Την Παρασκευή η κηδεία του Γιάννη Διακογιάννη - Σπουδαία κίνηση ΠΣΑΤ

Ο Γιάννης Διακογιάννης, ο οποίος σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, πέθανε σε ηλικία 91 ετών.

Ο κορυφαίος Έλληνας δημοσιογράφος, ο άνθρωπος που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας. Θα βρίσκεται, όμως, πάντα στις καρδιές και στις πιο όμορφες αναμνήσεις μας.

Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν τόσο σπουδαίος για τον ελληνικό αθλητισμό, που το όνομα του συμπεριλήφθηκε στο τραγούδι ύμνο για τα σπορ, το περίφημο, «Αρχίζει το ματς» του, επίσης, σπουδαίου, Λουκιανού Κηλαηδόνη. Όπως έγινε γνωστό η εξόδιος ακολουθία του θα πραγματοποιηθεί στις 14:00 στον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών.

Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου θα προχωρήσει σε μια σπουδαία κίνηση, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στον άνθρωπο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του χώρου στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, γνωστοποίησε ότι θα αναλάβει όλες τις δαπάνες της κηδείας του. Η σχετική ανακοίνωση: «Η εξόδιος ακολουθία του Γιάννη Διακογιάννη θα τελεστεί την Παρασκευή, 16 Δεκεμβρίου και ώρα 14:00 στον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών. Ο ΠΣΑΤ τιμώντας τη μνήμη του Γιάννη Διακογιάννη και αναγνωρίζοντας την τεράστια προσφορά του, όχι μόνο στην αθλητική δημοσιογραφία, αλλά σε όλη τη φίλαθλη Ελλάδα, αποφάσισε ν’ αναλάβει όλες τις δαπάνες της εξοδίου ακολουθίας».

«Ο Γιάννης Διακογιάννης μας… ψήλωσε όλους»

Ο πρόεδρος του ΠΣΑΤ, μιλώντας στο Newsbomb.gr, είχε αναφερθεί στην επίδραση που είχε, λέγοντας ότι: «Ο Γιάννης Διακογιάννης μας έχει ψηλώσει όλους μας στον χώρο, πλέον όλοι μας θα είμαστε 20 πόντους πιο χαμηλά στο αθλητικό μπόι. Ιδιαίτερα τις εποχές που οι αθλητικοί δεν είχαν την εκτίμηση που έπρεπε, ο Διακογιάννης και λίγοι ακόμα άλλαξαν τα πράγματα» και συμπλήρωσε: «Χωρίς αμφιβολία ήταν ο πιο γνωστός αθλητικός δημοσιογράφος, ήταν ένα «όπλο» για τους αθλητικούς, δεν ήταν απλά ένας δημοσιογράφος, ήταν ποιοτικός κι έκανε μεταδόσεις που δεν ήταν απλά… μεταδόσεις. Είχαν «χρώμα», πολιτισμό και ιστορία».

«Ο Γιάννης Διακογιάννης είχε το μεγαλύτερο «χειροποίητο» αρχείο. Έπαιρνε αποκόμματα από ξένα περιοδικά και μελετούσε τις φωτογραφίες των αθλητών. Είχε πολλά ξένα περιοδικά, γνωριμίες και «εικόνες» από τη Γαλλία. Ήταν ένας άνθρωπος με κουλτούρα και διαβασμένος. Τον έβλεπες κι έλεγες ότι δεν είναι τυχαίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι είχε και ραδιοφωνική εκπομπή με γαλλικά τραγούδια», ανέφερε ο πρόεδρος του ΠΣΑΤ, για να υπογραμμίσει: «Δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει για τα μυστικά της δουλειάς του, οι μεταδόσεις είχαν μυστικά και τα μοιραζόταν».

Το κείμενο ντοκουμέντο του ΠΣΑΤ

Ο ΠΣΑΤ παρουσίασε ένα κείμενο ντοκουμέντο του αείμνηστου Γιάννη Διακογιάννη, το οποίο είχε δημοσιευτεί στην ειδική έκδοση του Συνδέσμου «100 Χρόνια Αθλητικής Δημοσιογραφίας, 50 Χρόνια ΠΣΑΤ), με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση του Συνδέσμου, το 2002.

Αναλυτικά το κείμενο:

«Εμείς στο Παγκράτι, έχουμε μια αδυναμία στον κλασικό αθλητισμό, τον στίβο. Δικαιολογημένα άλλωστε, αφού το Παναθηναϊκό Στάδιο δεν βρίσκεται μακριά μας. Απο μικρά παιδιά, μετά τη γερμανική κατοχή, σκαρφαλώναμε στις μάντρες του Αρδηττού και στα κρυφά- για να μη μας πιάσει ο τότε φύλακας του Σταδίου ο κυρ Μέμος- πιάναμε κάποια θέση στην εξέδρα του Καλλιμάρμαρου. Από πιτσιρίκια γνωρίσαμε από κοντά τον στίβο και τον ζήσαμε έντονα.

