Απίστευτες αποκαλύψεις από τον Πίρλο (photos)

Πάντα οι αυτοβιογραφίες ποδοσφαιριστών και μη, έχουν να δώσουν το κάτι παραπάνω από αυτά που ξέρουμε. Αυτό μπορεί να είναι είτε κάτι ενδιαφέρον, είτε αστείο ή και κάπως... πικάντικο.

Στην αυτοβιογραφία του «μαέστρου» της Γιουβέντους επιβεβαιώθηκαν –για ακόμη μία φορά- όλα αυτά, με την «Daily Mail» να παρουσιάζει μερικά κομμάτια από το πρώτο του βιβλίο-αυτοβιογραφία «I think therefore I play».

Σε αυτό ο Αντρέα Πίρλο αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, πως μετά τον τελικό του Champions League με τη Λίβερπουλ το 2005 ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο, μιλάει για το σεξ, το ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Διαβάστε αποσπάσματα που σίγουρα θα συζητηθούν.

Για το πέναλτι αλά... Πανένκα στον προημιτελικό με Αγγλία
«Για να είμαι ειλικρινής δεν έκανα πέναλτι αλά Φραντσέσκο Τότι κόντρα στην Αγγλία. Στο Euro 2000, απέναντι την Ολλανδία, πριν πάει να εκτελέσει το πέναλτί του ο Τότι είπε στον αρχηγό Πάολο Μαλντίνι ότι θα έσκαβε τη μπάλα μπροστά από τον γκολίπερ. Εγώ το αποφάσισα αντίθετα την τελευταία στιγμή βλέποντας τον Χαρτ να κουνιέται από τη γραμμή του, μόνο έτσι θα είχα 100% πιθανότητες να σκοράρω».

Για το πότε θα αποχωρήσει από την Εθνική Ιταλίας
«Μετά από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας θα αποσυρθώ από το διεθνές ποδόσφαιρο. Θα κρεμάσω την καρδιά μου. Μέχρι εκείνη την ημέρα, ουδείς έχει το δικαίωμα να μου ζητήσει να σταματήσω, πέρα από τον Τσέζαρε Πραντέλι, σε περίπτωση που το κάνει για λόγους τακτικής. Θα είμαι 35 τότε και θα είναι καιρός να παραχωρήσω σε κάποιον άλλο τη θέση μου».

Για το ποδόσφαιρο και το... σεξ
«Το να είσαι μέλος μίας ομάδας που ανήκει σε όλους με κάνει να αισθάνομαι καλά. Μερικές φορές είναι προτιμότερο από το σεξ καθώς διαρκεί περισσότερα... Πάρτε για παράδειγμα τον Αντόνιο Κασάνο. Λέει ότι έχει κοιμηθεί με 700 γυναίκες αλλά δεν καλείται πλέον στην Εθνική. Μπορεί να είναι πραγματικά χαρούμενος; Εγώ δεν θα ήμουν. Αυτή η φανέλα σε πάει σε άλλο επίπεδο. Πολύ καλύτερο να είσαι στρατιώτης στο γήπεδο παρά στην κρεβατοκάμαρα».

Για τη σχέση του με τον Ρόι Χόντσον στην Ίντερ
«Έπαιξα πολύ στην πρώτη μου σεζόν στην Ίντερ. Η προετοιμασία είχε πάει πραγματικά καλά και ο Τζίτζι Σιμόνι μου είχε δώσει μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Μετά ήταν ο Μιρτσέα Λουτσέσκου που έδειχνε μία προτίμηση στους παλιούς, ο Λουτσιάνο Καστελίνι πίστευε ότι είμαι ΟΚ και ο Ρόι Χόντσον πρόφερε λάθος το όνομά μου. Με φώναζε Πίρλα (σ.σ. η λέξη pirla στη μιλανέζικη διάλεκτο δεν είναι και τόσο ευγενική...). Είχαμε τέσσερις προπονητές εκείνη τη χρονιά (1999). Ξυπνούσα το πρωί και δεν θυμόμουν ποιος ήταν ο προπονητής μου».

Για την ήττα-εφιάλτη από τη Λίβερπουλ
«Σκεφτόμουν να σταματήσω επειδή, μετά την Κωνσταντινούπολη, τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έκανε να πεθαίνω από ασφυξία. Στο μυαλό των περισσοτέρων, ο λόγος που χάσαμε στα πέναλτι ήταν ο Γέρζι Ντούντεκ... ο πόνος όμως γινόταν μεγαλύτερος όταν με τον καιρό συνειδητοποιούσαμε ότι εμείς είχαμε την ευθύνη. Πώς έγινε δεν ξέρω αλλά γεγονός παραμένει πως όταν το απίθανο γίνεται πραγματικότητα κάποιος γαμ@@ται, σε αυτή την περίπτωση, όλη η ομάδα.

