Η εξομολόγηση της Γκέιλ Ντίβερς: Αυτά είναι τα εμπόδια που δεν με έριξαν ποτέ

Η Γκέιλ Ντίβερς, για όσους λίγους τυχόν δεν την θυμούνται, είναι η Αμερικανίδα αθλήτρια που, στους Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992, προηγούνταν στον τελικό των 110 μέτρων με εμπόδια, μέχρι το τελευταίο εμπόδιο.

Εκεί που σκόνταψε, έπεσε, ενώ λίγα κουλουάρ πιο κει, η Βούλα Πατουλίδου έφτανε πρώτη στο τέρμα, κέρδιζε το ένα από τα δύο χρυσά μετάλλια της Ελλάδας σε εκείνη τη διοργάνωση (το άλλο ήταν το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο του Πύρρου Δήμα), κάνοντας τους Έλληνες να κλαίνε από περηφάνεια και χαρίζοντάς τους ένα από τα πιο... δημοφιλή συνθήματα των επόμενων ετών: «Για την Ελλάδα, ρε γ...»!

Η Ντίβερς, με τα γαμψά και πάντα βαμμένα έντονα νύχια, αποχωρούσε μέσα στη θλίψη. Ήταν το ακλόνητο φαβορί και μάλιστα κατοπινές έρευνες και αναλύσεις υποστηρίζουν πως εκείνο το χρυσό μετάλλιο θα ήταν δικό της και μάλιστα με κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ, αν δεν...

Σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά από εκείνη τη στιγμή, η Γκέιλ Ντίβερς αποφάσισε να μιλήσει για κάτι που την απασχολεί και καθόρισε την πορεία της ζωής της. Για κάτι πολύ μεγαλύτερο ακόμα και από ένα χρυσό μετάλλιο. Για την υγεία της και την ασθένεια που την ταλαιπωρεί, αλλά δεν την καταβάλει - όσα εμπόδια κι αν χρειάζεται να περνάει όλα αυτά τα χρόνια, καθημερινά.

Τα μετάλλια και τα πραγματικά εμπόδια της ζωής

Η Ντίβερς κέρδισε τελικά στη Βαρκελώνη το πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και εκείνος ο τελικός έμεινε στην ιστορία διότι κρίθηκε στο photo finish, όχι μεταξύ δύο αλλά τεσσάρων αθλητριών.

Τελικά η Ντίβερς βγήκε πρώτη στα 100 μ. των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης το 1992 με χρόνο 10.82 – μόλις ένα δέκατο του δευτερολέπτου ταχύτερα από τη δεύτερη, τη Τζαμαϊκανή Τζούλιετ Κάθμπερτ

Επανέλαβε τον θρίαμβό της με παρόμοιο τρόπο μάλιστα, και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, το 1996 και έγινε μία από τις τρεις αθλήτριες στη ιστορία που έχουν κάνει το back to back με δύο χρυσά μετάλλια, το ένα μετά το άλλο, στα 100 μέτρα.

Τότε θεωρήθηκε πως Γκέιλ Ντρίβερς και Μάρλιν Ότι, η μεγάλη Τζαμαϊκανή δρομέας, τερμάτισαν μαζί, με χρόνο 10.93, με το photo finish να δείχνει και πάλι την Ντίβερς.

Το τρίτο της χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο ήρθε πάλι το 1996, από τη σκυταλοδρομία γυναικών.

Νωρίτερα πάντως, η Ντίβερς είχε καταλάβει πολύ καλά πως τα πιο δύσκολα εμπόδια που είχε να περάσει στη ζωή της ήταν εκείνα εκτός του αγαπημένου της στίβου.

Προς το τέλος της δεκαετίας του ’80, σε ηλικία περίπου 20 ετών, η Ντίβερς άρχισε να έχει περίεργα συμπτώματα που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει: Έχασε βάρος, έχασε τα μαλλιά της, υπέφερε από πονοκεφάλους, αυπνίες, διογκωμένα μάτια και επώδυνες πληγές στο δέρμα της ήταν μερικά από τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε για περίπου 2,5 χρόνια.

«Έμοιαζα με τέρας και δεν άντεχα να με βλέπω» λέει σήμερα η 54χρονη Ντίβερς, καθώς ανακαλεί στη μνήμη της εκείνη την περίοδο. «Πραγματικά, είχα καλύψει όλους τους καθρέφτες και σταμάτησα να κοιτάζω τον εαυτό μου. Σταμάτησα να βγαίνω έξω, γιατί όποτε έβγαινα όλοι με ρωτούσαν τι έχω και δεν ήξερα τι να απαντήσω», συμπληρώνει.

Περίπου την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988 στη Σεούλ, η Ντίβερς «έπιασε πάτο» και αγωνιστικά, καθώς οι χρόνοι της επανήλθαν στο επίπεδο του γυμνασίου και έφτασε μόλις μέχρι τους ημιτελικούς των 100μ εμποδίων, που ήταν το αγώνισμά της.

