Ο εφιάλτης ενός 9χρονου εθισμένου στις οθόνες και η νέα ζωή όταν το ξεπέρασε

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα τάμπλετ, οι υπολογιστές και η οθόνη του κινητού αποτελούν πλέον τις συνηθέστερες ασχολίες των εφήβων, οι οποίοι όλο και περισσότερο απομακρύνονται πρωτίστως από την οικογένεια τους και δευτερευόντως από την κοινωνική ζωή και τους φίλους τους.

Η ιστορία του μικρού Χρήστου, ενός μαθητή της Ε' Δημοτικού ο οποίος είχε εθιστεί στα βιντεοπαιχνίδια συγκλονίζει.

«Μάλωνα με τους γονείς μου, με τον αδερφό μου. Γενικά δημιουργούσα ένταση στο σπίτι. Έπαιζα για 3,4 και 5 ώρες κάθε μέρα. Το είχα κάνει τρόπο ζωής, έπαιζα τόσο πολύ που όταν σταματούσα να παίζω με έπαιρνε από κάτω, μετά δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν».

Ο μικρός Χρήστος τσακωνόταν καθημερινά με την οικογένειά του, ήταν νευρικός, απότομος, θύμωνε εύκολα, είχε γίνει ένα διαφορετικό παιδί. Περνούσε ολοένα και περισσότερο χρόνο στην οθόνη. Οι γονείς του αφαίρεσαν το τάμπλετ και τον υπολογιστή για μερικές εβδομάδες.

«Θέλαμε να σταματήσει αυτή η συμπεριφορά», εξομολογείται η μητέρα του. «Δεν ήταν κάτι δύσκολο να αποφασίσουμε να επέμβουμε. Λύση ήταν να διώξουμε τις οθόνες από το σπίτι. Το δύσκολο ήταν να βρούμε άλλους όρους επικοινωνίας με το παιδί. Ήταν δύσκολο καθίσουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Έμαθα επιτέλους το παιδί μου. Βρήκε το ταλέντο του, την ικανότητα του να εκφράζεται. Αδειάσαμε το σπίτι από οθόνες και αλλάξαμε όλες μας τις συνήθειες».

Ο Χρήστος, που τελικά με την βοήθεια των γονιών του αλλά πάνω από όλα την δική του θέληση, κατάφερε να ξεφύγει από αυτόν τον εθισμό των βιντεοπαιχνιδιών και υιοθέτησε έναν πιο ισορροπημένο τρόπο ζωής.

«Ήμουν θυμωμένος με την οικογένεια μου όταν μου πέταξαν το ηλεκτρονικό. Το είχα κάνει τρόπο ζωής, δεν ήταν εύκολο να το αποχωριστώ . Χρειάστηκα χρόνο μέχρι να το ξεπεράσω. Όταν συνειδητοποίησα τι έκανα έκατσα και έκανα μια μεγάλη συζήτηση με τους γονείς μου.

Παίζω ακόμη βιντεοπαιχνίδια, αλλά με μέτρο, μου αρέσει η φράση παν μέτρον άριστον. Παίζω και με τους φίλους και μόνος μου, όταν μόνο έχω κάνει τα μαθήματά μου, ή αν πρώτα έχω διαβάσει κάποιο εξωσχολικό βιβλίο», εκμυστηρεύτηκε ο νεαρός.

Ο μικρός Χρήστος μετά από όλη αυτή την περιπέτεια που έζησε αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο, για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Ήθελε να μοιραστεί αυτό το ταξίδι, γεμάτο περιπέτειες και με άλλα παιδιά.