Μέρος Β: Το μεγάλο ρίσκο του Αντώνη Σαμαρά

Όταν, όμως, από το γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας μίλησε -μετά τον Παπανδρέου- στο τηλέφωνο με τον Παπαδήμο, ο τελευταίος δεν του άφησε και πολλά περιθώρια: «Αντώνη, σε παρακαλώ να βάλεις και πολιτικά πρόσωπα στην κυβέρνηση. Να δείξεις ότι τη στηρίζεις έμπρακτα». Δεν ήταν όρος, ήταν «παράκληση» που ο Αντώνης δε μπορούσε να αρνηθεί. Αναγκάστηκε, έτσι στη δεύτερη υπαναχώρηση. Φρόντισε, βέβαια, να μη βάλει στην κυβέρνηση Παπαδήμου στελέχη με ιδιαίτερο συμβολισμό για την κομματική βάση της Ν.Δ. (ο Αβραμόπουλος απλά… αυτό-επιβλήθηκε) και, ταυτόχρονα, καλωσόρισε όσο το δυνατόν περισσότερα στελέχη του ΛΑΟΣ για να έχει να λέει ότι -αναλογικά- η συμμετοχή του δικού του κόμματος είναι η ελάχιστη δυνατή.

Ταυτόχρονα, το μυαλό του άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς. Επρεπε άμεσα να βρει πού θα ποντάρει για να μειώσει τη ζημιά. Κινδύνευε, πλέον, να εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση lose-lose. Αν ο Παπαδήμος πάει καλά, αυτός και μόνο αυτός θα είναι ο μάγκας που έσωσε τη χώρα. Αν τα θαλασσώσει, ο μεγάλος χαμένος θα είναι ο Σαμαράς που τον στήριξε, παρατώντας το αντι-μνημονιακό στρατόπεδο. Ούτως ή άλλως, ο Παπανδρέου δεν είχε πια τίποτα να χάσει.

Μόνο δύο σοβαρά όπλα έμεναν πλέον στη φαρέτρα του Αντώνη. Η επιμονή στην ημερομηνία των εκλογών και η κάθετη άρνηση για έγγραφες εγγυήσεις. Κι όσο η πρώτη de facto θολώνει, η άρνηση να βάλει την υπογραφή του σε μια κόλλα χαρτί, με την επίκληση της εθνικής αξιοπρέπειας παίρνει διαστάσεις σχεδόν ανυπέρβλητες, ως η κόκκινη γραμμή του Αντώνη. Δεν πείθει απόλυτα, βέβαια, μετά το μεγάλο «ναι» στην ψήφο, αλλά «περνάει» αρκετά καλά στην κοινωνία που έχει ανάγκη να δει και κάποιον να λέει ένα όχι. Από την άλλη, το ρίσκο είναι μεγάλο. Αν οι Ευρωπαίοι επιμείνουν, ο Σαμαράς θα βρεθεί πίσω στα αρχικό του δίλημμα: ή κάνει νέα κωλοτούμπα ή χρεώνεται την καταστροφή. Στο σημείο αυτό, το παιχνίδι δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει. Κάποια στιγμή φάνηκε μια διάθεση υποχώρησης από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, τελευταίως όμως η στάση τους σκληραίνει.

Ας δούμε, όμως, το καλό σενάριο. Οι Ευρωπαίοι δεν επιμένουν και δεν εκτίθεται ο Σαμαράς. Τι θα κάνει ο Αντώνης, αν φτάσουν τα τέλη Ιανουαρίου και οι άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα για το θέμα «εκλογές»; Δύο τάσεις επικρατούν εντός Ν.Δ., αυτή τη στιγμή, ως προς το χειρισμό της προοπτικής της 19ης Φεβρουαρίου. Η πρώτη λέει «να τους αφήσουμε να βγάλουν κι άλλα φίδια από τις τρύπες τους, να διαμαρτυρηθούμε λιγάκι, αλλά να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την κυβέρνηση Παπαδήμου στα βασικά ζητήματα “για λόγους εθνικού συμφέροντος” και, ουσιαστικά, να δεχτούμε σιωπηρά η χώρα να πάει σε εκλογές τον Ιούνιο». Η άλλη τάση λέει ότι η ημερομηνία των εκλογών αποτελεί κομβικό σημείο στην επιχειρηματολογία με την οποία η Ν.Δ. στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου και, άρα, οποιαδήποτε παράταση ζωής πέραν των 15 ημερών θα πολλαπλασιάσει το βαθμό στον οποίο ο κόσμος θα χρεώνει στη «γαλάζια» παράταξη τα μέτρα και τα λάθη του νέου πρωθυπουργού. Συμπέρασμα; «20 Φεβρουαρίου αποσύρουμε τη στήριξή μας από την κυβέρνηση και, ακόμη κι αν αυτή επιδιώξει να συνεχίσει με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ (σενάριο μάλλον απίθανο), βρίσκουμε κάνα-δυο εύσχημους τρόπους να της τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια».

Συνεχίζεται στο «Μέρος Γ: Τα μηνύματα προς τον Αντώνη Σαμαρά»…

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!