Λεωνίδας Ξηντάρας: Ο Έλληνας από τη Μήλο που κάνει solo world party στον πλανήτη

Ο Λεωνίδας Ξηντάρας είναι ένας άνθρωπος γεμάτος εικόνες σπάνιες. Κάνει solo travelling σε προορισμούς που για πολλούς από εμάς είναι απλά σημεία στον παγκόσμια χάρτη.

Από το νησί του τη Μήλο που την έχει ως ορμητήριο έχει ταξιδέψει στη Καμπότζη, Λάος, Βιετνάμ, Ταϊλάνδη, Νεπάλ, Μιανμάρ, Ινδία, Σρι Λάνκα, Μπαλί, Τανζανία, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε. Τώρα ετοιμάζει τις αποσκευές του για Κόστα Ρίκα.

Ένα πνεύμα ανήσυχο, μια ψυχή ταξιδιάρα που θέλει να ανακαλύπτει νέους πολιτισμούς και νέους κόσμους.

Στις χώρες που πάει δεν στέκεται στα τουριστικά αξιοθέατα αλλά μπαίνει στο βάθος τους και εκεί γνωρίζει τις διαφορετικές πραγματικότητες.

Τα ταξίδια του, του έχουν ανοίξει το μυαλό και τους ορίζοντες.

Ο ίδιος μιλάει για τις τρομερές περιπέτειες του στο Newsbomb.gr ενώ μοιράζεται και στιγμές δύσκολες, στιγμές που τον έκαναν να ανατριχιάσει, στιγμές που χαράχτηκαν στην μνήμη και την ψυχή του.

Τα σουβενίρ του από τα απίθανα ταξίδια του είναι οι εικόνες που μοιράζεται με τον κόσμο.

Ο Λεωνίδας Ξηντάρας είναι ένας άνθρωπος της περιπέτειας που μέσα από τις περιπλανήσεις του αναζητά την ηρεμία.

Συνομιλώντας μαζί του, γεμίζει κανείς το μυαλό του με καρέ του όμορφου πλανήτη μας και των ανθρώπων του.

Μότο του είναι: Κάνε τα όνειρα σου αναμνήσεις όσο μπορείς, είναι μικρή η ζωή! Και ίσως ο πολυταξιδεμένος Έλληνας να έχει απόλυτο δίκιο…

Πως ξεκίνησε όλη αυτή η ιδέα ενός σόλο world party;

«Είχα την ανάγκη για ταξίδι και λόγω της σεζόν που δουλεύω στη Μήλο και επειδή το καλοκαίρι μου είναι πάρα πολύ φορτωμένο, μόνο τον χειμώνα μπορώ να ταξιδέψω και αυτή την εποχή σπάνια να βρεις έναν άνθρωπο να σε ακολουθήσει. Το πρώτο μου ταξίδι σόλο ήταν Καμπότζη. Πήγα Καμπότζη, Λάο και Βιετνάμ. Δεν σου κρύβω, πως όταν ταξίδευα μόνος μου την πρώτη φορά ήταν λίγο περίεργα. Αλλά αυτό το feeling έφυγε όταν γνώρισα τον πρώτο κόσμο… Από εκεί και μετά το επιδίωκα να ταξιδεύω συνέχεια. Μ’ αρέσει η αίσθηση ελευθερίας, το διαφορετικό που έβλεπα σε σχέση με την δικιά μας κουλτούρα. Αυτή είναι η ουσία, να πας να δεις κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζεις εσύ, να εκτιμήσεις πράγματα τα οποία εσύ έχεις και τα θεωρείς δεδομένα, να δεις κάποια τοπία μοναδικά.

Στην ζωή μου δεν έχω κάνει trekking παρά μόνο δύο φορές. Η πρώτη φορά που έκανα trekking ήταν στο Everest και το δεύτερο ήταν φέτος το χειμώνα που μας πέρασε που ανέβηκα στην κορυφή της Αφρικής το Κιλιμάντζαρο».

Σε ποιες χώρες έχεις ταξιδέψει;

«Έχω πάει Καμπότζη, Λάος, Βιετνάμ, Ταϊλάνδη, Νεπάλ, Μιανμάρ, Ινδίες, Σρι Λάνκα, Μπαλί, Τανζανία, Ζάμπια, Ζιμπάμπουε. Αυτές είναι οι χώρες που έχω ταξιδέψει εκτός Ευρώπης».

