Μαραντόνα: Ο… πολιούχος της Νάπολι!

Φτώχεια. Εργατική τάξη. Ελάχιστη ανάπτυξη. Σχεδόν καθόλου βιομηχανία. Το ακριβώς αντίθετο απ’ τον… φανταχτερό Βορρά της Ιταλίας. Εκεί που εδρεύουν η βαριά βιομηχανία, η κουλτούρα, η μόδα της γειτονικής χώρας. Η Νάπολι και οι Ναπολιτάνοι, ήταν πάντα αυτό που όλοι οι άλλοι Ιταλοί θεωρούσαν κάτι υπανάπτυκτο. Τους φώναζαν και σε πολλές περιπτώσεις τους φωνάζουν μέχρι και σήμερα «βρωμιάρηδες».

Το ποδόσφαιρο δε γινόταν να αποτελέσει εξαίρεση. Η Νάπολι ήταν ένα σωματείο που όσο κι αν προσπαθούσε, έμενε στην μετριότητα ή και κάτω του μετρίου. Ο Βορράς με τα μεγαθήρια είχε την πρωτοκαθεδρία. Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ, ή ακόμη κι άλλοι σημαντικοί σύλλογοι των τελευταίων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα (όπως η Βερόνα ή η Ουντινέζε κτλ).

Τα πάντα έμοιαζαν να βυθίζονται στη μετριότητα, αλλά το… αίμα έβραζε στους «παρτενοπέι». Φωνακλάδες, παθιασμένοι, φτωχοί και με κακή φήμη λόγω της μαφίας. Στοιχεία που ήθελαν να αποτινάξουν από πάνω τους. Αρκούσε μια σπίθα. Φανταστείτε τι έγινε όταν βρήκαν να τους οδηγεί ολόκληρη πυρκαγιά! Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Το 1984 υπέγραψε στην ομάδα του Ιταλικού Νότου. Σα να πηγαίνει τη σημερινή εποχή κάποιος στην Τζένοα ή ακόμη χειρότερα… Απέναντί του «μεγαθήρια» του αθλήματος. Στο καλύτερο και ακριβότερο Πρωτάθλημα του πλανήτη. Το πάθος, όμως, άσβεστο. Κι αυτός φτωχαδάκι από τότε που γεννήθηκε (όχι ως ποδοσφαιριστής φυσικά) κι αυτός αμόρφωτος κι αυτός να ακούει τους γύρω του να θέλουν να τον μειώσουν. «Έδεσε» όσο δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Η Νάπολι ποτέ δεν ήταν για τον Μαραντόνα η περιοχή που είχε πάρε-δώσε με τη μαφία. Δεν ήταν το μέρος που τον… βύθισε στα ναρκωτικά (τα οποία… πρωτοσυνάντησε στη Βαρκελώνη). Ήταν η περιοχή που ήθελε ηγέτη. Όχι ως ομάδα, ως πόλη, ως περιοχή ολόκληρη! Ο Ντιεγκίτο πήρε απ’ το χέρι τους Ναπολιτάνους και μαζί έκαναν τη φωνή τους να ακουστεί σε όλο τον πλανήτη!

Ποτέ το θέμα δεν ήταν τα δύο Πρωταθλήματα, το Κύπελλο UEFA και γενικά οι τίτλοι που πήρε ο Μαραντόνα εκεί. Ήταν αυτός που όταν μιλούσε ήταν σα να ακούγεται ο κάθε Ναπολιτάνος. Όταν έλεγε πως οι Ιταλοί είναι αδιανόητο να βρίζουν τους ανθρώπους της πόλης. Όταν τόνιζε πως πρέπει να μάθει όλη η χώρα πως κι αυτοί είναι Ιταλοί. Όταν ακόμη τους θύμιζε πως θέλουν να τους εκμεταλλευτούν! Όταν ευθέως τα έβαζε με το Βορρά.

Ανάγκασε πολλούς να τον υποστηρίξουν το 1990 κόντρα στην πατρίδα τους στον ημιτελικό του Μουντιάλ! Κι όσους δεν το έκαναν, τους ανάγκασε να σηκώσουν πανό που του ζητούσαν συγγνώμη επειδή θέλουν να νικήσει η Ιταλία! Καταστάσεις αδιανόητες.

Η Νάπολι ήταν μια πόλη που δεν την ήξεραν πολλοί. Ιστορική μεν, με τη δική της κουλτούρα, αλλά όχι ξακουστή παρότι σε μια χώρα γεμάτη ιστορία και πολιτισμό. Η ομάδα της Νάπολι, ακόμη χειρότερη. Ο Μαραντόνα ξεπερνούσε παγκοσμίως σε επίπεδο απήχησης, τους πάντες. Πολιτικούς ηγέτες, θρησκευτικούς ηγέτες, ανθρώπους του πολιτισμού, επιστήμονες, άλλους αθλητές, όλους! Η δική του φωνή ακουγόταν παντού. Κι η δική του φωνή έλεγε συχνά τη λέξη «Νάπολι». Έτσι η συγκεκριμένη πόλη… μπήκε στο χάρτη για να το θέσουμε απλά.

Απόλυτα δικαιολογημένη η λατρεία. Απόλυτα δικαιολογημένη η «τρέλα». Απόλυτα δικαιολογημένη η ακρότητα των πράξεων. Όπως το πανό έξω απ’ τα νεκροταφεία της πόλης που έγραφαν «δεν ξέρετε τι χάσατε». Επειδή όσοι είχαν «φύγει» δεν πρόλαβαν τον Μαραντόνα. Είχε όμως μια δόση αλήθειας. Διότι με τον Μαραντόνα δεν είδαν την απόλυτη ανάπτυξη της Νάπολι! Ακόμη και σήμερα περισσότεροι ξέρουν το μέρος εκείνο λόγω του Ντιέγκο και όχι λόγω του γεγονότος πως η πίτσα, ίσως το δημοφιλέστερο φαγητό του κόσμου, «κατάγεται» από εκεί ουσιαστικά! Αυτό τα λέει όλα…