Η αποθέωση που άξιζε στον Γιώργο Πρίντεζη

Η βραδιά άνηκε στον Γιώργο Πρίντεζη. Όπως του αρμόζει ο ιστορικός αρχηγός του Ολυμπιακού κι ένας απ’ τους κορυφαίους παίκτες που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα του, τιμήθηκε στο ΣΕΦ από πλήθος κόσμου. Οι εξέδρες γέμισαν, ενώ πολλοί άνθρωποι του μπάσκετ, πρώην συμπαίκτες και φίλοι του, προπονητές και όχι μόνο, βρέθηκαν εκεί για να τον τιμήσουν και κυρίως να τον αποθεώσουν.

Τόσο για την μπασκετική του πορεία και αξία, όσο και για το ήθος του που αναγνωρίζεται ακόμη κι από αντιπάλους που είχε στην καριέρα του. Η στιγμή που συγκίνησε τον «Πρι», ήρθε από νωρίς. Ήταν η είσοδός του στο παρκέ, όταν και γνώρισε την αποθέωση. Κάθισε στο κέντρο του γηπέδου σε μια καρέκλα και μίλησαν γι’ αυτόν.

Μεταξύ άλλων, ο Κώστας Παπανικολάου είπε: «Ο Γιώργος είναι ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή μου, όχι στην καριέρα μου. Μου έδειξε τον δρόμο σε πολλά πράγματα, τα περισσότερα για τη ζωή, όχι για το μπάσκετ. Είναι άνθρωπος αληθινός, με καρδιά τόσο μεγάλη.

Θέλει ανθρώπους, φίλους, για να μοιράζεται αυτό που έχει στην καρδιά του, γιατί είναι τόσο μεγάλο που καλύπτει και Καραϊσκάκη και ΣΕΦ. Δεν θα άλλαζα τίποτα στον Πρίντεζη παρά μόνο το... μαλλί του. Σε ευχαριστώ για τα όσα μου έχεις προσφέρει, τα οποία δεν μετριούνται».

Από την πλευρά του ο προπονητής της Εθνικής ομάδας, Βασίλης Σπανούλης, είπε: «Γι' αυτόν μπορώ να μιλάω άπειρες ώρες και μέρες, έχουμε ζήσει τόσα πολλά για δέκα χρόνια.

Είναι πολύ τυχερός που έβαλε το καλάθι στην Κωνσταντινούπολη, γιατί αλλιώς δεν θα ξανάπαιρνε πάσα από εμένα. Μπράβο Γιώργο, μας έσωσες!

Ήξερε να ηγηθεί με τον δικό του τρόπο. Ήταν ένα ξεχωριστό ταίρι για εμένα. Είχαμε ξεχωριστή σχέση λόγω του εξαιρετικού του χαρακτήρα. Αυτά που έχουμε περάσει με τον Γιώργο θα τα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου.

Είμαι ευλογημένος γι' αυτά που πετύχαμε, αλλά ακόμη περισσότερο για τις στενοχώριες που περάσαμε, τον έχω πρήξει. Του αξίζει κάθε διάκριση, είναι ευλογημένος, είναι εκπληκτικός άνθρωπος και παίκτης».

Η πιο δυνατή στιγμή, ήταν όταν πήρε τον λόγο ο ίδιος ο Γιώργος Πρίντεζης, λέγοντας:

«Νιώθω πολύ τυχερός γιατί είναι σαν να βλέπω τον επικήδειο μου. Τα συναισθήματα είναι ιδιαίτερα. Θυμάμαι όταν πάτησα για πρώτη φορά το παρκέ. Όταν ήμουν με ανθρώπους που είχα στο δωμάτιό μου. Καθόμουν σε μία γωνία μόνος και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω που ήμουν. Ο κόσμος βλέπει ένα 2ωρο. Έχω ζήσει πολλά συναισθήματα για αυτούς τους ανθρώπους που είναι εδώ, στην καθημερινότητα. Αυτά μου μένουν, μαζί με την αγάπη του κόσμου, περισσότερο από τίτλους. Ένα καλάθι μετράει πολύ αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις, ο σεβασμός είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο. Όταν πρωτοήρθα εδώ δεν το περίμενα αυτό. Είμαι τυχερός με την γενιά του Ολυμπιακού που μεγάλωσα, 1996-97. Ίσως για αυτό μου έμειναν αυτά τα συναισθήματα και ήθελα να μείνω εδώ. Ακόμα και που έφυγα δε θα το άλλαζα, έπρεπε να γίνει για να καταλάβω ότι ανήκω εδώ.