Πως γίνεται η επιλογή μιας χώρας

«Ο επόμενος μου προορισμός είναι η Κόστα Ρίκα. Έψαχνα έναν προορισμό για να φθάσω στην Νότια Αμερική Έχω ακούσει πολλά ενδιαφέροντα για τη χώρα. Βασικός μου στόχος είναι φτάσω στην Παταγονία, θέλω να περάσω και από το Περού.

Είμαι ένας άνθρωπος που «ξεζουμίζει» μια χώρα. Δεν πάω απλά για να δω τα τουριστικά αξιοθέατα. Θα πάω να την διανύσω όσο μπορώ Στην Ινδία είχα ταξιδέψει 36 ώρες με τρένο!».

Μπορεί να δεις κάποιο ντοκιμαντέρ και να πεις, αυτός θα είναι ο επόμενος μου σταθμός;

«Έτσι έγινε με το σαφάρι στην Τανζανία. Σερενγκέτι, Γκόρο-γκόρο, Μανιάρα…»

Συναντάς διαφορετικές πολιτισμικές κουλτούρες, υπάρχει κοινός παρονομαστής;

«Βλέπεις τους ανθρώπους εκεί που παρόλο έχουν τα ελάχιστα είναι άκακοι. Δεν έχουν νερό, βλέπεις έναν άνθρωπο στη μέση του πουθενά να κουβαλάει μια κανάτα με νερό…

Πήγα στο Πάντζε, είναι στη Νότια Ζανζιβάρη, ένα φοβερό μέρος με 5αστερα ξενοδοχεία, με εστιατόρια, μια παραλία χλμ με σέρφερς κλπ και από πίσω 10 μέτρα οι άνθρωποι πεινούσαν…»

Θέλω να μοιραστείς με τον κόσμο μια δυνατή σου εμπειρία…

«Μια δυνατή μου εμπειρία είναι η άφιξη μου στην Ινδία, την πρώτη νύχτα. Είχαν προηγηθεί άλλα ταξίδια, είχα πάει Έβερεστ, Νεπάλ που το γύρισα όλο, πήγα Βιρμανία, και στο τέλος έφυγα από την Γιανγκόν και πέταξα με Πίπαν Μπαγκλαντές Airlines μέσω Μπαγκλαντές πέταξα για Καλκούτα.

Έφθασα εκεί το βράδυ γύρω στη 1 και 30, είχα πάλι e-visa (αν και την πληρώνεις λίγο πιο ακριβά, την προτείνω όμως σε όλους όσους ταξιδεύουν σε εκείνα τα μέρη για να μην μπλέκουν στην γραφειοκρατία των χωρών αυτών, ειδικά της Ινδίας). Είχα κλείσει και ξενοδοχείο και μεταφορά. Με το που έφτασα στο αεροδρόμιο νόμιζα πως θα είναι διεθνές αεροδρόμιο σαν όλα που έχω δει. Τι είχα στο μυαλό μου εγώ; Θα βγω έξω, θα τραβήξω λεφτά, θα πάρω και μια κάρτα sim να έχω internet και να πάρω το ταξάκι μου να πάω στο ξενοδοχείο.

Δεν ήρθαν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Βγήκα από το αεροπλάνο. Μηχανήματα ΑΤΜ δεν υπήρχαν, είχε απέξω δυο τα οποία δεν έβγαζαν χρήματα. Ο οδηγός που με περίμενε δεν μιλούσε αγγλικά ή κάποια άλλη διεθνή γλώσσα και το μόνο που έλεγε ήταν ντόλαρς, ντόλαρς παρότι ήταν πληρωμένη η διαδρομή. Του δείχνω τα ΑΤΜ για να με πάει σε άλλα, με πήγε και δεν έβγαζε κανένα χρήματα…Δύο κάρτες είχα δεν δούλευε καμία. Τρώω το πρώτο πάγωμα. Είχα μαζί μου 150$ και 100 € σε μετρητά. Ξεκινάμε με τον οδηγό και του είχα πει όπου έχει τράπεζα να σταματήσουμε. Σταματάμε σε μερικές ακόμη, τίποτα, νεκρά τα ΑΤΜ, από το αυτοκίνητο έβλεπα μια μαυρίλα, φωτιές και τύπους γύρω-γύρω από τα βαρέλια, ανθρώπους να κοιμούνται στον δρόμο.

