Χαράλαμπος Πιτσώλης: Κέρδισα στον Μαραθώνιο, όμως μεγαλύτερη νίκη είναι η γέννηση του γιου μου

Ο Χαράλαμπος Πιτσώλης έκανε την ανατροπή στα τελευταία χιλιόμετρα και αναδείχθηκε νικητής του 39ου Μαραθωνίου της Αθήνας. Δεν περίμενε να βγει πρώτος αλλά είχε στόχος να είναι στα μετάλλια. Γι' αυτό και ακολούθησε συγκεκριμένη στρατηγική να ξεκινήσει αρχικά σιγά και να διατηρήσει τις δυνάμεις του για το τέλος.

Μάλιστα, όπως λέει στη συνέντευξή του στο Newsbomb.gr, κάνει καθημερινά προπόνηση δύο ώρες την ημέρα για να είναι έτοιμος να τρέξει. Ξυπνά κάθε μέρα στις 06:30, πηγαίνει για τρέξιμο σχεδόν μια ώρα το πρωί και μετά άλλη μία ώρα το απόγευμα, αφού επιστρέψει από την επιχείρηση, στην οποία εργάζεται ως βοηθός λογιστή.

Παρά, όμως, τη μεγάλη του χαρά για τη νίκη του στον 39ο Μαραθώνιο της Αθήνας και τους επόμενους στόχους του, ο αθλητής του ΓΑΣ Ιλισσός περιμένει πώς και πώς τη γέννηση του γιου του περί τα τέλη Φεβρουαρίου. Και αυτό, όπως λέει, θα είναι το μετάλλιο που θα του δώσει τη μεγαλύτερη χαρά…

Κάνατε την ανατροπή στα τελευταία δύο χιλιόμετρα, τι σκεφτόσασταν εκείνες τις στιγμές;

«Σκοπός μου ήταν να τερματίσω στον Μαραθώνιο. Δεν περίμενα ότι θα έκανα αυτή την ανατροπή στα τελευταία χιλιόμετρα. Είχα όμως τις δυνάμεις. Είπα στον εαυτό μου, βλέποντας τους υπόλοιπους αθλητές μπροστά μου “πάμε, πάμε να δούμε τι θα κάνουμε”. Άρχισα να περνάω τους υπόλοιπους αθλητές και θυμάμαι, μου έλεγαν “είσαι κοντά με τον Γκελαούζο”. Εγώ νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα στην αρχή, όμως η διαφορά μειωνόταν και είπα στον εαυτό μου “το έχουμε”. Ενιωθα δυνατός και έγινε η ανατροπή στα δύο τελευταία χιλιόμετρα».

Πού αφιερώνετε τη νίκη σας;

«Το μετάλλιο που κέρδισα είναι πολύ σημαντικό, όμως το μεγαλύτερο μετάλλιο θα μου το δώσει η γυναίκα μου σε λίγους μήνες με τη γέννηση του γιου μου».

Σήμερα κλάψατε για τρίτη φορά στη ζωή σας;

«Το 2019 έκλαψα για πρώτη φορά στη ζωή μου με το μετάλλιο στον Μαραθώνιο. Δεύτερη φορά έκλαψα όταν η γυναίκα μου, μού ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος και η τρίτη φορά ήταν την Κυριακή που κατάφερα να τερματίσω πρώτος στον Μαραθώνιο».

Σε αυτό τον Μαραθώνιο όμως κάνατε και μία κίνηση, μακριά από τις κάμερες, που συγκίνησε. Κάτσατε με τον Κώστα Γκελαούζο, τον αγκαλιάσατε και βουρκώσατε…

«Ναι, αλήθεια είναι αυτό. Είπαμε κάποιες κουβέντες μεταξύ μας εκεί, όμως και αυτός ήταν πολύ ταλαιπωρημένος. Τον επηρέασε πολύ η ζέστη. Ήταν λίγο στεναχωρημένος αλλά αυτά συμβαίνουν. Ο Μαραθώνιος είναι απρόβλεπτος, όπως ξέρουμε».

