Μαρία Πολύζου: Μετά τον καρκίνο είμαι η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου

«Ο καρκίνος του μαστού δεν είναι αήττητος», είναι το μήνυμα που στέλνει με συνέντευξή της στο Newsbomb.gr η κορυφαία Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος, Μαρία Πολύζου, προτρέποντας τις γυναίκες να κάνουν πάντα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. «Μαστογραφία, υπέρηχος και ψηλάφηση. Μόνο τότε θα ξέρουμε ότι είμαστε υγιείς», επαναλαμβάνει, φέρνοντας στο μυαλό της τη μάχη που έδωσε με την ασθένεια.

Ηταν το 2018 όταν, όπως περιγράφει η ίδια, η κόρη της η Αγάπη, της ανακοίνωνε ότι περνούσε στην ΑΣΟΕΕ και θα ετοιμάζονταν οικογενειακώς να γιορτάσουν την επιτυχία της. Ομως, 45 λεπτά αργότερα χτυπούσε το τηλέφωνό της από τη γιατρό της, η οποία την ενημέρωνε ότι ήθελε να συναντηθούν από κοντά, γιατί ήταν επείγον. «Τι μου λέτε τώρα; Ότι έχω καρκίνο;», έλεγε από το τηλέφωνο η Μαρία Πολύζου, ξέροντας ότι έπρεπε να δώσει μάχη για να βγει νικήτρια.

Η Μαρία Πολύζου έσφιξε τα δόντια, πάλεψε τον καρκίνο στα ίσια και νίκησε, περιγράφοντας όλη την περιπέτειά της μέσα από το βιβλίο της με τίτλο «Μην τα παρατάς». Πρόσφατα, μάλιστα βρέθηκε μαζί με άλλες γυναίκες που τα έβαλαν με τον καρκίνο του μαστού, στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου συνάντησε την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, και όλες μαζί έστειλαν το μήνυμα: «Καρκίνος στο στήθος δεν σημαίνει θάνατος». Η ίδια σήμερα δηλώνει: «Μετά τον καρκίνο είμαι η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου».

Η κορυφαία Ελληνίδα μαραθωνοδρόμος, μέσα από τη συνέντευξή της, θυμάται όλα όσα συνέβησαν αλλά μιλά και για την σεξουαλική της κακοποίηση από τον πατέρα της, προτρέποντας όσους έχουν πέσει θύματα να μιλήσουν. «Δεν πρέπει να υπάρχουν κλειστά στόματα», τονίζει, με αφορμή τις υποθέσεις φρίκης που έρχονται στο φως της δημοσιότητας.

- Είχατε συνάντηση με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ποιο είναι το μήνυμα για τον καρκίνο του μαστού και σε τι αποσκοπούσατε από αυτή τη συνάντηση;

«Είναι μεγάλη τιμή που μας συνάντησε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το μήνυμά μας είναι σίγουρα η πρόληψη. Ο γυναικείος πληθυσμός θα πρέπει να ευαισθητοποιηθεί αλλά και να πράττει σωστά. Θα πρέπει όλες οι γυναίκες να κάνουν σωστά και πάντα προληπτικά εξετάσεις. Θα πρέπει όλες οι γυναίκες να εφαρμόζουν το τρίπτυχο: Μαστογραφία, υπέρηχο, ψηλάφηση από τον γιατρό. Μόνο τότε θα καταλαβαίνουμε αν μια γυναίκα είναι υγιής. Εγώ δυστυχώς έκανα στην αρχή μόνο την μαστογραφία. Η μαστογραφία δεν έδειξε τίποτα, ο υπέρηχος όμως έδειξε. Τελικά, έμαθα ότι έχω καρκίνο. Ακολούθησαν πολλές χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και αρκετοί μήνες στο νοσοκομείο».