Μετά από μισή ώρα φθάνουμε στο ξενοδοχείο. Είχα εκτυπώσει φωτογραφία του ξενοδοχείου και φυσικά την κράτηση μου. Ξεφορτώνουμε τα πράγματα, μπαίνω στο ξενοδοχείο, δεν έχουμε κράτηση για εσένα, δεν έχουμε κράτηση στο όνομα σου, η ώρα τώρα να έχει πάει 2:30 σε μια πόλη μαύρη, σε μια πόλη τρομακτική. Αγρίευε ο ρεσεψιονιστ επειδή επέμενα, προλαβαίνω ευτυχώς τον οδηγό, του λέω δεν είναι αυτό το ξενοδοχείο, πάμε να μου βρεις ένα ξενοδοχείο να μείνω, γκρίνιαζε αυτός, αλλά έπρεπε να επιστρατεύσω την ψυχραιμία μου και να βρω ένα ασφαλές καταφύγιο. Σε καμία 500αρια μέτρα βλέπω μια πινακίδα που έγραφε hotel, του λέω άσε με εδώ.

Πάω στο ξενοδοχείο. Χτυπάω την πόρτα, βγαίνει ένας πιτσιρικάς, μου λέει τι θες, του λέω θέλω να μείνω δύο μέρες στο ξενοδοχείο- Ο Θεός να το κάνει, πάω να περάσω την κάρτα τίποτα, του απευθύνομαι, θες ντόλαρς, τον πληρώνω.

Με πήραν από την τράπεζα και μου είπαν πως εκείνη την περίοδο είχαν μπλοκάρει την Ινδία. Τέλος καλό, όλα καλά. Το θέμα όμως ποιο ήταν; Ότι επειδή η πόλη ήταν άγρια, μέχρι να βρω ένα δωμάτιο ήταν πολύ αγχωτικό…

Στην Καλκούτα έμεινα έξι μέρες, ήμουν ο μόνος λευκός, με έβγαζαν φωτογραφίες…

Στιγμές περιέργειες…ήταν στο τρένο από Καλκούτα προς Άγκρα, Άγκρα είναι εκεί που είναι το Τατζ Μαχάλ. Ήταν 26 ώρες ταξίδι και έγινε 36 με 10 ώρες καθυστέρηση. Σε ένα βαγόνι το οποίο έτρωγες με τα χέρια, στο οποίο κάνανε βόλτες γύρω-γύρω κατσαριδάκια και στο οποίο αφού μπήκες δεν είχες διαφυγή, έπρεπε να το «φας» το πακέτο.

Γενικά όμως δεν έχω αντιμετωπίσει φοβιστικές καταστάσεις, οι άνθρωποι είναι καλύτεροι απ’ όσο μπορούμε να πιστεύουμε και οι φτωχοί άνθρωποι ακόμα… Απλά δεν πρέπει να είμαστε προκλητικοί εμείς. Δηλαδή αν πας με το ρολόι, με τα κοσμήματα, με τα ακριβά τηλέφωνα και αρχίζεις και βγαίνεις το βράδυ και ψάχνεις άλλα πράγματα… τότε ναι, μπορεί να βρεθείς σε κίνδυνο.

Εκεί πας να δεις πέντε πράγματα που δεν θα συναντήσεις ποτέ ξανά στην ζωή σου. Και να ζήσεις κάποιες εμπειρίες. Για εμένα οι εμπειρίες είναι αυτές που μετράνε. Εγώ είμαι συλλέκτης εμπειριών».

Η πιο θλιβερή ή άσχημη εμπειρία από τα ταξίδια σου;

«Το πολεμικό μουσείο στη Χον Τσι Μιν Σίτι στην Σαϊγκόν, στο Νότιο Βιετνάμ. Ο Χον Τσι Μιν ήταν ο leader του Βιετνάμ όταν έγινε ο πόλεμος.

