Η μεγαλύτερη στιγμή του Παναθηναϊκού, η μεγαλύτερη στιγμή του Γιαννακόπουλου
Οι φίλοι του Παναθηναϊκού AKTOR έχουν χιλιάδες λόγους να είναι περήφανοι. Έχουν χιλιάδες λόγους να αισθάνονται μοναδικά που δηλώνουν οπαδοί του επτάκις πρωταθλητή Ευρώπης.
Πόσα και πόσα βράδια, μαγικά κι ονειρεμένα. Πόσα και πόσα βράδια που έμειναν ανεξίτηλα γραμμένα στα βιβλία της αθλητικής ιστορίας και συνάμα χαραγμένα στο μυαλό, την καρδιά και την ψυχή κάθε Παναθηναϊκού. Βράδια που ο Παναθηναϊκός γιγαντώθηκε στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Όμως, η προσπάθεια γιγάντωσης του συλλόγου δε ξεκίνησε από το ΟΑΚΑ. Ξεκίνησε από εκείνα τα δύσκολα, πέτρινα χρόνια που οι «πράσινοι» αγωνιζόντουσαν στο κλειστό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Στον «Τάφο του Ινδού» που είχε πει κάποτε ο Τάσσος Στεφάνου…
Ποιος να φανταζόταν όταν κατέβαινε τα σκαλάκια του κλειστού για να βρεθεί στο γήπεδο, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ότι 40 χρόνια μετά μια οικογένεια θα καταφέρει να φέρει αυτή την ομάδα στην κορυφή του ευρωπαϊκού στερεώματος.
Και ποιος να φανταζόταν ότι αυτά τα δύσκολα βήματα στα σκαλοπάτια του «Τάφου του Ινδού» αποτελούσαν τα πρώτα βήματα στον δρόμο προς την καταξίωση…
Και όμως. Υπήρχε ένας άνθρωπος που το φανταζόταν. Και όχι μόνο το φανταζόταν έκανε και άλλους να πιστέψουν στο όραμά του. Και όχι μόνο έκανε κι άλλους να πιστέψουν στο όραμά του, αλλά (με την πολύτιμη βοήθειά τους) έκανε το όραμά του πραγματικότητα.
Και αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άλλος από τον Παύλο Γιαννακόπουλο.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του Παναθηναϊκού, στα πέτρινα χρόνια βγήκε μπροστά. Έχοντας πάντα στο πλευρό του τα αδέλφια του, τον Θανάση και τον Κώστα, έβαλε ως στόχο ζωής να δώσει σάρκα και οστά στο όραμά του. Να κάνει την ομάδα της καρδιάς του το μεγαλύτερο σύλλογο της Ευρώπης. Αδιαφορώντας πλήρως για τις όποιες «αιματηρές» θυσίες θα έπρεπε να κάνει. Και τα κατάφερε στον απόλυτο βαθμό.
Από τον «Τάφο του Ινδού», στο κλειστό της Γλυφάδας και τους Γκάλη, Γιαννάκη, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, στο ΟΑΚΑ των Ντομινίκ, Αλβέρτη, Ομπράντοβιτς, Μποντιρόγκα, στην παρένθεση του Σπόρτινγκ που εκεί όχι μόνο οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι δεν το έβαλαν κάτω αλλά συνέχισαν να επενδύουν σαν… τρελοί και στην επιστροφή του ΟΑΚΑ που επισφραγίστηκε με την κατάκτηση άλλων 5 ευρωπαϊκών τροπαίων*.
Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής ο Παναθηναϊκός πέτυχε τα πάντα. Ευρωπαϊκά τρόπαια, τεράστιες μεταγραφές από όλο τον κόσμο, νίκες που έμειναν στην ιστορία, βράδια άλλοι δεν έχουν τολμήσει να τα ονειρευτούν.
Ο Παναθηναϊκός είχε γνωρίσει την απόλυτη καταξίωση σε όλη την Ευρώπη, είχε γίνει ο κορυφαίος σύλλογος, το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό brand name στον χώρο του μπάσκετ και όμως κάτι του… έλειπε. Το δικό του γήπεδο. Το δικό του «σπίτι».
