Απορρίφθηκε από το ΣτΕ η αίτηση ακύρωσης του ΣΦΕΕ για το rebate
Ο ΣΦΕΕ είχε προσφύγει στο ΣτΕ κατά της κοινής υπουργικής απόφασης, σύμφωνα με την οποία «υποχρεώνονται οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις, κάτοχοι των αδειών κυκλοφορίας των φαρμακευτικών ιδιοσκευασμάτων, σε "επιστροφή" στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (Φ.Κ.Α.), τον Ενιαίο Οργανισμό Παροχών Υγειονομικής Περίθαλψης (Ε.Ο.Π.Υ.Υ.) και τον Οίκο Ναύτου, των οριζομένων στην ένδικη πράξη ποσών (πρβλ. ΣτΕ 4206/2012 Ολομ.). Οι Φ.Κ.Α. καλύπτουν τη δαπάνη χορήγησης των συνταγογραφούμενων φαρμάκων μέχρι του ποσού της λιανικής τιμής μειωμένης κατά το ποσό της συμμετοχής του ασφαλισμένου και της προκύπτουσας διαφοράς μεταξύ της τιμής παραγωγού ή εισαγωγέα και της Τ.Κ.Α (τιμής κοινωνικής ασφάλισης). Η δαπάνη που αφορά το παρακρατούμενο 9% βαρύνει αποκλειστικά τους κατόχους της άδειας κυκλοφορίας (Κ.Α.Κ.) των φαρμακευτικών ιδιοσκευασμάτων και θεωρείται “επιστροφή” (rebate) των Κ.Α.Κ.».
«Επιπροσθέτως των διατάξεων των προηγούμενων περιπτώσεων α΄ και β΄ οι ΚΑΚ κάθε τρίμηνο, αρχής γενομένης από 1-1-2012 υποχρεούνται σε πρόσθετη κλιμακούμενη επιστροφή “rebate” ανάλογα με τον συνολικό όγκο πωλήσεων του κάθε φαρμακευτικού προϊόντος του προηγούμενου τριμήνου».
Ο ΣΦΕΕ υποστήριζε ότι οι επίμαχες «επιστροφές» θεσπίσθηκαν εις βάρος των παραγωγών και εισαγωγέων των φαρμάκων, χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν το κόστος παραγωγής αυτών, με συνέπεια τη διάθεση του μεγαλυτέρου ποσοστού σε τιμές κάτω του κόστους. Επίσης, ότι με τις εν λόγω ρυθμίσεις απειλείται σοβαρά η βιωσιμότητα των φαρμακευτικών επιχειρήσεων ή, πάντως, διακυβεύεται, ως μη συμφέρουσα οικονομικώς ή και ζημιογόνος, η παραγωγή ή εισαγωγή συγκεκριμένων φαρμάκων.
Το ΣτΕ, ωστόσο, έκρινε κατά πλειοψηφία ότι το μέτρο του rebate δεν παραβιάζει τις συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν την οικονομική ελευθερία, την αναλογικότητα και τη μέριμνα του κράτους για τη φαρμακευτική περίθαλψη και την υγεία.
Σύμφωνα με το ΣτΕ, για την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος εν όψει της σοβαρής δημοσιονομικής κρίσης, είναι συνταγματικά επιτρεπτός ο περιορισμός της δημόσιας δαπάνης με αντίστοιχο περιορισμό χρηματικών απαιτήσεων που απορρέουν από εξωνοσοκομειακές πωλήσεις φαρμάκων, με κάλυψη της δαπάνης από φορείς κοινωνικής ασφάλισης.
Πάντως, οι δύο δικαστές οι οποίοι μειοψήφησαν, δέχθηκαν ότι το μέτρο αυτό είναι αντισυνταγματικό, καθώς έχει ως συνέπεια να διατίθεται μεγάλο ποσοστό φαρμάκων σε τιμές κάτω του κόστους.