Μπαίνοντας στο μουσείο βλέπεις τα αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν κάνει οι Αμερικάνοι σε αυτό το λαό, σε αυτούς τους ανθρώπους που ακόμη και τώρα υπάρχουν τερατογεννέσεις ανθρώπων, ανθρώπους χωρίς χέρια, παιδιά σκοτώνονται ακόμη και τώρα από νάρκες.

Αυτό που με σόκαρε ήταν οι φωτογραφίες και ειδικά μία, ενός Αμερικανού Στρατιώτη ο οποίος κρατάει το κεφάλι ενός ανθρώπου με το μισό σώμα του και καμαρώνει…».

Εκεί πως ένιωσες;

«Ντράπηκα που είμαι άνθρωπος! Ήταν τόσο απεχθή τα εγκλήματα σε βάρος αυτών των λαών που προκαλούν αποτροπιασμό και θλίψη».

Θες να προτρέψεις όλο και περισσότερο κόσμο να ταξιδέψει… τι θα κερδίσει ο κόσμος αν το κάνει;

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από ένα ταξίδι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας και ειδικά το σόλο traveling. Εκτός που εμείς οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε Πουκέτ, Πουκέτ, Πουκέτ ή Μπαλί, Μπαλί, Μπαλί, δεν υπάρχουν μόνο αυτά τα μέρη και δεν υπάρχει μόνο αυτό το είδος τουρισμού. Μπορεί να κάνεις ένα ταξίδι στο Λάος το οποίο θεωρείται μια δύσκολη χώρα, δεν είναι όμως και να πας στο φορ θαουσαντ αλαντ και να μείνεις στο νεκόν και να περάσεις φανταστικά χωρίς να είναι Πουκέτ αυτό.

Έχω πάει Πουκέτ για δύο μέρες είναι πολύ ωραία. Αλλά υπάρχουν και άλλα πράγματα να δεις στην Ταϊλάνδη. Πήγαινε Βόρεια Ταϊλάνδη να δεις το Τσιάνγκ Μάι και το Τσιάνκ Ράι, δύο πόλεις φοβερές και ειδικά στο Τσιάνγκ Ράι έχει έναν τρομερό ναό που τον βλέπεις και σου πέφτουν τα σαγόνια».

Εσύ ζεις σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά τη Μήλο… κάποιος μπορεί να μην έχει την δυνατότητα να κάνει τα ταξίδια που έχεις κάνει, στην Μήλο όμως θα πρέπει να έρθει, θα είναι εμπειρία ζωής;

«Από τους προορισμούς που έχω επισκεφθεί στη ζωή μου, η Μήλος κατατάσσεται από τους πιο δυνατούς και τους πιο όμορφους. Επειδή έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι η Μήλος είναι ένα μέρος και για τον τρόπο που ταξιδεύω εγώ, ένα solo traveler. Σου προσφέρει περιπέτεια. Μπορεί να πάρεις ένα μηχανάκι και να πας από παραλία σε παραλία. Να είσαι με gps στο χέρι. Να πας να δεις τα θειωρυχεία… Πολλά μέρη… Για εμένα είναι σημαντικό ο κόσμος να ταξιδεύει, όπου και να’ ναι. Να κάνει αυτό που αγαπάει, γιατί η ζωή είναι μικρή. Ο καθένας πρέπει να ακολουθεί τα όνειρα του. Αυτό είναι το μότο μου. Και εμένα τα όνειρα μου είναι να εμπλουτίζω τις εικόνες μου και να συλλέγω εμπειρίες».

Η ζωή είναι μια πυξίδα που μας δείχνει τους δρόμους για να χαράζουμε σημάδια στους χάρτες μας;

«Να τα εφαρμόσουμε όμως, να μην τα κρατάμε στην φαντασία μας. Live with memories no dreams, Κάνε τα όνειρα σου αναμνήσεις όσο μπορείς, είναι μικρή η ζωή…».

Ακολουθήστε τον στα μοναδικά του ταξίδια μέσα από τα social media του

Fb: https://www.facebook.com/greekbackpacker

Instagram: https://www.instagram.com/greek_backpacker/

Blog: https://greek-backpacker.com/