Ο Νίκος Γκάλης θα διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, μέσω της Νεοελληνικής Γλώσσας!

Το κείμενο έχει τίτλο «Ο μικρόσωμος θεός» και αναφέρεται στην παρουσία του Hall of Famer στην τεράστια επιτυχία της Εθνικής το 1987.

Τα παιδιά της Α’ Γυμνασίου θα έχουν έτσι την ευκαιρία να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να μάθουν για τα κατορθώματα του «Γκάνγκστερ».

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά πριν από την έναρξη του κειμένου: «Το κείμενο είναι απόσπασμα από το άρθρο του Τριαντάφυλλου Η. Κωτόπουλου, Αναπληρωτή Καθηγητή Δημιουργικής Γραφής και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Τίτλος του άρθρου: Ο Γκάλης ή η τέχνη του απρόβλεπτου. Δημοσιεύτηκε στις 14 Απριλίου 2018 στον δικτυακό τόπο του slpress.gr με αφορμή την ένταξη του Νίκου Γκάλη στο Hall of Fame του ΝBA, στην ελίτ[1] του παγκόσμιου μπάσκετ. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο συντάκτης του κειμένου θυμάται τον Ιούνιο του 1987, όπου η Εθνική Ελλάδος αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και ο Νίκος Γκάλης πρώτος σκόρερ. Το πρωτάθλημα έλαβε χώρα στον Πειραιά, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας».

Το κείμενο για τον Νίκο Γκάλη

«Από τις μέρες όμως του ’87 και μετά το μπάσκετ αναδείχθηκε σε εθνικό μας άθλημα. Η εθνική μας ομάδα πρώτη στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Δεν λησμονώ το παρελθόν, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς όλα άλλαξαν εκείνον τον Ιούνιο του 1987. Το είχαμε ανάγκη να πανηγυρίσουμε; Άλλη μία τεχνική του συστήματος να αποπροσανατολίσει από τα μεγάλα και σοβαρά; Τίποτε ή και όλα αυτά μαζί;

Ναι, αλλά τη διαφορά την έκανε ο τρόπος. Αυτός που ανέτρεπε κάθε τεχνοκρατικό προγραμματισμό μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, κάθε έλεγχο και καθιστούσε τις μαγικές ενέργειες του Νίκου Γκάλη σε τέχνη του απρόβλεπτου. […]

Αλλά αυτό θαρρώ πως πέτυχε ο μικρόσωμος 13ος Έλληνας Θεός, έτσι τον αποκάλεσαν με την γνωστή υπερβολική διάθεση που διακρίνει τους αθλητικούς συντάκτες. Ο Νίκος Γκάλης που ήρθε να μας γεμίσει αυτοπεποίθηση. Να μας διδάξει πως όταν κάνεις τρόπο ζωής κάτι που αγαπάς και που χρειάζεται θυσίες και επιμονή –πείσμα και εμμονές θα συμπλήρωνα, όλα μπορούν να συμβούν. Προφανώς μία σειρά πολύ σημαντικών συμπατριωτών μας σε διάφορους τομείς έχουν προσφέρει τα ανάλογα, αλλά πώς να το κάνουμε το θέαμα, ο αθλητισμός, αποτυπώνει με μεγαλύτερη ευγλωττία από τον καθημερινό μόχθο και την επιστήμη, την επιτυχία.

Τον Νίκο Γκάλη τον χαρακτήρισαν κορυφαίο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών, τον ανήγαγαν σε σύμβολο, τον αμφισβήτησαν, τον πολέμησαν. Σίγουρα πάντως έχει καταγραφεί στη συλλογική μας μνήμη η μορφή του να παλεύει στον αέρα με θηριώδεις αντιπάλους.

Και λες και ήξερε τους μηχανισμούς της μυθοποίησης ο ίδιος, που δεν τους ήξερε, δεν μίλησε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια που έπαιξε μπάσκετ ή που αποτραβήχτηκε για τον εαυτό του. Μιλούσαν οι άλλοι γι’ αυτόν. Και διαβάσαμε κείμενα σχεδόν λογοτεχνικά από δημοσιογράφους που αναγκάστηκαν να στραφούν στη λογοτεχνία για να περιγράψουν τις χορευτικές του πιρουέτες στον αέρα, τις ηρωικές και ευφάνταστες επελάσεις του. […]».