως κάθε κάφρος που αποπειράται να ρίξει θηλυκό, προτείνοντάς του σουβλάκι απ' όλα με μίλκο καταμεσήμερο στο μοναστηράκι, θα έχει και επιτυχία! Οι κάφροι παραμένουν τέτοιοι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, καθώς είναι το είδος εκείνο που πλησιάζει εγγύτερα στους σκυφτούς μουγκρίζοντες προγόνους μας.

Δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό το μέγιστο δώρο που έχει προσφέρει σ' αυτό το λαό η κρίση: παλιότερα για να οδηγήσει κανείς μία γυναίκα, ή το αντίστροφο, στο σπίτι του (ή της) έπρεπε πρώτα να περάσει και να «καταθέσει» τον ιδρώτα του σε εστιατόρια, μπαρ, κλαμπς, κινηματογράφους, ακόμη και ξενοδοχεία κ.ο.κ.

Απεναντίας, το «σπίτι», ο «οίκος», η «εστία» τείνει πλέον να μετουσιωθεί σε νησίδα πολιτικώς ορθής και καλοδεχούμενης οικειότητας μέσα σε μία τρικυμισμένη θάλασσα αλλοτρίωσης και εκμετάλλευσης! Όλα πλέον ξεκινούν και τελειώνουν εκεί που πρέπει. Στα βασικά και ουσιώδη. Στις θυσίες και σπονδές στη μία και μοναδική θεά που αξίζει να τιμά κανείς: την Αφροδίτη.

Ένα πλησίασμα, μία κομψά ευθεία πρόταση, ένα μπουκάλι κρασί, ένα πικ-νικ, ένα πλημμυρισμένο σε μουσικές σπίτι, μέθη, γέλιο, λίγη δόση τόλμης και ιδού το θαύμα της φύσης μέσα στη μεγαλειώδη γήινη απλότητά της!

Πηγή: iefimerida.gr