Γκάζι και... φρένο στα χέρια του Κρεμλίνου

Η Μόσχα έχει ξεκαθαρίσει ότι θα σεβαστεί «την ελεύθερα εκφρασμένη βούληση του λαού της Κριμαίας» και αναμένεται σήμερα κιόλας, να υποδεχθεί πανηγυρικά την κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία της Κριμαίας, που μετά την υπερψήφιση του σχετικού αιτήματος από την τοπική Βουλή, θα το καταθέσει και επισήμως στα αρμόδια δύο σώματα της ρωσικής Βουλής.

Μετά από μία σειρά διαβουλεύσεων μεταξύ προέδρου, κυβέρνησης, Κρατικής Δούμας και Συμβουλίου της Ομοσπονδίας (Άνω και Κάτω Βουλής), θα ετοιμαστούν προς ψήφιση, η διακρατική συμφωνία μεταξύ της Κριμαίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας και ο ρωσικός ομοσπονδιακός νόμος, που θα την κυρώνει.

Για την ολοκλήρωση της διαδικασίας προσχώρησης στη Ρωσική Ομοσπονδία θα χρειαστούν επίσης η γνωμοδότηση του Συνταγματικού Δικαστηρίου και τελικά η τροποποίηση του ρωσικού Συντάγματος όσον αφορά στο άρθρο 65, που απαριθμεί, τις 83 σήμερα περιφέρειες, οι οποίες είναι μέλη της Ομοσπονδίας.

Η Κριμαία θα γίνει η 84η, ωστόσο οι ειδικοί δεν μπορούν ακόμη να συμφωνήσουν πότε ακριβώς θα έχει ολοκληρωθεί πλήρως αυτή η διαδικασία.

Είναι προφανές ότι οι διατυπώσεις θα διαρκέσουν όσο ακριβώς επιθυμεί το Κρεμλίνο, που έχει κάθε λόγο να επιδιώκει μια άψογη διαδικασία, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει και το παράδειγμα για μελλοντικές προσχωρήσεις, καθώς το προηγούμενο της Κριμαίας ουδείς αμφιβάλλει ότι θα ενισχύσει αντίστοιχες τάσεις τόσο στην ίδια την Ουκρανία, όσο και σε άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Αναλόγως των εξελίξεων οι βασικές πρώτες ρυθμίσεις εκτιμάται ότι θα μπορούσαν να διαρκέσουν μερικές μόλις εβδομάδες, οι προσαρμογές του νομικού, θεσμικού, καθώς και του νομισματικού συστήματος μερικούς μήνες, ενώ η πλήρης ενσωμάτωση όχι περισσότερο από ένα χρόνο.

Τελικά, όμως, το Κρεμλίνο και προσωπικά ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα αποφασίσουν πότε θα πρέπει να πατηθεί το... γκάζι και πότε το... φρένο, χωρίς βέβαια να τεθεί υπό αμφισβήτηση το ντε φάκτο γεγονός ότι η Χερσόνησος της Κριμαίας είναι ήδη ρωσικό προτεκτοράτο, από χθες βάσει της βούλησης όχι μόνο της ηγεσίας της, αλλά και της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού της.

Με τον τρόπο, που διαπραγματεύεται μέχρι στιγμής το Κρεμλίνο, δείχνει με όλους τους τρόπους στους συνομιλητές του ότι «κατανοεί, ακούει, αλλά δεν αποδέχεται» τις αιτιάσεις των δυτικών πρωτευουσών, που σε διάφορους τόνους απαιτούν «ανάκληση των ρωσικών στρατευμάτων», «ακύρωση και μη αποδοχή του Δημοψηφίσματος», «σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας», απειλώντας με κυρώσεις.

«Εάν πρέπει να παίξουν το θέατρο των κυρώσεων, είμαστε διατεθειμένοι να παίξουμε και μεις το θέατρο των αντικυρώσεων», σχολιάζουν καλά ενημερωμένοι Ρώσοι αξιωματούχοι, που δεν δείχνουν να ανησυχούν για τη διάρκεια και το εύρος των δυτικών αντιποίνων. Μάλιστα, στρέφουν την προσοχή τόσο σε αντίστοιχες ξεχασμένες ιστορίες στη διεθνή διπλωματία, όσο και στο τί μέλλει γενέσθαι στην υπόλοιπη Ουκρανία, όπου αντικειμενικά μεταφέρονται πολλές εστίες έντασης για τα επόμενα έτη.

