Έβαλα το πρώτο μου στοίχημα με ένα γιάντες, μετά μου έμεινε η συνήθεια

Μίκα Χατζηδάκη

Η στιγμή που το ξεφούρνιζε και ξεκινούσε να το κόβει γινόταν μαγικά slow motion. Κάθε κίνηση, κάθε δευτερόλεπτο.

Δεν μπορώ να τοποθετήσω χρονικά πότε έμαθα πρώτη φορά το γιάντες. Σίγουρα ήταν στο τραπέζι της γιαγιάς. Εκείνη μας εξήγησε για το κοκαλάκι αυτό της κότας που η παράδοση μας θέλει να βάζουμε στοίχημα σπάζοντάς το στα δύο με το μικρό μας δακτυλάκι. (Μετά έμαθα για το κοκαλάκι της νυχτερίδας)

Ποιος θα δώσει πρώτος κάτι στον άλλον και ο άλλος θα ξεχάσει να πει “το θυμάμαι” ή γιάντες;

Ο νικητής του παιχνιδιού πρέπει να θυμάται πάντα το στοίχημα και να μην δεχθεί τίποτα από τα χέρια του αντιπάλου χωρίς να τονίζει ότι θυμάται το γιάντες!

Θυμάμαι ώρες-μέρες ατελείωτου παιχνιδιού με τον αδελφό μου και το σπασμένο κόκαλο στη τσέπη (και τη γιαγιά να μας κυνηγάει για να το πετάξει)!

Το μικρό εκείνο κοκαλάκι έμελε να είναι -εν αγνοία μας- το πρώτο μας στοίχημα!

Το πιο αθώο. Δεν ξέραμε τότε τι σημαίνει. Δεν είχαμε στο μυαλό μας κέρδη και όνειρα. Θέλαμε μόνο να ξεγελάσουμε ο ένας τον άλλον και να γελάσουμε δυνατά πετυχαίνοντας μόνο αυτό.

Μεγαλώνοντας η έννοια του στοιχήματος άλλαξε μορφή και στόχο. Έχασε τον παιδιάστικο χαρακτήρα της καθώς η νίκη έχει πια διαφορετικά κίνητρα και το τρόπαιο απέκτησε άλλη διάσταση. Το προαύλιο του σχολείου στο διάλειμμα έγινε πρακτορείο για την τύχη του φτερωτού θεού στη ζωή των φιλενάδων μου. Και τη δική μου φυσικά.

Εκεί στοιχηματίζουμε για τα μάτια του ξανθού από το Α5 και τον μελαχρινό καινούργιο μαθητή από άλλο σχολείο που δεν ξέραμε καν το όνομά του (κωδικός: νέο αίμα) και ποια θα τον κερδίσει.

Μετά πήγαμε πανεπιστήμιο. Και εκτός των στοιχημάτων «πόσα μαθήματα θα περάσουμε στην εξεταστική» (ένα δράμα) εκεί παίχτηκαν και τα πρώτα οικονομικά στοιχήματα με κέρδη 5 έως δέκα ευρώ (τινάξαμε την μπάνκα στον αέρα).

Σύντομα αναρωτήθηκα αν η έννοια του στοιχήματος είναι τελικά υπόθεση ανδρική... για να καταλήξουμε ότι όχι, δεν είναι!

Και τα κορίτσια έχουν δικαίωμα στην πρόκληση! Το μάρκετινγκ μπορεί να απευθύνεται παγκοσμίως αποκλειστικά στους άντρες όταν μιλά για τυχερά παιχνίδια, όμως οι γυναίκες δεν δέχονται τη νοερή αυτή απαγόρευση.

Ναι, μπορεί τα κορίτσια που συχνάζουν σε ένα πρακτορείο ή σε online betting σελίδες, να μην είναι της διπλανής πόρτας, αλλά είναι ισάξια ανταγωνιστικές ως παίκτριες και ας το παραδεχτούμε... ομορφαίνουν το χώρο!

Είμαι κι εγώ μία από αυτές! Όχι με φανατισμό και μανία. Ενημερώνομαι και παίζω έχοντας κοντά τα γούρια μου και τα «σημάδια» καλών οιωνών πάντοτε στο νου μου. Όχι δεν κερδίζω πάντα αλλά ναι, όποτε μαγειρεύω κοτόπουλο με πατάτες, κρατάω ακόμα το έθιμο του γιάντες και φιλάω νοερά τη γιαγιά μου στο μάγουλο. Και μετά μπαίνω στο διαδίκτυο. Λογική και ευαισθησία μαζί, δύο σε ένα.