Πάω για πλανητάρχης

Με τους συναδέλφους προφανώς δεν έχω τίποτα και φυσικά δεν... τους ζηλεύω, γιατί εδώ και 10 χρόνια με πιέζουν κόμματα του δικού μου χώρου, να κατέβω είτε για βουλευτής είτε για δήμαρχος. Μακριά από εμένα όλα αυτά, όμως, γιατί δεν είμαι τόσο ανόητος και ηλίθιος να εγκαταλείψω τη δημοσιογραφία για να μπω σαν πρόβατο σε κάποιο κομματικό μαντρί.

Το μόνο που με ενοχλεί σε όλη αυτή την τηλεοπτική «δημοσιογραφίλα» που πλάκωσε στα πολιτικά πράγματα της χώρας, είναι αυτή η εξαργύρωση του «τηλεοπτικού γραμματίου», που έχουν υπογράψει όλοι αυτοί οι συνάδελφοι επειδή βγήκαν στο γυαλί κάποια χρόνια.

Το ερώτημα λοιπόν για εμένα είναι: με ποια πολιτική παιδεία, με ποια εμπειρία πολιτικής διαχείρισης ζητημάτων (πέρα από κάποια ρεπορτάζ και δημοσιογραφικές αναλύσεις) όλοι αυτοί οι επώνυμοι δημοσιογράφοι κάνουν κόμματα ή κατεβαίνουν στις εκλογές ζητώντας την ψήφο του λαού.

Γιατί άλλο είναι να κάνεις ρεπορτάζ για τα παιδιά στα αναμορφωτήρια ή να χαϊδολογάς σε συνέντευξή σου τον αρχι-ναζί Μιχαλολιάκο και άλλο να το παίζεις πολιτικός αρχηγός.

Άλλο είναι να περιμένεις στην έξοδο του Μεγάρου Μαξίμου να αρπάξεις μία δήλωση του Στουρνάρα και άλλο να κατεβαίνεις υποψήφιος για τη βουλή και την ευρωβουλή.

Θα μου πείτε και ο Χαϊκάλης και ο Πάντζας και πιο παλιά η Ανουσάκη ή ο «Αστυνόμος Θεοχάρης», ο συμπαθέστατος Γ. Βασιλείου, δεν έγιναν βουλευτές επειδή έπαιζαν σε κάποιο σίριαλ;

Και απλά να θυμίσω, ότι όλοι αυτοί δεν κατέβηκαν ουρανοκατέβατοι στη βουλή. Κάποιοι τους ψήφισαν...