- Όταν μάθατε ότι είχατε καρκίνο, σε ποια φάση της ζωής σας ήσασταν;

«Ημουν μια γυναίκα περίπου 50 ετών. Περνούσα την καλύτερη φάση της ζωής μου γιατί η κόρη μου μόλις είχε τελειώσει τις πανελλήνιες εξετάσεις. Μάλιστα, στις 12:00 εκείνη τη μέρα μού ανακοίνωσε ότι είχει περάσει στο πανεπιστήμιο και στην επιλογή που ήθελε, αλλά 45 λεπτά αργότερα είχα στο τηλέφωνο τη γιατρό μου, η οποία μου ζητούσε να πάω στο γραφείο, διότι δεν μπορούσε να μου ανακοινώσει τα αποτελέσματα των εξετάσεων από το τηλέφωνο. Τότε συνειδητοποίησα ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Μάλιστα, τη ρώτησα “τι μου λέτε τώρα; Ότι έχω καρκίνο;”. Ημουν πάρα πολύ καλά, ήμουν πολύ ευτυχισμένη και ξαφνικά "μπαμ"… Ερχεται μία καταιγίδα, μία πολύ σκληρή δοκιμασία και έτσι πέρασε από πάνω μου ένα τσουνάμι από χημειοθεραπείες, νοσοκομείο και πολλή προσπάθεια. Όμως, δεν τα παράτησα ποτέ. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι παραδέχθηκα τον εαυτό μου στη μάχη που έδωσα αλλά και στον τρόπο που διαχειρίστηκα την ασθένεια. Ο καρκίνος είναι διαχειρίσιμος αν δεν φοβηθείς, αν μπεις με τόλμη».

- Ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα στο άκουσμα της ασθένειας;

«Σοκ. Ηταν σαν να έπεσε πάνω μου ένα παγόβουνο. Οτιδήποτε και να με χτυπούσε θα ήταν πιο ελαφρύ στο άκουσμα "έχετε καρκίνο". Αυτό, όμως, που είδα στην πορεία είναι το εξής: Τελικά είναι η λέξη καρκίνος που μας σκοτώνει ή η ίδια η ασθένεια; Έχουμε συνδέσει τη λέξη καρκίνος με τον θάνατο. Θυμάμαι στα χωριά μιλούσαν σιγά για τον καρκίνο. Οι γυναίκες δεν έβγαιναν από το σπίτι. Έλεγαν "έχεις το αγιάτρευτο".
Όλες οι γυναίκες πρέπει να έχουν πίστη στον εαυτό τους. Οι χημειοθεραπείες δεν είναι ασπιρίνες αλλά μπορούν όλες να ξεπεράσουν τον καρκίνο, αν έχουν πίστη και παλεύουν».

- Μετά το σοκ, τι;

«Το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν μαθαίνεις για τον καρκίνο είναι ότι μπαίνεις στο Διαδίκτυο και ψάχνεις να βρεις ό,τι υπάρχει για την ασθένεια και εκεί χάνεσαι. Στην πορεία ψάχνεις να βρεις κάποιους γιατρούς. Να πάρεις αρκετές γνώμες γιατί δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορείς να εμπιστευτείς εύκολα.

Οπότε, έφτασα στον διευθυντή του μαστού στο νοσοκομείο Metropolitan και του είπα "γιατρέ, πάρε εσύ την ασθένεια και εγώ θα πάρω τη Μαρία, τη Μαρία που ξέρει να αγωνίζεται, να παλεύει, να χαμογελά, να τραγουδά στον δρόμο κατεβαίνοντας για το νοσοκομείο, να τρέχει την επόμενη μέρα από τις χημειοθεραπείες, να προχωρά"».

