Ρούμπιν Κάρτερ: Ο πυγμάχος που φυλακίστηκε άδικα για 19 χρόνια και έγινε τραγούδι από τον Bob Dylan

Γεννημένος στις 6 Μαΐου του 1937 στο Clifton του New Jersey, αλλά μεγαλωμένος στο Paterson, ο Rubin Carter δεν άργησε να βρεθεί μπλεγμένος με τον νόμο. Σε ηλικία 12 ετών εισήχθη σε αναμορφωτήριο καθώς είχε μαχαιρώσει έναν άντρα τον οποίο στην κατάθεση του κατηγόρησε για απόπειρα βιασμού προς τον ίδιο.

Το 1954 ο Carter απέδρασε από το αναμορφωτήριο και κατετάγη στον στρατό όπου μετά τη βασική του εκπαίδευση, στάλθηκε στην τότε Δυτική Γερμανία. Εκεί ήταν που ήρθε σε επαφή με την πυγμαχία. Επιστρέφοντας το 1957 και παρά την πρόθεση του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το άθλημα, κατηγορήθηκε για κλοπή και φυλακίστηκε.

Αντιδραστικός αλλά πια… επαγγελματίας

Αφού εξέτισε την ποινή του, το 1961, ο Carter ασχολήθηκε επαγγελματικά με την πυγμαχία. Με τους τέσσερις πρώτους αγώνες να είναι νικηφόροι, το όνομά του άρχισε να αποκτά φήμη και να γίνεται ευρέως γνωστό. Εξαιτίας της δυναμικής και της σβελτάδας του, του δόθηκε το προσωνύμιο «Hurricane», δηλαδή τυφώνας.

Μέσα σε λίγους μήνες έγινε από τους κορυφαίους πυγμάχους στην middleweight κατηγορία και τον Δεκέμβριο του 1963 νίκησε τον παγκόσμιο πρωταθλητή της τότε welterweight κατηγορίας.

Τα πράγματα ωστόσο ήταν μπερδεμένα για τον «Hurricane». Από τη μία ο κόσμος τον αποθέωνε και από την άλλη η αστυνομία τον «κοίταζε με μισό μάτι». Ανήκοντας και ο ίδιος στην κοινωνία των Αφροαμερικανών, αντιδρούσε στην έντονη αστυνόμευση της γειτονιάς του, ενώ την εικόνα που είχε η αστυνομία για τον ίδιο επιβάρυνε η εριστική του παρουσία στα μπαρ, καθώς και το ιστορικό του όντας νεότερος.

Η σύλληψή του για τριπλό φονικό και η εμμονή της πολιτείας

Ενόσω ο Carter προπονούταν για τον επόμενο αγώνα εναντίον του Dick Tiger για τον παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία του middleweight που θα γινόταν τον Οκτώβριο του 1966, στις 17 Ιουνίου η αστυνομία τον συνέλαβε για το τριπλό φονικό στο μπαρ Lafayette & Grill.

Ο ίδιος και ο John Artis συνελήφθησαν μόνο και μόνο επειδή η περιγραφή ενός αυτόπτη μάρτυρα ταίριαζε σε αυτούς («δύο ”νέγροι” σε ένα άσπρο αυτοκίνητο»). Στη δίκη που έγινε οι δύο φίλοι αθωώθηκαν καθώς ένα θύμα από το μακελειό που έγινε στο μπαρ δεν τους αναγνώρισε.

Σε δεύτερη φάση η πολιτεία εμφάνισε δύο αυτόπτες μάρτυρες, τον Alfred Bello και τον Arthur D. Bradley, που αναγνώρισαν τους δύο προηγουμένως ύποπτους. Παρότι δεν υπήρχαν απτές αποδείξεις που να συνδέουν τους δύο με το φονικό και παρά το γεγονός ότι οι αυτόπτες μάρτυρες ήταν ληστές μικροκλοπών (οι οποίοι αργότερα φανερώθηκε ότι είχαν χρηματιστεί για την κατάθεση τους με παράλληλη προσφορά για μειωμένη κάθειρξη), ο Carter και ο Artis καταδικάστηκαν για το τριπλό φονικό με ποινή κάθειρξης τρις ισόβια έκαστος.

