Τηλεσκόπιο Webb NASA: Ανίχνευσε ίχνη διοξειδίου του άνθρακα στην επιφάνεια φεγγαριού του Πλούτωνα

Ο Πλούτωνας, ένας νάνος πλανήτης, και τα φεγγάρια του βρίσκονται στο απώτερο περιθώριο του ηλιακού μας συστήματος σε μια ζώνη γνωστή ως ζώνη Kuiper

Μια βελτιωμένη έγχρωμη εικόνα του μεγάλου φεγγαριού του Πλούτωνα, του Χάροντα, που κατέγραψε το διαστημικό σκάφος New Horizons.

AP

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Webb της NASA εντόπισε νέα στοιχεία για την επιφάνεια του μεγαλύτερου φεγγαριού του Πλούτωνα.

Εντόπισε για πρώτη φορά ίχνη διοξειδίου του άνθρακα και υπεροξειδίου του υδρογόνου στην επιφάνεια του Χάροντα, ο οποίος έχει περίπου το μισό μέγεθος του Πλούτωνα.

Σύμφωνα με το AP, προηγούμενες έρευνες, συμπεριλαμβανομένης μιας διελεύσεως από το διαστημικό σκάφος New Horizons της NASA το 2015, αποκάλυψαν ότι η επιφάνεια του φεγγαριού ήταν καλυμμένη από πάγο νερού. Αλλά οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να αισθανθούν χημικές ουσίες που παραμονεύουν σε ορισμένα υπέρυθρα μήκη κύματος μέχρι που ήρθε το τηλεσκόπιο Webb για να καλύψει τα κενά.

«Υπάρχουν πολλά αποτυπώματα χημικών ουσιών που διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να δούμε», δήλωσε η Carly Howett, επιστήμονας του New Horizons που δεν συμμετείχε στη νέα μελέτη.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε την Τρίτη στο περιοδικό Nature Communications.

Ο Πλούτωνας, ένας νάνος πλανήτης, και τα φεγγάρια του βρίσκονται στο απώτερο περιθώριο του ηλιακού μας συστήματος σε μια ζώνη γνωστή ως ζώνη Kuiper. Εκτός από πάγο νερού, στον Χάρων είχαν ανιχνευθεί προηγουμένως αμμωνία και οργανικά υλικά. Τόσο ο Πλούτωνας όσο και ο Χάρων απέχουν πάνω από 4,83 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τον ήλιο και είναι πιθανότατα πολύ ψυχροί για να υποστηρίξουν ζωή.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το υπεροξείδιο του υδρογόνου μπορεί να προήλθε από την ακτινοβολία που αντανακλά τα μόρια του νερού στην επιφάνεια του Χάροντα. Το διοξείδιο του άνθρακα μπορεί να εκτοξεύεται στην επιφάνεια μετά από συγκρούσεις, δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Silvia Protopapa από το Νοτιοδυτικό Ερευνητικό Ινστιτούτο.

Η τελευταία ανίχνευση αποτελεί κλειδί για τη μελέτη του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε ο Χάρων και μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν τη σύσταση άλλων μακρινών φεγγαριών και πλανητών.