Ήταν η εποχή του Νίκου Σύλλα, του Γιώργου Μαρινάκη, του Γιάννη Λάμπρου, του Βασίλη Μαυραποστόλου, του Στέλιου Κυριακίδη, του Θανάση Ραγάζου και άλλων πρωταθλητών εκείνης της εποχής, στα μέσα της δεκαετίας του ‘40.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά οι αναμνήσεις δεν έσβησαν. Ήταν η «χρυσή» εποχή του Παναθηναϊκού Σταδίου, που γέμιζε απο τους Αθηναίους φίλους του στίβου (και ήταν πολλοί τότε) για να παρακολουθήσουν τους πανελλήνιους Αγώνες, κάποια Βαλκανιάδα ή μερικά «μήτιγκς» με ξένους αθλητές.

Θυμάμαι ακόμη τους πρώτους Αμερικάνους αθλητές, που αγωνίσθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τον Μέλ Ουήτφιλντ, τον Ντέιβιντ Μπόλεν, τον Κραίηγκ Ντίξον, τον Φλόιντ Σάιμονς, το περίφημο ιταλικό δίδυμο της δισκοβολίας, τον Αντόλφο Κονσολίνι και τον Τζιουζέπε Τόζι ή πάλι τον Γάλλοαλγερινό Πατρίκ Ελ Μαμπρούκ.

Γνωρίσαμε λοιπόν από κοντά τον στίβο και τον αγαπήσαμε. Πηγαίναμε ακόμη και στις προπονήσεις, που επέβλεπε ένας μεγάλος «αθλητάνθρωπος», ο Όττο Σίμιτσεκ, έχοντας συχνά δίπλα του, τον Απόστολο Νικολαϊδη, τον αποκαλούμενο «πατριάρχη» του ελληνικού αθλητισμού.

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και το προσωπικό μου χόμπι έγινε επάγγελμα. Τί το πιο όμορφο.

Ασχολήθηκα επαγγελματικά, μέσω του Γραπτού Τύπου και αργότερα του ηλεκτρονικού, με πολλά σπορ. Ακόμη και με μερικά που δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα, όπως το τένις και η Φόρμουλα «1». Και δεν είναι λίγοι αυτοί, που πιστεύουν ότι είμαι ένας «άνθρωπος του ποδοσφαίρου», επειδή έγραψα ή περιέγραψα, πολλές περισσότερες ποδοσφαιρικές συναντήσεις από άλλα αθλήματα. Όσοι όμως με ξέρουν καλά, γνωρίζουν ότι η μεγάλη μου αδυναμία δεν είναι το φούτμπολ, αλλά ο κλασικός αθλητισμός.

Μετά από μια μακρά δημοσιογραφική σταδιοδρομία και με τις πολλές εμπειρίες, που απέκτησα μεταδίδοντας τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες, έξι πρωταθλήματα Ευρώπης στίβου και πολλές άλλες μεγάλες διοργανώσεις, έγραψα ένα βιβλίο αφιερωμένο στις μεγάλες μορφές του παγκοσμίου στίβου: Από τον Λούη έως τον Λιούις και από τη Ντίντρικσον έως την Πατουλίδου.

Τόσες μεγάλες χαρές μου πρόσφεραν οι κορυφαίοι πρωταθλητές και οι μεγάλες πρωταθλήτριες του στίβου, που γνώρισα σαν φίλαθλος και σαν δημοσιογράφος, που πιστεύω ότι τους οφείλω μερικές γραμμές. Και το βιβλίο το αφιέρωσα στον Εμίλ Ζάτοπεκ και την Ιρένα Σεβίνσκα, στον Λάσε Βίρεν και την Φάινα Μέλνικ, στον Έντουιν Μόουζες και τη Μαρίτα Κοχ ή πάλι στον Σεμπάστιαν Κόου, τον Βαλερί Μπορζόφ, τον Ντάλι Τόμπσον, τον Καρλ Λιούις, τον Σεργκέι Μπούμπκα, τον Κίπ Κεϊνό, την Ουλρίκε Μάιφαρτ, τη Μαρλίζ Γκερ, τη Σάρα Σιμεόνι, τον Πιέτρο Μενέα και τόσους άλλους, που θαύμασα.

Το αφιέρωσα, όμως και στις μεγάλες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου στίβου της λεγόμενης προπολεμικής περιόδου, που δεν τις γνώρισα (τί κρίμα…), σε αυτούς τους «σκαπανείς» του αθλητισμού, τον Σπύρο Λούη, τον Πάαβο Νούρμι, τον Τζέση Όουενς, τον Χάνες Κολεμάινεν ή τον Κορνέλιους Γουόρμερνταμ».

Σχετικές ειδήσεις:

Γιάννης Θεοδωρακόπουλος: «Ο Γιάννης Διακογιάννης μας… ψήλωσε όλους»

Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί, του Διακογιάννη η φωνή...

Γιάννης Διακογιάννης: Το συγκινητικό βίντεο της ΕΡΤ για τον θάνατό του

Συγκινημένος ο Σωτηρακόπουλος: Δεν θα ξεπεραστεί ποτέ ο Διακογιάννης

Πέθανε ο δημοσιογράφος Γιάννης Διακογιάννης