Λιονέλ Μέσι: Η… κατάρα που τον κατατρέχει σε όλη του την καριέρα

Παίζει επαγγελματικά ποδόσφαιρο απ’ τα 17 του. Η καριέρα του… ενηλικιώθηκε, μια και έφτασε τα 35. Η πορεία του, η «μαγεία» του στο χορτάρι, τον έχουν κάνει να αναγορευτεί από πολλούς ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Βαριά κληρονομιά για τον Λιονέλ Μέσι. Στον οποίο τίποτα δε χαρίστηκε απλά, τίποτα δεν ήρθε εύκολα.

Επτά «χρυσές» μπάλες, 3 βραβεία παίκτη της χρονιάς απ’ τη FIFA, 3 βραβεία καλύτερου παίκτη απ’ την UEFA, 22 φορές πρώτος σκόρερ σε οποιαδήποτε διοργάνωση, 10 βραβεία παίκτη της χρονιάς στην La Liga, 1 Παγκόσμιο Κύπελλο, 1 Κόπα Αμέρικα, 4 Champions League, 3 UEFA Super Cup, 3 Παγκόσμια Κύπελλα συλλόγων, 10 Πρωταθλήματα Ισπανίας, 1 Πρωτάθλημα Γαλλίας, 7 Κύπελλα Ισπανίας, 8 Super Cup Ισπανίας, 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Κ20, 1 Finalissima, 1 Super Cup Γαλλίας, 1 χρυσό μετάλλιο Ολυμπιακών Αγώνων.

Δε μιλάμε για βιογραφικό, αλλά για συμβόλαιο μύθου. Ο Λιονέλ Μέσι έχει περάσει προ πολλού απ’ την κατηγορία των κορυφαίων παικτών, σε αυτή των… διαλεγμένων απ’ τη μοίρα για να ξεχωρίσουν. Στον απόλυτο βαθμό το πέτυχε μόλις στα τέλη του 2022. Χωρίς ακόμη να μπορέσει να βρει την απόλυτη ηρεμία.

Του λείπει κάτι; Προφανώς και όχι. Με το τρόπαιο στο Κατάρ, ολοκλήρωσε όσα μπορεί να κατακτήσει ένας ποδοσφαιριστής ουσιαστικά. Έχει, πάντως, έναν κρυφό καημό. Ποτέ του δεν μπόρεσε να προχωρά την καριέρα του σε απόλυτα ήρεμα νερά. Παρά τη φήμη, τα εκατομμύρια, τη δόξα, την αναγνώριση απ’ όλο τον πλανήτη, την αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων, το ρεκόρ μέχρι και στα περισσότερα likes στο Instagram. Του έλειπε αυτός ο συνδυασμός κορυφής σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Δημιουργώντας μέρες αμφισβήτησης είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά.

Τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του τα πέρασε στην Μπαρτσελόνα. Παράλληλα ήταν μέλος της Εθνικής Αργεντινής, μετέχοντας σε σπουδαίες διοργανώσεις απ’ το Μουντιάλ του 2006 στη Γερμανία. Συμμετείχε σε 5 Κόπα Αμέρικα, εκ των οποίων στα 3 έχασε στον τελικό (μία φορά απ’ τη Βραζιλία και δύο απ’ τη Χιλή) ενώ άλλες 2 αποκλείστηκε στα ημιτελικά και στα προημιτελικά. Σε Παγκόσμια Κύπελλα, ως ηγέτης πλέον το 2010 έμεινε εκτός απ’ τη Γερμανία στα προημιτελικά, το 2014 έφτασε στον τελικό αλλά έχασε ξανά απ’ τους Γερμανούς, ενώ τέσσερα χρόνια μετά η Γαλλία στους «16» τον έστειλε… σπίτι του.

Παράλληλα «σάρωνε» με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Το κορυφαίο στέλεχος μιας ομάδας που έγραψε ιστορία για την εποχή της στο άθλημα. Κατακτώντας τα πάντα, αποδίδοντας ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Οι συμπατριώτες του δεν έβλεπαν με καλό μάτι την απόδοσή του με τους Καταλανούς, σε σχέση με τη loser νοοτροπία που υπήρχε στην Αργεντινή. Η «αλμπισελέστε» έφτανε κοντά στην πηγή, αλλά παρέμενε διψασμένη. Γεγονός που έφερε την έκρηξη. Ακούστηκαν απόψεις πως δεν είναι Αργεντινός, αλλά Ευρωπαίος. Καταλανός. Έλεγαν πως δεν τον ενδιαφέρει η πατρίδα του. Έκαιγαν φανέλες του στους δρόμους. Τον πίκαραν με πανό πως δε θα γίνει ποτέ του Μαραντόνα.

