«Αντίο» μεγάλε Ντελ Πιέρο!

Στο ποδόσφαιρο ξαναβρίσκεις τον χαμένο ρομαντισμό της ανθρωπιάς μέσα από μια ανηλεή αγνότητα που παίζει με τα μύχια της ψυχής. Ο «βασιλιάς των σπορ» είναι η βαλβίδα ασφαλείας για τις απογοητεύσεις των κοινών θνητών που δεν αναζητούν μόνο τη νίκη και τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση τίτλων, αλλά το κάτι παραπάνω. Είναι ο βατήρας για να εκτοξευτούν μακριά από την στριφνή και τραχιά πραγματικότητα. Είναι η πνοή που μετατρέπει ένα παιχνίδι σε έργο τέχνης, μοναδικό και ανεπανάληπτο, όπως όλες οι γνήσιες δημιουργίες.

Μια πνοή που ήξερε να… φυσά, όσο κανείς άλλος, ένας από τους πιο ευφάνταστους καλλιτέχνες στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο…

Καμβάς του το πράσινο χορτάρι με σύνορα τις τέσσερις γραμμές, παλέτα το απύθμενο πηγαίο ταλέντο του και πινέλο του μια μπάλα…
Μόνο τυχαίο άλλωστε δεν είναι το παρατσούκλι «Πιντουρίκιο» (σ.σ. καλλιτέχνης της Αναγέννησης) που του κόλλησε ο πρώην πρόεδρος της Γιουβέντους, Τζιάνι Ανιέλι)… Ένας καλλιτέχνης στον οποίο η «στρογγυλή θεά» δεν πρόβαλε καμία αντίσταση από το πρώτο του άγγιγμα. Εκείνη του έδειχνε συνεχώς τον τόπο ενός καινούριου ονείρου και αυτός για να το φθάσει έγινε χορευτής, υπηρετώντας το ρομαντισμό του ποδοσφαίρου, εκτεθειμένος σε ένα κοινό που τον λάτρεψε σαν θεότητα…

Από τα 17 του μόλις χρόνια, κλήθηκε να κολυμπήσει σε έναν ωκεανό εγκωμιαστικών σχολίων, ωστόσο όχι μόνο δεν πνίγηκε, αλλά ρίχνοντας νερό στο μύλο με τις εμφανίσεις του και μάλιστα κουβαλώντας στην πλάτη μία από τις πιο «βαριές» φανέλες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ανάγκασε τις Μοίρες να μαζευτούν γύρω του και να παλέψουν για το ποια θα τον πάρει με το μέρος της.

Όχι μόνο δεν φοβήθηκε τις συγκρίσεις με τους μεγάλους άσους του παρελθόντος , όπως ο Ομάρ Σίβορι και εκείνους που πέρασαν από τη «Γηραιά Κυρία», αλλά ποτίζοντας το μεγαλείο της προσωπικότητάς του με κουράγιο, αποδέχθηκε τους ρόλους που του επεφύλασσαν αυτές. Είτε ήταν αυτός του ηγέτη μετά τη φυγή του Ρομπέρτο Μπάτζιο, είτε του β΄ αντρικού ρόλου, πίσω από τον Ζινεντίν Ζιντάν.

Ακόμα και όταν χρειάστηκε να βουτήξει από ψηλά στην κολυμπήθρα της ατυχίας με τον σοβαρό τραυματισμό του τον Νοέμβριο του 1998, εκείνος μπορεί να μην ήταν ο ίδιος, αλλά ήταν σίγουρα πιο δυνατός και τόσο χαρισματικός, ώστε να καταλάβει τον νέο του ρόλο.

Πάντα πάνω στο «πράσινο» σανίδι, εκεί που τίποτα δεν μένει κρυπτόν υπό το απαιτητικό κοινό, ο Ντελ Πιέρο συνέχισε και θα συνεχίσει να εκτίθεται όπως προστάζει η καρδιά ενός πραγματικού αρτίστα και θα αποτυπώνει στο μυαλό όλων στιγμές.