Αλλά, κακά τα ψέματα. Τι κι αν έφυγαν ο Παύλος και ο Θανάσης και ο Κώστας, τι κι αν πέταξαν ψηλά στον ουρανό, από τη στιγμή που η σκυτάλη έμεινε στην οικογένεια και στα χέρια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και αυτό ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Και συνέβη.
Από την πρώτη στιγμή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε βάλει στόχο… ζωής να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός το δικό του γήπεδο. Βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα του είχε αποφασίσει να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο (φυσικό και… αφύσικο), κάθε τρικλοποδιά, κάθε σκόπελο και να μπορέσει να προσφέρει στην ομάδα της καρδιάς του τη δική της στέγη. Και όχι μια απλή στέγη, αλλά ότι καλύτερο υπάρχει σε όλη την Ευρώπη. Ένα γήπεδο εφάμιλλο του ΝΒΑ. Ένα γήπεδο το οποίοι δε θα συγκρίνεται με τα καλύτερα γήπεδα της Euroleague, αλλά μόνο με εκείνα του «μαγικού κόσμου» του ΝΒΑ.
Και τα κατάφερε. Μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Για να είμαστε δίκαιοι και να το άφηνε όπως ήταν πέρσι, δε θα έλεγε κανείς τίποτα. Απόλυτα εναρμονισμένο στις επιταγές της εποχής, απόλυτα λειτουργικό και πολύ κοντά σε αυτά που ζητά η διοργάνωση. Όμως, αυτό δεν αρκούσε στον Παναθηναϊκό. Αυτό δεν αρκούσε στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Ο ιδιοκτήτης των «πράσινων» κατάφερε να δώσει στον Παναθηναϊκό το «σπίτι» του, λίγους μήνες αργότερα κατάφερε να «οδηγήσει» τον Παναθηναϊκό στο 7ο ευρωπαϊκό και ελάχιστους μήνες πιο μετά, κατάφερε να «εγκαινιάσει» το κορυφαίο γήπεδο που έχει δει η Ευρώπη. Και ας έχει ακόμα πολλή δουλειά για να γίνει ακόμα καλύτερο…
Η χθεσινή βραδιά είναι ιστορική. Για τον Παναθηναϊκό, για τον κόσμο του, για τον ίδιο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο που είναι δεδομένο ότι έχει έναν ακόμα λόγο να αισθάνεται πως έκανε και πάλι περήφανο τον πατέρα του.
Τον «Κύριο Παύλο» που και αυτός δηλώνει «παρών». Εκεί στην είσοδο των VIP η οποία κοσμείται πλέον από το άγαλμα του ανθρώπου που τόλμησε να οραματιστεί όλα αυτά και να τα κάνει πράξη.
Ένα γήπεδο στολίδι. Μια επένδυση 15.000.000 ευρώ η οποία συνεχίζεται. Από το μοναδικό GlassFloor, στα απίστευτα φώτα, την απίθανη σκηνοθεσία, το μοναδικό πράσινο χρώμα και την επιγραφή έξω από τα αποδυτήρια του «τριφυλλιού». Την επιγραφή που αναφέρει το όνομα του Πάρη Δερμάνη. Του πιστού «στρατιώτη» της ομάδας που για δεκαετίες της έδωσε τα πάντα. Μια επιγραφή που είναι πολλά περισσότερα. Μια επιγραφή που αποδεικνύει ότι ο Παναθηναϊκός, σαν οικογένεια όχι απλά σαν σύλλογος, όχι μόνο δε ξεχνάει αλλά ξέρει και να αναγνωρίζει.
Από χθες έχουν γραφτεί πολλά. Και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Πλέον δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το τι λέμε και το τι γράφουμε. Σημασία έχει να γίνουμε… μάρτυρες του ΟΑΚΑ experience και να βιώσουμε μια μοναδική αθλητική και τεχνολογική εμπειρία.
*Τα ονόματα των ανθρώπων που έγραψαν ιστορία με το τριφύλλι στο στήθος είναι ενδεικτικά. Όπως καταλαβαίνετε δε γινόταν να αναφερθούν όλοι αυτοί οι παικταράδες και οι τεράστιοι προπονητές που φόρεσαν την πράσινη φανέλα.