Η ζωή στη φυλακή και η αντίδραση του κόσμου

Φυλακισμένος πλέον ο Carter ισοβίως, συνέχιζε να φωνάζει για την αθωότητά του, αρνούμενος παράλληλα την εξουσία των φυλάκων, μη φορώντας τη στολή και επιλέγοντας να αποτραβηχτεί από όλους. Ο χρόνος για τον Carter πέρναγε με άφθονο διάβασμα και με τη συγγραφή της αυτοβιογραφίας του, The 16th round: From Number 1 Contender to Number 45472.

Η ζωή του έγινε τραγούδι και ταινία

Όπως ήταν αναμενόμενο η αντίδραση του κόσμου ήταν έντονη ακόμη και μεταξύ γνωστών ονομάτων. Ο μουσικός Bob Dylan όχι μόνο τον επισκέφθηκε αλλά έγραψε και ένα τραγούδι που το ονόμασε Hurricane (μέρος του άλμπουμ Desire) το οποίο και έπαιζε σε κάθε σταθμό του στην περιοδεία Rolling Thunder Revue.

Επίσης, ο Muhammad Ali συμμετείχε στον αγώνα για να ελευθερωθεί ο Carter μαζί με άλλες ηγετικές προσωπικότητες της πολιτικής, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του θεάματος.

Σημειώνεται ότι πολλά χρόνια μετά την αποφυλάκισή του και συγκεκριμένα το 1999, η ζωή του Carter έγινε ταινία με πρωταγωνιστή τον Denzel Washington

Ελευθερία, δίκη, φυλακή και υποστήριξη

Στα τέλη του 1974 συνέβη κάτι που ανέτρεψε τα δεδομένα. Οι δύο απατεώνες αυτόπτες μάρτυρες αναίρεσαν την κατάθεση τους, αποκαλύπτοντας ότι είχαν ψευδομαρτυρήσει ώστε να έχουν μια πιο επιεική αντιμετώπιση από την αστυνομία για τα εγκλήματά τους. Δύο χρόνια αργότερα θα έλθει στη δημοσιότητα μια κασέτα που ενοχοποιεί την αστυνομία για τα παραπάνω.

Οι δύο καταδικασθέντες ελευθερώθηκαν με εγγύηση, ωστόσο αυτό κράτησε μόνο 6 μήνες καθώς το φθινόπωρο του 1976 ο Bello άλλαξε για δεύτερη φορά την κατάθεση του με συνέπεια οι δύο ήρωες της ιστορίας να πάρουν ξανά τον δρόμο για τη φυλακή

Ο Artis (που είχε αρνηθεί προσφορά της αστυνομίας με αντάλλαγμα να υποδείξει τον Carter ως ένοχο) αποφυλακίστηκε το 1984 σε αντίθεση με τον Carter που παρά την έφεσή του δεν κατάφερε να ελευθερωθεί.

Μετά από δέκα χρόνια στη φυλακή, η γυναικά του Carter -έπειτα από δικιά του επιμονή- σταμάτησε να τον επισκέπτεται μέχρι που πήραν διαζύγιο το 1984. Παράλληλα αρχές του 1980 ο Carter είχε αναπτύξει σχέση με μία υποστηρίκτρια του, η οποία εν καιρώ μαζί με άλλους βοήθησε ενεργά για την αποκατάσταση της αδικίας.

Η ζωή μετά τη φυλακή

Με απόφαση του δικαστή H. Lee Sarokin ο Carter ελευθερώθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1985 δηλώνοντας ότι: «Η όλη ιστορία βασίστηκε σε μια επίκληση στον ρατσισμό και όχι στη λογική, καθώς και στην απόκρυψη στοιχείων παρά στην αποκάλυψή τους».

Οριστικό τέλος στα βάσανα του Carter δόθηκε τον Φεβρουάριο του 1988, όταν ένας δικαστής της επαρχίας Passaic του New Jersey ακύρωσε κάθε κατηγορία από το 1966.

Το 1993 αποδόθηκε στον Carter η τιμητική ζώνη του πρωταθλητή από το WBC . Επιπλέον μέχρι και το τέλος της ζωής του αγωνίστηκε δυναμικά για την αποφυλάκιση των άδικα φυλακισμένων και γενικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδρύοντας και το δικό του συμβουλευτικό σωματείο.

Ο Rubin Carter έφυγε από τη ζωή στις 20 Απριλίου του 2014 στον ύπνο του, σε ηλικία 76 ετών μετά από επιπλοκές με τον καρκίνο στον προστάτη.