H θλίψη της ανύπαρκτης εξωτερικής μας πολιτικής και όχι μόνο

Από τα γεγονότα «διεθνούς σημασίας», που ξεχώρισαν, είναι ίσως το ότι ο «προεδρεύων» ΥΠΕΞ Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος αξιωματούχος, που συνάντησε και «νομιμοποίησε» τον Αλεξάντρ Τουρτσίνοφ, προεδρεύοντα στο Κίεβο και ασκώντα χρέη προέδρου μέχρι να παραδώσει σε λίγες μέρες στον εκλεγμένο Πιοτρ Ποροσένκο.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα το ξεχάσουν οι Ρώσοι, των οποίων επιζητούμε τα τουριστικά ταξίδια, τις επενδύσεις και την ψήφο στους διεθνείς οργανισμούς, όταν πλησιάζουν τα δύσκολα για τα «εθνικά μας θέματα», αλλά φαίνεται πως δεν είμαστε σε θέση να προτείνουμεν κανένα σχέδιο και ουδεμία «χαραμάδα», που να μπορεί να διαπεράσει το πέπλο των δυτικών κυρώσεων.

Αν μάλιστα υπογραφεί στις 27 Ιουνίου και το «οικονομικό» τμήμα της συμφωνίας πρόσδεσης ΕΕ-Ουκρανίας, η ελληνική προεδρία θα έχει επισφραγιστεί με το αίμα, που ρέει άφθονο τους τελευταίους μήνες στην νότια και ανατολική Ουκρανία. Αν εξαιρέσουμε εκείνο το αίμα, που δεν πρόλαβε να τρέξει, γιατί πρώτα πάγωσε και μετά κάηκε μέσα στα κορμιά 100 και πλέον πολιτών στην Οδησσό, σ’ ένα από τα «ευλογημένα» από την ΕΕ σύγχρονα ολοκαυτώματα.

Πάνε ανεπιστρεπτί οι εποχές, που μπορούσαμε να παινευόμαστε ότι οι προεδρίες μας στην ΕΕ προωθούσαν «σκαλωμένα» ζητήματα των ευρω-ρωσικών σχέσεων. Τώρα «σκαλωμένο» είναι το σύνολο των σχέσεων αυτών κι εμείς ως χώρα δεν μπορούμε ούτε κιχ να διατυπώσουμε, αλλά μάλλον ούτε και προσπαθούμε πλέον να διαφοροποιηθούμε για να μην μας κακολογήσουν.

Το ΥΠΕΞ τάχα μου διαδίδει σε Έλληνες και Ρώσους επιχειρηματίες, όπως μας λένε οι λίγοι «ήρωες», που φθάνουν ως τη Μόσχα με διαθέσεις να δημιουργήσουν κάτι καινούριο, ότι η Ελλάδα θα κοιτάξει τα συμφέροντά της και δεν θα υλοποιήσει «τυφλά» τις κυρώσεις της ΕΕ. Ποιος όμως από τη ρωσική πλευρά μπορεί να μας πιστέψει ή έστω να μας πάρει στα σοβαρά όταν είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο ανάπτυξης των ελληνορωσικών σχέσεων, σχεδόν τίποτα δεν προχωρά από τα «πάνω» και ό,τι επιβιώνει ακόμη είναι μόνο ό,τι γίνεται από τα «κάτω», από τις δύο κοινωνίες και τους ενεργούς εκπροσώπους τους, επιχειρηματίες, εμπόρους, καλλιτέχνες, απλούς πολίτες, στο πλαίσιο της «λαϊκής διπλωματίας».

Κάνω τις σκέψεις αυτές διαβάζοντας τα πρακτικά των χθεσινών δηλώσεων των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας και Τουρκίας Λαβρόφ και Νταβούτογλου, που επιβεβαιώνουν το ρηθέν ότι «η Τουρκία έχει εξωτερική πολιτική» και μεταξύ άλλων επιδιώκει να φθάσει τον όγκο των διμερών συναλλαγών με τη Ρωσία στo θεαματικό ύψος των 100 δισ. δολαρίων.