Είμαι τυχερός γιατί συνεργάστηκα με πολλούς παίκτες και προπονητές. Θυμάμαι την τρέλα και την όρεξη των προέδρων από την πρώτη μέρα, την δίψα. Θυμάμαι με τον Μπαρτζώκα ήμουν στην Λάρισα. Με είχε βοηθήσει πάρα πολύ, στο πως να διαχειρίζομαι την αθλητικότητά μου. Με τον Κωστάρα τα λόγια είναι περιττά, είμαι πιο κοντά από όλους, τον αγαπάω πολύ και είστε τυχεροί που είναι αρχηγός. Ο Μπιλάρας είναι αδελφός μου, είμαι περήφανος που είναι εδώ. Με έπρηζε μπασκετικά και εγώ τον απέφευγα, ίσως αυτό να ήταν το μυστικό της επιτυχίας.

Με τον Σφαιρόπουλο ήρθα πιο κοντά από κάθε προπονητή. Με πίστεψε από όταν ήμουν τραυματίας. Πετύχαμε πολλά, τρυπήσαμε τα ταβάνια μας, τον εκτιμάω πάρα πολύ.

Τον Μίλαν τον είχα παίκτη, προπονητή, πρόεδρο, μας έφερνε νερά. Αυτός και αν είναι ψυχάρα.

Θα ήθελα να είναι εδώ ο Ντούντα. Ένας προπονητής που αν σε πίστευε γινόσουν καλύτερος. Συνεργάστηκα μαζί του και μακάρι να ήταν μαζί μας τώρα. Δεν θέλω να πλατιάζω, συγγνώμη αν καθυστερώ. Οι κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν τι νιώθω, δε θέλω να τα λέω. Ευχαριστώ που ήρθατε εδώ μέσα στη ζέστη, ευχαριστώ τον Ολυμπιακό για αυτή την βραδιά που δεν φανταζόμουν ποτέ. Μακάρι αυτή η βραδιά να εμπνεύσει κάθε παιδί να μην τα παρατάει, να πιστεύει. Σε όλες τις δουλειές χρειάζεται παραπάνω δουλειά, πίστη. Να επιμένεις, να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό.

Από μικρός είχα ανθρώπους που με αγαπούσαν, που με είχαν προσγειωμένο. Θέλω να αναφέρω μόνο τον μάνατζερ μου, Γιώργο Δημητρόπουλο. Στην εποχή μου ένας παίκτης 15 χρονών το να έχει μάνατζερ ήταν παράλογο. Ήταν σαν δεύτερος πατέρας μου και πάντα μετά από καλά ματς μου έλεγε πως πρέπει να δουλέψω και άλλο και μετά από άσχημα να με εμψυχώσει. Είμαι τυχερός που είχα αυτούς τους ανθρώπους, τον μάνατζερ, την Χρύσα. Οι γονείς πρέπει να είναι πάντα εκεί, να λένε τα καλά και τα κακά. Να κατευθύνουν με γνώμονα και την αγάπη και τον σεβασμό. Όταν έπρεπε να μιλήσω για το νέο μου συμβόλαιο, οι άνθρωποι μου μου έλεγαν μήπως πρέπει να δεις κάτι άλλο, να πας σε άλλες ομάδες. Δεν τους το είχα πει ακολούθησα το ένστικτό μου και το λέω και τώρα ότι νιώθω ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης όλων των εποχών με την αγάπη σας. Και αυτό το βλέπω και στην καθημερινότητα. Η αγάπη σας είναι μοναδική. Σας αγαπώ πολύ».

Δάκρυσε όταν υψώθηκε η φανέλα του

Άκρως συγκινητική ήταν η στιγμή που η φανέλα με το «15» ανέβηκε στην οροφή του ΣΕΦ. Ένα νούμερο που δε θα φορεθεί ξανά από κανέναν άλλο αθλητή. Ο Πρίντεζης είχε δίπλα τη μητέρα του, τη σύζυγό του και την κορούλα του. Τότε πάτησε το κουμπί με δάκρυα στα μάτια και η φανέλα υψώθηκε, μέσα σε αποθέωση και συγκίνηση.