Στιγμές όπως το γκολ με τακουνάκι στον χαμένο τελικό της Γιουβέντους με την Ντόρτμουντ στο Μόναχο το 1997… Όπως το «έργο τέχνης» στην παράταση με τη Γερμανία που σφράγισε την πρόκριση της Ιταλίας στον τελικό του Μουντιάλ 2006…

Στιγμές μιας ανθολογίας βγαλμένης από καλπάζουσα φαντασία που έσβησαν λίγη από την ακόρεστη δίψα όσων με αχόρταγα παραπονεμένα μάτια ζητιάνευαν για το μη σκηνοθετημένο, τη στιγμή… Όσων δεν μπορούν να γιατρευτούν από το βαθύτερο υπόστρωμα του βίου, την παιδική ηλικία. Γιατί το ποδόσφαιρο στη σύλληψή του δεν είναι τόσο άθλημα, αλλά παιχνίδι. Και ο Ντελ Πιέρο κάθε που πάταγε χορτάρι αισθανόταν πάντα παιδί.
Γι’ αυτό ίσως και ο ίδιος, αποδεικνύοντας το μεγαλείο του, δεν θέλει να αποσυρθεί η φανέλα με το νούμερο «10».

«Θέλω τα παιδιά που ονειρεύονται μία μέρα να γίνουν Ντελ Πιέρο, να μπορούν να φορέσουν τη φανέλα με αυτόν τον αριθμό», ήταν τα λόγια ενός πραγματικά σπουδαίου.

Ενός «Fenomeno Vero»…

Η… αρχή του καλού!

Τα… λαγωνικά της Γιουβέντους, το καλοκαίρι του 1993, έβρισκαν ταλέντο σε ένα νεαρό παιδί που αγωνιζόταν με τη φανέλα της Πάντοβα. Ποιος θα πίστευε ότι ολόκληρη η ιστορία των «μπιανκονέρι» θα άλλαζε την ημέρα της μεταγραφής του! Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αρκετά μικρός (18 ετών) έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του ελπίζοντας να μοιάσει έστω και λίγο στο είδωλό του, Ρομπέρτο Μπάτζιο. Το πλήρωμα του χρόνου, όμως, έδειξε πως έγινε ακόμα μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής από τον θρυλικό παίκτη της Ιταλίας.

Το ντεμπούτο του, έγινε τον Σεπτέμβριο του 1993 απέναντι στην Φότζια. Το πρώτο του τέρμα με τη φανέλα των «μπιανκονέρι» ήρθε την αμέσως επόμενη αγωνιστική με αντίπαλο τη Ρετζιάνα, όπου αγωνίστηκε και πάλι ως αλλαγή. Η πρώτη του εμφάνιση ως βασικός, θα έμενε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη των φίλων της ομάδας, αλλά και στη δική του. Κι αυτό, γιατί σημείωσε το πρώτο χατ-τρικ της καριέρας του απέναντι στην Πάρμα. Στην πρώτη του χρονιά στην ομάδα, μπορεί να μην οδήγησε ακριβώς το σύλλογο στον πρώτο του τίτλο, ύστερα από οκτώ χρόνια, ωστόσο σίγουρα είχε μία μικρή συμβολή. Η συνέχεια βέβαια, ήταν ανάλογη.

Με τους «μπιανκονέρι» σήκωσε οκτώ πρωταθλήματα, ένα Champions League, και ένα διηπειρωτικό. Η καλύτερή του παραγωγικά χρονιά ήταν το 1997-98, όταν και σημείωσε 21 τέρματα στη Σέριε Α’ και δέκα στο Champions League. Το τέρμα του στον τελικό της διοργάνωσης απέναντι στη Ντόρτμουντ, δεν ήταν αρκετό για να αλλάξει τη ροή του αγώνα, με τους «κιτρινόμαυρους» να επικρατούν 3-1.

Από τότε, ωστόσο, η παρουσία του «Πιντουρίκιο» στην ομάδα, ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Τον Οκτώβριο της σεζόν 1998-99 τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο σε αναμέτρηση με την Ουντινέζε, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός σεζόν. Χωρίς την παρουσία του η «Γηραιά Κυρία» αδυνατούσε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και τελικά τερμάτισε στην 6η θέση της βαθμολογίας.

Αυτό που χαρακτήρισε τον Ντελ Πιέρο όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του, ήταν το γεγονός ότι μπορούσε να παίξει σε αρκετές θέσεις της μεσοεπιθετικής γραμμής. Στο ξεκίνημα της καριέρας του, ήταν περιφερειακός επιθετικός για να περάσει πίσω από τους επιθετικούς στην εξέλιξή του. Επί παρουσίας Μαρσέλο Λίπι στον πάγκο της Γιουβέντους, αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία πίσω από το δίδυμο, Ραβανέλι - Βιάλι. Μετά απ’ αυτούς, βρέθηκε στην τριάδα μαζί με τους Ζινεντίν Ζιντάν και Φίλιπο Ιντζάγκι, ενώ στη συνέχεια με τους Νέντβεντ και Τρεζεγκέ. Όλα τα πρόσωπα άλλαζαν, κατά τη διάρκεια των σεζόν στην ομάδα, εκτός από τον μεγάλο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.

Μετά το Euro 2004, ο Φάμπιο Καπέλο διαδέχτηκε τον Μαρσέλο Λίπι. Ο έμπειρος τεχνικός, όμως, δεν είχε και σε μεγάλη εκτίμηση τον «Πιντουρίκιο», και σε αρκετά παιχνίδια τον είχε στον πάγκο, για να δεχτεί μεγάλη κριτική από τους φίλους της ομάδας, καθώς τη θέση του πήρε ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Ντελ Πιέρο σημείωσε 14 τέρματα για να κερδίσει η ομάδα τον 28ο τίτλο της. Μάλιστα, στο κρίσιμο παιχνίδι με τη Μίλαν, ο Καπέλο άφησε στην άκρη τους εγωισμούς και τον χρησιμοποίησε για να δώσει έτοιμο τέρμα στον Τρεζεγκέ!

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η καλύτερη χρονιά του ήταν το 2005-06 όταν και πέτυχε 20 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Εκείνη την περίοδο η συνεισφορά του ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ο Φάμπιο Καπέλο είχε εξηγήσει πως τον χρησιμοποιούσε ως αλλαγή για να γυρνάει τα παιχνίδια. Βέβαια, η σχέση τους, ποτέ δεν ήταν… ζεστή και αυτό αποδείχθηκε με τη φυγή του Ιταλού τεχνικού: «Αν ο Καπέλο έμενε στην ομάδα, εγώ θα είχα αποχωρήσει», είχε αποκαλύψει τότε ο Ντελ Πιέρο.

Την ίδια σεζόν ο Ντελ Πιέρο ισοφάρισε το ρεκόρ του Ζοσέ Αλταφίνι, καθώς πέτυχε έξι τέρματα ερχόμενος από τον πάγκο στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Στις 10 Ιανουαρίου του 2006 ο Ιταλός διεθνής έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Γιουβέντους, πετυχαίνοντας χατ-τρικ στο παιχνίδι με τη Φιορεντίνα, φτάνοντας τότε τα 185 τέρματα. Το προηγούμενο ρεκόρ το είχε ο θρυλικός Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι που είχε 182 τέρματα για την ομάδα.

Πιο πιστός και από… στρατιώτης!

Τη σεζόν 2006-07, όταν και ξέσπασε το σκάνδαλο Calciopoli, η Γιουβέντους υποβιβάστηκε στη 2η κατηγορία της Ιταλίας. Εκεί, φάνηκε το μεγαλείο του Ντελ Πιέρο. Ο «Πιντουρίκιο» αρνήθηκε τα εκατομμύρια που του προσέφεραν αρκετές μεγάλες ομάδες της Ευρώπης, για να διατηρήσει ψηλά τη σημαία της ομάδας. «Η οικογένεια Ανιέλι αξίζει τη στήριξή μου, όπως και οι οπαδοί του συλλόγου», είπε ο ίδιος, όταν έβλεπε τους Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, Φάμπιο Καναβάρο και Λιλιάν Τουράμ να αποχωρούν αφήνοντας… μόνη τη «Γηραιά Κυρία».