Ο κ. Νταβούτογλου μάλιστα είπε μεταξύ άλλων και το αυτονόητο, ότι η Τουρκία διατηρεί φιλικές σχέσεις τόσο με τη Ρωσία, όσο και με την Ουκρανία, ότι εύχεται και είναι έτοιμη να βοηθήσει στο να υπάρξει ειρήνη και ασφάλεια στην περιοχή και μεταξύ των δύο κρατών.

Η ανύπαρκτη διπλωματία μας στην κρίση, παρά το γεγονός ότι είχε πολυάριθμες αφορμές και πρώτα απ’ όλα την παρουσία χιλιάδων ομογενών τόσο στην Ανατολική Ουκρανία, όσο και στην Κριμαία, προτίμησε να κάνουμε «την πάπια», παρά να επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε έστω κάποια στοιχειώδη ευχή, κάποια ανθρωπιστική πρωτοβουλία για τα παιδάκια της Μαριούπολης ή της Οδησσού, που είδαν συγγενείς τους να σκοτώνονται εν ψυχρώ ή να καίγονται ζωντανοί. Εξίσου εκπληκτική είναι και η σιωπή της Εκκλησίας μας, που δεν έχει ακόμη βρει τί να πει και πώς να υποστηρίξει, διακριτικά και προσεκτικά, την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, που περικυκλώνεται από αιρετικούς, ουνίτες και εθνικιστές…

Εξωτερική πολιτική απεδείχθη πρόσφατα ότι διαθέτει ακόμη και η μικρή και καταχρεωμένη Κύπρος, όταν ο υπουργός της των Εξωτερικών Γ.Κασουλίδης ερχόταν εν μέσω ουκρανικής κρίσης στη Μόσχα, αδιαφορώντας για τις απαγορεύσεις και τις επικρίσεις της ΕΕ - έστω κι αν περιέγραψε την επίσκεψη αυτή ως αυστηρώς προσωπικού χαρακτήρα.

Βυθισμένη στις εκλογικές της δίνες και την ως φαίνεται μακρόχρονη οικονομική και πολιτική της αστάθεια, η Ελλάδα είναι απίθανο να βρεθεί σύντομα σε θέση να προωθήσει ο,τιδήποτε πέραν των γενικών οδηγιών των Βρυξελλών και η ελληνορωσική ατζέντα μοιάζει να παραπέμπεται για απροσδιόριστο χρόνο στις καλένδες. Κι αν αληθεύει το ρεπορτάζ, που θέλει τον κ. Βενιζέλο βυθισμένο κι αυτόν στις αγωνίες της διάσωσης της Κεντροαριστεράς και του κόμματός του, γιατί δεν είναι ώριμο πλέον να δοκιμάσουμε λύσεις όπως ένας μόνιμος υπουργός ή αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών;

Οι Ρώσοι αξιωματούχοι, που έχουν σχέση με τα ελληνορωσικά, εκπλήσσονται για τη γενικευμένη αδιαφορία της ελληνικής κυβέρνησης προς τα θέματά τους και γιατί δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια να μη "λερωθεί" η χώρα μας από κυρώσεις εναντίον γνωστών φιλελλήνων Ρώσων πολιτικών, όπως ο Βλαντίμιρ Γιακούνιν, πρόεδρος των Σιδηροδρόμων και η Βαλεντίνα Ματβιένκο, η "Ελληνίδα" της ρωσικής ηγεσίας.

Κάποιους από τους φόβους αυτούς και τα προσωπικά της παράπονα εξέφρασε τις προάλλες και η πρόεδρος της ρωσικής Άνω Βουλής Βαλεντίνα Ματβιένκο στον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα, χωρίς να κρίβει τη δυσαρέσκειά της γιατί κινδυνεύει να μην μπορεί να επισκέπτεται φίλους της στην Ελλάδα, μια χώρα, που αγαπά πολύ, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες της, που θα μπορούσαν κάλλιστα με τους κατάλληλους χειρισμούς να φθάσουν τα πολλά εκατομμύρια και να διανεμηθούν μάλιστα σε ολόκληρη τη χρονιά και σε νέους μη ανεπτυγμένους προορισμούς.