- Πώς μιλήσατε για τον καρκίνο στην οικογένειά σας;

«Το πιο δύσκολο ήταν να πω για τον καρκίνο στην κόρη μου. Η Αγάπη ήταν τότε μία κοπέλα 18 ετών, που είχε περάσει μόλις στο πανεπιστήμιο. Θυμάμαι ότι καθυστέρησα το χειρουργείο μου μία εβδομάδα, προκειμένου να τη δω την ημέρα της αποφοίτησης. Επρεπε να ξέρω πού βαδίζω για να μιλήσω στο παιδί μου. Επρεπε να κάνω από τη μία εξετάσεις για να δω που έχει φτάσει ο καρκίνος και από την άλλη έπρεπε σιγά σιγά να της μιλήσω. Το πρώτο πράγμα που μου είπε το παιδί μου, μόλις της είπα για τον καρκίνο, ήταν "δεν πιστεύω να πεθάνεις". Εκεί είδα το βλέμμα της. Αυτό το βλέμμα της μου έδωσε τεράστια δύναμη να πω ότι ποτέ δεν θέλω να δω την κόρη μου σκυθρωπή και στεναχωρημένη. Πάλεψα πολύ δυνατά με τον καρκίνο και ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Αν με ρωτήσετε δύο χρόνια μετά από όλη αυτή τη μάχη που έδωσα με τον καρκίνο, θα πω: Ναι, είμαι η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου».

- Θέλει δύναμη για να δημοσιεύσει κάποιος φωτογραφίες μέσα από το νοσοκομείο, όπως κάνατε εσείς;

«Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που μιλάει. Στην αρχή δεν μίλησα σε κανέναν για τον καρκίνο. Όμως, μετά την επιτυχημένη επέμβαση, ευχαρίστησα τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Ετσι, προχώρησα, λέγοντας σε όλους ότι κάνω τις χημειοθεραπείες μου. Εγραφα στην ατζέντα μου τις χημειοθεραπείες μου ενώ είχα συνηθίσει να γράφω για τους αγώνες και τις συναντήσεις μου. Οι χημειοθεραπείες έγιναν μέρος της ζωής μου. Όμως, συνέχισα να ζω και να δουλεύω. Το είχα αποφασίσει ότι δεν θα χάσω στιγμή από τη ζωή μου».

- Η αγκαλιά είναι τελικά και αυτή σημαντική για κάποιον που έχει διαγνωστεί με καρκίνο;

«Είναι να νιώθεις σημαντική για τους άλλους. Να νιώθεις ότι οι άλλοι σε θέλουν στο πλευρό τους. Εγώ ήμουν τυχερή γιατί είχα δίπλα μου κόσμο που με στήριξε και με συγκίνησε. Μάλιστα, δεν έμειναν στα λόγια. Φίλες μου με πήγαν στο νοσοκομείο γιατί η χημειοθεραπεία δεν είναι και εύκολη ιστορία. Θέλεις εκείνη τη στιγμή να έχεις δίπλα σου κάποιον. Θες να μιλήσεις, να γελάσεις, να ξεχαστείς. Εγώ θυμάμαι στο νοσοκομείο να έχω τον υπολογιστή και να γράφω. Η ζωή τρέχει και δεν μπορείς να μένεις πίσω».

- Τι θα λέγατε σε μια γυναίκα που μαθαίνει τώρα ότι έχει καρκίνο του μαστού;

«Θα της έλεγα ότι μπορεί να το διαχειριστεί. Καρκίνος στο στήθος δεν σημαίνει θάνατος. Στον καρκίνο πρέπει να δείξεις τα δόντια σου. Όσο διατηρείς το χαμόγελό σου τόσο τα φάρμακα που λαμβάνεις δεν είναι πολύ επώδυνα. Είναι σημαντικό να μην εγκαταλείπουν οι γυναίκες τη ζωή τους. Θυμάμαι είχα τρέξει ακόμη και 18 χιλιόμετρα την επόμενη μέρα της χημειοθεραπείας. Αυτό με βοήθησε πολύ γιατί είδα ότι η άσκηση είναι το καλύτερο παυσίπονο. Δεν μπορούσα να κάτσω στιγμή στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να κάτσω στο κρεβάτι περιμένοντας την επόμενη χημειοθεραπεία».