Μετά την ήττα απ’ τη Χιλή και την απώλεια ενός ακόμη Κόπα Αμέρικα, δεν άντεξε και δήλωσε πως αποχωρεί απ’ την Εθνική. Είχε πει πως τον ρωτάνε τα παιδιά του γιατί τον μισούν στην Αργεντινή και δεν είχε τι να τους απαντήσει. Με την Μπαρτσελόνα βασιλιάς, με την Εθνική του πίεση και απαιτήσεις.

Μέχρι που ήρθε το 2021. Εν μέσω πανδημίας, Κόπα Αμέρικα στη Βραζιλία. Ονειρική στιγμή για κάθε Αργεντινό. Τελικός, με τη «σελεσάο», μέσα στο «Μαρακανά». Νίκη 1-0 και η κατάρα «έσπασε»! Επιτέλους τίτλος με την Εθνική. Δάκρυα συγκίνησης, απίστευτη χαρά, πανηγύρια. Ήταν 11 Ιουλίου 2021.

Λίγες μέρες μετά, αποδείχθηκε πως η κατάρα δεν «έσπασε», απλά είχε αναστραφεί. Από το εθνικό επίπεδο, πέρασε στο συλλογικό. Ενώ περίμενε πως θα υπογράψει νέο συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα, τα οικονομικά των Καταλανών δεν επέτρεψαν να γίνει κάτι τέτοιο. Έπρεπε να φύγει απ’ το «σπίτι» του. Το έκανε με κλάματα και επέλεξε τα πολλά λεφτά της Παρί Σεν Ζερμέν. Για να γίνει το πολυτιμότερο διαμάντι ενός στέμματος αστέρων.

Η… dream team που δημιούργησαν στη Γαλλική πρωτεύουσα, είδε την Ρεάλ Μαδρίτης να τους αφήνει εκτός συνέχειας Champions League στους «16». Ακολούθησαν αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του Μέσι απ’ τους Γάλλους. Η βασική τους κατηγορία; Δεν ενδιαφέρεται για την ομάδα του, αλλά μόνο για την Εθνική. Κοιτά να ταξιδεύει στην πατρίδα του και να διασκεδάζει εκεί το ποδόσφαιρο με την «αλμπισελέστε» και όχι με το κλαμπ που του δίνει τόσα εκατομμύρια ευρώ.

Η ομάδα του τον τοποθέτησε μάλιστα στο νούμερο 2, πίσω απ’ τον Εμπαπέ που ανανέωσε το συμβόλαιό του. Άρχισε η δεύτερη σεζόν, άκρως απαιτητική γι’ αυτόν. Στα μέσα της, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Με την Αργεντινή στο Κατάρ, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έφτασε στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας. Κόντρα στη Γαλλία και τον Εμπαπέ. Πριν προλάβει να συνηθίσει το νέκταρ της επιτυχίας και τη δόξα που γνώριζε στην πατρίδα του με τη φανέλα του να μην καίγεται πλέον αλλά να εξαντλείται μέσα σε δευτερόλεπτα και να μην υπάρχει διαθέσιμη τις ημέρες εκείνες, επέστρεψε στην Παρί Σεν Ζερμέν. Χειροκροτήθηκε για την επιτυχία του, αλλά οι πάντες περίμεναν κάτι ανάλογο στο Champions League. Η Μπάγερν Μονάχου με χαρακτηριστική άνεση άφησε εκτός τους Γάλλους στους «16» της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης.

Οι οπαδοί των Γάλλων, δεν μπορούσαν να το χωνέψουν. Ο Μέσι έγινε ο πρώτος στόχος της κριτικής τους. Σε τέτοιο σημείο που αποδοκιμάστηκε ξανά. Ο Ανρί μίλησε για ντροπή και τόνισε πως πρέπει να φύγει ο Μέσι γιατί δεν τους αξίζει. Ο Πετί το ίδιο. Οι επαφές για νέο συμβόλαιο, δεν είχαν ποτέ αποτέλεσμα. Ακούστηκε πως η Παρί του πρότεινε μείωση αποδοχών για να ανανεώσει, κάτι που μοιάζει αδύνατο.

Η… κατάρα ενός τεράστιου. Δεν υπήρξε διάστημα στο οποίο η επιτυχία με την Εθνική ομάδα να συμβαδίζει με αυτή του συλλόγου και το αντίθετο. Πάντα η μία απ’ τις δύο πλευρές έπρεπε να γκρινιάζει για τον Μέσι. Μια πίεση που ποτέ δεν συνήθισε. Απλά με τα χρόνια έμαθε να διαχειρίζεται χωρίς να τον «λυγίζει». Ο Λιονέλ Μέσι στα 35 του, είναι ουσιαστικά… καταδικασμένος όπως όλοι οι τεράστιοι: Δε θα έχει ποτέ ήσυχα νερά στο ταξίδι του. Απλά είναι ποδοσφαιρικό… υπερωκεάνιο, οπότε δεν τον φοβίζει το παραμικρό.