Πόσο ακόμη θα κοροϊδευόμαστε;

Όμως στην πραγματικότητα, όσο κι αν άλλαξε ο κόσμος μας κι όσο κι αν η Ρωσία απαρνήθηκε πολλά από όσα την καθιστούσαν «μη αποδεκτή» από τις υπόλοιπες «δημοκρατικές» χώρες, με πρώτη και καλύτερη την κομμουνιστική ιδεολογία, και υιοθέτησε την οικονομία της αγοράς, οι μεγάλοι της Δύσης συνεχίζουν να φέρονται έναντι της Μόσχας, όπως τότε, που ήταν παρίας ή τελοσπάντων το «μαύρο πρόβατο» της διεθνούς «δημοκρατικής» (για να μην ξεχνιόμαστε) σκηνής.

Λες και δεν συνέβη τίποτε συγκλονιστικό στην ανθρωπότητα μετά τη δεκαετία του 1990, το ΝΑΤΟ διαρκώς επιδιώκει την επέκτασή του ανατολικότερα, οι ΗΠΑ συνεχίζουν αδιαλείπτως και παρά τις υποσχέσεις Ομπάμα περί του αντιθέτου, να προωθούν την αντιπυραυλική τους ασπίδα στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και γενικώς καθετί το ρωσικό, από τη Γκαζπρόμ, ως τους Ολυμπιακούς του Σότσι κι από τις πολιτικές ως τις καλλιτεχνικές επιλογές του Κρεμλίνου φαίνεται πως προκαλεί σφοδρό εκνευρισμό σε μια γραφειοκρατία, που διαφεντεύει τις τύχες μας, είτε εδρεύει αυτή στην Ουάσιγκτον, είτε στις Βρυξέλλες.

Κι αν όλα αυτά ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεκτά από τη Μόσχα την περίοδο, που διαρκώς υποχωρούσε σε όλα τα διεθνή μέτωπα και οι Αμερικανοί πρόεδροι σχεδόν σφαλιάριζαν τον τότε Ρώσο ηγέτη Μπαρίς Γέλτσιν, συνηθίζοντας να ψιθυρίζουν «έχουμε τους ανθρώπους μας μέσα στο Κρεμλίνο», κάτι τέτοιο μοιάζει πλέον αδύνατο υπό τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τα νέα δεδομένα, που έχει διαμορφώσει η πολιτική ταχύτατης ανασυγκρότησης της Ρωσίας και της δυναμικής της επιστροφής στο διεθνές προσκήνιο.

Με την είσοδο στην ΕΕ των μονίμως «παραπονεμένων» από την πολύχρονη προβληματική συμβίωσή τους με τη Ρωσία, της Πολωνίας αρχικώς και των Βαλτικών, πρώην Σοβιετικών, Δημοκρατιών, αργότερα, φαίνεται πως η φωνή των «ρωσοφοβικών» ισχυροποιήθηκε υπέρμετρα εντός της Ένωσης, που υποτίθεται ότι υπάρχει για να προωθεί τα κοινά συμφέροντα των μελών της. Πολλοί Έλληνες γραφειοκράτες και αξιωματούχοι μας, διπλωμάτες ή πολιτικοί μας θεωρούν την κοινή, ρωσοφοβική κατά κανόνα, συνισταμένη των πολιτικών της ΕΕ ως θέσφατο, που δεν σηκώνει αμφισβήτηση, γι’ αυτό άλλωστε για πολλά χρόνια οι υπηρεσίες μας, Προξενεία και Πρεσβείες, αντιμετώπιζαν (και κατά περιόδους επανέρχονται) με καχυποψία και μισό μάτι κάθε δεύτερο Ρώσο ή Ρωσίδα.

Εν τέλει οι παράνομοι μετανάστες και οι δράστες των μεγαλύτερων εγκλημάτων στη χώρα μας προέρχονται κατά κανόνα από πολλές άλλες χώρες και σπανιότατα από τη Ρωσία, όμως οι επιφυλάξεις στους μηχανισμούς μας παραμένουν και διαρκώς σαν από κάποιον να τροφοδοτούνται παρασκηνιακά.

Η κρίση της Ουκρανίας αναδεικνύεται σε μια κορυφαία δοκιμασία για τις ευρω-ρωσικές σχέσεις και τυχαίνει μάλιστα σε μια περίοδο, που υποτίθεται ότι η «πτωχή πλην τίμια» Ελλάς έχει την προεδρία της Ένωσης. Όλα δείχνουν ότι μετά από αυτήν την κρίση τίποτε δεν θα μοιάζει ίδιο.

Είτε η Ευρώπη και η γραφειοκρατία της θα αναδειχθεί στο ύψος της και θα κατανοήσει ότι κάποιοι πρωταγωνιστές της την παρέσυραν σε πρωτοφανείς τυχοδιωκτισμούς, τη στήριξη πραξικοπηματικά σκεπτόμενων ως και νεοναζιστών πολιτικών, οι οποίοι δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν πληρωμένους ελεύθερους σκοπευτές, που σκορπούσαν τον τρόμο σε διαδηλωτές και αστυνομικούς, για να πετύχουν ταχύτερη πτώση του αντιπάλου τους, είτε απλώς θα πρέπει να ομολογήσουμε ξανά ότι η Ενωμένη Ευρώπη είναι ένας μύθος, που αποδεικνύεται περίτρανα και στον τομέα της εξωτερικής της πολιτικής.

Αν Ευρωπαίοι πολιτικοί συζητούν σαν να πρόκειται για πταίσμα την επιστράτευση πληρωμένων δολοφόνων από το «δημοκρατικό και φιλελεύθερο» στρατόπεδο, που υποτίθεται ότι προτιμά η ΕΕ και μάλιστα προτιμούν να το αποκρύβουν και να μη το σχολιάζουν, όταν τα ΜΜΕ το αποκαλύπτουν, τότε η γηραιά ήπειρος δεν μοιάζει απλώς να είναι στα τελευταία της, αλλά έχει σαπίσει ως το μεδούλι και δεν το είχαμε καταλάβει ή παριστάναμε ότι δεν νοιώθαμε τη δυσοσμία.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν άλλο... Eίτε η Ευρώπη και εν γένει η Δύση θα μάθουν να συνδιαλέγονται και να εισακούουν τις ρωσικές ενστάσεις και αντιρρήσεις, θα μάθουν να σέβονται και να συνυπολογίζουν τα συμφέροντα της άλλης πλευράς και να συνθέτουν τους κοινούς τόπους με εργαλείο την κοινή λογική και τη στοιχειώδη, κοινώς αποδεκτή, ηθική, είτε απλώς ας κλάψουμε στον τάφο της προσφιλούς, που νομίζαμε ότι ήταν άλλη κι αποδείχθηκε τέρας, κι ας προχωρήσουμε ανακουφισμένοι μπροστά...