Η πρώτη εμφάνιση του Ντελ Πιέρο, στη Serie B έγινε στις 23 Αυγούστου του 2006 με αντίπαλο την Τσεζένα. Τότε, πέρασε στον αγωνιστικό χώρο στο 74ο λεπτό της αναμέτρησης με το σκορ να είναι στο 1-1. Ο ίδιος ήταν αυτός που πέτυχε το νικητήριο τέρμα της ομάδας του. Σε όλη τη σεζόν ήταν ο ηγέτης της Γιουβέντους και με χαρακτηριστική άνεση οδήγησε την ομάδα στην επάνοδό της στη Serie A.

Η επιστροφή στα σαλόνια

Μετά την άνοδο της Γιουβέντους, για αρκετούς μήνες ο «Πιντουρίκιο» ήταν σε συζητήσεις με τους διοικούντες την ομάδα για την ανανέωση του συμβολαίου του. Αυτή τελικά ήρθε με την πρόταση ανανέωσης να ισχύει μέχρι το καλοκαίρι του 2010. Ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι δεν τον υπολόγιζε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα στη συνέχεια να μην κληθεί στην εθνική ομάδα της Ιταλίας. Τον Φεβρουάριο του 2008 πέτυχε το νικητήριο τέρμα επί της Ρόμα με 1-0, ενώ σκόραρε και την επόμενη εβδομάδα δύο φορές κόντρα στη Λάτσιο, για να βρεθεί για δύο συνεχόμενες φορές στην καλύτερη ενδεκάδα της αγωνιστικής στη Serie A.

Στις 6 Απριλίου του 2008 έκανε ένα νέο ρεκόρ εμφανίσεων, καθώς ξεπέρασε τον Γκαετάνο Σιρέα που είχε 552 παιχνίδια με τη φανέλα της Γιουβέντους σε όλες τις διοργανώσεις. Στο τελευταίο παιχνίδι εκείνης της σεζόν στο ισόπαλο 3-3 με τη Σαμπντόρια, πέτυχε δύο τέρματα για να φτάσει τα 21 και να πάρει το βραβείο του πρώτου σκόρερ, ξεπερνώντας τους Τρεζεγκέ και Μποριέλο. Μάλιστα, έγινε ο πρώτος Ιταλός ποδοσφαιριστής που κερδίζει βραβείο πρώτου σκόρερ σε δύο συνεχόμενες χρονιές. Η πρώτη ήταν στη Σέριε Β’ και ύστερα ήρθε στην Σέριε Α’.

Και πάλι στα αστέρια

Η επιστροφή της «Γηραιάς Κυρίας» στους ομίλους του Champions League έφερε την ομάδα απέναντι στις Ρεάλ Μαδρίτης και Ζενίτ. Ο «Πιντουρίκιο» έκανε άμεσα εντύπωση πετυχαίνοντας ένα τρομερό τέρμα στον αγώνα κόντρα στη Ζενίτ. Στη συνέχεια, στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» με ένα… απίστευτο σόλο έκανε το 1-0, ενώ ακολούθως με απευθείας εκτέλεση φάουλ διαμόρφωσε το τελικό 2-0, που ήταν η πρώτη εκτός έδρας νίκη της Γιουβέντους από το 1962 επί της «βασίλισσας».

Το 2009, η λήξη του συμβολαίου του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ήταν πλέον αρκετά κοντά και η διοίκηση του συλλόγου αποφάσισε να τού ανανεώσει το συμβόλαιο για ακόμα δύο χρόνια. «Είμαι χαρούμενος που είμαι στη Γιουβέντους και που είμαστε μία ανταγωνιστική ομάδα. Θέλω να παίζω όσο περισσότερο γίνεται με την ομάδα», είπε κατά την ανανέωσή του τότε.