Φοβούμαστε πολύ ότι τα πρώτα αρνητικά σημάδια, η κάμψη στη ροή των Ρώσων τουριστών, ορισμένες ακυρώσεις και το συγκεχυμένο κλίμα γύρω από την έκδοση των ελληνικών θεωρήσεων από τα προξενεία μας στη Ρωσία, κάθε άλλο παρά βοηθούν στο να διατηρηθεί η θετική και αυξητική τάση. Το Γενικό Προξενείο μας στη Μόσχα ακόμη δυσκολεύεται να αποφασίσει την πολιτική του και να επανδρώσει με επάρκεια το σύστημα έκδοσης θεωρήσεων, με αποτέλεσμα όλο και συχνότερα η έκδοσή τους να «στομώνει», πριν καν κορυφωθεί η τουριστική σεζόν, αλλά - το πιο ανησυχητικό - να πληθαίνουν τα παράπονα και τα σχόλια, που μιλούν για έλλειψη διάφανων κριτηρίων και για περιοριστικές λογικές, οι οποίες πετυχαίνουν πάντα να φουντώνουν τη μαύρη αγορά θεωρήσεων και να αυξάνουν τα τιμολόγια, άρα και τα κέρδη των εμπλεκόμενων…

Τις «στερημένες» και κακομοίρικες, δήθεν τυπικές και συνεπείς με τους νόμους λογικές, τις ζήσαμε για πολλά χρόνια και το δεύτερο, που πετυχαίνουν είναι να σπρώχνουν χιλιάδες ευκατάστατους τουρίστες σε άλλες χώρες της συνθήκης Σένγκεν, τα προξενεία των οποίων δεν τους ζαλίζουν με πιστοποιητικά και δήθεν ελέγχους, αλλά εκδίδουν με άνεση και γρήγορα πολυτετείς θεωρήσεις εισόδου.

Κι επειδή πάντα υπάρχουν οι κόλακες κι οι θριαμβολόγοι, που «χτυπιούνται» κι αφρίζουν για την τεράστια επιτυχία του 1,3 εκατ. Ρώσων τουριστών την περασμένη χρονιά, θα το ξαναπούμε: Όσο δεν έρχονται από τη Ρωσία πολλά εκατομμύρια τουρίστες και μάλιστα όλη τη χρονιά, δηλαδή 3 και 4, όσα επισκέπτονται σχεδόν όλα τα τελευταία χρόνια την Τουρκία και λίγο πριν την Αίγυπτο, η ελληνική τουριστική αγορά θα πρέπει να αισθάνεται ανικανοποίητη.

Επίσης να γνωρίζει ότι χάνει ετησίως αυτά τα εν δυνάμει εισοδήματα, που θα άφηναν οι διπλάσιοι και τριπλάσιοι Ρώσοι τουρίστες, για τον απλούστατο λόγο ότι τα περισσότερα πράγματα στον τόπο μας και ειδικά στο Δημόσιό μας διεκπεραιώνονται με τη γνωστή μέθοδο του «αυτόματου πολίτη», στην οποία προστίθεται κατά περιόδους η ρωσοφοβική καχυποψία του συστήματος Σένγκεν και η προφανής ανεπάρκεια κάποιων κρατικών λειτουργών - βοήθειά μας…

Διαβάστε επίσης

Θα γίνει της Τσετσενίας στην Ανατολική Ουκρανία;

Πούτιν: Η Ουκρανία δεν δικαιούται να ζητήσει μείωση στην τιμή του φυσικού αερίου

Πούτιν: Αντιπαραγωγικές οι δυτικές κυρώσεις