Οι περισσότεροι ειδικοί τους οποίους συμβουλευόταν τότε απέδιδαν όσα της συνέβαιναν στην υπερβολική προπόνηση.

Λίγο μετά τη Σεούλ, έφτασε στο ναδίρ: Ζύγιζε 39,5 κιλά – 20 κιλά λιγότερα από το κανονικό της βάρος και ήθελε να σταματήσει τα πάντα.

«Είχα πει στον προπονητή μου πως παραιτούμαι, γιατί δεν ήθελα να χάνει τον χρόνο του μαζί μου. Ευτυχώς δεν με άκουσε, μου είπε πως υπάρχει πρόβλημα και πως θα βρούμε τη λύση μαζί», λέει σήμερα σε μεγάλη της συνέντευξη στο CNN Sport η Ντίβερς.

Τελικά, το 1990, διαγνώστηκε με την αυτοάνοση νόσο Graves. «Άρχισα να κλαίω από ανακούφιση. Επιτέλους κάποιος ήξερε τι έχω» θυμάται η Ντίβερς – μόνο που τα προβλήματά της δεν τελείωσαν εκεί.

Για την αντιμετώπιση της νόσου, η αθλήτρια υποβλήθηκε σε ραδιοθεραπείες και θεραπείες για τον θυροειδή, επί μακρόν. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας με ακτινοβολία που ακολούθησε τότε, άρχισε να βγάζει φουσκάλες και να εμφανίζει πρήξιμο στα πόδια της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να περπατήσει.

Εκείνη την περίοδο ένας από τους γιατρούς της εξέτασε το ενδεχόμενο ακόμα και ακρωτηριασμού των κάτω άκρων της.

Παρόλα όσα πέρασε όμως, η Ντίβερς κατάφερε να βγει δυνατή και να επιστρέψει όχι απλά στον στίβο, αλλά στο υψηλότερο επίπεδο, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Μάλιστα, σήμερα υποστηρίζει πως οι δυσκολίες της ήταν που την έκαναν τόσο δυνατή:

«Πάντα λέω στους ανθρώπους πως αν επρόκειτο να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή, τότε θα ξαναζητούσα την ασθένειά μου, διότι αυτή με έκανε αυτή που είμαι σήμερα», λέει και προσθέτει πως έγινε πιο δυνατή διότι έπρεπε να περάσει όσα πέρασε.

«Καθένας μας αντιμετωπίζει προκλήσεις. Όλοι κάποια στιγμή νιώθουμε τους τοίχους να πέφτουν πάνω μας και να μας εγκλωβίζουν και πιστεύουμε πως δεν υπάρχει διέξοδος, τρόπος να ξεφύγουμε. Τι κάνουμε τότε; Θυμόμαστε τη δύναμη και την αντοχή που έχουμε, όποτε φτάνουμε στα όριά μας», λέει.

Η επιστροφή στους στίβους

Μόλις δύο χρόνια μετά τη διάγνωση, η Ντίβερς όχι μόνο πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, αλλά ήταν και το ακλόνητο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στα 110 μέτρα εμπόδια – που έχασε τελικά επειδή σκόνταψε λίγο πριν τον τερματισμό και… έγινε γνωστή στο πανελλήνιο!

Κέρδισε όμως, στο photo finish το χρυσό στα 100 μέτρα και ακολούθησαν τα δύο χρυσά στην Ατλάντα, το 1996.

Η Ντίβερς όμως δεν σταμάτησε εκεί τον αθλητισμό υψηλού επιπέδου, καθώς βρέθηκε και στους ημιτελικούς τους Σίδνεϋ το 2000 και στην Αθήνα, το 2004 πριν να «κρεμάσει τα παπούτσια της» σε ηλικία 40 ετών.

Πρόσφατα, έτρεξε τον πρώτο της ημιμαραθώνιο, αποδεικνύοντας πως είναι γεννημένη για προκλήσεις: «Αντιμετωπίζω διάφορα εδώ και 30 χρόνια. Θέλω να βοηθάω τον κόσμο, τους ανθρώπους, να βρίσκουν την άκρη γρηγορότερα από όσο χρειάστηκα εγώ για να τη βρω».

Η Ντίβερς παίρνει καθημερινή φαρμακευτική αγωγή και μάλιστα εδώ και λίγο καιρό προέκυψε ακόμα ένα ζήτημα με τα μάτια της, που σχετίζεται με τη νόσο Graves, αλλά απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση.

«Αν υπάρχουν στον κόσμο 10 εκατομμύρια άνθρωποι με νόσο Graves, τότε θεωρώ αποστολή μου να κάνω την ασθένεια γνωστή και αυτά τα 10 εκατομμύρια άνθρωποι, να έχουν όλοι ιατρική περίθαλψη», λέει, περιγράφοντας τον επόμενο στόχο της, το επόμενο «μετάλλιο» που κυνηγά και που ίσως είναι το πιο πολύτιμο από όλα.

Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr.

Διαβάστε επίσης:

Δένδιας στο Newsbomb.gr: Εάν η Τουρκία θέλει ατζέντα εφ' όλης της ύλης, δεν θα είμαστε στον διάλογο