Στις 14 Φεβρουαρίου του 2010, έκανε ρεκόρ συμμετοχών στην Ιταλία, φτάνοντας τις 445 στο πρωτάθλημα. Με το τέλος της σεζόν είχε ήδη ξεπεράσει τις 600 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις.

Πλησιάζοντας στο τέλος

Στις 5 Φεβρουαρίου του 2011, μπήκε ως αλλαγή στην αναμέτρηση με την Κάλιαρι και έγινε ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της ομάδας ξεπερνώντας τον Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι. Στις 24 Μαΐου του 2011 έπαιξε φιλικό προς τιμή του Γκάρι Νέβιλ στο «Ολντ Τράφορντ» για να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο στο 65’ και να γνωρίσει την αποθέωση, δείγμα αναγνώρισης, από τους φίλους των «κόκκινων διαβόλων».

Η ανακοίνωση του… τέλους

Στις 18 Οκτωβρίου του 2011 η Γιουβέντους ανακοίνωσε την επικείμενη αποχώρηση του μεγάλου αυτού παίκτη στο τέλος της σεζόν. Το πρώτο του τέρμα σημειώθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2012 στη νίκη με 3-0 επί της Ρόμα για το Κόπα Ιτάλια. Ο «Πιντουρίκιο» μετά το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε εμφανιστεί έκπληκτος από το γεγονός ότι δεν τού έγινε πρόταση ανανέωσης, κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Στα μεγάλα ντέρμπι της σεζόν, πάντα είχε μεγάλη επιρροή στην ομάδα, καθώς σκόραρε στις αναμετρήσεις με Ίντερ και Λάτσιο.

Δάκρυα συγκίνησης

Στις 13 Μαΐου 2012 η Σέριε Α’ έγινε φτωχότερη! Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο για τελευταία φορά αγωνίστηκε σε αναμέτρηση για το πρωτάθλημα. Αυτό έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο «Πιντουρίκιο» πέτυχε το ένα από τα δύο γκολ της Γιουβέντους στη νίκη με την Αταλάντα με 2-0 και μετά το τέλος του παιχνιδιού ήταν αυτός που σήκωσε και το τρόπαιο. Στην αλλαγή του, όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο με τον Ντελ Πιέρο να κάνει μόνος του τον γύρο του θριάμβου, με δάκρυα στα μάτια.

Ό,τι και να αποφασίσει για το μέλλον του ο Μέγας Αλέξανδρος το μόνο σίγουρο είναι πως το ποδόσφαιρο έγινε πλουσιότερο από την παρουσία του και η φυγή του θα αλλάξει για πάντα τη Γιουβέντους, η οποία είχε μία σχέση εξάρτησης με τον ίδιο. Δεν αξίζουν δάκρυα για τον αντίο του μεγάλου Ντελ Πιέρο… Μόνο χαμόγελα για όλα αυτά που χάρισε στους τυχερούς ποδοσφαιρόφιλους που είχαν την ευκαιρία να τον δουν να… ζωγραφίζει εντός των τεσσάρων γραμμών!

Ο Ντελ Πιέρο σε αριθμούς

697 εμφανίσεις με την φανέλα της Γιουβέντους σε όλες τις διοργανώσεις έκανε ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.

285 είναι τα γκολ που σημείωσε σε όλες τις διοργανώσεις με την Γιουβέντους.

19 συνεχόμενες σεζόν φόρεσε την φανέλα της Γιουβέντους ο Ντελ Πιέρο που αποτελεί και ρεκόρ στον σύλλογο.

10 συνεχόμενες χρονιές σαν αρχηγός της ομάδας μετράει ο Ντελ Πιέρο, που ξεπέρασε το ρεκόρ του τωρινού προπονητή του, Αντόνιο Κόντε.

3 διαφορετικά γήπεδα της Γιουβέντους είδαν ως αρχηγό τον Ντελ Πιέρο. Πρόκειται για το «Ντέλε Άλπι» το «Ολίμπικο» του Τορίνο και το «Γιουβέντους Στάντιουμ». Ρεκόρ που δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί, καθώς μόλις χτίστηκε το νέο γήπεδο της ομάδας

Πηγή: Onsports