Μία μαζική αυτοκτονία όπου όλοι πιαστήκαμε από το χέρι και πηδήξαμε από τη γέφυρα του Βοσπόρου. Μετά τον τελικό δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, δεν μπορούσαμε να κινηθούμε. Μας είχαν διαλύσει πνευματικά και η ζημιά γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη καθώς περνούσαν οι ώρες. Αυπνία, οργή, κατάθλιψη, η αίσθηση του τίποτα. Είχαμε εφεύρει μία νέα αρρώστια με πολλαπλά συμπτώματα: το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης. Δεν αισθανόμουν πια ότι ήμουν παίκτης και αυτό ήταν αρκετά καταστροφικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν ένιωθα πια άνδρας.

Εντελώς ξαφνικά το ποδόσφαιρο είχε γίνει το λιγότερο σημαντικό πράγμα ακριβώς επειδή ήταν το σημαντικότερο: ήταν μία πολύ επώδυνη σύγκρουση. Ντρεπόμουν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η μόνη πιθανή λύση που σκεφτόμουν ήταν να σταματήσω. Και τι ντροπιαστική απόσυρση θα ήταν αυτή. Ο τελικός στην Κωνσταντινούπολη ήταν στις 25 Μάη και το ιταλικό πρωτάθλημα δεν είχε ακόμα τελειώσει. Έπρεπε να γυρίσουμε στο Μιλανέλο για να κουβαλήσουμε τον σταυρό μας για τέσσερις ακόμα ημέρες, μέχρι τις 29 Μάη όπου δίναμε το τελευταίο ματς με την Ουντινέζε... Δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το ματς με τη Λίβερπουλ».

Για το πως χάλασε η μεταγραφή του στην Τσέλσι
«Ήταν Αύγουστος 2009 και είχα φτάσει σε συμφωνία με την Τσέλσι, στην οποία είχε ήδη καταλήξει ο Κάρλο Αντσελότι. Ο Κάρλο ήταν σαν πατέρας και καθηγητής για μένα, ένας ευγενικός, φιλικός άνδρας που ήξερε πώς να κάνει τα πράγματα να πηγαίνουν καλά. Είχα περάσει τα καλύτερά μου χρόνια μαζί του. Ο Κάρλο Αντσελότι ήταν το κίνητρό μου για να συμφωνήσω να πάω στο Λονδίνο. Εν τω μεταξύ όμως, ο Μπερλουσκόνι είχε βγάλει δεύτερο χαρτί. "Μείνε. Υπογράψαμε τον Χούντελααρ. Δεν μπορείς διάολε να το κάνεις αυτό.

Είσαι το σύμβολο της Μίλαν και έχουμε πουλήσει ήδη τον Κακά. Δεν μπορείς έτσι να πηδήξεις από το πλοίο, θα είναι τεράστιο πλήγμα για την εικόνα μας. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε όλους να φύγουν", είπε ο Μπερλουσκόνι. Η Μίλαν ζητούσε πάρα πολλά χρήματα και ήθελε μέσα στα ανταλλάγματα να είναι και ο Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς. Η Τσέλσι όμως δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να τον χάσει. "Κύριε πρόεδρε το συμβόλαιό μου εδώ λήγει και αυτοί οι τύποι μου προσφέρουν συμβόλαιο για 4 χρόνια με 5.000.000 ευρώ ετήσιες απολαβές. Δεν ήταν τα χρήματα που με έπεισαν αλλά η διάρκεια του συμβολαίου, αυτό είναι πάντα το σημαντικότερο", είπα στον Μπερλουσκόνι.

"Που είναι το πρόβλημα Αντρέα; Μπορείς να το διευθετήσεις με τον Γκαλιάνι, δεν μπορείς;", ήταν η απάντησή του. Αφότου έφυγε από το δωμάτιο είπε στα μίντια: "Ο Αντρέα Πίρλο δεν πωλείται. Θα μείνει στη Μίλαν και θα τελειώσει εδώ την καριέρα του. Όπως αποδείχτηκε έφυγα για τη Γιουβέντους, αυτός πάντως ήταν ο Μπερλουσκόνι, ξέρει τι θέλει και αυτό το κάνει έναν φανταστικό πρόεδρο».

Για τον Μάριο Μπαλοτέλι
«Είναι ένα ξεχωριστό είδος φαρμάκου, ένα αντίδοτο στο πιθανότατα φονικό δηλητήριο των ρατσιστών που βρίσκεις στα ιταλικά γήπεδα. Όπου και αν βρίσκω τον Μάριο, θα του δίνω ένα τεράστιο χαμόγελο. Είναι ο δικός μου τρόπος για να του δείχνω ότι είμαι δίπλα του και ότι δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείψει τη μάχη του κατά των ρατσιστικών φαινομένων».

Για την προθέρμανση πριν από κάθε ματς
«Ένα κομμάτι της δουλειάς μου που δεν θα μάθω ποτέ να αγαπώ είναι η προθέρμανση πριν τους αγώνες. Το μισώ με κάθε κύτταρο του είναι μου. Με αηδιάζει πραγματικά».

Για το τι θα κάνει όταν σταματήσει το ποδόσφαιρο
«Δεν θα πόνταρα ούτε ένα σεντ πως θα γίνω προπονητής. Θα ήθελα να έχω μία απλή ιδιωτική ζωή».

Πηγή φωτογραφιών: Daily Mail