Ανοίγοντας τη διπλωματική φαρέτρα του, πρόσφατα, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ εξήγησε στον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι, που δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα άκουγε τα πρωτάκουστα με ανοιχτό το στόμα, ότι σύμμαχοι των ΗΠΑ, όπως η Γαλλία και η Αγγλία, έχουν διατηρήσει υπό τον έλεγχό τους αμφιλεγόμενες και μακρινές υπεράκτιες κτήσεις όπως η νήσος Μαγιότ στις Κομόρες, μεταξύ Μαγαδασκάρης και Αφρικής, ή οι Νήσοι Φόκλαντ, για τις οποίες μάλιστα πολέμησαν Αγγλία και Αργεντινή, χωρίς να ενοχληθεί κανείς για τη διαφωνία του ΟΗΕ ή άλλων κρατών.

Πολύ περισσότερο, που η ιστορική και στρατηγική σημασία της Κριμαίας για τη Ρωσία είναι πολλαπλάσια και σταδιακά γίνεται κατανοητή ακόμη και από τη Δύση, ασχέτως των πραγματικά ή επιδεικτικά σφοδρών αντιδράσεων.

Στην ίδια κατηγορία των «διεθνών προηγουμένων» εντάσσει η Μόσχα και το παράδειγμα του Κοσόβου, την ανεξαρτησία του οποίου έσπευσαν να αναγνωρίσουν δεκάδες χώρες του κόσμου, επικαλούμενες την «ιδιαιτερότητα» της περίπτωσης.

Η Κριμαία είναι «ακόμη πιο ιδιαίτερη περίπτωση» απάντησε ο Σ.Λαβρόφ στον Τζον Κέρι, επιστρέφοντας τον πρωτότυπο και εν πολλοίς χατζηαβάτικο τρόπο σκέψης της δυτικής διπλωματίας: «τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας».

Δεν είναι τυχαίο ότι σε ρεπορτάζ ρωσικών ΜΜΕ καλύφθηκε πλήρως και το χθεσινό αυτοσχέδιο Δημοψήφισμα σε Βενετία, Βερόνα και τις γύρω περιοχές τους, που διεκδικούν αρχικώς οικονομική αυτοδιάθεση και ενδεχομένως εν συνεχεία πολιτική ανεξαρτησία.

Το Δημοψήφισμα, για το οποίο ελάχιστα θα βρει κανείς να γράφονται στο δυτικό Τύπο, διεξάγεται από χθες έως την 21η Μαρτίου, συναντά την περιφρόνηση της κεντρικής κυβέρνησης στη Ρώμη, αλλά κατά τους διοργανωτές του ανταποκρίνεται στη βούληση τουλάχιστον του 64% του πληθυσμού της περιοχής, που θεωρεί ότι «ταΐζει» άδικα το Νότο της χώρας και θυμάται ότι το ανεξάρτητο Βενετσιάνικο κράτος είχε διάρκεια ζωής 1100 ετών.

Άραγε το φαινόμενο της αναδιάταξης των εθνικών συνόρων και των μεταπολεμικών ανακατατάξεων στη σύνθεση των ευρωπαϊκών τουλάχιστον κρατών, θα γενικευτεί μετά το εντυπωσιακό παράδειγμα της Κριμαίας;

Το βέβαιο είναι ότι ο αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης Ντμίτρι Κόζακ, στενός συνεργάτης του Βλαντίμιρ Πούτιν και άνθρωπος για «δύσκολες αποστολές», ο οποίος αναλαμβάνει μετά τους Ολυμπιακούς του Σότσι την «οικονομική επίβλεψη» της Κριμαίας και αναμένεται να διαχειρίζεται ένα ετήσιο κονδύλι τριών δισ. δολαρίων, έχει σκοπό να κάνει την υπόλοιπη Ουκρανία «να τρίβει τα μάτια της» για την οικονομική ανάπτυξη και τη ραγδαία άνοδο του βιοτικού επιπέδου στη χερσόνησο, που είναι το ζητούμενο για το Κρεμλίνο.

Αν από μόνο του αυτό το αναμενόμενο γεγονός αποτελεί θρυαλλίδα στα θεμέλια του ουκρανικού κράτους και παρότρυνση άλλων Ευρωπαίων, που αντιμετωπίζουν παρόμοια αποσχιστικά προβλήματα, τότε «ας πρόσεχαν» όσοι βιάστηκαν να καταλήξουν σε συμπεράσματα και αποφάσισαν στο παρελθόν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, πολλές από τις οποίες υφίσταται ο κόσμος μας έως και σήμερα...

Η Ρωσία ήταν κάθε άλλο παρά η χώρα εκείνη, που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου...