Η Ευρώπη υποβαθμίζεται, όχι η Γερμανία

Η υποβάθμιση δεν ήταν έκπληξη για τους αναγνώστες του Newsbomb-Newscode.gr, αφού την είχαμε προαναγγείλει με μεγάλη ακρίβεια ότι θα συνέβαινε. Μάλιστα δεν θα είναι έκπληξη και οι υποβαθμίσεις που θα ακολουθήσουν από τους άλλους δύο οίκους αξιολόγησης τις επόμενες εβδομάδες.

Αυτό που καταρχήν σοκάρισε στην υποβάθμιση της Παρασκευής είναι ότι η ευρωζώνη διέβη τον Ρουβίκωνα των τριών Α, στην πιστοληπτική αξιολόγηση χωρών του βασικού πυρήνα, ή της πρώτης ταχύτητας. Συγκεκριμένα το ΑΑΑ έχασαν τόσο η Γαλλία όσο και η Αυστρία. Με τον τρόπο αυτό επλήγη ακόμη και αυτός ο Γερμανογαλλικός άξονας και μάλιστα όχι για λόγους κερδοσκοπίας που σπεύδουν πολλοί να πουν κάθε φορά που έχουμε υποβάθμιση, αλλά γιατί τα στοιχεία της οικονομίας της Γαλλίας, σε όσους θεατρινισμούς και αν καταφύγει ο Σαρκοζί είναι πολύ πιο προβληματικά από της Γερμανίας.

Σε τρεις και τέσσερις ζώνες η Ευρωζώνη

Τι σηματοδοτούν οι εξελίξεις ; Η Ευρώπη χωρίζεται σε τρεις και όχι σε δύο ζώνες. Στην πρώτη βρίσκεται η Γερμανία, η ηγέτιδα δύναμη , με την Ολλανδία της οποίας δεν κινδυνεύουν επί του παρόντος τα ΑΑΑ και ενδεχομένως την Φινλανδία . Στη δεύτερη ζώνη των ΑΑ είναι η Γαλλία, η Αυστρία και μια σειρά άλλων χωρών, που τις εντάσσουμε στις επονομαζόμενες «πλεονασματικές», οι οποίες όμως μετά την απώλεια των ΑΑΑ, το πλέον πιθανό είναι να συμπαρασύρουν και τις ευρωπαϊκές δομές , χρηματοπιστωτικής σταθερότητας όπως τον EFSF , στην υποβάθμιση από τα ΑΑΑ στα δύο ΑΑ.

Στην τρίτη περιοχή είναι οι ελλειμματικές. Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα αλλά και το Βέλγιο για παράδειγμα. Στη τρίτη ζώνη αυτή προβλέπεται ότι μέχρι τον Μάρτιο θα έχουμε και νέο διαχωρισμό προς τα κάτω. Την ένταξη της Ελλάδας πρώτα σε αξιολόγηση Default, κατηγορία D, που σημαίνει χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας εντός του ευρώ. Την ίδια πορεία θα ακολουθήσουν και όποιες άλλες χώρες δεν επιτύχει η πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής τους μέσω των Μνημονίων.

Η Γερμανική κερδοσκοπία

Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλά ένας πίνακας αξιολογήσεων αφού οι υποβαθμίσεις έχουν άμεσες επιπτώσεις στα επιτόκια δανεισμού κάθε χώρας στην κατάσταση και αξιολόγηση των τραπεζών τους και των επιχειρήσεων τους. Άρα με δεδομένο ότι η ευρωζώνη υποβαθμίζεται άλλα όχι η Γερμανία, που διατηρεί τα ΑΑΑ, αυτή αρχίζει να κερδίζει από τον δανεισμό των άλλων όλο και περισσότερο αφού δανείζεται από τις αγορές στο 0% και δανείζει τις άλλες χώρες από 3-7%.

Το επίσης πολύ ενδιαφέρον η Γερμανία θα αποκτήσει σε λίγους μήνες καλύτερη αξιολόγηση από τις ίδιες τις δομές της Ευρώπης. θα είναι πιο ισχυρή από την ευρωζώνη. Αυτό έχει άμεσες συνέπειες στο ότι θα μπορούν οι δικές της τράπεζες και επιχειρήσεις με όρους αγοράς να επεκτείνονται σε τράπεζες και επιχειρήσεις, μέχρι πρότινος ανταγωνιστικές άλλων χωρών και δεν μιλάμε για την Ελλάδα , αλλά για την Γαλλία, την Ιταλία ή την Ισπανία.

Με την διαδικασία αυτή μέχρι το 2015 δεν θα έχουμε ανάκαμψη, αλλά διευρυμένη και βαθύτερη ύφεση στην ευρωζώνη, η οποία όμως θα επιτρέψει στην Γερμανία, να οργανώσει συμπληρωματικές προς αυτήν οικονομίες, των άλλων ισχυρών μέχρι σήμερα και ανταγωνιστικών βιομηχανικών κρατών και προτεκτοράτα, στις αδύναμες και προβληματικές οικονομίες όπως η Ελληνική.

Ταυτόχρονα ας μην αγνοούμε το γεγονός ότι εξ αιτίας της πολιτικής της Γαλλίας του Σαρκοζί , που συνάδει με την κοσμοθεωρία του Βισύ ή της Συνομοσπονδίας του Ρήνου τους κανόνες στο ευρωπαϊκό παιχνίδι στη νέα Ευρώπη του γερμανικού ευρώ τις θέτει το Βερολίνο, συνεπικουρούμενο στο επίπεδο της χρηματοπιστωτικής δυνατότητας από την Ολλανδία, που μετά την αρνητική στάση της Αγγλίας, αναλαμβάνει πρωτεύοντα ρόλο στις Ηπειρωτικές Δυνάμεις της Ευρώπης.

Γεωπολιτική κυριαρχία και ανόητες ελπίδες

Το άλμα της Γερμανίας από πλευράς γεωοικονομίας, που στρατηγικά καταλήγει γεωπολιτική είναι ότι έχει όλη την Ευρώπη και σε κάθε περίπτωση την ευρωζώνη , υπό τον έλεγχό της, όχι ως συγκρότηση κρατών , αλλά στη βάση της μιας οικονομικής μονάδας, του ευρώ..

Υπάρχει μια μάλλον ανόητη θεώρηση στην Ελλάδα και όχι μόνον . Ότι όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν σχέση με το γεγονός ότι τα Χριστιανικά Δημοκρατικά κόμματα έχουν την άσκηση της εξουσίας στη Γερμανία, τη Γαλλία και στις περισσότερες χώρες της ένωσης .

Και ότι σε επόμενες εκλογές που θα κυριαρχήσουν οι σοσιαλιστές ή οι σοσιαλδημοκράτες, όλα θα αλλάξουν.

Δεν λαμβάνουν μια σειρά από παραμέτρους. Για παράδειγμα ότι εξαιτίας των υποβαθμίσεων δεν θα μπορεί να υπάρξει ευρωομόλογο , αφού τα επιτόκια που δανείζονται οι περισσότερες χώρες της ζώνης θα είναι υψηλά, το επιτόκιο του ευρωομολόγου θα κυμαίνεται στη ζώνη του 6%, άρα δεν θα έχει χρησιμότητα. Επίσης το γεγονός ότι η ανακεφαλαιοποίηση κρατών και τραπεζών της ζώνης, θα χρειάζεται κεφάλαια από την ΕΚΤ της τάξης των 5-6 τρις ευρώ, γεγονός που θα τίναζε το ευρώ στον αέρα εάν αποφασιζόταν, σε αντίθεση με το αν είχαμε μια τέτοια εξέλιξη το 2009-2010, όποτε θα διέφευγε η Ευρώπη της κρίσης του σήμερα.

Με λίγα λόγια το 2014 οι συνθήκες στο εσωτερικό της ευρωζώνης δεν θα επιτρέπουν καμία παρέκκλιση από την γραμμή που ακολουθεί ο συνασπισμός της Μέρκελ σήμερα αλλά και κανείς στην Γερμανία δεν θα θελήσει να ανατρέψει την κυριαρχία στην Ευρώπη . Για τον λόγο αυτό η διάσπασή ή η διάλυση της ευρωζώνης πριν το 2014-2015 θα ήταν μια πολύ λογική λύση και εξέλιξη τουλάχιστον για όσους δεν υιοθετούν την άποψη της γερμανικής απόλυτης ( εθνικής και οικονομικής) Ηγεμονίας στην ευρωπαϊκή ενότητα.

Ο άξονας της Γερμανίας με Ρωσία και η «εταιρική σχέση» με Κίνα

Στην περίπτωση πάντως που ο Γερμανικός σχεδιασμός για τη δημοσιονομική, πολιτική και διπλωματική ενοποίηση της Ευρώπης πετύχει, στη βάση του νέου ευρώ και της νέας Συνθήκης, που με μεγάλη ένταση προωθεί ακόμη και εντός του 2012, το Βερολίνο , ανοίγει ο δρόμος για ένα παγκόσμιο «new deal».

Γιατί η Γερμανία έχοντας πίσω της τον ζωτικό χώρο των 250 εκατ. ανθρώπων, μπορεί να προτείνει και να συζητήσει αν όχι την ένταξη τουλάχιστον την «ειδική σχέση» και τον στρατηγικό άξονα στην Ρωσία των επίσης 200 εκατ. υπηκόων (ενδεχομένως μάλιστα η Μόσχα να έχει προωθήσει και μια Οικονομική Κοινότητα του Καυκάσου στη θέση της παλιάς ΕΣΣΔ) και τα τεράστια ενεργειακά αποθέματα, τα τόσο κρίσιμα για την βιομηχανική Ευρώπη υπό γερμανικό έλεγχο.

Σχεδόν ταυτόχρονα και εντός της 5ετιας 2015-2020 η Γερμανία μπορεί πλέον να αξιοποιήσει την «προσφορά» της Κίνας για διεθνείς επενδύσεις ύψους 1 τρισ. δολαρίων στην ζώνη του ευρώ, για κάτι που δείχνει αδιάφορη μέχρι σήμερα η Ε.Ε, όχι πλέον προς όφελος της σημερινής Ευρώπης, αλλά προς όφελος της υπό τη γερμανική Ηγεμονία Ευρώπη.

Σε πολύ ενδιαφέρον δημοσίευμα του κυριακάτικου «Βήματος», αναδεικνύει ο πολύπειρος Στ. Ευσταθιάδης τις διαθέσεις του Πεκίνου σχετικά, αλλά και τις προσεγγίσεις της κινεζικής ηγεσίας για την παγκόσμια ισορροπία των νομισμάτων.

Συγκεκριμένα μεταξύ των άλλων αναφέρεται: Στα «θετικά εφόδια» της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Κίνα συγκαταλέγει το ευρώ σημειώνοντας ότι είναι «το δεύτερο σε μέγεθος αποθεματικό νόμισμα στον κόσμο και το δεύτερο σε κίνηση συναλλαγών». Η Κίνα τονίζεται από πολλούς αξιωματούχους του Πεκίνου , «υποστηρίζει το ευρώ ως μέσον ενίσχυσης και εμπέδωσης του πολυπολισμού, καθώς έτσι ανοίγει τον δρόμο για την διεθνοποίηση του (κινεζικού) γουάν, με άλλα λόγια για την είσοδο του γουάν σε έναν κόσμο όπου το δολάριο έχει χάσει την απόλυτη κυριαρχία».

Κρίσιμο ρόλο μέσα σε όλα αυτά θα παίξει και η θέση της Τουρκίας ( στη νέο-οθωμανική της προσέγγιση), ως ηγέτιδας δύναμης στο Ισλάμ της Ανατολικής Μεσογείου και της Αφρικής και το αν θα έχει ή όχι «ειδική σχέση» με την Γερμανική Ευρώπη ή όχι.

Επιστροφή στη Φεουδαρχία- Η νέα Γιάλτα

Η Γερμανία μέσα από μια διαδικασία διεθνούς οικονομικής κρίσης και ευρωπαϊκής ύφεσης , οδηγεί τις εξελίξεις σε μία νέα Γιάλτα. Έχοντας την ευρωπαϊκή ενοποίηση υπό τον έλεγχο της, μπορεί να συγκροτήσει τον «άξονα» του Βορρά ή τη Βόρεια Συμμαχία με τη Ρωσία, προκειμένου να οργανώσει μια «εταιρική σχέση» με την Κίνα , μια «εγκάρδια συνεννόηση» ( Αντατ) με την Βρετανία και την Κοινοπολιτεία της ( Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία κ.λ.π) και να αμφισβητηθεί με τον τρόπο αυτό ο επικυρίαρχος ρόλος των ΗΠΑ.

Ουσιαστικά η Ομόσπονδη Αμερική να υποχρεωθεί σε δόγμα Μονρόε, απομονωτισμού άρα εμπέδωσης του πολυπολισμού της παγκόσμιας ισχύος και σε μια δεύτερη φάση αφού διαρραγεί η εθνική συνοχή της Ομοσπονδίας των ΗΠΑ, αυτές σαν καταρρεύσουν , ανοίγοντας τον δρόμο στις Ηπειρωτικές Δυνάμεις να προελάσουν οικονομικά, γεωπολιτικά , διπλωματικά στην Αμερικανική Ήπειρο. Από τις εθνικές και λαϊκές Επαναστάσεις και τη Δημοκρατία , στη Φεουδαρχία των ανακτοβουλίων της «παλιάς Ευρώπης» και της Κίνας.

Η όλη η παραπάνω προσέγγιση θέλει να δείξει ότι η συνεχιζόμενη υποβάθμιση της ευρωζώνης, εφόσον αυτή δεν διαλύεται, καταλήγει ένα υπερόπλο στη διάθεση του Βερολίνου που αναβαθμίζεται και τελικά αποκτά τον ευρωπαϊκό ζωτικό χώρο που του είναι απαραίτητος για να μετεξελιχθεί σε παγκόσμια δύναμη καταλύτη ενός νέου διεθνούς συσχετισμού και ηγεμονίας.