Ποιο είναι το καθημερινό σας πρόγραμμα;

«Ξυπνάω περίπου στις 6:30. Τρώω πρωινό και πηγαίνω για την πρωινή μου προπόνηση. Μπορεί να τρέξω 40 με 50 λεπτά το πρωί. Ύστερα γυρίζω, ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά μου, κατόπιν επιστρέφω σπίτι για να ξεκουραστώ για λίγο (1 ώρα) πριν την απογευματινή μου προπόνηση. Πηγαίνω στη προπόνηση όπου κρατάει περίπου 2 ώρες και μετά γυρίζω σπίτι για ξεκούραση.

Για να τρέξεις στον Μαραθώνιο χρειάζεται αντοχή. Οι περισσότεροι κάνουν περίπου 150 με 200 χιλιόμετρα τη βδομάδα, ο μέσος όρος μου ήταν περίπου 150 με 160 χιλιόμετρα. Θέλει να διανύσεις πολλά χιλιόμετρα για να ανταπεξέλθεις σε αυτό που λέγεται Μαραθώνιος».

Πότε ξεκινήσατε να τρέχετε και πότε διακριθήκατε για πρώτη φορά;

«Ξεκίνησα ουσιαστικά το τρέξιμο τον Σεπτέμβριο του 2008. Με παρότρυνε η τότε καθηγήτριά μου στο μάθημα της Έκθεσης να ξεκινήσω το τρέξιμο, διότι εκείνη την εποχή έψαχνα να ασχοληθώ με κάποιο άθλημα. Εκανα μπάσκετ αλλά ήθελα να αλλάξω άθλημα. Η συγκεκριμένη καθηγήτριά μου ήξερε και τον προπονητή μου οπότε δεν ήταν καθόλου δύσκολο να το αποφασίσω και να ξεκινήσω. Το πρώτο μου μετάλλιο ήταν το 2011 σε ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανωμάλου Δρόμου στη κατηγορία των εφήβων, όπου κατέλαβα τελικά την 3η θέση».

Πώς φτάσατε να γίνετε επαγγελματίας αθλητής δρόμων αντοχής;

«Τρέχοντας, χρόνο με τον χρόνο έβλεπα ότι γινόμουν καλύτερος με τη δυνατή και τη σωστή προπόνηση. Έρχονταν όλο και περισσότερες διακρίσεις που είχαν σαν επακόλουθο και συμμετοχές με την Εθνική Ομάδα, οπότε έπρεπε να το πάρω στα σοβαρά. Και κάπου εκεί ήταν που σοβάρεψε πραγματικά το πράγμα όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με τον Ημιμαραθώνιο και ύστερα τον Μαραθώνιο».

Τι σκέφτεστε όταν τρέχετε στον Μαραθώνιο;

«Για να ξεχάσω τον πόνο που έχουμε στον Μαραθώνιο, γιατί ο δικός μας στην Αθήνα είναι από τους πιο δύσκολους στον κόσμο, σκέφτομαι ότι θα με περιμένουν οι δικοί μου άνθρωποι στον τερματισμό. Κοιτάζω τα τοπία για να ξεχνιέμαι. Κοιτάζω, επίσης, τον κόσμο που είναι εκεί, μας παροτρύνει και μας βοηθά. Είναι ένα κίνητρο για να περάσει πιο ευχάριστο ο αγώνας που λέγεται Μαραθώνιος».

Σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε;

«Όχι και ευτυχώς μέχρι σήμερα δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ σε αγώνες. Θέλω ακόμη και στα άσχημα αποτελέσματά μου να τερματίζω».

Ποιο είναι το μήνυμά σας για τους νέους που θέλουν να ξεκινήσουν το τρέξιμο;

«Ο αθλητισμός σε βγάζει από τη ρουτίνα. Το τρέξιμο σε βγάζει από τα προβλήματά σου και τη ρουτίνα αλλά είναι και ένας τρόπος άσκησης. Πάντα όμως χρειάζεται μέτρο, γιατί το κάθε σώμα αντιδρά διαφορετικά».

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι;

«Ο Ημιμαραθώνιος της Αθήνας που θα γίνει τον Μάρτιο. Είναι πιθανό να τρέξω και έναν Μαραθώνιο στο εξωτερικό, αλλά ακόμη δεν το έχω συζητήσει με τον προπονητή μου και το πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου που γίνεται στα Τρίκαλα τον Φεβρουάριο. Οπότε, δύο μέρες ρεπό τώρα και επιστροφή στις προπονήσεις από την Τετάρτη».