- Δύο χρόνια μετά την περιπέτειά σας με τον καρκίνο, ποια είναι η καθημερινότητά σας σήμερα;

«Οι χημειοθεραπείες και ο καρκίνος μου έχουν δημιουργήσει κάποια θέματα στο κορμί μου. Συνεχίζω να κάνω, επίσης, εξετάσεις και να περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα. Πλέον, όμως, τρέχω με άλλες ταχύτητες. Τρέχω με απίστευτη διάθεση πια γιατί νίκησα τον καρκίνο. Ξυπνάω και θέλω να δημιουργήσω».

- Ποιο είναι το μήνυμά σας για το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά»;

«Είναι ένα πρόγραμμα πάρα πολύ σημαντικό. Θυμάμαι που είχα πει την ιστορία μου και είχα αποκαλύψει ότι η μαστογραφία δεν έκανε τίποτα. Είχα επαναπαυθεί και δεν έκανα υπέρηχο. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν διαγνώστηκα, η μαστογραφία δεν έδειχνε καρκίνο ενώ ο υπέρηχος το έδειξε. Οπότε, αυτό το πρόγραμμα είναι πολύ σημαντικό για τις γυναίκες, γιατί βοηθά και είναι εντελώς δωρεάν. Οτιδήποτε γίνεται στην υγεία είναι πολύ σημαντικό για όλους μας».

- Ας περάσουμε τώρα στην κακοποίηση. Στο βιβλίο σας με τίτλο «Μην τα παρατάς» μιλήσατε δημόσια για την κακοποίησή σας από τον πατέρα σας. Πώς πήρατε την απόφαση να το κάνετε;

«Είναι σημαντικό να μιλάμε, αν θέλουμε να είμαστε καλύτεροι ως κοινωνία. Για μένα το βιβλίο μου δεν είναι μια αυτοβιογραφία. Είναι ένα βιβλίο ενθάρρυνσης που έχει μόνο ένα μήνυμα: Πως ό,τι και να σου συμβαίνει, είναι σημαντικό να μην τα παρατάς. Εγώ κακοποιήθηκα μέσα στην οικογένειά μου. Όταν μια οικογένεια έχει ένα κακοποιό στοιχείο και κάνει κακό στο παιδί, τότε είναι ξεκάθαρο ότι κάπου δεν πάμε καλά. Τώρα μιλούν οι γονείς που κακοποιήθηκαν ως παιδιά. Μιλούν ακόμη και τα παιδιά. Είναι ένα ντόμινο που προχωρά και θα ανοίξει κι άλλο. Τα παιδιά μιλούν πιο εύκολα. Έχουν γίνει πολλές ενέργειες. Πρέπει να μιλάμε».

- Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα – προτροπή προς τα παιδιά και τους γονείς που είτε αντιμετωπίζουν είτε έχουν πέσει θύματα κακοποίησης; Σε ποιους μπορούν να μιλήσουν και πού μπορούν να απευθυνθούν;

«Οπουδήποτε υπάρχει κακοποίηση, δεν μπορούν να υπάρχουν κλειστά στόματα. Τα παιδιά θα πρέπει να μιλήσουν. Να το πουν είτε στον δάσκαλό τους είτε στην οικογένειά τους αν έχουν κακοποιηθεί από κάποιον. Πρέπει να το πουν σε μια φίλη ή έναν φίλο τους για να βοηθηθούν. Δεν μπορούν τα παιδιά να υποφέρουν».

Διαβάστε επίσης:

Στην άυλη συνταγογράφηση οι εξετάσεις για τον καρκίνο του μαστού

Μάνουελ Νόιερ: Συγκλονιστικό μήνυμα - Αποκάλυψε τη μάχη του με καρκίνο

Σάρον Στόουν: Διαγνώστηκε με καρκίνο - Ακύρωσε το ταξίδι στην Αθήνα

Δείτε όλο το Weekend Edition εδώ